My SchBlogOut

Tου Xρηστου Γιανναρά

Συμπερασματική κρίση προσωπική, υποκείμενη σε έλεγχο επαλήθευσης ή διάψευσης: Ο εφιάλτης βίας και καταστροφής που έζησαν οι ελλαδικές μεγαλουπόλεις, μετά το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008, δεν μπορεί να θεωρηθεί συγκυριακός και απρόβλεπτος. Κυοφορήθηκε είκοσι εφτά ολόκληρα χρόνια, υπήρξαν σημάδια, με σχεδόν καθημερινή συχνότητα, της τερατογένεσης που προμηνυόταν. Στον εφιάλτη εκβάλλουν συγκεκριμένες πολιτικές πρακτικές τριών δεκαετιών.Πρώτη, η λεγόμενη πολιτική «εκδημοκρατισμού» της παιδείας. Ο «εκδημοκρατισμός» αποτέλεσε τη συνεπέστερη μάλλον έκφανση του τάχα και αριστερού λαϊκισμού, μαζί και των μηδενιστικών «προοδευτικών» ιδεολογημάτων «αποδόμησης». Ταυτίστηκε στην πράξη ο «εκδημοκρατισμός» με την αξιωματική αρχή ότι στα παιδιά «όλα επιτρέπονται». Το σχολειό δεν είναι στίβος άσκησης που ετοιμάζει τη νεολαία να αναλάβει, με την ενηλικίωσή της, τις ευθύνες του πολίτη, όχι. Το σχολειό παραμυθιάζει τον ανήλικο ότι έχει κιόλας όλες τις προνομίες, όλα τα δικαιώματα του πολίτη χωρίς την παραμικρή υποχρέωση αντιπροσφοράς, χωρίς προϋποθετικά εχέγγυα υπευθυνότητας.Η πολιτική «εκδημοκρατισμού» είκοσι εφτά χρόνια τώρα δεν διαμορφώνει πολίτες. Ετοιμάζει αντιστασιακούς σε μια φαντασιωδώς επερχόμενη χούντα. Η χούντα παραμονεύει παντού, κάθε αστυνομικός είναι χούντα, «μπάτσος, γουρούνι, δολοφόνος», χούντα είναι το συντεταγμένο κράτος, είναι κάθε τι δημόσιο: σχολικό ή πανεπιστημιακό κτίριο, τα δημόσια μέσα μεταφοράς, τα δωρεάν βιβλία, οι πινακίδες για την τροχαία κίνηση στους δρόμους, οι τοίχοι των σπιτιών που προσφέρονται για να «εκφράσουν» τα παιδιά την αντίστασή τους στην επαπειλούμενη καταπίεση.Από την πρώτη τάξη του Δημοτικού η «προοδευτική» πολιτική ποτίζει τα παιδιά, είκοσι εφτά ολόκληρα χρόνια, με το αφιόνι της διεκδίκησης δικαιωμάτων τους. Τα μαθαίνει να συνδικαλίζονται, να απαιτούν αυτό που τους γυαλίζει με μεθόδους ωμού εκβιασμού: Με καταλήψεις των χώρων της σχολικής τους ζωής, δηώσεις, βανδαλισμούς, βάναυση συμπεριφορά απέναντι στον δάσκαλο και στον γονιό. Δεν ξέρουν τι θα πει σχολική «κοινότητα». Ξέρουν το «μαθητικό κίνημα», τη στράτευση στον γενιτσαρισμό των «κινητοποιήσεων». Δεν τους μίλησε ποτέ η πολιτεία για τη χαρά της ασκητικής που προϋποθέτει η μετοχή, η άμιλλα, το άθλημα των σχέσεων κοινωνίας. Δημοκρατία για τον μαθητόκοσμο στην Ελλάδα σημαίνει τον χαβαλέ της «αποχής», του αποκλεισμού κεντρικών δρόμων για να παραλύει η κυκλοφορία, σημαίνει να ηδονίζεσαι από τη μέθη ισχύος όταν μπορείς να βασανίζεις πολλούς.«Ολα επιτρέπονται». Στα εννέα χρόνια της υποχρεωτικής εκπαίδευσης όλοι οι μαθητές είναι αυτονόητο να προάγονται, κανένας δεν επαναλαμβάνει μια τάξη. Ο θεσμός των μετεξεταστέων, της βαθμολογίας, της γραπτής δοκιμασίας είναι γραφικές τυπικότητες, τα παιδιά μαθαίνουν να τις περιφρονούν. Φτάνουν στο γυμνάσιο ή το τελειώνουν και πολλοί μαθητές δεν ξέρουν τις στοιχειώδεις αριθμητικές πράξεις ή και να ορθογραφήσουν το όνομά τους. Φτάνουν στο πανεπιστήμιο και αν τους δώσεις τέσσερις λέξεις να τις συντάξουν σε λογική πρόταση, είναι για τους περισσότερους αδύνατο. Οι εξεταστές του ΑΣΕΠ μπορούν να βεβαιώσουν ποια ποσοστά εμφανίζει ο λειτουργικός αναλφαβητισμός που διεκδικεί θέσεις εργασίας στην Ελλάδα σήμερα.Για λόγους «εκδημοκρατισμού» κατάργησε ο «προοδευτικός» λαϊκισμός τη στοιχειωδέστερη από τις παιδαγωγικές αρχές δημοκρατικής λειτουργίας του σχολείου: την ομοιόμορφη ενδυμασία των μαθητών. Χλεύασαν και συκοφάντησαν οι «προοδευτικοί» την υπεράσπιση της αταξικής εμφάνισης στο σχολικό περιβάλλον, επέβαλαν τις ταξικές ενδυματολογικές διακρίσεις σαν παντιέρα «απελευθέρωσης» των παιδιών. Και η «απελευθέρωση» μεταφράστηκε αμέσως σε σκληρό ανταγωνισμό επίδειξης «σινιέ» ρουχισμού και υπόδησης, έξαλλων κομμώσεων, πληθωρικού μακιγιάζ των κοριτσιών από τα δώδεκά τους χρόνια, «πανκ» αμφιέσεων και χτενισμάτων των αγοριών, άφθονων χαλκάδων σε αυτιά, μύτες και χείλη ? όλα αυτά μέσα στο σχολείο.Από ένα τέτοιο περιβάλλον εκπαίδευσης ώς την κουκουλοφορία η απόσταση είναι ελάχιστη. Το ίδιο και από την «κατάληψη», τον αποκλεισμό της εισόδου των δασκάλων στο σχολειό, το κάψιμο θρανίων στην αυλή, ώς τον θρυμματισμό βιτρίνας, τον εμπρησμό καταστημάτων. Ελάχιστη, μηδαμινή απόσταση από το να λιθοβολούν δεκάχρονα αστυνομικούς και αστυνομικά τμήματα («Καθημερινή» 11/12/08) ώς την προμελετημένη, μεθοδική επιδίωξη να δολοφονήσεις τον «μπάτσο» με λοστό ή τσεκούρι, να τον κάψεις ζωντανό με μολότοφ. Και όλοι γύρω να ερμηνεύουν την «εκτόνωση» ή τον χαβαλέ σου σαν «αμφισβήτηση» και «διαμαρτυρία» για την ανεργία που σε περιμένει ή για το μάταιο της ανάπηρης σπουδής σου. Ωσάν να υπάρχει σκολιαρόπαιδο σήμερα που να διαβάζει εφημερίδα και πολιτικές αναλύσεις, να ξέρει να προβληματιστεί για το μέλλον του.Η δεύτερη πολιτική πρακτική που εκβάλλει στον εφιάλτη της ανεξέλεγκτης βίας και κακουργίας είναι η σκανδαλωδέστατη οικονομική πριμοδότηση (από όλες τις κυβερνήσεις) και η κυριαρχική τηλεοπτική προβολή του κρετινικού «φιλαθλητισμού». Ξέρουν οι μαφιόζοι πραιτωριανοί της κομματοκρατίας ότι στην εξουσία φτάνει το κόμμα που θα υφαρπάσει την ψήφο της παραιτημένης από τη σκέψη και την κρίση μάζας, την ψήφο των μικρονοϊκών που ξέρουν να είναι μόνο οπαδοί, ψυχοπαθολογικές περιπτώσεις άλογης μονοτροπίας.Αυτόν τον ανθρωπολογικό τύπο τον παράγουν μαζικά τα γήπεδα. Αν ακούσει κανείς, έστω για λίγη ώρα, κάποιον από τους αποκλειστικά «φιλαθλητικούς» ραδιοφωνικούς σταθμούς, θα καταλάβει ότι οι λέξεις «ψυχοπαθολογία» και «κρετινισμός» είναι μόνο πραγματιστική διάγνωση. Πρέπει λοιπόν να υπάρχει πολύ σημαντικός λόγος για να παρέχουν οι κυβερνήσεις πακτωλούς χρημάτων προκειμένου να συντηρείται και να προάγεται αυτή η συλλογική αλογία. Υπερπολυτελή γήπεδα, που κάθε τόσο οι αμβλύνοες τα καταστρέφουν με μανία και τα κατακαίνε, διμοιρίες ειδικών αστυνομικών δυνάμεων σε κάθε γήπεδο, τηλεοπτικά συνεργεία και δημοσιογράφοι ώς και στο έσχατο επαρχιακό «ντέρμπι» κλωτσοπατινάδας, χώρια οι επιχορηγήσεις στις βαθύπλουτες εταιρείες φιλαθλητικής εμπορίας, η απόσβεση των χρεών τους.Τα γήπεδα είναι τα εκτροφεία του παρανοϊκού φανατισμού και της βίας, οι δεξαμενές απ? όπου τα κόμματα αντλούν το απαραίτητο για τις δικές τους «κινητοποιήσεις» ανθρώπινο υλικό. Μαζί με τον ρόλο προαγωγού στην εξηλιθίωση του τζόγου, τα γήπεδα σιγοντάρουν τον «εκδημοκρατισμό» της παιδείας, προκειμένου η κομματοκρατία να εδραιώνεται σε υποστυλώματα αλογίας, ανομίας, κάποτε και αθώου αίματος.

Αναδημοσίευση από http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_292_21/12/2008_296918

Tου Μίκη Θεοδωράκη

Όταν πρόκειται για εθνικούς, κοινωνικούς ή ιδεολογικούς αγώνες, το μίσος είναι αναπόφευκτο, γεννιέται αυθόρμητα. Θα πρέπει όμως τουλάχιστον να κατευθύνεται προς τη σωστή κατεύθυνση. Σήμερα παρατηρώ ότι το μίσος των μαθητών ακολουθεί ένα μονόδρομο με στόχο τους αστυνομικούς, γεγονός που κατά τη γνώμη μου τους αποπροσανατολίζει στην αναζήτηση των αληθινών συνθηκών που τους οδήγησαν στη σημερινή θέση τους μέσα στο σχολείο και μέσα στην κοινωνία. Ενώ θα πρέπει να βρουν τα αληθινά αίτια και να αποκαλύψουν τους αληθινούς ενόχους και τους πραγματικούς λόγους για όσα γίνονται γύρω τους και γενικώτερα γύρω μας, στη χώρα μας και στην οικουμένη. Έτσι μοιάζει σαν κάποιοι να τους έβαλαν παρωπίδες, ώστε η οργή τους να διοχευτευθεί σε μια ομάδα συνανθρώπων μας, τους αστυνομικούς, που όταν δεν λειτουργούν σωστά, είναι απλά πιόνια του Συστήματος, που ΑΥΤΟ είναι υπόλογο για όλα, δηλαδή για την Παιδεία αλλά και για κάθε τι που αφορά τη λειτουργία της κοινωνίας, του κράτους και των υπηρεσιών του. Και αναφέρω εδώ το παράδειγμα της γενιάς του 1-1-4 που όσον αφορά την Παιδεία έθεσε ως στόχο το 15% του Κρατικού Προϋπολογισμού. Είδαν δηλαδή οι νέοι της εποχής εκείνης την βασική αιτία για τα χάλια της Παιδείας μας, δηλαδή το οικονομικό. Από κει και πέρα παρʼ ό,τι τότε η ελληνική αστυνομία είχε μια καθαρά φασιστική νοοτροπία και οι εκδηλώσεις βίας σε σύγκριση με το σήμερα ήταν εκατό φορές πιο πολλές και σοβαρές από πλευράς μαζικότητας και βιαιότητας (τα νοσοκομεία ήταν γεμάτα από νέους τραυματισμένους από την αστυνομική βία της εποχής), οι πρωτοπόροι νέοι εκείνης της εποχής, βασικά φοιτητές, μπορούσαν να δουν ελεύθερα, σφαιρικά και σε βάθος. Έτσι με το 1-1-4 έθεταν ως πρώτο καθήκον τους την υπεράσπιση του Συντάγματος, δηλαδή της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των ατομικών δικαιωμάτων. Χτυπούσαν στην καρδιά της την αντιδραστική εξουσία (θρόνο, αστυνομοκρατία, Αμερικανοκρατία). Πάλευαν για την Κύπρο και αγωνίζονταν μαζικά για την Ειρήνη. Είχαν δηλαδή μπροστά τους ανοιχτούς ορίζοντες για ό,τι πραγματικά συνέβαινε στην χώρα τους αλλά και πέρα από τη χώρα τους. Ήταν άτομα ολοκληρωμένα και ελεύθερα, αν και τότε υπήρχαν όπως και σήμερα πονηρά «κέντρα» που προσπαθούσαν να περιορίσουν την οργή τους και να την διοχετεύσουν μόνο σε ένα λούκι, για τις δικές τους επιδιώξεις. Με μια λέξη να τους αποπροσανατολίσουν, όπως γίνεται τώρα.
Και για να πάω και πιο πέρα, εμείς οι νέοι της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου, όπου οι χωροφύλακες και η αστυνομία ήταν απέναντί μας με όπλα που ξερνούσαν ομαδικό θάνατο, είχαμε την ψυχική και πνευματική δύναμη να βλέπουμε ότι σε πολλές περιπτώσεις αυτοί που σήμερα αποκαλούνται περιφρονητικά «μπάτσοι» ήταν παιδιά σαν κι εμάς παρασυρμένα από τη θύελλα των γεγονότων να κάνουν πράξεις που δεν ήθελαν. Δεν γενικεύαμε. Αντίθετα μπορούσαμε ακόμα και μέσα στις πιο κρίσιμες για μας συνθήκες να δούμε ότι δεν είναι το ίδιο όλοι και ότι ο πραγματικός ένοχος ήταν η Εξουσία, που είχε κατορθώσει να μας τυλίξει στα δίχτυα της, που έσταζαν αίμα και μίσος αδελφού προς αδελφό. Και πολλοί είχαν τότε ακόμα τη δύναμη να φωνάζουν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα πριν σκοτωθούν «Αδέρφια, πεθαίνουμε και για τη δική σας ευτυχία». Αναγκάστηκα να γράψω αυτό το σημείωμα με αφορμή κάποια εκπομπή με αγόρια και κορίτσια 15-16 ετών, που μιλούσαν στο ίδιο ακριβώς μοτίβο, λες και κάποια αόρατη δύναμη να είχε κατευθύνει την οργή, το μίσος και την σκέψη τους μόνο προς ένα στόχο. Και μάλιστα σε μια εποχή πολύπλοκη, όπου ο κόσμος έχει μικρύνει και το έξω μπερδεύεται με το μέσα και γίνονται όλα ένα κουβάρι. Πώς θα φτάσουμε έτσι στην ΑΙΤΙΑ του Κακού; Και πώς, αν δεν γνωρίζουμε τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, θα μπορέσουμε να βρούμε τις λύσεις που πρέπει; Και για να γυρίσω στα τελευταία γεγονότα, ο βίαιος θάνατος ενός παιδιού αποτελεί μια μεγάλη τραγωδία. Πρώτα για τη μάνα του, τον πατέρα του, τα αδέλφια του αλλά και για όλους τους νέους και τις νέες, για όλους εμάς, για όλη την κοινωνία. Ο θύτης είναι ένας αστυνομικός. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι σημερινοί αστυνομικοί είναι θύτες. Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν είναι αληθινό αλλά είναι και άδικο. Και μιλάει κάποιος που γνωρίζει πολύ καλά τι θα πει αστυνομία. Γιʼ αυτό θα πρέπει να αποφεύγουμε τις γενικεύσεις, γιατί έτσι οδηγούμε τους νέους σε λάθος δρόμο. Τους κρύβουμε το δάσος της πραγματικότητας με το δέντρο μιας εικονικής πραγματικότητας. Θα ήθελα να μπορούσα να απευθυνθώ στους σημερινούς νέους και να τους πω: Κλείστε τα αυτιά σας στις γλοιώδεις κολακείες όσων προσπαθούν ουσιαστικά να εκτονώσουν την οργή και την ενέργειά σας σε ψεύτικους στόχους απομακρύνοντάς σας από τους πραγματικούς. «Αυτούς» εξυπηρετεί να τρώμε τις σάρκες μας στρεφόμενοι ο ένας κατά του άλλου. Ο στόχος όμως δεν είναι βέβαια αυτός που έχει το μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας και βγάζει από αυτό το ψωμί του, τα φάρμακά του, τη μόρφωση του παιδιού του, όπως οι δικοί σας γονείς. Στα Ιουλιανά, μια από τις πιο ταραγμένες εποχές της ιστορίας μας, η νεολαία κατέβαινε κατά δεκάδες χιλιάδες στους δρόμους και ποτέ δεν είχαμε την παραμικρή καταστροφή, αν και θρηνούσαμε δύο νεκρούς, τον Λαμπράκη και τον Πέτρουλα, που σκοτώθηκαν αγωνιζόμενοι για ένα καλύτερο αύριο. Περιφρουρούσαμε τον αγώνα μας και γʼ αυτό ποτέ δεν έγινε τίποτα, δεν αφήσαμε εμείς να γίνει τίποτα που να τον αμαυρώνει. Και συγχρόνως η γενιά αυτή δημιουργούσε. Ίσως ποτέ άλλοτε στη νεότερη ιστορία μας δεν είχαμε τόσα έργα σε όλους τους τομείς, ποίηση, λογοτεχνία, μουσική, σε όλες τις τέχνες, που έγιναν όπλο του αγώνα της νεολαίας, από ανθρώπους νέους που αγωνιζόταν και δημιουργούσαν. ΒΓΑΛΤΕ ΤΙΣ ΚΟΥΚΟΥΛΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΥΣ. Μην τους επιτρέπετε να στιγματίζουν τον αγώνα σας. Τι θα πει «κουκούλα»; Ο πραγματικός αγωνιστής και επαναστάτης ούτε ντρέπεται ούτε φοβάται να δείξει το πρόσωπό του. Μην αφήνετε να σπιλώνουν τη μνήμη του Αλέξανδρου συνδέοντας το πρόσωπό του και το όνομά του με εικόνες φρίκης. Είναι σαν να τον σκοτώνουν για άλλη μια φορά. ΑΝΟΙΞΤΕ ΔΡΟΜΟΥΣ. Αντισταθείτε στα εύκολα που τόσο ύπουλα βάζουν μπροστά σας προσπαθώντας να σας ξεγελάσουν ότι είναι δήθεν δικές σας επιλογές. Πάρτε τη ζωή στα χέρια σας και προχωρήστε μπροστά. ΘΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ!

Αθήνα, 17.12.2008

Δημοσιεύτηκε στο Resalto http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2966

Ανεβαίνοντας προχθές μεσημέρι την οδό Στουρνάρη, από Πατησίων προς την πλατεία Εξαρχείων, το ”τοπίο” μού έφερνε στο νου σκηνές βομβαρδισμένης πόλης από τους Γερμανούς ή τους Συμμάχους ? αδιάφορο ? ασπρόμαυρης (αμερικάνικης?) πολεμικής ταινίας του ΄60?(μπορεί και συνειρμούς από την οδό Κοραή κατά τα εμφυλιο-Δεκεμβριανά του ΄44?).Μαυρίλα παντού, από τον καταστραμμένο γωνιακό Παπασωτηρίου, τα παραβιασμένα ρολά του Beer Academy, το ολοσχερώς κατακαμένο Πλαίσιο, το λιωμένο οδόστρωμα στη συμβολή με την οδό Τζωρτζ, ?τα διαλυμένα και λεηλατημένα μαγαζιά κινητής τηλεφωνίας, Η/Υ, κτλ., τους γραμμένους συνθήματα λερούς τοίχους του κτηρίου του Πολυτεχνείου, το κουφάρι ενός καμένου αυτοκινήτου, τα κλειστά περίπτερα? Ανείπωτη θλίψη και ντροπή για τις εικόνες της καταστροφής? Τα μόνα ανοιχτά και σώα (!) που θυμάμαι: ένα σαντουϊτσάδικο, το υπόγειο ουζερί, δυο αναγομώσεις μελανιών, ο ”παλιός” Παπασωτηρίου και καν δυο μαγαζιά με αναλώσιμα Η/Υ? κι οι εργάτες που πέταγαν τα καμένα από τους πάνω ορόφους του Πλαίσιου? Αν ρωτήσεις το γιατί ?άστο, περιγράφηκε αδρά στα της προηγούμενης εβδομάδας αντίστοιχα posts.Και κάπου εδώ μού κολλάει (δες εδώ) το:”Μην ακούσετε ούτε μία γνώμη. Θα σας σκοτίσουν. Δεν θα διαφωτίσουν. Δείτε τις εικόνες όσων έγιναν. Αισθανθείτε τες. Νιώθετε ότι είναι έργα του Καλού ή του κακού; Η καρδιά θα δώσει την απάντηση. Τα λοιπά είναι σοφιστείες.”

Σοβαρό πρόβλημα ασφαλείας εντόπισε η Microsoft στο πρόγραμμα πλοήγησης Internet Explorer, το οποίο επιτρέπει σε χάκερ να αναλάβουν τον έλεγχο του υπολογιστή των χρηστών κλέβοντας τους κωδικούς, αφού τον ”αναγκάσουν” να επισκεφθεί ιστοσελίδες-παγίδα. Η «τρύπα» στην ασφάλεια του συστήματος μπορεί να προκαλέσει το ξαφνικό κλείσιμο του προγράμματος με ταυτόχρονη εκτέλεση κακόβουλου κώδικα. Το επικίνδυνο αρχείο είναι το oledb32.dll, το οποίο διευκολύνει την πρόσβαση του Explorer σε διαφορετικά είδη δεδομένων. Δύο από τις προσωρινές λύσεις που προτείνει η Microsoft είναι η απενεργοποίηση του προβληματικού αρχείου ή της λειτουργίας Active Scripting στις ρυθμίσεις ασφαλείας του προγράμματος. Και ως προσωρινή λύση η Microsoft προτείνει την αλλαγή του προγράμματος πλοήγησης από Internet Explorer στο Google Chrome ή Firefox. Επίσης, συμβουλεύει τους χρήστες του browser να κατεβάσουν τις τελευταίες ενημερώσεις από την ιστοσελίδα της Microsoft, μέχρι να βρεθεί η οριστική λύση στο πρόβλημα.
NEO!17-12-2008 Διορθώθηκε, δες κι εδώ.

Πηγή: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=4492587

Μια ακόμα από τις ”εκπλήξεις” Ομπάμα είναι ο ορισμός του νομπελίστα φυσικού Στίβεν Τσου ως υπουργού Ενέργειας στο νέο κυβερνητικό σχήμα των ΗΠΑ. Ο Τσου, γόνος Κινέζων μεταναστών, που πέρασε από το πανεπιστήμιο του Στάνφορντ στην Καλιφόρνια, τιμήθηκε με Νόμπελ Φυσικής το 1997 για την εργασία του πάνω «στις μεθόδους ψύξης και τη σύλληψη ατόμων με χρήση λέιζερ».Από το 2004 είναι διευθυντής του Εθνικού Εργαστηρίου Λόρενς Μπέρκλεϊ και ειδικεύεται στη μελέτη της αλλαγής των κλιματικών συνθηκών. Στην ιστοσελίδα του Εργαστηρίου περιγράφεται ως «θιασώτης των ερευνών για μία επιστημονική επίλυση των κλιματικών αλλαγών».

Πηγή: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4492568&ct=2

Αλιεύω από τη συνέντευξη ενός επώνυμου αναρχικού στο Σταύρο Θεοδωράκη: (?) «Η κραυγή για τον φόνο ενός 15χρονου δεν μπορεί να εκφραστεί με το κάψιμο της βιβλιοθήκης της Νομικής Σχολής. Ούτε με πλιάτσικα και κατεστραμμένες προσωπικές περιουσίες ανθρώπων. Η αναρχία είναι ένας χώρος κοινωνικής αλληλεγγύης. Είμαστε οι πρώτοι που αγωνιστήκαμε για το 8ωρο και τα δικαιώματα των εργαζομένων, είχαμε πέντε νεκρούς στο Σικάγο. Δεν μπορείς λοιπόν να είσαι απέναντι από την κοινωνία.» Κι αν βγήκε πολύς κόσμος στους δρόμους? «Το ίδιο λέγαμε και το ΄85 και το ΄80, ότι όλες αυτές οι χιλιάδες στον δρόμο ήταν μια ελπίδα. Ηττηθήκαμε, όμως, γιατί δεν υπήρχαν πολιτικοί χώροι ή κινήματα, που θα έπαιρναν αυτές τις φύτρες, θα τα «ζύμωναν» και θα τα έκαναν πολιτικά όντα. Αυτή η νεολαία θα χαθεί, όπως χάθηκε και η προηγούμενη. Είναι ένας φαύλος κύκλος, καταλήψεις, συγκρούσεις, κλείσιμο στο Πολυτεχνείο και μετά επιστροφή στο σπίτι. Ιδιώτευση»…Και η προτροπή-προκήρυξή του: «Πρωτοβουλία αναρχικών για την αλληλεγγύη και στήριξη της Χαρίκλειας Ανανιάδου. Τα ξημερώματα της Κυριακής 2/11/08 και κατά τη διάρκεια συγκρούσεων νεαρών και ΜΑΤ έξω από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης η 70χρονη εργαζομένη Χαρίκλεια Ανανιάδου είδε το περίπτερό της να γίνεται στάχτη. Επειδή είμαστε αντίθετοι με ενέργειες αδιάκριτης τυφλής βίας, αποφασίσαμε να ανοίξουμε λογαριασμό ώστε να συγκεντρωθούν 10.000 ευρώ για να αγορασθεί νέο περίπτερο για την άνεργη ηλικιωμένη που παραμένει αβοήθητη παρά τις μεγαλόσχημες υποσχέσεις των παραγόντων της εξουσίας, για δήθεν ?γρήγορη αποκατάστασή της?… Όποιος και όποια νιώθει την ανάγκη να βοηθήσει ας ?παραμερίσει? την απέχθεια για τους ναούς του κεφαλαίου (δυστυχώς δεν έχουμε άλλο τρόπο) και ας καταθέσει στον αριθμό 0026-0221-33-0101271081 της Εurobank το ποσό που μπορεί. Η κοινωνική αλληλεγγύη ας δείξει άλλη μια φορά τον δρόμο»…

Στα 30 δολάρια το βαρέλι θα πέσει η τιμή του πετρελαίου το 2009, σύμφωνα με τις προβλέψεις του αμερικανικού επενδυτικού οίκου Goldman Sachs. Μόλις λίγους μήνες νωρίτερα, ο ίδιος οίκος έβλεπε τις τιμές να σκαρφαλώνουν ακόμα και στα 200 δολάρια!Ε, ρε δούλεμα που μας ρίχνουν! Και πού ήμαστε ακόμα…με τα της οικονομικής κρίσης κτλ.

Πηγή:http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=3&artId=4491940

Τα τεχνητά χριστουγεννιάτικα δέντρα δεν είναι και τόσο «πράσινα» και δεν αποτελούν ιδεώδη για το περιβάλλον επιλογή….Ενώ πολλοί θεωρούν ότι προστατεύουν το δάσος και γενικότερα το περιβάλλον, αγοράζοντας ψεύτικο δέντρο, δε συνειδητοποιούν το πλήρες «οικολογικό αποτύπωμα» που έχει ένα δέντρο από πλαστικό που κατασκευάζεται από πολυβινυλοχλωρίδιο (PVC), ένα πολυμερές υλικό, παράγωγο του πετρελαίου, μιας μη ανανεώσιμης και ρυπογόνου πηγής ενέργειας…. Επιπλέον, κατά την παραγωγή των πλαστικών δέντρων στα εργοστάσια, αλλά και κατά τη μεταφορά τους, εκλύονται επιβλαβή «αέρια του θερμοκηπίου»…Κι ως πλαστικά, τα τεχνητά δέντρα δεν είναι ανακυκλώσιμα από τη φύση! Τελικά, θα καταλήξουν σε κάποια χωματερή, ρυπαίνοντας σχεδόν για πάντα το περιβάλλον, ενώ αντίθετα τα φυσικά χριστουγεννιάτικα δέντρα ανακυκλώνονται εύκολα και η «παραγωγή» τους (δηλαδή η ανάπτυξή τους) δεν εκλύει διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα.Αυτά κι άλλα κατά τον ειδικό για την παγκόσμια θέρμανση βοτανολόγο Κλιντ Σπίνγκερ...και, εδώ που τα λέμε, στολίζοντας κανα ξερόκλαδο, από τα τόσα που υπάρχουν γύρω μας, πάλι Χριστούγεννα θα έχουμε…

Αντιγράφω: ”Στη χθεσινή καταστροφική νύχτα υπήρξαν πολλοί άνθρωποι που είδαν σαραντάρηδες, «μπαχαλάκηδες» να λειτουργούν σε πλήρη συντονισμό με τις δυνάμεις των ΜΑΤ.Οι πρώτοι έσπαγαν ανεξέλεγκτα ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, ανενόχλητοι. Οι δυνάμεις της αστυνομίας απουσίαζαν ή παρατηρούσαν αμέτοχες, ενώ τα ΜΑΤ έριχναν τα καπνογόνα στους διαδηλωτές των οργανωμένων μπλοκ. Οι καταστροφείς έφτασαν μέχρι και την Καλλιρρόης σπάζοντας και καίγοντας ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Ομως το χειρότερο και από αυτήν ακόμη την καταστροφή και την έλλειψη κάθε ελέγχου στη μανία των εξωφοιτητικών στοιχείων είναι ότι η γενιά μας, η γενιά των γονιών δεν μπορεί να πείσει τα παιδιά της. Ποιος από μας μπορεί να απαντήσει πειστικά στα πιο απλά ερωτήματα που θέτουν.«Κι εσύ τι κάνεις για να αλλάξεις την κατάσταση;» με ρώτησε η μικρή που προσπαθούσα να πείσω για το αδιέξοδο του εμπρησμού και του πετροπόλεμου. Και επειδή τα παιδιά είναι αμείλικτα, ακολούθησε κι άλλη ερώτηση: «Εσύ τι θα έκανες εάν στη θέση του Αλέξη ήταν το παιδί σου, εάν στη θέση της μητέρας του ήσουν εσύ;».Για ποια πολιτική πάλη να τα πείσουμε όταν όλα τα κόμματα -μηδέ εξαιρουμένης της Αριστεράς- τσαλαβουτούν στα λασπόνερα της Βιστωνίδας και σε όλο τον ζόφο που αναδύει το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, συμμετέχοντας στο σκηνικό της Εξεταστικής Επιτροπής;Ποια εναλλακτική εξουσία να προτείνουμε, όταν τα κόμματα ανίκανα να διαχειριστούν το μεγαλύτερο σκάνδαλο των τελευταίων δεκαετιών κοκορομαχούν αμήχανα μπροστά στο τσουνάμι της κρίσης;Πώς να τα πείσουμε για τους θεσμούς, όταν η αστυνομία για πολλοστή φορά, εξάντλησε τον ρόλο της σε μια βεντέτα με τους «Αθλίους» των Εξαρχείων που επί χρόνια «καταδιώκει» και σε ένα κλεφτοπόλεμο που, όλοι ξέραμε, ότι ήταν θέμα χρόνου να φτάσει στα άκρα.Πώς να μιλήσουμε στα παιδιά για σεβασμό της τάξης και της κοινωνικής γαλήνης – όταν ένας ειδικός φρουρός αρκεί για να αποδείξει ότι σε αυτήν την πόλη, η ζωή είναι ένα τίποτε.Πώς να τα αποτρέψουμε από την ακραία συμπεριφορά όταν τίποτε στη δημόσια ζωή δεν μοιάζει σήμερα κανονικό και νόμιμο; Με ξαναρώτησε: «και σεις τι κάνετε εκτός από τη δουλειά και την ανακύκλωση;». Kαι τότε έκανα το λάθος να μιλήσω για το παρελθόν της γενιάς μας. Για όλα αυτά που έχουμε σε πρώτη γραμμή: για το μαζικό κίνημα που απέτρεψε την καταστροφική μανία των αναρχοαυτόνομων στα μέσα της δεκαετίας του ?80, για το Πολυτεχνείο, για τις συλλογικότητες και τα οράματα.«Σταματήστε πια να ζείτε με το παρελθόν της γενιάς σας. Σε αυτό έχετε μείνει και δεν καταλαβαίνετε τι γίνεται σήμερα», μου απάντησαν. Ηταν σαν να άκουσα παραφρασμένο τον Πορτοκάλογλου να τραγουδά «της μεταπολίτευσης βολεμένη γενιά».”
Της Χριστίνας Κοψίνη, εφ. Καθημερινή.