My SchBlogOut

Στον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Μπαράκ Ομπάμα απονέμεται το Νόμπελ Ειρήνης για το 2009. Η Επιτροπή αποφάσισε να απονείμει το Νόμπελ Ειρήνης στον Ομπάμα για τις προσπάθειές του με στόχο την ενίσχυση της διεθνούς διπλωματίας και της συνεργασίας ανάμεσα στους λαούς. «Η επιτροπή αποδίδει μεγάλη σημασία στο όραμα και στις προσπάθειες του Ομπάμα για έναν κόσμο χωρίς πυρηνικά όπλα», δήλωσε ο πρόεδρος της νορβηγικής επιτροπής Τούρμπιον Γιόγκλαντ. Έχω την εντύπωση ότι πιθανόν η επιτροπή ξέχασε να εντάξει στο «όραμα Ομπάμα» και την αύξηση των αμερικανικών στρατευμάτων σε Αφγανιστάν και Ιράκ…Πάντως μεταξύ αυτών που πρώτοι τον συνεχάρησαν ήταν και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, που δήλωσε σχετικά ότι «Η απονομή του Βραβείου Νόμπελ στον πρόεδρο Ομπάμα, ηγέτη της πιο μεγάλης στρατιωτικής δύναμης στον κόσμο, στην αρχή της θητείας του, αποτυπώνει τις ελπίδες που έχει δημιουργήσει σε παγκόσμιο επίπεδο με το όραμά του ενός κόσμου χωρίς πυρηνικά όπλα».Αντίθετα, ο πρώην πρόεδρος της Πολωνίας και βραβευμένος με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης του 1983 Λεχ Βαλέσα δεν έκρυψε την έκπληξή του, δηλώνοντας:«Ποιος, ο Ομπάμα; Τόσο γρήγορα; Πολύ γρήγορα! Δεν είχε τον χρόνο να κάνει κάτι. Προς το παρόν το μόνο που κάνει είναι προτάσεις».Και να σκεφτεί κανείς ότι ο Μπ. Ομπάμα ανέλαβε καθήκοντα μόλις δύο εβδομάδες πριν τη λήξη της προθεσμίας υποβολής υποψηφιοτήτων! Αλλά πώς να το κάνουμε, το να είσαι πλανητάρχης, όσο νάναι, μετράει…ιδιαίτερα όταν, όπως κάποιος κακεντρεχώς σχολιάζει, “πήρε Νόμπελ γιατί δεν έκανε αμέσως πόλεμο, όπως έκαναν οι δυο τελευταίοι προκάτοχοί του!”

Πηγή:http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathciv_1_09/10/2009_301398

Σαν σήμερα, 65 χρόνια πριν, στις 6 Ιουνίου 1944, μέρα γνωστή και ως D-Day, ξεκίνησε η απόβαση της Νορμανδίας. Αντικειμενικός σκοπός της απόβασης ήταν να δημιουργήσει ένα προγεφύρωμα στα παράλια της Γαλλίας από την Καέν έως το Χερβούργο, μέσω του οποίου οι Σύμμαχοι θα περνούσαν στρατεύματα από τη Μεγάλη Βρετανία στην ηπειρωτική Ευρώπη. Η απόβαση πραγματοποιήθηκε στη χερσόνησο Κοταντέν, την ανατολική όχθη του ποταμού Ορν και τον κόλπο του Σηκουάνα, σε πέντε παραλίες με τα κωδικά ονόματα Gold Beach, Juno Beach, Omaha Beach, Sword Beach και Utah Beach.Οι δυνάμεις που ενεπλάκησαν στις μάχες που διεξήχθησαν μέχρι το τέλος Ιουλίου ανέρχονταν σε 1 εκατ. άνδρες των συμμαχικών δυνάμεων του στρατού, της αεροπορίας και του ναυτικού και 380 000 Γερμανών στρατιωτών και αεροπόρων. Στην απόβαση συμμετείχαν και τρία ελληνικά πολεμικά: οι κορβέτες «ΚΡΙΕΖΗΣ» και «ΤΟΜΠΑΖΗΣ» και το αντιτορπιλικό «ΣΑΛΑΜΙΣ». Οι απώλειες σε νεκρούς, αγνοούμενους και τραυματίες Αμερικανούς, Άγγλους και Καναδούς ανήλθαν σε 4665 και των Γερμανών σε περισσότερους από 4000. Σχεδόν 20 000 κάτοικοι της Νορμανδίας βρήκαν τραγικό θάνατο κατά την περίοδο της απόβασης και περισσότεροι από 250 000 έμειναν άστεγοι λόγω των Συμμαχικών βομβαρδισμών. Περισσότερα εδώ κι εδώ. Μια ρεαλιστική απεικόνιση της σφαγής κατά την απόβαση στην Omaha Beach δίνουν τα πρώτα 24 λεπτά της βραβευμένη με 5 Βραβεία Όσκαρ ταινίας «Η διάσωση του στρατιώτη Ryan». Προς γνώση όλων εκείνων που με ελαφρά καρδία απαξιώνουν σήμερα αυτούς, οι οποίοι τότε πολέμησαν για τη σημερινή τους ευμάρεια.
Στην σκοτεινή πλευρά της ιστορίας τώρα, ατελείωτες υπήρξαν οι μεταπολεμικές συγγραφικές διενέξεις των πρωταγωνιστών–στρατηγών, με τον Αϊζενχάουερ να χαρακτηρίζει τον στρατάρχη Μοντγκόμερι «ψυχοπαθή και συμπλεγματικό» και τον «Μόντι» να απαντά ότι ο αρχιστράτηγος «Αϊκ» δεν θα έπρεπε ποτέ να ξεπεράσει το βαθμό του ταγματάρχη! (δες εδώ ). «Έριδες» που συνεχίζονται με τη Βασίλισσα της Βρετανίας να εκφράζει τη δυσαρέσκειά της που δεν κλήθηκε επίσημα από τον Πρόεδρο της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί στο σημερινό επίσημο εορτασμό της 65ης επετείου, ενώ κλήθηκαν ο Αμερικανός Πρόεδρος Μπ. Ομπάμα, ο Βρετανός πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν και ο πρωθυπουργός του Καναδά Στέφεν Χάρπερ.
Από την άλλη, στο βιβλίο του «D-Day» ο πρώην αξιωματικός του βρετανικού Στρατού Άντονι Μπίβορ, που έκανε μια πρωτογενή έρευνα σκαλίζοντας επιστολές της εποχής, συνεντεύξεις και ημερολόγια, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «επίσημα αρχεία είναι γεμάτα επίσημα ψέματα» και ότι ένα ημερολόγιο «είναι πιο αξιόπιστο ιστορικά». Η έρευνά του έφερε στο φως τη φρίκη ενός πολέμου: ο βομβαρδισμός της Καέν από τους Βρετανούς λίγες ημέρες πριν από την απόβαση «θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έγκλημα πολέμου». «Η θηριωδία της μάχης στη Βορειοδυτική Γαλλία δεν μπορεί να τεθεί σε αμφιβολία», γράφει ο Βρετανός ιστορικός στο βιβλίο του. «Και παρά τους χλευασμούς της σοβιετικής προπαγάνδας, η μάχη της Νορμανδίας μπορεί απολύτως να συγκριθεί με εκείνη στο ανατολικό μέτωπο». Από την άλλη, οι Γάλλοι άμαχοι που σκοτώθηκαν από τις συμμαχικές βόμβες στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο- συνολικά υπολογίζονται σε 70 000- ήταν περισσότεροι από τους Βρετανούς αμάχους που έχασαν τη ζωή τους από τις γερμανικές βόμβες (δες εδώ).

Πότε άρχισε η Επανάσταση του 1821; Ποικίλουν οι απαντήσεις…Κατά τα ειωθότα στις 25 Μαρτίου 1821, ημέρα εορτασμού της Εθνικής Επετείου με ομιλίες, στρατιωτική παρέλαση κλπ. εκδηλώσεις και …επίσημη αργία! Τι έγινε τότε; Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ύψωσε το λάβαρο της Επανάστασης στην Αγία Λαύρα και όρκισε τους οπλαργηγούς… Κατά την εκδοχή ενίων ιστορικών και άλλες μαρτυρίες, μάλλον δεν έγινε …τίποτα! Μια και η Επανάσταση είχε ξεκινήσει στις 26 Φεβρουαρίου του 1821, όταν στην εκκλησία των Τριών Ιεραρχών του Ιασίου της Μολδοβλαχίας (Ρουμανία) ο Μητροπολίτης Βενιαμίν ευλόγησε τη σημαία με έμβλημα το Σταυρό και ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ξεκίνησε τον Αγώνα, και ύψωσε τη σημαία του στο Βουκουρέστι στις 17 Μαρτίου… Στην Πελοπόννησο, ήδη από τις 21 Μαρτίου, οι επαναστάτες κατέλαβαν τα Καλάβρυτα, στις 22 Μαρτίου ο Ανδρέας Λόντος ύψωσε τη σημαία της επανάστασης στη Βοστίτσα, το σημερινό Αίγιο, ενώ στις 23 Μαρτίου ο Παλαιών Πατρών Γερμανός στήνει μια κόκκινη σημαία με μαύρο σταυρό και ορκίζει τους αγωνιστές στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου στην Πάτρα ….Και την ίδια ημέρα ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, επικεφαλής πολλών άλλων αγωνιστών, απελευθέρωσαν την Καλαμάτα και κήρυξαν την επανάσταση στον ναό των Αγίων Αποστόλων. Ανεξάρτητα από αυτά, το γεγονός είναι ότι το τελευταίο 10ημερο του Μαρτίου 1821 είχε ξεκινήσει ο μεγάλος ξεσηκωμός των Ελλήνων. Το αν το λάβαρο στο σήκωσε ο Π. Π. Γερμανός , το αν υπήρξε ή όχι το «Κρυφό σχολειό» κτλ. κι αν το ένα κι αν το άλλο, που ένα πλήθος άρθρων, σημειωμάτων και σχολίων (δες λ.χ. εδώ) μάς πληροφορεί κάθε χρόνο, αποτελούν «ενδιαφέρουσα εναντιοδρομία, αλλά και αποκαλυπτική εμμονή: οι ενστάσεις -ακόμη και όταν δεν τελούν απολύτως εν δικαίω- τιτρώσκουν το απόλυτον της επίσημης Ιστορίας, η οποία βρίθει από επί μέρους κατασκευές, και κατά τούτο εισφέρουν στον γόνιμο προβληματισμό και την εθνική αυτογνωσία» όπως σημειώνεται στη στήλη ”Ο Τύπος των ήλων”. Και παρακάτω: «Ωστόσο -και εδώ εντοπίζεται η εμμονή- τα περισσότερα εξ αυτών των κειμένων διακρίνονται από επιθετική δυσανεξία και αποδομητική διάθεση, με άρρητο αλλά προφανή στόχο τη συνέχεια του ελληνισμού (κλασικό παράδειγμα από μια ”σχολή σκέψης” με ιδεοληπτικές εμμονές τύπου Ρεπούση: επηρεασμένοι από τον Διαφωτισμό οι Έλληνες επινόησαν τους προγόνους τους!)… Εν πάση περιπτώσει, είναι γόνιμο και λυσιτελές να παρατίθενται οι διαφορετικές προσεγγίσεις, και -γιατί όχι;- να διδάσκονται στα σχολεία μαζί με την επίσημη εκδοχή». Κι απ΄ αλλού αντιγράφω: «Βεβαίως το ΄21 το διδαχτήκαμε σύμφωνα με τις αφηγήσεις των νικητών, της εξουσίας και του χρήματος. Μας εδόθη το ανεστραμμένο είδωλό του. Για να γνωρίσει κανείς το αληθινό Εικοσιένα, όπως μας λέει ο Δημήτρης Φωτιάδης, ”πρέπει να σκύψει πάνω σε άλλα κείμενα, σ΄ εκείνα που προετοίμασαν το σηκωμό, σ΄ αυτά που γράφτηκαν όσο βρόνταγε το καριοφίλι κι΄ άστραφτε το γιαταγάνι και στα απομνημονεύματα των αγωνιστών –του Μακρυγιάννη, του Κασομούλη, του Κολοκοτρώνη, του Φωτάκου, του Σπυρομίλιου, του Περραιβού, του Σπηλιάδη και άλλων. Δύο ήταν τα Εικοσιένα: Το ένα του λαού και των πιο προοδευτικών ανθρώπων εκείνου του καιρού, το άλλο των κοτζαμπάσηδων και των πολιτικάντηδων…”.Ωστόσο η ”ουσία” και η ”ψυχή” του ’21, που είναι το αίσθημα της Ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας όχι μόνο δεν έχουν ατροφήσει, αλλά είναι βαθιά χαραγμένα στην ελληνική λαϊκή συνείδηση. Το ΄21 παραμένει και σήμερα η φλόγα που ανάβει στις καρδιές των υποδουλωμένων λαών γενναία αισθήματα ελπίδας και ηρωισμού. Μια φλόγα που πυροδοτεί και σήμερα τον ελληνικό λαό να βγει από τη νάρκη του και να τινάξει από πάνω του όλους αυτούς που εμπορεύονται την τύχη του και τη ζωή του…» Με άλλα λόγια, οι εθνικοί μύθοι τρέφουν τους λαούς μπροστά στην ισοπέδωση της παγκοσμιοποίησης, όταν κάποιοι δικοί μας ”νέοι ιστορικοί” δεν αρκούνται μόνο στην απομυθοποίησή του ΄21 αλλά προχωρούν ακόμα παραπέρα: χαρακτηρίζουν τους επαναστάτες και τρομοκράτες (…και κάποιοι άλλοι αθεόφοβοι θέτουν το ερώτημα: γιατί να γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου 1940, αφού οι Ιταλία είναι σύμμαχός μας;). Ε, ρε γερο-Κολοκοτρώνη, και σεις οι άλλοι που τότε πολεμήσατε και δώσατε το αίμα σας για τη Λευτεριά του τόπου, να ξέρατε τι κουμάσια είναι κάποιοι από τους απογόνους που τη Λευτεριά και την Ελλάδα τους κληρονομήσατε… που μόνο τους πρόβλημα έχει καταντήσει αν η Επανάσταση του ’21 ξεκίνησε ή όχι από την Αγία Λαύρα. Να το πω αλλιώς, είναι σαν να λέμε κατά πόσο αληθεύουν οι αντίστοιχοι επιστημονικοί μύθοι για την ”μπανιέρα του Αρχιμήδη” ή το ”μήλο του Νεύτωνα”, γιατί αν ήταν κατ΄ αντιστοιχία έτσι, τότε κομμάτι δύσκολο να επικοινωνούμε, εσείς κι εγώ, μέσω του Διαδικτύου σήμερα.
Επιμύθιο: “(…) εις τα ΄20 με ήλθαν γράμματα από τον Υψηλάντην διά να είμαι έτοιμος (…) 25 Μαρτίου ήτον η ημέρα της γενικής Επαναστάσεως.” Θ. Κολοκοτρώνη, Διήγησης συμβάντων της ελληνικής φυλής.

Το 1992, όταν ο Κίρο Γκλιγκόροφ είχε κηρύξει την ανεξαρτησία της «πρώην Γιουγκοσλαυϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας», της γνωστής ΠΓΔΜ, και κορυφωνόταν η διπλωματική αντιπαράθεση για το θέμα του ονόματος, ο διαπρεπής Άγγλος ελληνιστής καθηγητής Νίκολας Χάμοντ (Ν. Ηammond, 1907-2001) χαρακτήρισε «βιασμό της ιστορικής αλήθειας την αναγνώριση της Δημοκρατίας των Σκοπίων με το όνομα Μακεδονία». Ο ίδιος αντιπρότεινε την αρχαία ονομασία «Παιονία», λέγοντας χαρακτηριστικά σε διάλεξή του: «Οι Σκοπιανοί δεν έχουν καμία σχέση με τους αρχαίους Μακεδόνες. Οι Παίονες, από την άλλη πλευρά, είχαν δικό τους βασιλιά, αλλά ήταν υπήκοοι των Μακεδόνων. Σήμερα, όμως, οι Σκοπιανοί είναι Σλάβοι και Αλβανοί και δεν έχουν ελληνική φωνή» (δες εδώ.)Στις αρχές του χρόνου, 22 Ιανουαρίου 2009, ο Stephen G. Miller, ομ. καθηγητής του Πανεπιστημίου Μπέρκλεϊ στην Καλιφόρνια, και διευθυντής των ανασκαφών στη Νεμέα μέχρι το 2004, απαντώντας στο προκλητικό δημοσίευμα στο τρέχον τεύχος Ιανουαρίου/ Φεβρουαρίου του αμερικανικού περιοδικού «Αρχαιολογία» με τίτλο «Γράμμα από τη Μακεδονία», σύμφωνα με το οποίο τα Σκόπια αποκαλούνται ”Μακεδονία”, ρωτά: «Τι θα σήμαινε εάν ένα νησί κοντά στις νοτιοδυτικές ακτές των ΗΠΑ άρχιζε να αυτοαποκαλείται Φλόριντα;». Με μια εκτενή επιστολή-απάντηση προς τον εκδότη του περιοδικού, την οποία έστειλε επίσης στην Αμερικανίδα ΥΠΕΞ Χίλαρι Κλίντον και τη δική μας Ντόρα Μπακογιάννη, ο καθηγητής Miller με μια σειρά από επιχειρήματα προσπαθεί να αποτυπώσει στο χαρτί την ελληνικότητα της Μακεδονίας…Mεταξύ των άλλων αναφέρει: «Ο προ-προ-πάππος του Αλεξάνδρου είχε πιστοποιηθεί ως Έλληνας στην Ολυμπία, ενώ και ο Ηρόδοτος είχε πει “συμβαίνει να γνωρίζω ότι οι πρόγονοι του Αλεξάνδρου είναι Ελληνες”.» «Αναρωτιέμαι πού θα καταλήγαμε εάν ένα συγκεκριμένο μεγάλο νησί της νοτιοανατολικής ακτής των Ηνωμένων Πολιτείων (υπονοεί την Κούβα) ονόμαζε τον εαυτό του Φλώριδα, και είχε στο νόμισμά του μορφές του κόσμου του Disney και διένειμε χάρτες δείχνοντας την Μεγάλη Φλώριδα, στην όρια της οποίας ήταν αμερικανικά εδάφη.» «Ποια ήταν η γλώσσα της διδασκαλίας όταν ο Αριστοτέλης έκανε μάθημα στον Αλέξανδρο; Ποια γλώσσα έγινε γνωστή και διαδόθηκε από τον Αλέξανδρο στις εκστρατείες του στην Ανατολή;» Κι εντέλει: «Επιτρέψτε μου να κλείσω αυτή την επιστολή, κάνοντας την εξής πρόταση για να λυθή το σύγχρονο ερώτημα για τη χρήση του ονόματος ”Μακεδονία”. Η Ελλάδα πρέπει να προσαρτήσει την Παιονία – αυτό έκανε και ο Φίλιππος Β΄ το 359 π.Χ. Και αυτό θα φαινόταν αποδεκτό από τους σύγχρονους κατοίκους εκείνης της περιοχής μια και υποστηρίζουν ότι είναι Έλληνες με την ιδιοποίηση του ονόματος Μακεδονία και του διασημότερου Μακεδόνα, του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Κατόπιν οι σύγχρονοι άνθρωποι αυτής της νέας ελληνικής επαρχίας θα μπορούσαν να εργαστούν στην εκμάθηση και στην ομιλία, στο διάβασμα και στο γράψιμο της ελληνικής γλώσσας, ενδεχομένως το ίδιο καλά όπως έκανε και ο Αλέξανδρος.» Τι να σχολιάσω; Πέστα Χρυσόστομε / Stephen G. Miller, μπας και το καταλάβει τώρα η Χίλαρι και οι συν αυτή, Σκοπιανοί και λοιποί εγχώριοι και μη φίλοι, μη καν και οι κυβερνώντες την Ελλάδα…Αλήθεια, κάποιος Έλληνας πολιτικός ή πανεπιστημικός θα υποστήριζε δημόσια και ευθαρσώς το “Η Ελλάδα πρέπει να προσαρτήσει την Παιονία …”; Τι είπατε;

Στα 30 δολάρια το βαρέλι θα πέσει η τιμή του πετρελαίου το 2009, σύμφωνα με τις προβλέψεις του αμερικανικού επενδυτικού οίκου Goldman Sachs. Μόλις λίγους μήνες νωρίτερα, ο ίδιος οίκος έβλεπε τις τιμές να σκαρφαλώνουν ακόμα και στα 200 δολάρια!Ε, ρε δούλεμα που μας ρίχνουν! Και πού ήμαστε ακόμα…με τα της οικονομικής κρίσης κτλ.

Πηγή:http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=3&artId=4491940

(…) Ο υπουργός αφού με άκουσε, απάντησε: «Προσωπικά πιστεύω ότι είναι καλύτερα να έχουμε μερικά στρέμματα γης λιγότερα από εκείνα που μας ανήκουν, και να κοιμόμαστε τα βράδια ήσυχοι και ασφαλείς, παρά να έχουμε ότι μας ανήκει και να μην μπορούμε να κλείσουμε μάτι από τον κίνδυνο κάποιας ξαφνικής επίθεσης κακόβουλων γειτόνων εναντίον μας».Έμεινα με το στόμα ανοικτό από την απάντηση του υπουργού. Σύμφωνα με τους διεθνώς αναγνωρισμένους κανόνες ρώτησα τον υπουργό εάν είχε ενημερωθεί και συμφωνούσε μαζί του ο ελληνικός λαός στον οποίο ανήκε η ?υπό διαπραγμάτευση γη. Δυστυχώς ο τελευταίος δεν απάντησε καθώς έγινε παρεμβολή από τον γραμματέα τύπου του υπουργού και μου ζητήθηκε να αρκεστώ μόνο σε μία ερώτηση, «προκειμένου να δοθεί η ευκαιρία ερωτήσεων και στους υπόλοιπους δημοσιογράφους (?)».Για το πότε έγιναν οι παραπάνω δηλώσεις και ποιος είναι ο αναφερόμενος υπουργός, δείτε εδώ. Και επί του πιεστηρίου, όπως έλεγαν κάποτε, ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ Α. Λοβέρδος έκανε την εξής δήλωση : «Διαβεβαιώνω ότι (?) οι απόψεις του κ. Βαλλιανάτου δεν έχουν καμία σχέση με τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ και του προέδρου του Γ. Παπανδρέου για οποιοδήποτε θέμα εξωτερικής πολιτικής και ειδικότερα για το Σκοπιανό». Ποιες είναι οι αναφερόμενες απόψεις; Μα, ότι «τα Σκόπια -κατά Βαλλιανάτο, σύμβουλο του ΓΑΠ- πρέπει να ονομαστούν Μακεδονία και ότι στη χώρα μας υπάρχει μακεδονική μειονότητα». Και το αφελές ερώτημα: ποιος αντιγράφει ποιον; Ο ”διαγράψας” ή ο ”διαγραμμένος”; Άντε, και καλά να περνάμε!

«…Κατά την επίσημη και ανεπίσημη προπαγάνδα, οι Σλαβομακεδόνες είναι οι Μακεδόνες, απόγονοι του Αλεξάνδρου, ιδιοκτήτες του ήλιου της Βεργίνας, τον Αλέξανδρο τον έκαναν αεροδρόμιο, σε διάφορες χώρες παρελαύνουν ντυμένοι σαν αρχαίοι Ελληνες. Κατά την προπαγάνδα τους οι “Μακεδόνες” Σλαβομακεδόνες είναι γηγενείς, ενώ οι Ελληνες έχουν υποσαχάρια καταγωγή. Αλλά θα αντιτείνει κανείς ότι αυτά είναι ανεπίσημη προπαγάνδα. Λάθος! Η αδιαλλαξία του Γκρουέφσκι είναι γνωστή: μόνο όνομα, Μακεδονία. Ο ίδιος άλλωστε έχει θέσει πρόβλημα “μακεδονικής μειονότητας” στη χώρα μας.Ταυτόχρονα αριστεροί αντιεθνικιστές κατηγορούν την Ελλάδα ότι δεν αναγνωρίζει τη “μακεδονική και τουρκική μειονότητα”. Οι χάρτες και τα σχολικά εγχειρίδια επίσης δεν είναι ιδιωτική υπόθεση και οι χάρτες περιλαμβάνουν και την ελληνική Μακεδονία. Οι ΗΠΑ τους αναγνώρισαν και φυσικά οι αμερικανοτραφείς που κυβερνούν αυτή τη χώρα ελπίζουν στην υποστήριξη των ΗΠΑ για να καμφθεί η ελληνική κυβέρνηση. Κυβέρνηση, ΜΜΕ, ιεράρχες αγωνίζονται υπέρ ιερών και οσίων. Χάρτες που περιλαμβάνουν όλη τη Μακεδονία, ο επικεφαλής της “Μακεδονικής Εκκλησίας” Στέφανος ζητά τη Θεσσαλονίκη, κ.λπ. (…)Οι αριστεροί αντιεθνικιστές μας βλέπουν μόνο τον ελληνικό εθνικισμό. Δεν βλέπουν τα στρατηγικά παιχνίδια των ΗΠΑ πίσω από τις γελοιότητες των Σλαβομακεδόνων (…) Οι αριστεροί είναι διεθνιστές και για αυτό πατριώτες. Η ελληνική Αριστερά ήταν πάντα πατριωτική. Απόδειξη: ο ρόλος της στην Κατοχή, όταν το πατριωτικό επικάλυψε το ταξικό με τις γνωστές συνέπειες. Αλλά οι αντιεθνικιστές συγχέουν τον εθνικισμό με τον πατριωτισμό, ενώ για μερικούς από αυτούς εξάλλου, το έθνος είναι κατασκευή, η ιστορία απλή αφήγηση και όμως οι ίδιοι, σε αντίφαση με τις γενικότερες ιδέες τους, υποστηρίζουν τον όψιμο και αμερικανοτροφοδοτούμενο εθνικισμό των Σλαβομακεδόνων. Αυτός ο όψιμος, παραληρηματικός εθνικισμός δεν ενοχλεί τους αντιεθνικιστές μας, που προτείνουν να αναγνωρίσουμε το Μακεδονικό Εθνος, την ταυτότητα και τη γλώσσα του;».

Του ΕΥΤΥΧΗ ΜΠΙΤΣΑΚΗ από την «ΕΠΟΧΗ» στο ΤΥΠΟΣ ΤΩΝ ΗΛΩΝ

Ο τρόπος με τον οποίο οι πολιτικοί λαμβάνουν αποφάσεις για το μέλλον της ανθρωπότητας σκιάζεται από ένα μεγάλο ερωτηματικό για το πόσα δεδομένα γνωρίζουν και πόσα κατανοούν… Τον περασμένο Απρίλιο μια επιτροπή με το όνομα «Επιστημονική Αντιπαράθεση 2008» είχε κλείσει μεγάλη αίθουσα στη α Φιλαδέλφεια, ΗΠΑ, με σκοπό οι κάθε λογής υποψήφιοι για το προεδρικό αξίωμα να παρουσιαστούν και να δεχτούν ερωτήσεις σχετικές με θέματα επιστήμης και αποφάσεων που θα λαμβάνονται με βάση δεδομένα, τεκμηριωμένα επιστημονικά. Πόσοι εμφανίστηκαν; Κανένας. Έτσι, είναι πολύ επίκαιρη, η δουλειά του Richard A. Muller «Φυσική για μελλοντικούς προέδρους», μια σειρά μαθημάτων τα οποία παραδίδει,από το 2006,στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ στην Καλιφόρνια, τρομακτικά δημοφιλή και διάσημα πλέον για τον τρόπο προσέγγισης θεμάτων της φυσικής χωρίς αποθαρρυντικούς τύπους και εξισώσεις, αλλά με στοιχεία πολύ καίρια για τη λήψη αποφάσεων. Από πολύ βασικά ως και πιο εξειδικευμένα. Είναι πολυτέλεια όλα αυτά και γενικότερα η φυσική για έναν πολιτικό; Η απάντηση είναι όχι· και με κατηγορηματικό τρόπο μάλιστα. Από θέματα τρομοκρατίας μέχρι τη χρήση υδρογόνου αντί για βενζίνη και τις επεμβάσεις με πυρηνικά όπλα, οι αποφάσεις παίρνονται έπειτα από μια καλή δόση συλλογισμών με βάση τη φυσική (τη χημεία και τα μαθηματικά, εννοείται). Ο Μαρκ Τουέιν έλεγε ότι: «Το πρόβλημα με πολλούς ανθρώπους δεν είναι η άγνοιά τους, αλλά το ότι (νομίζουν πως) έχουν γνώσεις για τόσα πολλά πράγματα που όμως δεν είναι έτσι (όπως τα νομίζουν)». Και αν δεν παίρνουν αποφάσεις για τις ζωές των άλλων, μικρό το κακό, αν όμως αντίθετα…Για παράδειγμα η ταινία για το περιβάλλον «Άβολη αλήθεια» του πρώην αντιπροέδρου των ΗΠΑ Αλ Γκορ έφερε σε άβολη θέση τους επιστήμονες που μάχονται για την υπερθέρμανση του πλανήτη, επειδή παρουσιάζει μια σειρά υπερβολές ? Και ναι μεν ο Αλ Γκορ εξασφάλισε παγκόσμια ατομική προβολή και το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης του 2007, αλλά τελικά έδωσε και όπλα στους αρνητές της υπόθεσης υπερθέρμανση του πλανήτη (?) Περισσότερα εδώ.

Το ιταλικό σχέδιο πολέμου, το επονομαζόμενο Emergenza G («Επείγουσα Ελλάς»), προέβλεπε την κατάληψη της χώρας σε τρεις φάσεις. Η πρώτη ήταν η κατάληψη της Ηπείρου και των Ιονίων Νήσων. Ακολουθούσε, μετά την άφιξη των ενισχύσεων, μια επιδρομή προς τη Δυτική Μακεδονία μέχρι τη Θεσσαλονίκη, η οποία αποσκοπούσε στην κατάληψη της Βόρειας Ελλάδας. Το ιταλικό Γενικό Επιτελείο όρισε ένα Σώμα Στρατού για κάθε θέατρο επιχειρήσεων, τα οποία Σώματα σχηματίστηκαν από τις δυνάμεις που ήδη κατείχαν την Αλβανία. Συνολικά, η δύναμη που θα αντιμετώπιζαν οι Έλληνες ανερχόταν σε περίπου 85 000 άνδρες, υπό τις διαταγές του στρατηγού Σεμπαστιάνο Βισκόντι Πράσκα.
Μετά την κατάληψη της Αλβανίας από τους Ιταλούς, το Ελληνικό Γενικό Επιτελείο κατάρτισε το σχέδιο «ΙΒ» («Ιταλία-Βουλγαρία»), για την αντιμετώπιση μιας ταυτόχρονης συνδυασμένης επίθεσης από Ιταλία και Βουλγαρία. Το σχέδιο προέβλεπε επιβραδυντικές αμυντικές ενέργειες στην περιοχή της Ηπείρου, με βαθμιαία υποχώρηση στη φυσικά οχυρή γραμμή Άραχθος-Μέτσοβο-Αλιάκμονας-Βέρμιο, διατηρώντας την πιθανότητα μιας περιορισμένης επίθεσης στη Δυτική Μακεδονία. Το σχέδιο αναθεωρήθηκε δύο φορές στη συνέχεια, το «ΙΒα», προέβλεπε την άμυνα στη γραμμή των συνόρων και το «ΙΒβ», το οποίο προέβλεπε άμυνα κάπου ενδιάμεσα, μεταξύ συνόρων και γραμμής υποχώρησης. Στον υποστράτηγο Χαράλαμπο Κατσιμήτρο, διοικητή της 8ης Μεραρχίας, παραχωρήθηκε ελευθερία κινήσεων και αποφάσεων ανάλογα με την κατάσταση που θα διαμορφωνόταν στο πεδίο της μάχης.
Ο διοικητής της 8ης Μεραρχίας αποφάσισε ότι δε θα παραχωρούσε αμαχητί εθνικό έδαφος και οργάνωσε την κύρια αμυντική τοποθεσία βόρεια των Ιωαννίνων στην περιοχή Ελαίας – Καλπακίου και κατά μήκος του ποταμού Καλαμά, παρά τις διαταγές του Γενικού Επιτελείου, που υπογράμμιζαν ότι κύρια αποστολή των δυνάμεων του ήταν η κάλυψη της Δ. Μακεδονίας και η φρούρηση της διάβασης του Μετσόβου και των οδών προς Αιτωλοακαρνανία. Οι κύριες ελληνικές δυνάμεις στην περιοχή όπου εκδηλώθηκε η ιταλική επίθεση, αριθμούσαν συνολικά περίπου 35 000 άνδρες. Οι Έλληνες είχαν μικρό πλεονέκτημα στο ότι οι μεγάλες μονάδες τους (μεραρχίες) περιελάμβαναν 30% περισσότερο πεζικό (τρεις σχηματισμούς συνταγμάτων έναντι δύο ιταλικών) και ελαφρώς περισσότερο πυροβολικό και τουφέκια έναντι των ιταλικών, αλλά δεν είχαν καθόλου άρματα μάχης, ενώ οι Ιταλοί μπορούσαν να βασιστούν και στην απόλυτη υπεροπλία τους στον αέρα έναντι της μικρής τότε Ελληνικής Βασιλικής Αεροπορίας. Επιπλέον, το μεγαλύτερο μέρος του οπλισμού του Ελληνικού Στρατού αναγόταν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ή προερχόταν από χώρες όπως η Γερμανία, αλλά και το Βέλγιο, τη Αυστρία ή τη Γαλλία, οι οποίες βρίσκονταν υπό κατοχή, πράγμα το οποίο είχε αρνητικές επιπτώσεις στην προμήθεια ανταλλακτικών και πολεμοφοδίων. Παρά ταύτα, πολλοί Έλληνες αξιωματικοί ήταν βετεράνοι μιας δεκαετίας συνεχών, σχεδόν, πολεμικών συγκρούσεων (Βαλκανικοί Πόλεμοι 1912-13, Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, Μικρασιατική Εκστρατεία 1919-22) και ο Ελληνικός Στρατός, παρά τα περιορισμένα μέσα του, είχε αναδιοργανωθεί σε μεγάλο βαθμό κατά τη δεκαετία του ΄30. Τέλος, το ηθικό των Ελληνικού Στρατού, αντίθετα με τις προσδοκίες των Ιταλών, ήταν υψηλότατο, με τους άνδρες έτοιμους να αποκρούσουν την ιταλική επίθεση και να «πάρουν εκδίκηση για την Τήνο».
Οι Ιταλοί επιτέθηκαν το πρωί της 28ης Οκτωβρίου και τα τμήματα προκάλυψης στη γραμμή των συνόρων συμπτύχθηκαν και κατέλαβαν νέες θέσεις άμυνας στα μετόπισθεν, στα πλαίσια του επιβραδυντικού αγώνα. Οι ιταλικές μεραρχίες «Φερράρα» και «Κένταυρος» κινήθηκαν προς την περιοχή του Καλπακίου (στη θέση Ελαία), το «Παραλιακό Συγκρότημα» προωθήθηκε κατά μήκος της ακτής και η Μεραρχία «Σιένα» κινήθηκε στα νοτιοανατολικά του Καλπακίου, προκειμένου να διαβεί τον ποταμό Καλαμά. Οι Ιταλοί συνάντησαν σημαντικές δυσκολίες στην προώθηση τους λόγω των καταστροφών στο οδικό δίκτυο και τις γέφυρες και των συνεχών βροχοπτώσεων, που είχαν μετατρέψει τις ημιονικές οδούς σε βούρκο και τα ρυάκια σε ορμητικούς χειμάρρους. Η σύμπτυξη των ελληνικών τμημάτων προκάλυψης ολοκληρώθηκε τη νύκτα της 29ης προς 30η Οκτωβρίου.
Στις 31 Οκτωβρίου το ιταλικό Γενικό Επιτελείο ανακοίνωνε ότι: «Οι μονάδες μας συνεχίζουν να προελαύνουν στην Ήπειρο και έφτασαν στον ποταμό Καλαμά, σε πολλά σημεία. Αντίξοες καιρικές συνθήκες και ενέργειες των υποχωρούντων εχθρών δεν επιβραδύνουν την προέλαση των δυνάμεών μας», οι δυνάμεις των Μεραρχιών «Φερράρα» και «Κένταυρος» άρχισαν να συγκεντρώνονται στην περιοχή της κύριας αμυντικής τοποθεσίας στο Καλπάκι. Οι αντίξοες καιρικές συνθήκες στη θάλασσα δεν επέτρεψαν τη προσχεδιασμένη ιταλική απόβαση στην Κέρκυρα. Την 1η Νοεμβρίου, το ιταλικό Γενικό Επιτελείο έδινε προτεραιότητα στο μέτωπο της Αλβανίας έναντι αυτού της Αφρικής, αλλά στο χρονικό διάστημα από 2 μέχρι 9 Νοεμβρίου οι επανειλημμένες προσπάθειες να διασπαστεί η κύρια αμυντική τοποθεσία συνετρίβησαν από τις δυνάμεις της 8ης Μεραρχίας, οπότε στις 9 Νοεμβρίου οι επιθέσεις διακόπηκαν και οι ιταλικές δυνάμεις στην Ήπειρο υποχώρησαν και έλαβαν θέσεις άμυνας, απειλούμενες από την αντεπίθεση των ελληνικών δυνάμεων από την περιοχή της Πίνδου.
Η μεγαλύτερη απειλή για τις ελληνικές θέσεις διαγράφηκε από την διείσδυση των 11 000 ανδρών της Μεραρχίας Αλπινιστών «Τζούλια» στην Πίνδο με κατεύθυνση το Μέτσοβο και τη διάβαση της Κατάρας, η οποία απειλούσε να διαχωρίσει τις ελληνικές δυνάμεις της Ηπείρου από εκείνες της Δ. Μακεδονίας. Η «Τζούλια» αρχικά σημείωσε επιτυχίες, καθώς κατάφερε να απωθήσει τις λιγοστές δυνάμεις του Αποσπάσματος Πίνδου του συνταγματάρχη Δαβάκη, που είχε την ευθύνη για την άμυνα της περιοχής. Οι ολιγομελείς φρουρές στα φυλάκια κατά μήκος των συνόρων γρήγορα ανατράπηκαν από τους αλπινιστές και το βράδυ της 28ης Οκτωβρίου, το σύνολο των δυνάμεων του Δαβάκη αναγκάστηκαν να συμπτυχθούν υπό το βάρος της ιταλικής επίθεσης. Οι ιταλοί αλπινιστές συνέχισαν τις επιθέσεις τους την επόμενη μέρα και η κατάσταση για τις ελληνικές δυνάμεις έγινε απελπιστική. Το σύνολο των ανδρών του Αποσπάσματος Πίνδου είχαν προωθηθεί στην πρώτη γραμμή και ο Δαβάκης αναγκάστηκε να ζητήσει την βοήθεια των κατοίκων της περιοχής για τον ανεφοδιασμό τους. Μέσα από δύσβατα, ολισθηρά και ανεμοδαρμένα μονοπάτια, γέροντες, γυναίκες και παιδιά, μέσα στη νύχτα, στο τσουχτερό κρύο, στο χιόνι και στη λάσπη μετέφεραν στους μαχητές που κρατούσαν τις κορυφές των υψωμάτων πυρομαχικά, εφόδια και τρόφιμα και βοηθούσαν στη μεταφορά των τραυματιών στα μετόπισθεν. Ήταν η συμμετοχή του άμαχου πληθυσμού της περιοχής στο «Έπος της Πίνδου».
Το Ελληνικό Γενικό Επιτελείο διέγνωσε έγκαιρα την απειλή και κατηύθηνε αμέσως όλες τις μονάδες που επιστρατεύονταν στην απειλούμενη περιοχή. Στις 31 Οκτωβρίου εκδηλώθηκε η πρώτη αντεπίθεση των Ελλήνων, η οποία σημείωσε μικρή επιτυχία. Οι Ιταλοί κατόρθωσαν στις 3 Νοεμβρίου να καταλάβουν τη Βοβούσα, ένα χωριό 20 χιλιόμετρα βόρεια του Μετσόβου, αλλά οι δυνάμεις τους δεν ήταν αρκετές για να διαφυλάξουν το αριστερό άκρο της προώθησης τους, στο οποίο αντεπιτέθηκαν οι ελληνικές δυνάμεις που είχαν σπεύσει στην περιοχή.Ο συνταγματάρχης Δαβάκης δεν είχε την τύχη να συμμετέχει στην ελληνική αντεπίθεση, μια και στις 2 Νοεμβρίου, εκτελώντας προσωπικά αναγνώριση στην περιοχή του υψώματος του Προφήτη Ηλία Φούρκας τραυματίστηκε σοβαρά από εχθρικά πυρά και διακομίστηκε στο νοσοκομείο Κοζάνης και στην συνέχεια στην Αθήνα.
Οι ελληνικές δυνάμεις περικύκλωσαν αυτές της «Τζούλια» που εγκατέλειψαν τη Βοβούσα, στις 4 Νοεμβρίου. Μέχρι την 7η Νοεμβρίου διεξήχθηκαν ανηλεείς μάχες στην περιοχή μέσα σε αντίξοες καιρικές συνθήκες και οι αλπινιστές της «Τζούλια», που είχαν αποκοπεί από τα μετόπισθεν τους, πολέμησαν σκληρά για την επιβίωση τους. Στις 8 Νοεμβρίου ο διοικητής της «Τζούλια», στρατηγός Μάριο Τζιρότι, διέταξε να υποχωρήσουν νότια του όρους Σμόλικα κατά μήκος της βόρειας όχθης του Αώου προς την Κόνιτσα, όπου είχε προωθηθεί η 47η Μεραρχία «Μπάρι», η οποία αρχικά προοριζόταν για την απόβαση στην Κέρκυρα. Μέχρι τις 13 Νοεμβρίου οι ελληνικές δυνάμεις είχαν ανακαταλάβει τις συνοριακές διαβάσεις της Πίνδου, με εξαίρεση την περιοχή της Κόνιτσας, που κατείχε η μεραρχία Μπάρι μέχρι την 16η Νοεμβρίου. Αυτό ήταν και το τέλος της «Μάχης της Πίνδου».
Στη Δυτική Μακεδονία, ενόψει της έλλειψης δραστηριότητας από ιταλικής πλευράς και προκειμένου να ανακουφιστεί το μέτωπο της Πίνδου, το ελληνικό Γενικό Επιτελείο στις 31 Οκτωβρίου προώθησε στην περιοχή το Γ’ Σώμα Στρατού υπό τον αντιστράτηγο Γεώργιο Τσολάκογλου με την εντολή να επιτεθεί στην Αλβανία, επίθεση η οποία λόγω προβλημάτων ανεφοδιασμού αναβλήθηκε για τις 14 Νοεμβρίου.
Η απροσδόκητη ελληνική αντίσταση κατέλαβε εξαπήνης το ιταλικό Γενικό Επιτελείο, το οποίο περίμενε ένα «στρατιωτικό πικ-νικ». Αρκετές μονάδες στάλθηκαν εσπευσμένα στην Αλβανία, ενώ τα αρχικά σχέδια για επικουρικές επιθέσεις σε ελληνικά νησιά ματαιώθηκαν. Εξοργισμένος από την αποτελμάτωση της επιχείρησης, ο Μουσολίνι στις 9 Νοεμβρίου ανασχημάτισε τη Διοίκηση Αλβανίας, αντικαθιστώντας τον Πράσκα με τον Ουμπάλντο Σόντου, πρώην υφυπουργό Πολέμου. Ο νέος διοικητής, αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, διέταξε τις δυνάμεις του να διακόψουν κάθε επιθετική ενέργεια και να λάβουν θέσεις άμυνας. Ήταν πλέον ξεκάθαρο ότι η ιταλική εισβολή είχε αποτύχει.
Οι ελληνικές εφεδρείες άρχισαν να φτάνουν στο μέτωπο στις αρχές Νοεμβρίου, ενώ η αδράνεια της Βουλγαρίας επέτρεψε στο ελληνικό Γενικό Επιτελείο να μεταφέρει την πλειονότητα των μονάδων από τα ελληνο-βουλγαρικά σύνορα και να τις αναπτύξει στο αλβανικό μέτωπο. Το Τμήμα Στρατιάς Δυτικής Μακεδονίας και το Γ’ Σώμα Στρατού, ενισχυμένα με μονάδες από ολόκληρη τη Βόρειο Ελλάδα, εξαπέλυσαν επίθεση στις 14 Νοεμβρίου, με κατεύθυνση την Κορυτσά. Μετά από σκληρή μάχη στην οχυρωμένη μεθόριο, οι Έλληνες τη διέσπασαν στις 17 Νοεμβρίου και μπήκαν στην Κορυτσά στις 22 του μηνός. Η επίθεση από τη Δ. Μακεδονία συνδυάστηκε με γενική επίθεση σε ολόκληρο το μήκος του Μετώπου. Το Α’ και Β’ Σώματα Στρατού προέλασαν στην Ήπειρο, και μετά από σκληρή μάχη κατόρθωσαν να καταλάβουν τους Αγίους Σαράντα, το Πόγραδετς και το Αργυρόκαστρο ως τις αρχές Δεκεμβρίου και τη Χειμάρρα την παραμονή των Χριστουγέννων. Είχε πλέον καταληφθεί ουσιαστικά ολόκληρη η Βόρεια Ήπειρος. Στις 10 Ιανουαρίου 1941, πριν την έλευση της βαρυχειμωνιάς, καταλήφθηκε και το στρατηγικής σημασίας οχυρωμένο πέρασμα της Κλεισούρας. Αλλά οι Έλληνες δεν κατόρθωσαν να προωθηθούν προς το Βεράτιο, ενώ απέτυχε και η επίθεσή τους προς την Αυλώνα. Στη μάχη για την Αυλώνα, οι Ιταλικές μεραρχίες «Λύκοι της Τοσκάνης», «Τζούλια», «Πινερόλο» και «Πουστέρια» υπέστησαν μεγάλες απώλειες, αλλά στα τέλη Ιανουαρίου η ελληνική προέλαση σταμάτησε, λόγω της αριθμητικής υπεροχής, πλέον, των Ιταλών, και λόγω της απομάκρυνσής τους από τα κέντρα ανεφοδιασμού (…) Περισσότερα για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο του ΄40 και οι σχετικές παραπομπές στο ομότιτλο λήμμα στη Βικιπαίδεια απ΄όπου πάρθηκε και το παραπάνω απόσπασμα.
Δες και εδώ κι εδώ.

Το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου, ημέρας της γιορτής του πολιούχου και προστάτη της πόλης Άγιου Δημητρίου, η Θεσσαλονίκη απελευθερώθηκε από τον ελληνικό στρατό μόλις είκοσι ημέρες μετά την κήρυξη του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου και λίγες ώρες προτού ο βουλγαρικός στρατός φτάσει με τη σειρά του στην – ήδη ελληνική – Θεσσαλονίκη?Πριν την παράδοση και επικείμενης της επίθεσης του ελληνικού στρατού, οι Οθωμανοί στρατιωτικοί επιτελείς της Θεσσαλονίκης, με επικεφαλής το διοικητή του 8ου σώματος του οθωμανικού στρατού, Χασάν Ταχσίν Πασά, αντιλήφθηκαν ότι πιθανή αντίσταση δε θα επέφερε ουσιαστικό αποτέλεσμα και προέβησαν σε προτάσεις παράδοσης προς τον Διάδοχο Κωνσταντίνο. Άλλωστε από οθωμανικής πλευράς υπήρχε η προτίμηση της παράδοσης της πόλης στους Έλληνες λόγω της αντίληψης ότι οι Βούλγαροι θα προέβαιναν σε βιαιότητες έναντι του μουσουλμανικού πληθυσμού. Ο Κωνσταντίνος, όμως, δεν έκανε δεκτή την οθωμανική πρόταση και απαίτησε «άνευ όρων» παράδοση της πόλης. Την ίδια στιγμή ο Πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος έχοντας γνώση των κινήσεων της 7ης Βουλγαρικής μεραρχίας, η οποία πλησίαζε τη Θεσσαλονίκη, προειδοποίησε το Διάδοχο να επισπεύσει τη διαδικασία. Έτσι τη νύχτα της 26ης προς 27 Οκτωβρίου 1912, οι πληρεξούσιοι επιτελείς αξιωματικοί, Βίκτωρ Δούσμανης και Ιωάννης Μεταξάς, υπέγραψαν στη Θεσσαλονίκη τα πρωτόκολλα παράδοσης της πόλης από την οθωμανική διοίκηση στον ελληνικό στρατό και το απόγευμα της 27 Οκτωβρίου εισήλθαν στη Θεσσαλονίκη τα δύο πρώτα ελληνικά τμήματα της μεραρχίας Κλεομένους. Περισσότερα στο επετειακό αφιέρωμα της εφ. Καθημερινή.