Στην ομάδα των χωρών με τις χαμηλότερες επιδόσεις (μέσες επιδόσεις των μαθητών χαμηλότερες από τη μέση επίδοση των 34 χωρών του ΟΟΣΑ και των 65 συνολικά που συμμετείχαν), κατατάσσεται η Ελλάδα, σύμφωνα με τα αποτελέσματα του Διεθνούς Προγράμματος για την Αξιολόγηση των Μαθητών PISA (Programme for International Student Assessment), σχετικά με τις μαθητικές επιδόσεις στις χώρες μέλη του ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) που έγινε το Μάρτιο του 2009. Στην έρευνα συμμετείχαν και 4969 μαθητές από 184 σχολεία της Ελλάδας. Οι επιδόσεις των Ελλήνων μαθητών κατέταξαν τη χώρα μας (δες εδώ κι εδώ):
– Στην “Κατανόηση Κειμένου” με μέσο όρο επίδοσης 483 μονάδες κατατάσσεται 25η μεταξύ των 34 χωρών του ΟΟΣΑ (μέσος όρος χωρών του ΟΟΣΑ 493 μονάδες, 1η η Κορέα με 539 μονάδες και τελευταίο το Μεξικό με 425 μονάδες).
– Στα “Μαθηματικά” με μέσο όρο επίδοσης 466 μονάδες κατατάσσεται 30η μεταξύ των 34 χωρών του ΟΟΣΑ (μέσος όρος χωρών του ΟΟΣΑ 496 μονάδες, 1η η Κορέα με 546 μονάδες και τελευταίο το Μεξικό με 419 μονάδες).
– Στις “Φυσικές επιστήμες” με μέσο όρο επίδοσης 470 μονάδες κατατάσσεται 30η μεταξύ των 34 χωρών του ΟΟΣΑ (μέσος όρος χωρών του ΟΟΣΑ 501 μονάδες, 1η η Φιλανδία με 554 μονάδες και τελευταίο το Μεξικό με 416 μονάδες).
Σε σχέση με τους προηγούμενους αντίστοιχους διαγωνισμούς, η Ελλάδα δε διαφοροποιεί τη συνολική θέση της, αν και εμφανίζει μια σημαντική βελτίωση της επίδοσης των μαθητών στα Μαθηματικά σε σχέση με το PISA 2003, μια μικρή βελτίωση στην Κατανόηση Κειμένου σε σχέση με το PISA 2000, αλλά ταυτόχρονα και μια μικρή υποχώρηση στις Φυσικές επιστήμες σε σχέση με το PISA 2006.Επιπλέον, προκύπτει ότι στην Ελλάδα η κοινωνικό-οικονομικό-πολιτισμική κατάσταση του μαθητή δεν είναι τόσο ισχυρός παράγοντας στην εξήγηση των επιδόσεων των μαθητών όσο στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.Από την έρευνα προκύπτει επίσης ότι η Ελλάδα βρίσκεται ως προς την ποιότητα εκπαίδευσης στον µέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ.
Η πρωτιά και στις τρεις κατηγορίες ανήκει στους Kινέζους µαθητές των σχολείων της Σαγκάης, οι οποίοι αξίζει να σηµειωθεί ότι συµµετείχαν για πρώτη φορά σε έρευνα του ΟΟΣΑ. Εξίσου καλές επιδόσεις παρουσιάζουν οι µαθητές του Χονγκ Κονγκ, ενώ αρκετές θέσεις πιο κάτω βρίσκονται οι συµµαθητές τους από την Ταϊβάν.
Σύμφωνα με τον γενικό γραμματέα της ΕΜΕ τα νέα βιβλία των Μαθηµατικών γυµνασίου είναι κατά γενική οµολογία καλύτερα από εκείνα που αντικατέστησαν. Ειδικά το βιβλίο της Γ’ Γυµνασίου (που είναι και η ηλικία αναφοράς της PISA) θεωρείται πολύ καλό. Επίσης θεωρώ πιθανό ότι οι ερευνητές κάνουν πλέον πιο προσεκτικά την έρευνά τους, µετά τις πολλές κριτικές που δέχθηκαν στο παρελθόν για το κατά πόσον τα αποτελέσµατα που έβγαζαν απηχούν την πραγµατικότητα, άρα η κατάσταση απεικονίζεται πλέον καλύτερα» (δες εδώ). Για τα “νέα” βιβλία Φυσικής και τα άλλα των φ.ε., δε λέω, το δείχνουν τα αποτελέσματα… “Παρήγορο” το γεγονός ότι …οι Φινλανδοί µαθητές έχασαν τα πρωτεία µόνο από τους Κινέζους συµµαθητές τους, αλλά και τη δεύτερη θέση από τους Νοτιοκορεάτες με αποτέλεσμα η υπουργός Παιδείας της χώρας να χαρακτηρίσει αυτήν την πτώση στις επιδόσεις “ανησυχητική” (δες σχετικά κι εδώ).
Category: PISA
Χαμηλές οι επιδόσεις των Ελλήνων μαθητών στο PISA »
by N. on Δεκ 8, 2010 in PISA, Βιβλία, Διδασκαλία, Εκπαίδευση, ΕκπΑξιολόγηση, Μαθηματικά | 0 Comments
Τι δασκάλους έχουμε; »
by N. on Ιαν 28, 2009 in PISA, Διδασκαλία, Εκπαίδευση, Πολιτικοί, Σημεία Καιρών | 0 Comments
Εδώ και πολλά χρόνια ήθελα να διατυπώσω μερικές σκέψεις για την κατάσταση της παιδείας στη χώρα μας αλλά το ανέβαλα συνεχώς. Έχουν ειπωθεί τόσα πολλά ώστε αναρωτιέται κανείς αν μπορεί να προσθέσει κάτι σημαντικό. Όλοι συμφωνούν ότι πρέπει να αυξηθούν ο δαπάνες για την παιδεία με στόχο το 5 % του ΑΕΠ, να βελτιωθεί η περιβόητη υλικοτεχνική υποδομή, να υπάρχει επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, να υπάρχουν καλά βιβλία κλπ. Τελικά το αποφάσισα όταν ένας συνάδελφος του Πολυτεχνείου μας κοινοποίησε τα αποτελέσματα της τελευταίας έκθεσης αξιολόγησης των μαθητών που διενεργείται από το διεθνές πρόγραμμα PISA. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα αυτά η δημοκρατία της Τσεχίας, που ξοδεύει ανά μαθητή μόνο το 1/3 των χρημάτων που ξοδεύουν οι ΗΠΑ, παρουσιάζει μια από τις δέκα καλλίτερες επιδόσεις στον κόσμο. Αυτό οφείλεται κυρίως στην ποιότητα των δασκάλων. Αλλά τι σημαίνει καλός δάσκαλος σε όποια βαθμίδα της εκπαίδευσης; Καλός δάσκαλος είναι αυτός που έχει μεράκι γι αυτό που κάνει, γνωρίζει καλά το αντικείμενο του μαθήματος, αγαπάει και σέβεται του μαθητές του, διδάσκει με παραδείγματα και επιζητεί τον διάλογο, δέχεται τις ερωτήσεις κατά τη διάρκεια του μαθήματος, αντέχει την αμφισβήτηση ακόμη και την επιθετικότητα του μαθητή, δεν τον ενοχλούν οι παλιές αίθουσες και τα συνθήματα στους τοίχους, δεν κάνει επίδειξη γνώσεων, δεν ειρωνεύεται τους μαθητές, δεν προσπαθεί να καλύψει την ανεπάρκεια του με υπερβολική αυστηρότητα, δηλώνει με ειλικρίνεια την αδυναμία του να απαντήσει σε κάποια ερώτηση, δημιουργεί οικειότητα και φιλία με τους μαθητές, είναι έτοιμος να ασχοληθεί με τα προσωπικά τους προβλήματα, μεταδίδει γνώσεις αλλά και την αγάπη για τη γνώση και καλλιεργεί και οξύνει την κρίση των μαθητών του. Με την αποφοίτηση η επικοινωνία του δασκάλου με τον μαθητή λήγει και ο μαθητής ακολουθεί τον δικό του δρόμο. Καλός δάσκαλος είναι αυτός που επιβιώνει με θετικά συναισθήματα στη μνήμη των μαθητών του. Πόσοι από μας δεν οφείλουμε άραγε την ύπαρξη και την προκοπή μας σε έναν καλό λόγο, σε μια ενέργεια ή στην έντονη επιρροή ενός καλού δασκάλου στη ζωή μας; Και πόσοι από αυτούς τους δασκάλους, που επηρέασαν θετικά τη ζωή μας, δεν έζησαν και έδρασαν σε αντίξοες συνθήκες; Τα λεφτά για την παιδεία και η περίφημη υλικοτεχνική υποδομή ασφαλώς και είναι απαραίτητα αλλά σημαντικότερο από όλα είναι, κατά τη γνώμη μου, η ποιότητα των δασκάλων. Χρέος της πολιτείας είναι να διορίζει σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης δασκάλους ικανούς και με μεράκι για τη δουλειά τους. Πιστεύω ακράδαντα ότι η παιδεία μας θα βελτιωθεί σημαντικά χωρίς να περιμένουμε «αιώνια» τη βελτίωση της υλικοτεχνικής υποδομής.Είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα χαμογελάσουν και ενδεχομένως «ειρωνικά» με την άποψη αυτή αλλά η πίστη μου στηρίζεται στη μακροχρόνια ενασχόλησή μου με τη διδασκαλία. Πρόσφατα σε δημοτικό σχολείο της περιοχής άλλαξε ο διευθυντής. Τη θέση του παλιού βαριεστημένου διευθυντή ανέλαβε ένας νέος ορεξάτος δάσκαλος που αφιερώνει το χρόνο του για την καλυτέρευση της λειτουργίας του σχολείου. Το πνεύμα στο σχολείο έχει αλλάξει ριζικά με την ίδια υλικοτεχνική υποδομή. Οι νεαροί μαθητές ξυπνούν και πηγαίνουν με χαρά και ενθουσιασμό το σχολείο ενώ πριν δεν έδειχναν ιδιαίτερο ζήλο.
Του Αστ. Παντοκράτορα, καθηγητή Τμ. Πολ. Μηχανικών Πολυτεχνικής Σχολής Ξάνθης http://science.duth.gr/modules.php?name=News&file=print&sid=99
Η δυστυχία (;) να είσαι Έλληνας μαθητής… »
by N. on Ιαν 27, 2009 in Eισαγωγικές Eξετάσεις, PISA, Διδασκαλία, Εθνικές Αγκυλώσεις, Εκπαίδευση, Π(αιδ)Ινστιτούτο, Πολιτικοί, Σημεία Καιρών, Φυσική, Χημεία | 3 Comments
O Γιαν είναι Φινλανδός. Μαθητής της δευτέρας λυκείου, σε ένα δημόσιο λύκειο στο Ελσίνκι. Η Βανέσα είναι Ελληνίδα. Μαθήτρια της τρίτης Λυκείου, στο δημόσιο του Χολαργού. Συνομιλούν στο Διαδίκτυο. Η Βανέσα, έκπληκτη, ανακαλύπτει ότι ο συνομήλικος της έχει πολύ ελεύθερο χρόνο, ελάχιστη πίεση, κανένα άγχος για την μαθητική του ζωή και για την εισαγωγή του στο πανεπιστήμιο κι ότι το σχολείο του- δημόσιο- έχει μέχρι και μικρό στούντιο τηλεόρασης για να κάνουν το μάθημα δημοσιογραφίας! Κι όμως, αυτός ο «χαλαρός» νέος, που πιέζεται ελάχιστα από το σχολείο και βασανίζεται σπάνια από τον βραχνά των εξετάσεων, φοιτά σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που έρχεται σταθερά πρώτο στον κόσμο, με βάση τις αξιολογήσεις του ΟΟΣΑ, ενώ εκείνη, που βασανίζεται δέκα και δώδεκα ώρες την ημέρα σε σχολείο και φροντιστήριο και την πνίγει το άγχος, ζει σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που είχε αξιολογηθεί στην 25η θέση το 2000 κι έχει ήδη πέσει στην 28η από τις 30 υπό εξέταση χώρες του ΟΑΣΑ το 2006, στην τελευταία μέτρηση! Την ιστορία αυτών των δύο μαθητών, ένα τυπικό τους 24ωρο, παρακολουθεί η κάμερα της εκπομπής «Έρευνα» του Παύλου Τσίμα καταγράφοντας τις διαφορές στο εκπαιδευτικό τους περιβάλλον. Επίσης τρεις πρώην υπουργοί που φιλοδόξησαν να συνδέσουν το όνομά τους με μια μεγάλη μεταρρύθμιση – ο Γερ. Αρσένης, η Μαριέττα Γιανάκου και ο Β. Κοντογιανόπουλος – μιλούν για πρώτη φορά για την εμπειρία τους, τα λάθη τους και τα συμπεράσματα στα οποία έχουν οδηγηθεί (δες το σχετικό βίντεο εδώ ).Να προσθέσουμε ότι ο αρχιτέκτονας του φινλανδικού εκπαιδευτικού συστήματος είναι ο Έρκι ‘Αχο (Erkki Aho), που ήταν διευθυντής του εθνικού συμβουλίου εκπαίδευσης από το 1972 έως το 1992. Ένας Φινλανδός σοσιαλδημοκράτης που ήθελε να κάνει τη χώρα του λίγο πιο δίκαιη. Για τους μεταρρυθμιστές σαν τον ‘Αχο η εκπαίδευση ήταν το ιδανικό πεδίο δράσης. Το παραδοσιακό φινλανδικό εκπαιδευτικό σύστημα ήταν συντηρητικό και ιεραρχικό: οι ακαδημαϊκές πορείες των παιδιών καθορίζονταν από τότε που ήταν στην Δ’ Δημοτικού. Όσοι δεν επιλέγονταν τότε, δεν μπορούσαν ποτέ τους να πάνε στο πανεπιστήμιο. Υπήρχαν λίγα πανεπιστήμια, που ήταν μάλλον μέτρια. Ο ‘Αχο και οι συνεργάτες του σκέφτηκαν πως η εκπαίδευση θα πρέπει να είναι καθολική. Τα παιδιά έπρεπε να πηγαίνουν στα ίδια σχολεία για εννέα τουλάχιστο χρόνια, χωρίς να ξεχωρίζουν ανάλογα με τις ικανότητές τους. Ο διαχωρισμός μεταξύ «γενικής» και «τεχνικής» παιδείας, γινόταν μόνο στο Λύκειο. Ο ‘Αχο όμως, όπως και πολλοί άλλοι, πιστεύουν πως το κλειδί για την επιτυχία της μεταρρύθμισης ήταν η αλλαγή στην κατάρτιση των δασκάλων. Στη Φινλανδία η διδασκαλία θεωρείτο πάντα ένα επάγγελμα κύρους, αλλά τώρα πια έγινε συνώνυμο της επιτυχίας (στις σχολές όπου καταρτίζονται οι δάσκαλοι, σήμερα υπάρχουν δέκα υποψήφιοι για μία θέση). Απαιτήθηκε από τους δασκάλους να αποκτήσουν μάστερ, μετά από ένα εξαετές πρόγραμμα σπουδών, όπου η πρακτική εξάσκηση εναλλάσσεται με την θεωρητική διδασκαλία. «Φυσικά, πολλοί με επέκριναν», θυμάται ο ‘Αχο.«Οι καθηγητές των Λυκείων αντιμετώπισαν τα μέτρα με πολύ σκεπτικισμό. Πολλοί γονείς είχαν επίσης τις αμφιβολίες τους. Η ακαδημαϊκή και μορφωτική ελίτ της χώρας είπε πως θα καταστρέφαμε τα σχολεία μας. Η δεξιά είπε πως ο μη διαχωρισμός των μαθητών σε κατευθύνσεις από νωρίς μύριζε υπαρκτό σοσιαλισμό». Μέχρι όμως τα τέλη της δεκαετίας του ’80, το νέο σύστημα ήταν πλατιά αποδεκτό. Η αλλαγή ολοκληρώθηκε με τη μεταρρύθμιση της ανώτατης εκπαίδευσης, που προίκισε την Φινλανδία με πολυάριθμα νέα πανεπιστήμια, υψηλής ποιότητας. Το πραγματικό τεστ για το σύστημα όμως, ήρθε με τη σοβαρή οικονομική ύφεση, στις αρχές της δεκαετίας του ’90. «Ήταν υπέροχο να βλέπεις πόση συναίνεση υπήρχε για το σύστημα», ακόμα και σε εκείνη την δύσκολη οικονομικά περίοδο….Περισσότερα εδώ.Σχολιάζοντας εμμέσως διαπιστώνω ότι οι πρώην υπουργοί Παιδείας Β. Κοντογιανόπουλος, Γερ. Αρσένης και Μαριέτα Γιαννάκου καλώς ομιλούν, αν και κάνουν την αυτοκριτική τους λειαίνοντας κάποιες γωνίες ή τα άρρητα λ.χ. ”γρήγορα να προλάβουμε” το ?έργο (=ΕΠΕΑΚ/ Β΄ΚΠΣ), την κακή επιλογή συνεργατών (Παιδ. Ινστιτούτο, ΚΕΕ?), την αντίδραση των κομματικών συνδικαλιστών παντός καιρού (της ”αγωνιστικής” αντιπολίτευσης άμα και της συμπολίτευσης) κ.ά.Σχετικά με τη δομή του φινλανδικού εκπαιδευτικού συστήματος δες το ομότιτλο άρθρο του Κ. Ανδριανουπολίτη εδώ και δυο αντίλογους εδώ κι εδώ. Σχετικά με αναλυτικό πρόγραμμα (ΑΠΣ) των μαθημάτων των φ.ε. σε Φινλανδία και στη χώρα μας και την αποτελεσματικότητά τους (πρόγραμμα αξιολόγησης PISA) δες εδώ κι εδώ.
Είναι ο καθηγητής του κέντρο του μαθήματος; »
by N. on Ιούλ 5, 2008 in PISA, Εκπαίδευση | 0 Comments
Ο Timo K?rkk?inen, εκπαιδευτικός στο Normal Lyceum of Helsinki στο Σεμινάριο με θέμα: «Στον Αστερισμό του PISA: Οι φυσικές επιστήμες στο ελληνικό και το φινλανδικό σχολείο. Μια κριτική και συγκριτική θεώρηση», που έγινε προ μηνός περίπου στο Ίδρυμα Ευγενίδου, με έμφαση, μεταξύ άλλων, δήλωσε ότι η μετωπική διδασκαλία με κέντρο τον καθηγητή είναι το σύνηθες στο φινλανδικό σχολείο (?) Κάτι που υποστηρίζει και η Γαλλίδα εκπαιδευτικός και δημοσιογράφος Natacha Polony με το βιβλίο της «Τα χαμένα παιδιά μας», που βάλλει εναντίον όσων θέλουν τον μαθητή και όχι τον καθηγητή στο κέντρο του μαθήματος. Η Polony θέλει τον εκπαιδευτικό να ξεχειλίζει από κύρος, όταν αποδεικνύει ένα θεώρημα στον πίνακα ή όταν διδάσκει μια σελίδα αρχαίου κειμένου και επιμένει ότι από τις νέες προτεινόμενες μεθόδους (κονστρουκτιβισμός, πολιτικοκοινωνικές θεωρίες κλπ.), τις απομακρυσμένες από το παλιό πρότυπο του καθηγητή-παντογνώστη, χαμένοι βγαίνουν τα παιδιά των πιο αδύνατων οικονομικά τάξεων, αφού οι πλούσιοι έχουν πάντα τον τρόπο να εμφανίζονται όσο τους χρειάζεται μελετημένοι και καλλιεργημένοι… «Αντί να τραβήξουμε όλους τους μαθητές προς τις γνώσεις που αυτό δίνει, φέρνουμε το σχολείο στον μικρότερο κοινό παρονομαστή».
Πηγή: O ίδιος (αυτόπτης και αυτίκοος μάρτυς) & http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=15367&m=H06&aa=1