My SchBlogOut

Περίπου ένα δισεκατομμύριο χρόνια μετά το σχηματισμό της Γης, μια πρωτόγονη μικροβιακή γλίτσα κάλυπτε τα βράχια ενός αρχαίου, παράκτιου οικοσυστήματος. Ο μικροβιακός τάπητας άφησε ίχνη στα αρχαιότερα πετρώματα του πλανήτη, ίχνη που είναι πιθανότατα οι αρχαιότερες ενδείξεις ζωής, εκτιμούν ερευνητές στην Αυστραλία και τις ΗΠΑ.Οι σχηματισμοί που βρέθηκαν σε πετρώματα της Αυστραλίας έχουν ηλικία 3,48 δισεκατομμυρίων ετών, δημιουργήθηκαν δηλαδή σχετικά σύντομα μετά το σχηματισμό της Γης πριν από 4,6 δισεκατομμύρια χρόνια.Τα αρχαία ίχνη, ή «μικροβιακοί ιζηματογενείς σχηματισμοί» είναι ουσιαστικά τα αποτυπώματα που άφησαν στα βράχια μικροβιακές αποικίες που σχημάτιζαν κάποτε ένα στρώμα αρχέγονης γλίτσας.Περισσότερα εδω.

Την εποχή που γράφονταν τα Ομηρικά έπη, πριν από περίπου 2800 χρόνια, η Ευρώπη πέρασε μία ξαφνική περίοδο πτώσης της θερμοκρασίας της, η οποία προκλήθηκε από την εξασθένηση της δραστηριότητας του Ήλιου, κάτι που, όπως υποστηρίζουν οι επιστήμονες, θα μπορούσε να συμβεί και στο μέλλον, αντισταθμίζοντας την τάση υπερθέρμανσης του πλανήτη μας. Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξε μία νέα ευρωπαϊκή επιστημονική έρευνα, που ανακάλυψε ότι την εποχή εκείνη η Γη γνώρισε ένα ναδίρ της ηλιακής ακτινοβολίας, που θα μπορούσε να ονομαστεί και «Ομηρικό Ελάχιστο», ακριβώς επειδή συνέπεσε με την Ομηρική εποχή.
Οι επιστήμονες συμπέραναν ότι υπήρξε μία απότομη ύφεση της έντασης της ηλιακής υπεριώδους ακτινοβολίας γύρω στο 800 π.Χ., η οποία προκάλεσε ατμοσφαιρικές αλλαγές και τελικά πτώση της θερμοκρασίας και ευρύτερη κλιματική αλλαγή άμεσα, σε λιγότερο από μία δεκαετία. Η μεταβολή του κλίματος διήρκεσε περίπου 200 χρόνια και οδήγησε σε ψύχρανση του πλανήτη, σε συνδυασμό με αύξηση της υγρασίας και της έντασης των ανέμων στην τροπόσφαιρα. Σύμφωνα με ορισμένους επιστήμονες, η πρόσφατη νέα ένταση της δραστηριότητας των ηλιακών κηλίδων μπορεί να σημαίνει ότι σύντομα θα ακολουθήσει μία περίοδος νέου «ηλιακού ελάχιστου» με συνέπειες για το κλίμα της Γης αντίθετες με αυτές της υπερθέρμανσης.Μερικοί κάνουν λόγο ακόμα και για μία επερχόμενη νέα περίοδο παγετώνων, κάτι που δεν αποδέχονται όμως πολλοί κλιματολόγοι και γεωεπιστήμονες. Αυτό που είναι ευρέως αποδεκτό είναι ότι πριν από περίπου τρεις αιώνες, εξαιτίας μίας ανάλογης μείωσης της εισερχόμενης ηλιακής ακτινοβολίας, υπήρξε τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ΗΠΑ μια περίοδος μεγάλου κρύου, που μερικοί ονομάζουν «μικρή εποχή παγετώνων». Η εποχή αυτή συνέπεσε με αυτό που είναι γνωστό στην επιστημονική κοινότητα ως «Ελάχιστο Μάουντερ» (από το όνομα του αστρονόμου που την επεσήμανε πρώτος), δηλαδή μία ασυνήθιστα παρατεταμένη εξαφάνιση των ηλιακών κηλίδων από το 1645 έως το 1715. Η συσχέτιση ανάμεσα στις αυξομειώσεις της δραστηριότητας του Ήλιου και στις κλιματικές μεταβολές έγινε για πρώτη φορά στη δεκαετία του ΄70 και έκτοτε το θέμα παραμένει επίμαχο, επειδή ορισμένοι σκεπτικιστές που δεν αποδέχονται τη σοβαρότητα της κλιματικής αλλαγής στην εποχή μας, αντιτείνουν ότι είναι πιο πιθανό η Γη, αντί να υπερθερμανθεί, τελικά να παγώσει και πάλι, ανάλογα με τα «κέφια» του Ήλιου.Η νέα έρευνα έρχεται να προσφέρει νέα στοιχεία που επιβεβαιώνουν την ύπαρξη σχέσης ανάμεσα στο «ελάχιστο» της ηλιακής δραστηριότητας και στην πτώση της θερμοκρασίας στον πλανήτη μας. Περισσότερα εδώ.Ως εκ τούτου προσοχή στο τι λέμε στους μαθητές σχετικά με την “υπερθέρμανση” του πλανήτη, τους ατμοσφαιρικούς ρύπους κτλ. δίνοντας προσοχή στη συσχέτιση της ηλιακής δραστηριότητας και της όποιας κλιματικής αλλαγής.

Ως τώρα έπεφτε μέχρι και εκατομμύρια χρόνια έξω χρονολογώντας γεγονότα στην ιστορία της Γης! Φαίνεται ότι συνέβησαν πιο πρόσφατα από ό,τι πίστευαν μέχρι τώρα οι επιστήμονες, καθώς δύο νέες επιστημονικές έρευνες, μια βρετανο-αμερικανική και μία αμερικανο-ισραηλινή, έρχονται να διορθώσουν το «ρολόι» χρονολόγησης των πετρωμάτων, το οποίο, όπως φαίνεται, έπεφτε έξω από αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια έως μερικά εκατομμύρια χρόνια.Οι ερευνητές της Βρετανικής Γεωλογικής Υπηρεσίας και του πανεπιστημίου ΜΙΤ των ΗΠΑ, ανακάλυψαν ένα λάθος το οποίο γινόταν στον υπολογισμό της ηλικίας των πετρωμάτων και των ορυκτών, που βασίζεται συνήθως στη μέθοδο μέτρησης της σύνθεσης των ισοτόπων ουρανίου που υπάρχουν μέσα στα πετρώματα και τα ορυκτά.Εδώ και πάνω από 35 χρόνια, οι επιστήμονες χρησιμοποιούσαν μία αναλογία των ισοτόπων 238/235 του ουρανίου που πίστευαν ότι είναι σταθερή για όλα τα πετρώματα και ίση με 137,88. Όμως οι νέες μετρήσεις σε 58 δείγματα ορυκτών από όλο τον κόσμο δείχνουν ότι στην πραγματικότητα αυτήν η αναλογία ποικίλει από 137,74 έως 138,49. Οι ερευνητές όρισαν πλέον ως «ρολόι» τον μέσο όρο 137,818 (συν/πλην 0,045). Η ακριβέστερη μέτρηση οδηγεί σε διορθώσεις της χρονολόγησης της τάξης 700 000 έως 800 000 ετών νωρίτερα σε σχέση με τις παλαιότερες και λιγότερο ακριβείς μετρήσεις.Η νέα μελέτη δείχνει ότι, μετρώντας πλέον με μεγαλύτερη ακρίβεια την αναλογία των ισοτόπων 238 και 235 του ουρανίου, οι επιστήμονες μπορούν να μάθουν με μεγαλύτερη βεβαιότητα πόσος χρόνος έχει περάσει από τον σχηματισμό ενός πετρώματος ή ορυκτού μέχρι σήμερα. Ο υπολογισμός αυτός είναι σημαντικός, επειδή σε αυτόν βασίζονται και άλλες εκτιμήσεις, όπως η χρονολόγηση των απολιθωμάτων από τους παλαιοντολόγους ή των φυσικών φαινομένων και καταστροφών του μακρινού παρελθόντος (π.χ. η κλιματική αλλαγή στο παρελθόν, οι μαζικές εξαφανίσεις των ειδών κ.α.).Ως συνέπεια της βελτίωσης των μετρήσεων, θα πρέπει να αναθεωρηθούν όλες οι προηγούμενες μετρήσεις που βασίστηκαν στο ουράνιο, ήδη από τον σχηματισμό της Γης πριν από περίπου 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια. Η νέα αναλογία 238/235 των ισοτόπων ουρανίου θα επιτρέψει στους γεωλόγους να χρονολογήσουν καλύτερα όλα τα γεωλογικά και άλλα φαινόμενα, οδηγώντας σε καλύτερη κατανόηση της ίδιας της ιστορίας του πλανήτη μας.Μία δεύτερη μελέτη, δείχνει ένα ανάλογο λάθος που υπάρχει με το ραδιενεργό ισότοπο του στοιχείου σαμάριου (σαμάριο-146), το οποίο επίσης χρησιμοποιείται, όπως το ουράνιο, για την χρονολόγηση των πετρωμάτων όχι μόνο στη Γη, αλλά σε όλο το ηλιακό σύστημα.Οι ερευνητές του Εβραϊκού Πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ υπολόγισαν ότι η ημιζωή του σαμάριου-146 (δηλαδή ο χρόνος που απαιτείται για να διασπαστούν ραδιενεργά τα μισά άτομά του) είναι 68 εκατ. χρόνια και όχι περίπου 103 εκατ., όπως πίστευαν ως τώρα οι επιστήμονες. Με άλλα λόγια, υπάρχει μία σημαντική χρονολογική απόκλιση της τάξης του 30%. Αυτό σημαίνει ότι όλα τα πετρώματα που έως σήμερα χρονολογήθηκαν με βάση το σαμάριο (μεταξύ των οποίων είναι ορισμένα από τα παλαιότερα στη Γη και τη Σελήνη, καθώς και μετεωρίτες από τον ‘Αρη), σχηματίστηκαν τελικά 20 έως 80 εκατ. χρόνια νωρίτερα. Πάντως, με βάση τα νέα κριτήρια γεωχρονολόγησης, η ίδια η ηλικία δεν αλλάζει- προς το παρόν τουλάχιστον.

Πηγή:http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathciv_1_30/03/2012_435510

Ένα από τα μυστήρια για την γεωλογική εξέλιξη της Γης είναι η παρουσία του νερού στον πλανήτη. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι ακόμη και αν κατά την γέννησή της η Γη διέθετε νερό, οι συνθήκες που επικράτησαν το πρώτο διάστημα που ο πλανήτης μορφοποιούνταν το εξαφάνισαν πολύ γρήγορα, μια και οι θερμοκρασίες που επικρατούσαν κατά την βρεφική ηλικία της Γης ήταν τόσο υψηλές που θα οδηγούσαν το νερό σε εξάτμιση. Η κρατούσα θεωρία αναφέρει ότι οι ωκεανοί δημιουργήθηκαν στη Γη 8 εκατομμύρια έτη μετά την γέννηση της. Έτσι οι επιστήμονες αναζητούν την πηγή προέλευσης του νερού που είναι και το βασικό συστατικό για την ανάπτυξη της ζωής. Διάφορες μελέτες που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια έχουν υποδείξει αστεροειδείς, κομήτες συγκρούστηκαν στο παρελθόν με τη Γη ως πιθανούς μεταφορείς του νερού προς τον πλανήτη μας. Αυτή η υπόθεση ενισχύεται μετά την ανακάλυψη ότι ο κομήτης Hartley 2 έχει την ίδια χημική σύσταση με εκείνη των ωκεανών. Η ανακάλυψη θεωρείται πολύ σημαντική αφού είναι η πρώτη φορά που εντοπίζεται εύρημα που συνδέει άμεσα το νερό στη Γη με το Διάστημα, μια και ερευνητές του τμήματος Ερευνών του Ηλιακού Συστήματος του Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ στη Γερμανία χρησιμοποιώντας το διαστημικό τηλεσκόπιο Herschel κατάφεραν τώρα να αναλύσουν τη χημική σύσταση του κομήτη Hartley 2 και διαπίστωσαν ότι μοιάζει σημαντικά με αυτή των ωκεανών στην Γη. Περισσότερα εδώ κι εδώ.

Ένα υπόγειο ποτάμι, που ρέει αργά σε βάθος τεσσάρων χιλιομέτρων μέσα στο υπέδαφος, κρύβεται κάτω από το τροπικό υγρό δάσος του Αμαζονίου, ανακοίνωσαν Βραζιλιάνοι ερευνητές. Ο υπόγειος ποταμός «Άμζα» φαίνεται ότι έχει το ίδιο μήκος με τον Αμαζόνιο και ακολουθεί περίπου την ίδια πορεία.Το νέο ποτάμι πήρε το όνομα του Βαλία Άμζα, γεωλόγου του Εθνικού Παρατηρητηρίου της Βραζιλίας, ο οποίος εντόπισε πρώτος τις ενδείξεις για την ύπαρξη αυτού του υδάτινου δρόμου.Η ανακάλυψη ανακοινώθηκε σε συνέδριο της Γεωφυσικής Εταιρείας της Βραζιλίας που πραγματοποιήθηκε στο Ρίο ντε Ζανέιρο. Οι ερευνητές δεν διευκρίνισαν αν έχουν υποβάλει τη μελέτη για έλεγχο και δημοσίευση σε επιστημονική επιθεώρηση.Όπως ανέφερε ο Χάμζα, η ανακάλυψη του ποταμού βασίστηκε στη μελέτη των θερμοκρασιακών διακυμάνσεων μέσα σε 241 ανενεργές γεωτρήσεις πετρελαίου της Petrobras, της βραζιλιάνικης κρατικής εταιρείας πετρελαίου.Τα θερμικά δεδομένα που προσέφερε η εταιρεία επέτρεψαν τη μελέτη της κίνησης του νερού, περίπου 4000 μέτρα κάτω από τον ίδιο τον Αμαζόνιο.Όπως και ο υπέργειος ξάδελφός του, ο Χάμζα έχει μήκος περίπου 6.000 χιλιόμετρα, ρέει προς τα ανατολικά και χύνεται στον Ατλαντικό.Δεν σχηματίζει όμως δέλτα, αφού αδειάζει τα νερά του στον ωκεανό σε μεγάλο βάθος.Σύμφωνα με τους ερευνητές, «είναι πιθανό ότι αυτό το ποτάμι ευθύνεται για τα χαμηλά επίπεδα αλατότητας στα νερά [του ωκεανού] στις εκβολές του Αμαζονίου. 2-9-2011 Επικαιροποίηση:O «υπόγειος Αμαζόνιος» τελικά δεν υπάρχει!

Πηγή:http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231125371

Διαβάζω (δες εδώ) ότι: “Οι κλιματικές αλλαγές μπορεί να επηρεάζουν τις κινήσεις των τεκτονικών πλακών, σύμφωνα με νέα έρευνα Αυστραλών επιστημόνων, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι κατάφεραν να αποδείξουν για πρώτη φορά άμεση σχέση ανάμεσα στις κλιματικές αλλαγές και τις κινήσεις των τεκτονικών πλακών, γεγονός που θα βοηθήσει στην κατανόηση των αιτιών για τις οποίες σημειώνονται ισχυροί σεισμοί!” Μέχρι σήμερα οι επιστήμονες γνώριζαν ότι οι κινήσεις των τεκτονικών πλακών επηρεάζουν το κλίμα με τη δημιουργία νέων ορέων ή υποθαλάσσιων τάφρων, ωστόσο τώρα αποδεικνύεται πως ισχύει και το αντίστροφο.Όμως, η επιστημονική ομάδα διαπίστωσε πως η ενίσχυση των μουσώνων στην Ινδία επιτάχυνε κατά 20% τις κινήσεις της ινδικής πλάκας κατά τη διάρκεια των τελευταίων δέκα εκατομμυριών ετών. Ωστόσο, σπεύδουν να επισημάνουν πως η έρευνά τους δεν μπορεί να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι η υπερθέρμανση θα επιφέρει μεγαλύτερη συχνότητα ισχυρών σεισμών -όπως ο πρόσφατος σεισμός της Ιαπωνίας- καθώς πρόκειται για εξελίξεις που σημειώνονται σε βάθος εκατομμυρίων ετών.

Εδώ και πολλά εκατομμύρια χρόνια η λιθοσφαιρική (τεκτονική) πλάκα της Αφρικής συγκρούεται με την αντίστοιχη ευρωπαϊκή και βυθίζεται αργά κάτω από την τελευταία (δες κι εδώ), μία γεωλογική διαδικασία που προκαλεί συνεχείς σεισμούς και, σπανιότερα, τσουνάμι στη Μεσόγειο. Όμως, ίσως ήρθε η ώρα να αντιστραφεί αυτή η διαδικασία και να αρχίσει πλέον η Ευρώπη να γλιστράει κάτω από την Αφρική, σύμφωνα με τον Ολλανδό καθηγητή Ρίνους Βόρτελ, του πανεπιστημίου της Ουτρέχτης, ο οποίος παρουσίασε νέες εκτιμήσεις στο συνέδριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης Γεωεπιστημών (EGU) στη Βιέννη.Κατά τον Ολλανδό επιστήμονα έχει σταματήσει πια η βόρεια άκρη της αφρικανικής τεκτονικής πλάκας να βυθίζεται κάτω από τη νότια άκρη της ευρασιατικής πλάκας, πάνω στην οποία βρίσκεται η Ευρώπη. Όπως είπε, είναι πιθανό ότι ήδη έχει αρχίσει η αντιστροφή της διαδικασίας. Οι δύο πλάκες θα συνεχίσουν να συγκλίνουν, αλλά αυτή τη φορά η Ευρώπη θα γλιστράει κάτω από την «μαύρη ήπειρο».Περισσότερα εδώ:http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_11/04/2011_387122

Μια ακόμη μέθοδος έγκαιρης πρόγνωσης(;) σεισμών παρουσιάστηκε από Γάλλους και Τούρκους επιστήμονες, ο οποία μελέτησε τα δεδομένα που κατέγραφαν οι σεισμογράφοι στην περιοχή Ισμίτ στην Τουρκία λίγες ώρες προτού εκδηλωθεί εκεί το 1999 ο φονικός σεισμός που κόστισε τη ζωή σε 17 χιλιάδες ανθρώπους. Η μελέτη των σημάτων οδήγησε τους ερευνητές στη διαπίστωση ότι υπάρχουν ορισμένα προ-σεισμικά σήματα που με βάση αυτά μπορεί να αναπτυχθεί ένα σύστημα πρόγνωσης. Σύμφωνα με τους ερευνητές το σύστημα αυτό θα μπορεί να δείχνει την έλευση ενός σεισμού και μάλιστα μεγάλου λίγες ώρες πριν από την εκδήλωσή του. Διάφορα θεωρητικά μοντέλα στο παρελθόν έχουν δείξει ότι ο εξωτερικός φλοιός της Γης γίνεται ασταθής λίγες ώρες πριν από την εκδήλωση σεισμού αλλά ως σήμερα δεν έχει βρεθεί τρόπος για να εντοπίζεται αυτή η αστάθεια. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι ένα σύστημα που θα εντοπίζει και θα μελετά την αλληλουχία των κυμάτων Ρ που είναι γνωστά ως συμπιεστικά κύματα και των κυμάτων S που είναι γνωστά ως εγκάρσια ή δευτερεύοντα κύματα θα μπορεί να δείξει αν επέρχεται σε λίγη ώρα κάποιος σεισμός. Περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=33&artId=385525&dt=19/02/2011#ixzz1EQfbBO14

Ο μαγνητικός βόρειος πόλος εντοπίστηκε για πρώτη φορά στο βόρειο Καναδά, το 1831, από τον Σκωτσέζο εξερευνητή Τζέημς Κλαρκ Ρος, ο οποίος μάλιστα δεν δίστασε να τοποθετήσει μια βρετανική σημαία στο σημείο, ώστε να το “κατοχυρώσει” για λογαριασμό της Βρετανίας. Δυστυχώς γι’ αυτόν, ο πόλος έκτοτε …έφυγε από εκείνο το σημείο! Kαι τούτο επειδή οι γεωφυσικές συνθήκες στο εσωτερικό της Γης συνεχώς μεταβάλλονται Οι μετρήσεις έχουν δείξει ότι αυτά τα 180 χρόνια έπειτα από την ανακάλυψή του, ο πόλος μετακινείται βαθμιαία με ρυθμό σχεδόν 15 χλμ. ετησίως. Όμως στη δεκαετία του ΄90, για άγνωστο λόγο, η μετακίνηση αυτή επιταχύνθηκε σημαντικά, φτάνοντας τα 60 χλμ. το 2002 και έκτοτε έχει ελαφρά μειωθεί στα 55 χλμ., με κατεύθυνση βόρεια-βορειοδυτική στον Αρκτικό Ωκεανό. Αν συνεχίσει έτσι, σε μια δεκαετία περίπου ο βόρειος μαγνητικός πόλος θα βρεθεί στη Σιβηρία.Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Μια εξήγηση, δίνει μια ομάδα Γάλλων γεωφυσικών με επικεφαλής τον Arnaud Chulliat του Ινστιτούτου Φυσικής της Γης στο Παρίσι, οι οποίοι αποδίδουν την μετακίνηση σε μια ελικοειδή στήλη λιωμένων υλικών που ανεβαίνει από τα έγκατα του πλανήτη. Όπως αναφέρουν, τέτοιες στήλες λιγότερο πυκνών υγρών σχηματίζονται στα σύνορα του εσωτερικού πυρήνα της Γης και στη συνέχεια βρίσκουν διέξοδο προς την επιφάνεια μέσω ενός “κυλίνδρου”, ο κεντρικός άξονας του οποίου είναι ο άξονας περιστροφής του πλανήτη μας. Η γρήγορη περιστροφή της Γης προκαλεί ισχυρή ελικοειδή κίνηση στα λιωμένα υλικά που περιέχονται μέσα σ’ αυτή τη στήλη. Οι κινήσεις αυτές, που επιδρούν στον μανδύα κάτω από την Αρκτική, έχουν ως συνέπεια την μετακίνηση του βορείου μαγνητικού πόλου, μέσω μιας διαδικασίας που κάπως μοιάζει με την μεταβαλλόμενη μαγνητική δραστηριότητα, η oποία παράγει τις πιο σκούρες “κηλίδες” στον Ήλιο (ολόκληρο το δημοσίευμα εδώ).Γεγονός πάντως είναι ότι στη γεωλογική ιστορία του πλανήτη έχει συμβεί όχι μόνο μετατόπιση αλλά και αντιστροφή (Geomagnetic reversal) των μαγνητικών πόλων, δεκάδες χιλιάδες φορές!

Εκατοντάδες νέα είδη εντόμων που βρέθηκαν διατηρημένα σε κεχριμπάρι 52 εκατομμυρίων ετών αλλάζουν τις θεωρίες των γεωλόγων για τη σύγκρουση της ινδικής χερσονήσου με την υπόλοιπη ασιατική ήπειρο. Μέλισσες, τερμίτες, μυρμήγκια, αράχνες και ψύλλοι περιλαμβάνονται στα 700 είδη αρθροπόδων που βρέθηκαν παγιδευμένα μέσα στο κεχριμπάρι, συνολικού βάρους 150 κιλών. Το απολιθωμένο ρετσίνι προέρχεται από ένα τροπικό δάσος που αποκαλύπτεται ότι υπήρχε στην περιοχή του Καμπέι, στο κρατίδιο Γκουζαράτ.Οι ερευνητές περίμεναν ότι τα είδη αυτά θα ήταν αρκετά διαφορετικά από τα είδη που ζούσαν εκείνη την περίοδο στην Ασία, δεδομένου ότι η ινδική υποήπειρος παρέμεινε για καιρό ένα απομονωμένο νησί που περιπλανιόταν στον ωκεανό.Τα ευρήματα δείχνουν ότι η Ινδία και η Ασία παρέμειναν απομονωμένες για λιγότερο χρονικό διάστημα από ό,τι είχε εκτιμηθεί ως σήμερα, αναφέρουν οι ερευνητές.Θα περίμενε λοιπόν κανείς η πανίδα της Ινδίας πριν από 52 εκατ. χρόνια να έμοιαζε περισσότερο με την πανίδα της (κάποτε γειτονικής) Αφρικής και Μαδαγασκάρης. Περιέργως, όμως, τα είδη που εξετάστηκαν στο κεχριμπάρι είχαν μεγαλύτερη συγγένεια με είδη της Ασίας, της Βόρειας Ευρώπης, της Αμερικής και της Αυστραλίας.«Γνωρίζαμε ότι η Ινδία ήταν κάποτε απομονωμένη, ήταν όμως άγνωστο το πότε και για πόσο καιρό. Οι βιολογικές ενδείξεις στις αποθέσεις κεχριμπαριού δείχνουν ότι υπήρχε κάποια βιοτική σύνδεση» γράφουν οι ερευνητές.Αυτή η βιοτική σύνδεση ήταν πιθανώς μια σειρά από νησιά ανάμεσα στην Ινδία και την Ασία, μέσω των οποίων τα έντομα θα μπορούσαν να μεταπηδούν από τον ένα όγκο ξηράς στον άλλο».Περισσότερα εδώ.