My SchBlogOut

Αρχίζουν να περπατούν και να μιλούν πολύ νωρίς. Μαθαίνουν να διαβάζουν χωρίς να τα έχει διδάξει κανείς. Κάνουν περίεργες ερωτήσεις για την ηλικία τους και επιδίδονται σε πολύπλοκους συλλογισμούς. Βαριούνται εύκολα, αντιδρούν έντονα, αμφισβητούν τα πάντα. Μένουν στο περιθώριο… Τα χαρισματικά παιδιά αντιστοιχούν στο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού. Χαρακτηρίζονται από σύνθετο τρόπο σκέψης, ποικιλία ταλέντων, έντονη κριτική διάθεση, ιδιαίτερο χιούμορ, πολύ υψηλό δείκτη IQ και συχνά παρουσιάζουν συναισθηματική ανάπτυξη ξένη προς την ηλικία τους. Μερικά απ’ αυτά διαπρέπουν. Τα περισσότερα, όμως, δεν επιβραβεύονται ούτε από την οικογένεια ούτε από το εκπαιδευτικό σύστημα και μέχρι την εφηβεία σταματούν το σχολείο και περιθωριοποιούνται. Αντί να θεωρούνται ευλογία για την κοινωνία, εξοστρακίζονται ή εντάσσονται στη χορεία των χρυσών μετριοτήτων. Η πολύ ενδιαφέρουσα συνέχεια εδώ.

Από μελέτη που διενεργήθηκε σε 9000 οικογένειες (δες εδώ), προέκυψε ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν σε πειθαρχημένο περιβάλλον έχουν περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν σημαντικές δεξιότητες όπως η κατανόηση, η αυτοπειθαρχία και η εργατικότητα. Με άλλα λόγια, θα γίνουν πιο επιτυχημένα στην ενήλικη ζωή τους. Σύμφωνα με αυτή τη μελέτη οι αυστηροί κανόνες εφοδιάζουν τα παιδιά για το μέλλον και, επίσης, τα παιδιά των παντρεμένων γονέων είναι πιο ευνοημένα από τα παιδιά των χωρισμένων ή αυτών που έχουν ξαναπαντρευτεί. Γενικώς, το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο μεγαλώνουν οι γονείς τα παιδιά είναι ο πιο σημαντικός παράγων που καθορίζει την ανάπτυξη του χαρακτήρα του παιδιού, εκμηδενίζοντας οποιαδήποτε διαφορά στην ανάπτυξη ανάμεσα στα παιδιά που προέρχονται από πιο πλούσιες ή πιο φτωχές οικογένειες. Η έρευνα προτείνει συνδυασμό αγάπης και πειθαρχίας για τη διαπαιδαγώγηση – η πρόταση για την εγκατάλειψη της αυστηρής διαπαιδαγώγησης ξεκίνησε από τη δεκαετία του ’50.

Μπορεί η κακοκεφιά μας να χαλάει και των υπολοίπων τη διάθεση, μας κάνει όμως πιο προσεκτικούς. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, με το να είμαστε κατσούφηδες, το μυαλό μας λειτουργεί πιο ξεκάθαρα.Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει Αυστραλός ψυχολόγος, ειδικός στη μελέτη συναισθημάτων. Σύμφωνα με τον καθηγητή Τζόε Φόργκας, η ευθυμία ενισχύει τη δημιουργικότητα ενώ οι μίζεροι άνθρωποι είναι καλύτεροι στο να παίρνουν τις σωστές αποφάσεις και είναι λιγότερο αφελείς.Ο ερευνητής του Πανεπιστημίου στη Νέα Νότια Ουαλία της Αυστραλίας, υπογραμμίζει ότι οι πιο μίζεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουν καλύτερα απαιτητικές καταστάσεις από ότι οι χαρούμενοι πράγμα που οφείλεται στον τρόπο που ο εγκέφαλος “προωθεί πληροφορίες για την επεξεργασία στρατηγικών” (διαβάστε περισσότερα εδώ).

O Νίκολας Εμλερ, καθηγητής Κοινωνικής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Surrey, υποστήριξε ότι το κουτσομπολιό δεν αποτελεί απλώς ένα από τα πολλά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και συμπεριφορές του ανθρώπου, αλλά ήταν η αιτία για να αναπτύξουμε την ομιλία!«Η ανάγκη των μακρινών προγόνων μας να ανταλλάξουν κοινωνικού χαρακτήρα πληροφορίες ήταν αυτή που οδήγησε στην ανάπτυξη της ομιλίας, η οποία είναι και αυτή που μας έκανε μοναδικό και ξεχωριστό είδος και μας επέτρεψε να δημιουργήσουμε μεγάλες και εξαιρετικά σύνθετες κοινωνίες. Το κουτσομπολιό είναι λοιπόν αυτό που μας διαχώρισε από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο. Οι πίθηκοι έχουν επίσης σύνθετες κοινωνίες επειδή τα μέλη κάθε κοινότητας γνωρίζουν πολλά στοιχεία το ένα για το άλλο. Επειδή όμως δεν μιλούν, οι κοινότητες που δημιουργούν δεν ξεπερνούν τα 50 μέλη. Αντίθετα, η ομιλία επέτρεψε στους ανθρώπους να δημιουργούν μεγάλες κοινότητες, πολλών εκατοντάδων, στη συνέχεια πολλών χιλιάδων και τελικά πολλών εκατομμυρίων ατόμων» κατά τον Εμλερ. Κι εγώ που κακολογώ τις gossip μεσημεριανές εκπομπές των τηλε-καναλιών μας!

Πηγή: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=33&artId=287430&dt=09/09/2009

Νέες μελέτες αποδεικνύουν ότι τα μωρά και τα πολύ μικρά παιδιά γνωρίζουν, παρατηρούν, εξερευνούν, φαντάζονται και μαθαίνουν περισσότερα απ΄ όσα θα πιστεύαμε ποτέ. Από μερικές πλευρές, είναι εξυπνότερα από τους ενηλίκους! Τρία πρόσφατα πειράματα έδειξαν ότι ακόμη και τα μικρότερα παιδιά έχουν εξελιγμένες και ισχυρές ικανότητες εκμάθησης. Πέρυσι, οι Φέι Σου και Βάστι Γκαρσία του πανεπιστημίου της Βρετανικής Κολομβίας, Καναδάς, απέδειξαν ότι τα μωρά μπορούν να κατανοούν τις πιθανότητες. Το 2007, οι Λόρα Σουλτς και Ελίζαμπετ Μπάραφ Μπόναβιτς στο ΜΙΤ, ΗΠΑ, έδειξαν πως όταν τα μικρά παιδιά παίζουν, συσχετίζουν αίτια και αποτελέσματα. Επίσης το 2007, στο πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ, ΗΠΑ, η Ταμάρ Κουσνίρ και η Άλισον Γκόπνικ ανακάλυψαν ότι τα παιδιά προσχολικής ηλικίας μπορούν να χρησιμοποιούν τις πιθανότητες για να μαθαίνουν πώς λειτουργούν τα διάφορα πράγματα και αυτό τους επιτρέπει να φαντάζονται νέες δυνατότητες. Όμως η ευφυΐα των μωρών, δείχνουν οι έρευνες, είναι πολύ διαφορετική απ΄ αυτή των ενηλίκων και από το είδος της ευφυΐας που συνήθως καλλιεργούμε στο σχολείο. Η σχολική εργασία θέλει τα παιδιά να επικεντρώνουν και να σχεδιάζουν. Θέτουμε στόχους για τα παιδιά, με έμφαση στις δεξιότητες που θα πρέπει να αποκτήσουν ή τις πληροφορίες που θα πρέπει να ξέρουν. Τα παιδιά κάνουν τεστ για να αποδείξουν ότι έχουν απορροφήσει ένα συγκεκριμένο σύνολο δεξιοτήτων και γεγονότων, χωρίς περισπασμούς από άλλες δυνατότητες. Αυτή η προσέγγιση μπορεί να λειτουργεί για παιδιά άνω των 5 ετών. Όταν λέμε ότι τα παιδιά προσχολικής ηλικίας δεν προσέχουν, στην πραγματικότητα εννοούμε ότι δεν μπορούν να μην προσέχουν: δυσκολεύονται να επικεντρώσουν σ΄ ένα μόνο συμβάν και να αποκλείσουν όλα τα υπόλοιπα. Αυτό μας έκανε στο παρελθόν να υποτιμήσουμε τα μωρά. Όμως η νέα έρευνα μας λέει ότι τα μωρά μπορούν να είναι ορθολογικά χωρίς να είναι προσανατολισμένα σ΄ έναν στόχο. Σύμφωνα με την καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Μπέρκλεϊ Άλισον Γκόπνικ: «Η σπουδαία ιδέα της Γνωστικής Επιστήμης είναι πως ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι ένας υπολογιστής- αν και βαθιά διαφορετικός και απέραντα ισχυρότερος απ΄ αυτούς που έχουμε τώρα. Ως εκ τούτου ο εγκέφαλος των μωρών είναι εξίσου ικανός για υπολογισμούς με τους ενήλικους εγκεφάλους, έστω κι αν τα μωρά μπορεί να μην μπορούν να πούνε συνειδητά τι κάνει ο εγκέφαλός τους».Και «αν ρωτήσεις ένα 3χρονο παιδί μια ευθεία ερώτηση όπως “πώς λειτουργεί αυτή η μηχανή;”, το πιθανότερο είναι να πάρεις για απάντηση ένα γλυκό βλέμμα ή ασυναρτησίες. Αν όμως το ρωτήσεις “παίρνει μπρος με τον κύβο ή με το κίτρινο κουμπί;”, θα σου δώσει τη σωστή απάντηση. Πρέπει να ρωτάς τα μωρά και τα παιδιά στη γλώσσα τους, όχι στη δική μας. Μας πήρε 30 χρόνια για να φανταστούμε πώς να το κάνουμε και ακόμη μαθαίνουμε».Τέλος, « στα μικρά παιδιά, η αναζήτηση εξηγήσεων είναι τόσο βαθιά ριζωμένη όσο η αναζήτηση τροφής ή νερού. Αυτό που κάνουμε ως επιστήμονες και φιλόσοφοι είναι να επεκτείνουμε αυτή την παρόρμηση της παιδικής ηλικίας- τα ερωτήματα αλλάζουν συνεχώς, όμως η παρόρμηση να τα θέτουμε, είναι που μας κάνει ανθρώπους». «Δεν μπορούμε να προβλέψουμε πώς η συμπεριφορά μας ως γονιών θα επηρεάσει μακροπρόθεσμα τα παιδιά μας. Πολλοί μπορεί να επιτύχουν σπουδαία πράγματα ως ενήλικες παρά το γεγονός ότι- ή ακριβώς επειδή- ήταν δυστυχείς ως παιδιά. Όμως έχουμε τεράστια εξουσία πάνω στη ζωή των παιδιών μας όταν είναι παιδιά. Μπορούμε να καθορίσουμε αν θα ευτυχήσουν ως παιδιά και αν θα θυμούνται αυτή την ευτυχισμένη παιδική ηλικία ως ενήλικοι. Αυτό δεν είναι το σημαντικότερο;».

Πηγή: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4531805&ct=2