My SchBlogOut

Διαβάζω και αναδημοσιεύω από την εφ. Καθημερινή την επιφυλλίδα της συγγραφέως Αθηνάς Κακούρη και την χαίρομαι.Διαβάστε τη κι εσείς: «Tις τελευταίες δεκαετίες οι υπουργοί αυτής της δύστυχής μας χώρας είχαν θεωρήσει ως κύρια απασχόλησή τους τη διανομή βαΐων σε διαβόλους: Σε συνεταιρισμούς (γεωργικούς, ποδοσφαιρικούς ή άλλους) τα χρέη τους, σε συνδικαλιστές λογής λογής (απαλλαγές, επιδόματα, παχουλά εφ’ άπαξ, χαμηλότοκα δάνεια) δωράκια, σε φιλαράκια τρανταχτές μίζες και αγύριστα δανεικά, σε μικρότερα φιλαράκια πολλαπλές συντάξεις (κατά προτίμησιν αναπηρικές), σε αποδεδειγμένα διεφθαρμένους τις ποινές τους, ενώ στο σύνολο των ευτυχισμένων Eλλήνων μοίραζαν αφειδώς αυξησούλες. Πάρ’ τε διαβόλοι βάγια! Aυτό ήταν το σύνθημα και ο αριθμός των διαβόλων απροσμέτρητος, καθώς ο καθένας προσερχόταν για δεύτερη και τρίτη δόση βαΐων. Kι έτσι αισίως φθάσαμε εκεί που φθάσαμε.» « Mέσα λοιπόν σ’ εκείνη την ευφορία των παροχών, μια προηγούμενη υπουργός Παιδείας μοίρασε, δίκην βαΐων, και την εθνική σημαία. Oποιοδήποτε παιδόπουλο πάρει καλό βαθμό στο ενδεικτικό του, μας είπε, δικαιούται να σηκώσει στις εθνικές επετείους την ελληνική σημαία διότι, αποφθεγμάτισε: H σημαία τιμά τον φέροντα, και όχι αντιστρόφως. Tο τι εννοούσε, όποιος το κατάλαβε ας μου το εξηγήσει και μένα. Tο γεγονός πάντως παραμένει πως μετέτρεψε με μια μονοκοντυλιά το εθνικό μας σύμβολο, τη σημαία του κράτους μας, σε τόνο. Άλλες γενεές κορδώνονταν στην A΄ Δημοτικού: Πήρα δέκα με τόνο! Tώρα θα λένε: Πήρα δέκα με σημαία!» « Προχτές βγήκε μια άλλη υπουργός Παιδείας και μοίρασε νέα βάγια: Πήρε πίσω τον θυμό της για τις κομψές χειρονομίες φερέλπιδων νέων προς την εξέδρα των επισήμων, δηλαδή τις μαθητικές προστυχιές στα Γιάννενα. Kαλά βρε παιδιά μας, το παράκανα κι εγώ, ένα λάθος μου ήταν – ένα εσείς ένα κι εγώ, ελάτε να τα πατσίσουμε! Eτσι η υπουργός Παιδείας διένειμε προς εκείνους τους οποίους είχε αναλάβει να εκπαιδεύει, το ελεύθερον να ασχημονούν όποτε και όπου θέλουν. Nέα μεγαλόψυχη διανομή βαΐων!» «Aλλά σε ποιον άραγε ανήκουν αυτά τα διανεμόμενα βάια; Aπό πού τα βρήκε και τα μοιράζει το υπουργείο Παιδείας; Aπό πότε η εθνική σημαία και ο σεβασμός που οφείλεται προς την εξέδρα ανήκουν στη δικαιοδοσία του; Eγώ, κι όσοι σαν εμένα είμαστε νομοταγείς πολίτες που αναγνωρίζουμε με ευγνωμοσύνη τα όσα μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας και σεβόμαστε τις θυσίες τους, εμείς λοιπόν έχουμε και τιμούμε τα σύμβολά μας. Mεταξύ άλλων τη σημαία μας, και την εξέδρα, η οποία δεν είναι άλλο από την πατρίδα μας όπως την εκπροσωπούν όποιοι συμβαίνει να κατέχουν την ώρα εκείνη τα ανώτατα αξιώματα του κράτους. Aδιάφορο τελείως είναι το αν μας αρέσουν ή όχι τα πρόσωπα αυτά και η πολιτική τους. Kαμιά δημοκρατική διαδικασία δεν μας επιτρέπει να εκφράσουμε γνώμες στη διάρκεια μιας τελετής μνήμης. Aντιθέτως, τέτοιες πράξεις ανοίγουν τον δρόμο για αυθαιρεσίες και για ό, τι αντιστρατεύεται και απειλεί τη δημοκρατία. Aυτά είναι πράγματα στοιχειώδη και αποτελούν λίθον ακρογωνιαίο της αγωγής των νέων, την οποία κάθε χώρα αναθέτει στους δασκάλους, στα σχολεία και στο υπουργείο που επιβλέπει το όλο σύστημα. Oι πρόσφατες αναγούλες στις παρελάσεις ξεσκέπασαν μια ακόμη πλευρά της απροσμέτρητης ανικανότητας αυτού του υπουργείου να εκτελέσει τα παιδευτικά καθήκοντά του. Oι μούντζες και η αντίθετη στροφή της κεφαλής είναι θέαμα θλιβερό, γιατί αποκαλύπτει τον εξευτελισμό αυτών των νέων: Kανείς δεν τους δίδαξε να σέβονται τον εαυτό τους. Kαι εφόσον δεν σέβεσαι τον εαυτό σου, δεν μπορείς να σεβαστείς τίποτα άλλο. Aν ήμαστε στις εποχές εκείνες που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα, θα πρότεινα να ιδρυθεί υπουργείο εκπαιδεύσεως υπουργών Παιδείας. Tώρα με τη λιτότητα, μήπως θα μπορούσαμε τουλάχιστον να απαιτήσουμε να διακόψει το «συνωστισμένο» υπουργείο τη δωρεάν διανομή των δανεικών αυτών βαΐων;»

Δυο, από τις πολλές αναφορές του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, του Γέρου του Μωριά, στα απομνημονεύματά του (δες κι εδώ):
«Όταν έμβηκα εις την Τριπολιτσά, με έδειξαν τον Πλάτανο εις το παζάρι όπου εκρέμαγαν τους Έλληνας. Αναστέναξα και είπα: «Άϊντε, πόσοι από το σόγι μου και από το έθνος μου εκρεμάσθηκαν εκεί», και διέταξα και το έκοψαν.»
« O Ιμπραΐμης μου επαράγγειλε μια φορά διατί δεν στέκω να πολεμήσωμεν (κατά μέτωπον). Εγώ του αποκρίθηκα, ας πάρη πεντακόσιους, χίλιους, και παίρνω και εγώ άλλους τόσους, και τότε πολεμούμε, ή αν θέλη ας έλθη και να μονομαχήσωμεν οι δύο. Αυτός δεν με αποκρίθηκε εις κανένα. Και αν ήθελε το δεχθή το έκαμνα με όλην την καρδιάν, διότι έλεγα αν χανόμουν, ας πήγαινα, αν τον χαλούσα, εγλύτωνα το έθνος μου.»
Από την ομιλία του στη Πνύκα (1838) προς τους μαθητές του Α΄ Γυμνασίου Αθήνας (δες εδώ):«Όταν αποφασήσαμε να κάμομε την Επανάσταση, δεν εσυλογισθήκαμε, ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχομε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε: «Που πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα;», αλλά , ως μία βροχή, έπεσε σε όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και οι κληρικοί, και οι προεστοί, και οι καπεταναίοι, και οι πεπαιδευμένοι, και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση.»

Η περίφηµη κολυµβήθρα της Αγίας Σοφίας θα εκτεθεί για πρώτη φορά έπειτα από εκατοντάδες χρόνια! «Η κολυµβήθρα βρισκόταν είναι κατασκευάστηκε από ένα συµπαγές µάρµαρο και είναι τόσο καλοδιατηρηµένο σαν να έγινε χθες. Κατέχει µια σηµαντική θέση στην ιστορία της Αγίας Σοφίας και όλοι πλέον θα µπορούν να το δουν», δηλώνει ο γενικός γραµµατέας της Κωνσταντινούπολης Πολιτιστικής Πρωτεύουσας 2010 Γιλµάζ Κουρτ.Το κοινό θα µπορεί να επισκέπτεται το τμήμα όπου μέχρι τώρα φυλασόταν κι ήταν κλειστό σε επισκέπτες, από την Άνοιξη. Η κολυµβήθρα είχε κατασκευαστεί κατά τον 6ο αιώνα κι έχει διαστάσεις 3,32 μ. Χ 2,52 µ. µε βάθος 1,16 μ. «∆εν υπάρχει µεγαλύτερη στον κόσµο», δηλώνει ο πρόεδρος του Μουσείου της Αγίας Σοφίας Χαλούκ Ντουρσούν. Τα τελευταία δύο χρόνια έγιναν οι αναγκαίες αναστηλώσεις ούτως ώστε να ανοίξει το µέρος αυτό του µουσείου για το κοινό. Ωστόσο η κολυµβήθρα δε βρίσκεται στο Βαπτιστήριο όπου ήταν τοποθετηµένη κατά τα βυζαντινά χρόνια, καθότι επί οθωµανικής περιόδου το βαπτιστήριο είχε µετατραπεί σε µαυσωλείο για τους οθωµανούς σουλτάνους. Τότε η κολυµβήθρα µεταφέρθηκε στην αυλή της Αγίας Σοφίας. Τα χώµατα µάλιστα από τους τάφους των σουλτάνων τη σκέπασαν…Κατά τη βυζαντινή περίοδο χρησιµοποιείτο για µαζικές βαφτίσεις και οι άνθρωποι ανέβαιναν απότη µία τηςπλευρά καικατέβαιναν από την άλλη.

Πηγή:http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4609266

Αντιγράφω από το ματωμένο Ημερολόγιο του Αχιλλέα Γκούμα: (…) «Τέλος, την 22αν Νοεμβρίου του 1940 διατασσόμεθα να εισέλθωμεν εις Κορυτσάν. Η ημέρα αυτή είναι η ημέρα της απελευθερώσε¬ως της ελληνικωτάτης Κορυτσάς. Με επί κεφαλής τον πάντοτε δρώντα εν τω αγώνι ταγματάρχην μας Παλαιοδημόπουλον εξεκινήσαμεν από ύψος Μοράβα 1.800 μέτρα, περί ώραν 1ην – 2αν μεσημβρινήν με αντικειμενικόν σκοπόν την είσοδον εις την Κορυτσάν.»(…) «Εισερχόμεθα εις τα πρώτα σπίτια της Κορυτσάς. Οι ορισθέντες πολίται διά την υποδοχήν μόλις μας αντίκρυσαν ήρχισαν να μας διανέμουν δώρα. Τουτέστιν, τσιγάρα, γλυκά, φρούτα και τόσα άλλα. Μετά προχωρούμε διά το κέντρο της. Από την μία άκρη της πόλεως, έως την άλλην είχαν παραταχθή αι χιλιάδες των κατοίκων της διά να μας υποδεχθούν. Το τι συνέβη κατά την νύκτα εκείνη δεν περιγράφεται. Το καλώς ήλθατε και το ζήτα ηκούετο από χιλιάδες στόματα. Συγκινητικό¬τατη υπήρξεν η υποδοχή μας. Από την μεγάλη τους χαρά πολλοί εκ των κατοίκων της έκλαιον. Απ’ όπου κι αν περνούσα άφθονα τσιγάρα μάς εδίδοντο εκ των πολιτών. Εγώ δε τους έλεγα: «Έλληνες είστε; Έλληνες;» «Ναι, ναι Ελληνες», με έλεγαν.»(…)
«Εις την Κορυτσάν εμείναμε 4-5 ημέρες. Περιήλθαμε όλα τα τοπία της. Τα λάφυρα που εκυριεύσαμε εντός αυτής ήσαν άπειρα. Περί τα 200 αυτοκίνητα των είχαν εγκαταλειφθή εντός της πόλεως.Μοτοσυκλέττες, τρακτέρ, ποδήλατα, όπλα, άλευρα, ιματισμός, τρόφιμα και παντός είδους υλικόν μας είχε προσφέρει η τόσον καλή διοίκησις του Καισαρομανούς Ντούτσε.»
«Όταν επισκεφθήκαμεν το αεροδρόμιο τους, ευρήκαμε περί τα 7-8 εγκαταλελειμμα να πουλιά τους. Άλλα ήταν επιβατικά, άλλα καταδιωκτικά και άλλα βομβαρδιστικά.Μεγαλυτέραν εντύπωσιν μας έκανε ένα μεγάλο επιβατικό το οποίον είχε 32 θέσεις. Τούτο ήτο άθικτον και ως επληροφορήθημεν αργότερον μετεφέρθη παρά των ημετέρων εις Αθήνας ένθα και ευρίσκεται εν χρήσει. Ημείς επειδή ήτο λίγο κρύο καταυλισθήκαμεν εις τους ιταλικούς στρατώνας. Εκεί έβλεπε κανείς τα πάμπολλα λάφυρα.»
Ο Αχιλλέας Γκούμας ήταν ένας από τις πολλές χιλιάδες Ελλήνων που προμάχησαν για το μεγαλείο και τη δόξα της Ελλάδας και τη ντροπή και τον εξευτελισμό των εισβολέα. Είχε όμως την ένδοξη μοίρα να βρει το θάνατο λίγες μέρες πριν τελειώσει ο πόλεμος. Εκεί στο Μνήμα της Γριάς, σε υψόμετρο 2.120 μ., που ήταν το πιο προχωρημένο φυλάκιο του μετώπου, τραυματίστηκε θανάσιμα από βόμβα ιταλικού αεροπλάνου, και σε λίγο υπέκυψε. Το Ματωμένο Ημερολόγιο του Αχιλλέα Αθανασίου Γκούμα είναι ένα σημειωματάριο τσέπης με κόλλες κατρ-ριγέ και με διαστάσεις 0,14×0,10 εκατ. Στα πρώτα φύλλα έχει γραμμένες διευθύνσεις φίλων του και στη συνέχεια, αριθμώντας από τη σελίδα 1, αρχίζει το Ημερολόγιο, που το επιγράφει ο «Ελληνοϊταλικός πόλεμος»
Αποσπάσματα από: Αχιλλέας Αθαν. Γκούμας «Το ματωμένο Ημερολόγιο, μια αυθεντική εξιστόρηση του Ελληνοϊταλικού πολέμου», Επιμ. Έκδοσης Αλεξ. Κ. Αδαμίδη, Θεσσαλονίκη 1988, στο: 1940-41, Σου γράφω από το μέτωπο, Ιστορικά, Ελευθεροτυπία, Οκτώβριος 2010, σ. 21, 26, 28.

Δες και
To OXI το είπε ο Ι. Μεταξάς
Greece at War ΙΙ,1940-1941
28η Οκτωβρίου 1940: Τα παιδιά του Γυμνασίου Πωγωνιανής
Από το Έπος του 1940-41

Αντιγράφω από το βιβλίο του Στέφανου Ληναίου, Αγώνες και Αγωνίες, εκδ. Λιβάνη, 1996, μέσω του Resalto-forum:«Για να μην πεθάνει, πρέπει να κάνουμε κάτι, όλοι μαζί, υπεύθυνοι και ανεύθυνοι, εξουσία, νεολαία και κοινωνία.Και να το κάνουμε τώρα, πριν οι αυτόκλητοι “σωτήρες” του, άλλοτε με τη μορφή της δήθεν εξουσίας κι άλλοτε με διάφορα αναρχοαυτόνομα ψευδώνυμα, το “αυτοκτονήσουν” ή “αυτοκτονήσουν” εμάς.Μελετήστε καλά αυτή την πρόσφατη προκήρυξη κάποιων νεόκοπων “μαχόμενων” σωτήρων και θα συνειδητοποιήσετε ότι τα γραφόμενά τους είναι άκρως επικίνδυνα. Και δεν είναι βέβαια επικίνδυνα μόνο και μόνο επειδή καταλήγουν σε γνωστές παλιομοδίτικες, ύποπτες καιδολοφονικές πρακτικές αλλά γιατί λένε και πολλές αλήθειες.Ναι, είναι γεγονός ότι αυτό το Πολυτεχνείο που ζήσαμε εμείς, μέσα κι έξω από την ιστορική αυλή του, δεν έχει καμιά σχέση με αυτή την…εμποροπανήγυρι των τελευταίων χρόνων. Ενα πραγματικό “πτώμα” που μυρίζει από μακριά, καπηλεία και ραδιοτηλεοπτικό μάρκετινγκ. Και που το “θάβουν” με τον πιό ανίερο τρόπο, κάθε χρόνο, όλοι αυτοί οι ύποπτοι, ιερόσυλοι, βάνδαλοι, με τα διάφορα δήθεν αναρχικά ψευδώνυμα… Κιόλοι αυτοί που το “ξεθάβουν” με τις δήθεν επεμβάσεις τους…΄Ολοι εμείς λοιπόν που κατοικούμε στην περιοχή του Πολυτεχνείου και που δεν θεωρούμε τον εαυτό μας ήρωα… Ολοι έμείς που ζήσαμε τις ιστορικές μέρες και νύχτες της 17 Νοέμβρη του ’73, θέλοντας και μη, άλλοι ζώντας και συμμετέχοντας στον αγώνα κατά της δικτατορίας κι άλλοι για να περιφρουρήσουν την περιουσία τους. Ολοι εμείς και μαζί μας όλοι όσοι, ακόμη και σήμερα, πιστεύουν στις ιδέες για τις οποίες γράφτηκε με αίμα η ιστορία του Πολυτεχνείου, έχουμε φωνάξει όλες αυτές τις μεγάλες αλήθειες, σε κάθε κατεύθυνση, εδώ και πολλά χρόνια, πριν, αυτές τις αλήθειες, τις κάνουν σημαία τους μερικοί “αγνώστων” στοιχείων πυρομανείς της περιοχής Εξαρχείων. Οι εκάστοτε αρμόδιοι Υπουργοί, Δήμαρχοι, Πρυτάνεις και όλες οι φοιτητικές οργανώσεις, γνωρίζουν καλά τις πρακτικές προτάσεις μας,για να μην πεθάνει το Πολυτεχνείο μας. Προτάσεις που βγήκαν όχι μόνο από το πάθος για τις ιδέες του Πολυτεχνείου αλλά και την αγωνία πολλών να σώσουν τη ζωή τους, τα σπίτια τους και τα μαγαζιά τους, ζώντας, σε κάθε επέτειο, τις ολονύχτιες, εφιαλτικές ζούγκλες…Προτάσεις που δεν… “βολεύουν” κάποιους ερασιτέχνες ή επαγγελματίες αρμόδιους, συνειδητούς ή επιπόλαιους, συντηρητές της ετήσιας συμφοράς.Τις ξαναγράφουμε και τις ξαναφωνάζουμε και σήμερα [1996]:
1.- Να φύγουν όλες οι Σχολές του Πολυτεχνείου και να πάνε στις άνετες αίθουσες της Πολυτεχνειούπολης Ζωγράφου.
2.- Να μετατραπεί το Πολυτεχνείο σε ένα Μουσείο Αγώνων.
3.- Να γκρεμιστούν όλες οι μάντρες του και να γίνει ένας απέραντος, ανοιχτός χώρος όπως ο χώρος Ακαδημίας-Πανεπιστημίου-Εθνικής Βιβλιοθήκης και το Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη.
4.- Να πεζοδρομηθεί, σύμφωνα με τα υπάρχοντα σχέδια του ΥΠΕΧΩΔΕ, να φωτιστεί όλη η περιοχή, από το Μουσείο μέχρι και την πλατεία Εξαρχείων και να γεμίσει δέντρα, λουλούδια και παιδιά.
5.- Οπως υπάρχει σε όλο τον κόσμο, να δημιουργηθεί και στην Ελλάδα μια ανοιχτή περιοχή ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΑΣΥΛΟΥ, όπου, σύμφωνα με τους κανονισμούς του Πολιτικού και του Πανεπιστημιακού ασύλου, να εκθέτουν οι πάντες ελεύθερα και ατιμώρητα τις απόψεις τους, κάθε μέρα, κάθε ώρα…Ιδανικός χώρος το Σκοπευτήριο της Καισαριανής.Πρότυπό μας το Χάιντ Πάρκ του Λονδίνου.
6.- Και ώσπου να γίνουν όλα αυτά, η επέτειος να γιορτάζεται ΕΞΩ από την πύλη του ΚΛΕΙΣΤΟΥ Πολυτεχνείου και όχι μέσα…Χωρίς συγκεντρώσεις, χωρίς πορείες, χωρίς κομματικές μεγαλοστομίες και χωρις να μετατρέπεται όλη η περιοχή σε μεγαλομικρομαγαζάκια.
Οι περισσότεροι από τους αρμόδιους που γνωρίζουν, εδώ και πολλά χρόνια τις προτάσεις μας, ξέρουν πολύ καλά την αποτελεσματικότητά τους. Στο Κοινωνικό Ασυλο θα εκτονώνεται το πάθος των αδικημένων, θα γνωστοποιείται το δίκιο τους, με αποτέλεσμα να αποφεύγεται η αποφόρτισή τους σε κάποιες άγιες επετείους. Κι ας το καταλάβουμε όλοι, επί τέλους και οι νεολαίοι μας ιδιαίτερα..Οι βανδαλισμοί στο Πολυτεχνείο και οι πορείες στην αμερικάνικη πρεσβεία το μόνο που πετυχαίνουν είναι να νομιμοποιούν τη νέα τάξη πραγμάτων. Εμείς φωνάζουμε ελεύθερα, χωρίς κανένα αποτέλεσμα και με μοναδικό όπλο τη φωνή μας…Και η εξουσία πραγματοποιεί ελεύθερα, αυτό που θέλει, έχοντας όλα τα όπλα στα χέρια της. Η σκέτη φωνή, πια, ανήκει στο παρελθόν…Χάνεται στον αέρα…Στο μέλλον ανήκει η μαζική ενημέρωση, η συσπείρωση και η μέθοδος σε κάθε αγώνα…Περιμένουμε, να δούμε πότε θ’ ακουστούν οι φωνές μας. Ελπίζουμε πριν είναι αργά. Πριν τα τρισεκατομμύρια των εξοπλισμών, η ατιμωρησία των εμπόρων των ναρκωτικών και η πλήρης υποδούλωσή μας στις επιταγές των Βρυξελών, μετατρέψουν κι εμάς σε …βάνδαλους.»
Κάθε δικό μας σχόλιο περιττεύει.

Το Εθνικό Κέντρο Επιστήμης στο Δελχί, στην Ινδία, διοργανώνει έκθεση με την οποία διεκδικεί την πατρότητα της επιστήμης, υποστηρίζοντας ότι λανθασμένα επικρατεί η αντίληψη ότι η αρχαία Ελλάδα ήταν η γενέτειρα της επιστήμης, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφ. Τάιμς του Λονδίνου. Οι φοιτητές σε όλο τον κόσμο μαθαίνουν μόνο την ιστορία των δυτικών επιστημών. Υπάρχει μια διαδεδομένη αντίληψη ότι η επιστήμη ξεκίνησε στην Ελλάδα. Θέλουμε να το διορθώσουμε αυτό και να κάνουμε ευρύτερα γνωστές τις προόδους στην Ινδία ήδη πριν από 5.000 χρόνια”, ανέφερε ο διευθυντής του Κέντρου Ν. Άιερ, ο οποίος τόνισε ότι ακόμα και οι συμπατριώτες του Ινδοί έχουν εσφαλμένη εικόνα των πραγμάτων, επειδή το σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα της Ινδίας δημιουργήθηκε από τους Βρετανούς, οι οποίοι είχαν γαλουχηθεί με την πεποίθηση ότι η επιστήμη ξεκίνησε με τον Αρχιμήδη, τον Αριστοτέλη και τους άλλους έλληνες φιλοσόφους και επιστήμονες. Στόχος, μεταξύ άλλων, της μεγαλύτερης έκθεσης στην Ινδία, σύμφωνα με τους διοργανωτές είναι να εμφυσήσουν ένα πνεύμα “επιστημονικού εθνικισμού” στους Ινδούς και συγκεκριμένα στην διευρυνόμενη μεσαία τάξη. Στην κορυφή της λίστας βρίσκονται τα μαθηματικά και το δεκαδικό σύστημα και ειδικότερα η έννοια του “μηδενός”, καθώς η πρώτη γνωστή χρήση του συμβόλου για το μηδέν εμφανίζεται σε μια λίθινη επιγραφή που βρέθηκε στη βόρεια Ινδία και χρονολογείται από το 876 μ.Χ. Αν και οι ινδοί επιστήμονες ανταποκρίθηκαν με ικανοποίηση στις κυβερνητικές πρωτοβουλίες, ταυτόχρονα εξέφρασαν τον προβληματισμό τους διότι η σύγκριση με το ένδοξο παρελθόν της χώρας ίσως αναδείξει πόσο ανησυχητικά χαμηλό είναι το επίπεδο καινοτομίας στην σύγχρονη ινδική επιστήμη. ” Είναι λυπηρό, αλλά δεν υπάρχει κανένας Ινδός Αϊνστάιν ή Νεύτων. Η Ινδία είχε αναπτυχθεί φανταστικά στην αρχαιότητα, αλλά κατά την τελευταία χιλιετία έχουμε μείνει πίσω”, δήλωσε ο δρ Κανκάν Μπατατσάρια, διευθυντής της Ινδικής Ένωσης για την Καλλιέργεια της Επιστήμης (περισσότερα εδώ).