My SchBlogOut

Οι Theropithecus gelada, γνωστοί και ως μπαμπουίνοι τζελάντα είναι ένα είδος πιθήκων που ζουν στην Αιθιοπία. Οι τζελάντα όπως και ορισμένα άλλα είδη πιθήκων – π.χ. οι μακάκοι – πλαταγίζουν τα χείλη τους και η «συνήθεια» αυτή θεωρείται από τους ειδικούς χαρακτηριστικό που είναι καθοριστικό για τις «ομιλητικές» τους ικανότητες. Μελέτες που έχουν γίνει παλαιότερα σε μακάκους έχουν δείξει ότι το πλατάγισμα των χειλιών αποτελεί μια κίνηση διαφορετική από εκείνη που κάνουν τα ζώα με τα χείλη τους όταν τρώνε ενώ παράλληλα ανταποκρίνεται στους οικουμενικούς ρυθμούς της ανθρώπινης γλώσσας.Μελετώντας το πλατάγισμα των χειλιών στους τζελάντα οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν παρατήρησαν ότι στο συγκεκριμένο είδος η φαινομενικά απλή αυτή κίνηση – η οποία απαιτεί ένα σύνθετο συγχρονισμό των χειλιών, της γλώσσας και του υοειδούς οστού ανάμεσα στο σαγόνι και τον θυρεοειδή – είναι πολύ πιο «εξελιγμένη».Αν και τις περισσότερες φορές τα ζώα πλαταγίζουν τα χείλη τους χωρίς να εκφέρουν φθόγγους, οι ειδικοί θεωρούν ότι η κίνηση αυτή αποτελεί ενδεχομένως έναν «προθάλαμο» για την ικανότητα της ομιλίας. Εικάζουν δηλαδή ότι μια ανάλογη συνήθεια στους μακρινούς προγόνους μας πρόσφερε ουσιαστικά τη βάση για τον συγχρονισμό των κινήσεων που αργότερα συνοδεύτηκαν από ηχητικούς φθόγγους οδηγώντας στον σχηματισμό των πρώτων λέξεων.Οι τζελάντα στηρίζουν ακόμη περισσότερο αυτή την υπόθεση με ένα άλλο χαρακτηριστικό, το ότι παράλληλα με το πλούσιο φωνητικό ρεπερτόριό τους μερικές φορές πλαταγίζουν τα χείλη για να δώσουν συγκεκριμένη μορφή στις κραυγές τους – κάτι το οποίο, όπως τονίζει ο δρ Μπέργκμαν, μοιάζει πολύ με τον ανθρώπινο τρόπο ομιλίας. Παρ’ όλα αυτά ακόμη οι ειδικοί δεν γνωρίζουν αν κραυγές που παράγονται με το πλατάγισμα των χειλιών έχουν ιδιαίτερο νόημα. «Θα είναι ενδιαφέρον να δούμε αν αυτοί οι σύνθετοι ήχοι τους επιτρέπουν να επικοινωνούν πληροφορίες που άλλοι πίθηκοι δεν μπορούν να επικοινωνήσουν» δήλωσε ο βιολόγος.Περισσότερα εδώ.

Οι μέδουσες, πλάσματα χωρίς εγκέφαλο, στομάχι, νευρικό, κυκλοφορικό και αναπνευστικό σύστημα, συγκαταλέγονται στα πιο παράξενα πλάσματα του πλανήτη.Διαβάζω ότι η μέδουσα του είδους Turritopsis nutricula, έχει δώσει στην έννοια της λέξης «παράξενος» εντελώς νέες διαστάσεις (δες εδώ).Η μέδουσα Turritopsis nutricula έχει τη μοναδική ικανότητα, σε συνθήκες στρες ή περίπτωση τραυματισμού, να επιστρέφει από την ώριμη ηλικία σε πρώιμο στάδιο.Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, αυτή η μέδουσα μπορεί, παρότι βρίσκεται σε ώριμη ηλικία, να επιστρέψει στο στάδιο του πολύποδα, δηλαδή σε αρχικό στάδιο ζωής.Η μετατροπή της μέδουσας σε αποικία πολύποδα γίνεται μέσω μιας διαδικασίας που ονομάζεται «μεταδιαφοροποίηση».Σε περίπτωση που η μέδουσα Turritopsis nutricula απειλείται, έχει τραυματιστεί ή αδυνατεί να τραφεί, προσκολλάται σε μια επιφάνεια σε θερμά νερά στον ωκεανό και μετατρέπεται σε άμορφη μάζα.Σε αυτό το στάδιο ξεκινά η διαδικασία της μεταδιαφοροποίησης, κατά την οποία τα κύτταρα μεταμορφώνονται σε διαφορετικούς τύπους κυττάρων.Τα μυϊκά κύτταρα για παράδειγμα μπορούν να γίνουν αυγά ή τα νευρικά κύτταρα να γίνουν μυϊκά. Έτσι η μέδουσα επιστρέφει στο στάδιο του πολύποδα και «αναγεννάται».Αυτό το αέναο πέρασμα από ώριμο σε πρώιμο στάδιο είναι που κάνει τη μέδουσα Turritopsis nutricula να ξεχωρίζει, καθιστώντας την ουσιαστικά «αθάνατη».

Έπειτα από δύο χρόνια κοπιαστικών καταμετρήσεων σε ένα τροπικό υγρό δάσος του Παναμά, και αναλύσεις που κράτησαν άλλα οκτώ χρόνια, ερευνητές του Ινστιτούτου Smithsonian εκτιμούν ότι τα χερσαία αρθρόποδα, από τα έντομα μέχρι τις αράχνες, φτάνουν τα έξι εκατομμύρια είδη σε παγκόσμιο επίπεδο.Τα αρθρόποδα, μια ομάδα που περιλαμβάνει τα έντομα, τα αραχνίδια (αράχνες, σκορπιοί), τα μυριάποδα (σαρανταποδαρούσες) και τα καρκινοειδή (γαρίδες, αμφίποδα) ξεχωρίζουν από τους σκληρούς, αρθρωτούς εξωσκελετούς τους. Θεωρούνται η πιο πετυχημένη ομάδα ζώων, ωστόσο οι εκτιμήσεις για τον συνολικό αριθμό των ειδών τους παρουσιάζουν μεγάλες αποκλίσεις, από ένα εκατομμύριο μέχρι 30 εκατομμύρια.Δες κι εδώ.

Eρευνητές του Ινστιτούτου Βιοατρικών Επιστημών του Ομοσπονδιακού Πανεπιστημίου του Ρίο ντε Τζανέιρο υποστηρίζoυν ότι η ανακάλυψη της τεχνικής του μαγειρέματος των τροφών έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη συνεχή διόγκωση του ανθρώπινου εγκεφάλου και, κατά συνέπεια, στην ανάπτυξη των πιο εξελιγμένων νοητικών ικανοτήτων και του ανθρώπινου πολιτισμού! Υπολόγισαν (δες εδώ) ότι αν οι άνθρωποι έτρωγαν μόνο ωμές τροφές, χωρίς να τις μαγειρεύουν, τότε θα έπρεπε να τρώνε τουλάχιστον επί εννιά ώρες κάθε μέρα προκειμένου να συντηρήσουν τους περίπου 86 δισεκατομμύρια νευρώνες του σημερινού ανεπτυγμένου εγκεφάλου. Οι ανθρώπινοι νευρώνες είναι πολύ περισσότεροι σε αριθμό σε σχέση με τα εγκεφαλικά κύτταρα των μεγάλων πιθήκων: ο χιμπατζής έχει περίπου 28 δισεκατομμύρια νευρώνες και ο γορίλας 33 δισεκατομμύρια.Οι επιστήμονες επισημαίνουν ότι αν οι πρόγονοί μας δεν είχαν εφεύρει το μαγείρεμα στη φωτιά ως μέθοδο για να αυξάνουν σε μικρό χρόνο τον αριθμό των θερμίδων που κατανάλωναν, ο εγκέφαλός τους δεν θα ήταν δυνατό να μεγαλώσει τόσο πολύ. Το γεγονός αυτό εξηγεί, όπως αναφέρουν, γιατί οι μεγαλόσωμοι γορίλες, που έχουν έως τριπλάσιο σωματικό βάρος σε σχέση με τους ανθρώπους, διαθέτουν σημαντικά μικρότερους εγκεφάλους – ακριβώς επειδή συνεχίζουν να εξαρτιούνται από τις ωμές τροφές. Όμως υπάρχει και ο επιστημονικός αντίλογος ότι οι αρχαιότερες εστίες φωτιάς που έχουν ανακαλυφθεί, χρονολογούνται μόνο πριν από 800 000 χρόνια περίπου, ενώ η τακτική χρήση της φωτιάς για μαγείρεμα, σύμφωνα με τα παλαιοντολογικά και αρχαιολογικά ευρήματα, φαίνεται πως εξαπλώθηκε πολύ πιο πρόσφατα. Σε αυτή την περίπτωση, λένε οι σκεπτικιστές, είναι αμφίβολο αν το μαγείρεμα έπαιξε όντως καθοριστικό ρόλο στην πρώτη «έκρηξη» του ανθρωπίνου εγκεφάλου που συνέβη πριν από 1,6 έως 1,8 εκατ. χρόνια, αν και το μαγείρεμα μπορεί να έπαιξε σημαντικό ρόλο στη δεύτερη φάση ταχείας εγκεφαλικής ανάπτυξης, που σημειώθηκε πριν από περίπου 600 000 χρόνια.

Πότε και πώς η ζωή δημιούργησε το δικό της ρολόι και άρχισε να κρατά τον χρόνο; Τώρα, για πρώτη φορά οι επιστήμονες ανακάλυψαν μία ουσία, συγκεκριμένα ένα ένζυμο, που πιστεύουν ότι υπήρξε το πρωταρχικό βιολογικό (κιρκαδιανό) ρολόι για όλες σχεδόν τις μορφές της ζωής πάνω στον πλανήτη μας. Η σημασία του έμφυτου ρολογιού στους ανθρώπους φαίνεται, για παράδειγμα, όταν αυτό απορυθμίζεται μετά από ένα υπερατλαντικό ταξίδι (το λεγόμενο «τζετ-λαγκ»).Ως τώρα οι βιολόγοι δεν είχαν καταφέρει να εντοπίσουν ένα ρολόι που να είναι κοινό για τους βιορυθμούς όλων των οργανισμών, καθώς κάθε κατηγορία ζώων, φυτών, μυκήτων και των άλλων οργανισμών φαίνεται να έχει το δικό της ξεχωριστό ρολόι που συμβαδίζει με την αέναη περιστροφή της Γης γύρω από τον Ήλιο και τη διαδοχή φωτός – σκοταδιού, συντονίζοντας ρυθμικά την εσωτερική φυσιολογία του οργανισμού.Οι ερευνητές του πανεπιστημίου Κέμπριτζ, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι υπεροξειρεδοξίνες, ένζυμα που υπάρχουν σχεδόν σε όλα τα ζώα, τα φυτά και τους λοιπούς οργανισμούς, ακόμα και στα πιο πρωτόγονα βακτήρια, αποτελούν τον «παππού» των πιο εξελικτικά πρόσφατων βιολογικών ρολογιών. Ο πιο σύγχρονος κιρκαδιανός βιοχημικός μηχανισμός ρυθμίζει σε 24ωρη βάση τη διαδοχή ύπνου – ξύπνιου, αλλά και άλλων αισθημάτων όπως η πείνα, με συνέπεια οι οργανισμοί να ακολουθούν γενικά ένα συγκεκριμένο χρονικό «μοτίβο» κάθε ημέρα.Σύμφωνα με τη νέα έρευνα, ο πρόγονος κάθε ξεχωριστού πιο σύγχρονου βιολογικού ρολογιού είναι ένα αρχαιότερο και πιο καθολικό ρολόι που έχει τη ρίζα του στη συγκεκριμένη κατηγορία ενζύμων, τις υπεροξειρεδοξίνες. Τα ένζυμα αυτά ακολουθούν ένα κύκλο, καθώς συνεχώς εναλλάσσονται ανάμεσα σε δύο διαφορετικές χημικές καταστάσεις, ανάλογα με το αν έχουν αντιδράσει πρόσφατα ή όχι με υπεροξείδιο του υδρογόνου . Ο κύκλος αυτός συνεχίζεται ακόμα και αν δεν υπάρχει καθόλου φως στο περιβάλλον του οργανισμού.Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι τα εν λόγω ένζυμα ανέπτυξαν αυτή την κυκλική συμπεριφορά, όταν πριν από περίπου δυόμιση δισεκατομμύρια χρόνια άρχισαν να αναπτύσσονται στη Γη οργανισμοί που ήσαν σε θέση να χειριστούν τις αυξημένες ποσότητες οξυγόνου, οι οποίες σταδιακά κατέκλυσαν τη γήινη ατμόσφαιρα ως συνέπεια της εμφάνισης της διαδικασίας της φωτοσύνθεσης από τα βακτήρια. Από την εμφάνιση των πρώτων μονοκύτταρων οργανισμών πριν από περίπου 3,7 δισεκατομμύρια χρόνια και έως πριν από 2,5 δισεκατομμύρια χρόνια, δεν υπήρχε παρά ελάχιστο οξυγόνο στην ατμόσφαιρα του πλανήτη μας. Όμως τα πράγματα άλλαξαν εξαιτίας των φωτοσυνθετικών κυανοβακτηρίων, τα οποία, πολύ πριν υπάρξουν φυτά που επρόκειτο να κάνουν κάτι ανάλογο, άρχισαν να απορροφούν διοξείδιο του άνθρακα και να απελευθερώνουν οξυγόνο στην ατμόσφαιρα. Έτσι, η Γη κατακλύστηκε για πρώτη φορά από το οξυγόνο, το οποίο αποτελούσε τοξική ουσία για τους μέχρι τότε οργανισμούς που είχαν συνηθίσει να ζουν σε μία ατμόσφαιρα όπου κυριαρχούσαν άλλα αέρια, όπως το μεθάνιο.Τελικά επιβίωσαν εκείνοι οι οργανισμοί που ανέπτυξαν ένα τρόπο να ελέγχουν τη ζημιά που τους προκαλούσε η οξείδωση μέσω της αναπνοής. Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, κατά τους ερευνητές, προέκυψε ο ζωτικός ρόλος των υπεροξειρεδοξινών, οι οποίες προσέφεραν εξελικτικό πλεονέκτημα σε όποιον οργανισμό ανέπτυξε τον αντι-οξειδωτικό μηχανισμό τους. Τα ένζυμα αυτά προστάτευαν τα αρχέγονα κύτταρα, καθώς αυξάνονταν περιοδικά, όταν την ημέρα η φωτοσύνθεση των βακτηρίων ενεργοποιούταν και παράλληλα αυξανόταν το οξυγόνο στην ατμόσφαιρα, το οποίο απορροφούσαν στη συνέχεια οι πρωτόγονοι μικροοργανισμοί.Καθώς τα επίπεδα του οξυγόνου αυξομειώνονταν σε ημερήσια βάση, ανάλογα με την αυξομείωση της φωτοσύνθεσης από τα βακτήρια που εξαρτιόνταν από το φως του ήλιου (δεν υπάρχει φωτοσύνθεση στο σκοτάδι), τα συγκεκριμένα ένζυμα αποτέλεσαν σταδιακά ένα αρχέγονο μεταβολικό ρολόι. Αυτό, με τη σειρά του, οδήγησε σιγά-σιγά στην ανάπτυξη των πιο εξελιγμένων κιρκαδιανών βιοχημικών ρολογιών που έχουν πια οι διάφοροι οργανισμοί.Όμως αυτή η θεωρία -ότι τα πιο σύγχρονα ρολόγια βασίζονται στα συγκεκριμένα ένζυμα- μένει να αποδειχτεί. Άλλοι επιστήμονες, για παράδειγμα, αντιτείνουν ότι το αρχέγονο βιολογικό ρολόι αναπτύχθηκε όχι ως αντίδραση στο οξυγόνο, αλλά στην αυξομειούμενη υπεριώδη ακτινοβολία του Ήλιου. Παραδείγματος χάριν, ο Ιωάννης Καραφυλλίδης, καθηγητής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου, έχει ανακαλύψει ότι η ροή του κυανοβακτηριακού ρολογιού λειτουργεί αποτελεσματικότερα ανά 11 ώρες και ανά 21 ώρες. Αυτές ήταν οι διάρκειες των ημερών κατά τις περιόδους, όπου συνέβη το μεγάλο συμβάν της Οξυγόνωσης και της άνθισης της ζωής κατά την Κάμβρια περίοδο περίπου 530 εκατομμύρια πριν.

Πηγή:http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathciv_1_18/05/2012_442738

Το Ίδρυμα Ευγενίδου, συμμετέχει στον εορτασμό της Νύχτας Μουσείων 2012 και ανοίγει — με ελεύθερη είσοδο — τις πύλες του στο κοινό, το βράδυ του Σαββάτου 19 Μαΐου 2012.
(ι) Ψηφιακή Παράσταση: «Εξέλιξη». Ώρες παραστάσεων: 21:30, 22:30 και 23:30. Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη με δελτία προτεραιότητας, η διανομή των οποίων θα αρχίσει στις 20:30 της ίδιας ημέρας από το ταμείο, και έως εξαντλήσεως των διαθεσίμων θέσεων.
(ιι) Διαδραστική Έκθεση Επιστήμης και Τεχνολογίας. Ώρες: 21:00 — 24:00 Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη με δελτία προτεραιότητας, η διανομή των οποίων θα αρχίσει στις 20:30 της ίδιας ημέρας, από το ταμείο και έως εξαντλήσεως των διαθεσίμων θέσεων.
(ιιι) Παρατήρηση του Κρόνου και των δακτυλίων του με τα Τηλεσκόπια της Ελληνικής Αστρονομικής Ένωσης. Ώρες: 21:00 — 24:00. Τα τηλεσκόπια των ερασιτεχνών Αστρονόμων της Ελληνικής Αστρονομικής Ένωσης «περιμένουν» μικρούς και μεγάλους, στην είσοδο του Πλανηταρίου (Πεντέλης 11), για να τους «ταξιδέψουν» (καιρού επιτρέποντος) στον έναστρο νυχτερινό ουρανό της Αθήνας παρατηρώντας τον Κρόνο και τους εντυπωσιακούς δακτυλίους του. Επίσης, η Ελληνική Αστρονομική Ένωση προσκαλεί τους φίλους της Ερασιτεχνικής Αστρονομίας να φέρουν τα «σκονισμένα», ξεχασμένα τηλεσκόπιά τους, ώστε να τους βοηθήσουν να τα χρησιμοποιήσουν και πάλι, για να παρατηρήσουν τον νυχτερινό ουρανό!
(iv) Έκθεση: «Ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων και η Ελληνική Αστρονομία».Ώρες 21:00 — 24:00.To υλικό που συγκέντρωσε ο καθηγητής κύριος Ξενοφών Μουσάς, μάς ξεναγεί στα μυστικά του εντυπωσιακού Μηχανισμού των Αντικυθήρων και την Αρχαία Ελληνική Αστρονομία.
(v) «Αείζωον Πυρ», Έκθεση Φωτογραφίας του Γιώργου-Ομήρου Χριστάκου.Ώρες: 21:00 — 24:00. Ο φακός του φωτογράφου παρακολουθεί την καθημερινή κίνηση και απαθανατίζει στιγμές στον χρόνο. Στις φωτογραφίες του Γιώργου Χριστάκου το ανθρώπινο σώμα –πάντα σε κίνηση– ξεφεύγει από τα όρια του χώρου και του χρόνου και μας μεταφέρει τη δύναμη και την ενέργεια που το διαπερνά. Το έντονο χρώμα και η αντίθεση φωτός και σκιάς σε συνδυασμό με την ένταση που προκαλεί στο έργο η κίνηση, προσδίδουν στα –μεγάλων διαστάσεων– έργα του Γιώργου Χριστάκου ιδιαίτερη πρωτοτυπία και ενδιαφέρον.
Ίδρυμα Ευγενίδου, Λεωφ. Συγγρού 387, 175 64 Π.Φάληρο (είσοδος από Πεντέλης 11).

Οι μισοί και πλέον άνδρες στη Δυτική Ευρώπη έχουν μακρινή συγγένεια με τον Τουταγχαμών! Αυτό διαπίστωσαν Ελβετοί γενετιστές που εξέτασαν το χρωμόσωμα Υ στη μούμια του Φαραώ. Ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι όμως το εύρημα ότι οι σημερινοί Αιγύπτιοι δεν έχουν σχεδόν καμία σχέση με το αρχαίο βασιλικό σόι! Οι ερευνητές στο ερευνητικό κέντρο γενεαλογίας iGENEA της Ζυρίχης εξέτασαν το χρωμόσωμα Υ, που κληροδοτείται αποκλειστικά από τον πατέρα στον γιο, τόσο στη μούμια του Τουταγχαμών όσο και στη μούμια του πατέρα του Ακενατόν και του παππού του Αμενχοτέπ Γ.Οι αναλύσεις έδειξαν ότι και οι τρεις ανήκαν σε μια γενετική ομάδα που ονομάζεται απλότυπος R1b1a2, στην οποία ανήκουν και οι περισσότεροι από τους μισούς άνδρες της Δυτικής Ευρώπης.Αυτό σημαίνει ότι οι σημερινοί Ευρωπαίοι άνδρες μοιράζονται με τον Τουταγχαμών (1341-1323 π.Χ.) έναν κοινό πρόγονο, ο οποίος περιέργως δεν ζούσε στην Αίγυπτο:«Πιστεύουμε ότι ο κοινός πρόγονος έζησε στον Καύκασο πριν από 9500 χρόνια» δήλωσε ο Ρόμαν Σολτζ, διευθυντής του κέντρου iGENEA.Το εντυπωσιακό είναι ότι οι σημερινοί Αιγύπτιοι δεν έχουν σχεδόν καμία συγγένεια με τον αρχαίο βασιλιά τους, αφού ο απλότυπος R1b1a2 αντιστοιχεί σε λιγότερο από 1% του σύγχρονου ανδρικού πληθυσμού.Παραμένει άγνωστο πώς η προγονική ομάδα του Τουταγχαμών μετακινήθηκε από τον Καύκασο στην Αίγυπτο, σύμφωνα όμως με την iGENEA ο απλότυπος R1b1a2 εξαπλώθηκε στην Ευρώπη με την ευρεία διάδοση της γεωργίας πριν από 7000 χρόνια.Περισσότερα εδώ κι εδώ.

Eνα μυστηριώδες νέο είδος ανθρώπου που ζούσε πριν από 30 000 χρόνια, παράλληλα με τους προγόνους μας ανακαλύφθηκε από επιστήμονες στη Σιβηρία.Τα ευρήματα δηλώνουν ότι εκείνη την εποχή υπήρχαν εν ζωή τουλάχιστον τρία μέλη της οικογένειας αυτών των ανθρώπων. Οι σπηλαιάνθρωποι, που ονομάστηκαν Ντενίσοβαν, αναγνωρίστηκαν από το DNA που βρέθηκε σε ένα δόντι και ένα κόκαλο δαχτύλου.Σύμφωνα με τα στοιχεία, αυτό το είδος ανθρώπου φαίνεται από είναι το τρίτο γνωστό, μετά τους Νεάντερνταλ και τον σύγχρονο άνθρωπο και περπάτησε στη Γη κατά τη διάρκεια της τελευταίας εποχής των Παγετώνων, όταν οι σύγχρονοι άνθρωποι ανέπτυσσαν εκλεπτυσμένα πέτρινα εργαλεία, κοσμήματα και τεχνουργήματα.Το γενετικό υλικό που βρέθηκε ανήκει σε ένα νεαρό κορίτσι ενός εντελώς νέου ανθρώπινου είδους, και έχει ονομαστεί γυναίκα-Χ. Το κορίτσι, που πρέπει να ήταν μεταξύ πέντε και επτά ετών όταν πέθανε, βρέθηκε σε σπηλιά στα βουνά Αλτάι. Παρόλα αυτά οι μελετητές έχουν βρει ότι DNA των Ντενίσοβαν υπάρχει στους σύγχρονους της Μελανησίας, δηλαδή του νησιωτικού συμπλέγματος που βρίσκεται στα βορειοανατολικά της Αυστραλίας και περιλαμβάνει τη Νέα Γουινέα. Αυτό υποδηλώνει ότι οι Ντενίσοβαν αναμείχθηκαν με τους προγόνους των Μελανησίων και ότι ενδέχεται να εξαπλωμένοι στην Ασία.

Πηγή: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=33&artid=374426&dt=23%2F12%2F2010#ixzz19KPQFFSy

Eρευνητές υπό την Φελίσα Σμιθ του τμήματος βιολογίας του πανεπιστημίου του Ν. Μεξικό στις ΗΠΑ και την καθηγήτρια Τζέσικα Θίοντορ του τμήματος βιολογικών επιστημών του πανεπιστημίου του Κάλγκαρι στον Καναδά, εκτιμούν ότι από την εποχή της εξαφάνισης των δεινοσαύρων, πριν από 65 εκατ. χρόνια, τα μικρόσωμα θερμόαιμα θηλαστικά άρχισαν να μεγαλώνουν συνεχώς σε αριθμό ειδών και σε σωματικό μέγεθος, ώσπου με τη σειρά τους κατέκλυσαν τον πλανήτη.Τα θηλαστικά, που είχαν ξεκινήσει νωρίτερα τη ζωή τους ζυγίζοντας μόλις δέκα έως 100 γραμμάρια, είχαν πια μέσο μέγεθος από ένα μωρό λαγού μέχρι ένα σκύλο ράτσας «μπιγκλ», με μέγιστο βάρος από ένα έως δέκα κιλά. Όμως 25 εκατ. χρόνια μετά την εξαφάνιση των, όταν πια οι τελευταίοι δεν υπήρχαν για να φάνε τη βλάστηση, τα θηλαστικά βρήκαν άφθονη τροφή και έγιναν χίλιες φορές μεγαλύτερα. Το μεγαλύτερο θηλαστικό που περπάτησε ποτέ πάνω στη Γη, ήταν ένα φυτοφάγο πλάσμα, σαν ρινόκερος χωρίς κέρατα (Indricotherium transouralium), που έζησε στην Ευρασία πριν από 34 εκατ. χρόνια, είχε ύψος 5,5 μέτρα και έφτασε να ζυγίζει 17 τόνους, έχοντας τετραπλάσιο βάρος από ένα σημερινό ελέφαντα. Όμως πριν από περίπου 40 εκατ. χρόνια, σταμάτησε πια η σωματική ανάπτυξη των θηλαστικών κι έκτοτε ουσιαστικά παραμένει στάσιμη. Οι ερευνητές μελέτησαν ένα εντυπωσιακό αριθμό απολιθωμάτων ζώων από όλο τον κόσμο που φτάνουν μέχρι 140 εκατ. χρόνια στο παρελθόν και διαπίστωσαν ότι παρόμοιες εξελικτικές τάσεις επικράτησαν διαχρονικά στα θηλαστικά σε όλες της περιοχές του πλανήτη. Σημαντική ήταν η τάση των φυτοφάγων θηλαστικών να μεγαλώνουν πολύ σε μέγεθος, επειδή με τον τρόπο αυτό ήσαν πιο προστατευμένα από το να γίνουν λεία των σαρκοφάγων αρπακτικών. Επιπλέον, το μεγάλο μέγεθος βοηθά στην επιβίωση, όταν συμβαίνουν κλιματικές αλλαγές, καθώς τα μεγαλύτερα ζώα μπορούν πιο εύκολα να παραμείνουν ζεστά, όταν πέφτει απότομα η θερμοκρασία. Οι επιστήμονες επιβεβαίωσαν ότι οι «μεγάλοι» μιας εξελικτικής περιόδου δεν είναι κατ’ ανάγκη ίδιοι με αυτούς της επόμενης ή της προηγούμενης, καθώς αλλάζουν συνεχώς οι κανόνες του παιγνιδιού και νέα είδη έρχονται να αντικαταστήσουν άλλα στην ιεραρχία του μεγέθους. Περισσότερα εδώ: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=33&artid=369861&dt=26/11/2010#ixzz16Ov769vg