My SchBlogOut

»Λένε πως παρασκευάστηκε χάπι που αντικαθιστά τη γυμναστική. Στο εξής θα παίρνεις ένα χάπι και θα είναι σαν να γυμνάστηκες εντατικά μια ώρα. Σπουδαία εφεύρεση, αφού η γυμναστική είναι βέβαια κουραστική. Να ευχηθούμε σύντομα να παρασκευαστούν και χάπια που θα αντικαθιστούν τη μελέτη. Χάπι για τα μαθηματικά, για την ορθογραφία, για την ιστορία και για ό,τι κουραστικό…
»Για τα θρησκευτικά πάντως το Υπουργείο μας βρήκε άλλη λύση: όποιος μαθητής δε θέλει να παρακολουθεί, θα μπορεί με απλή δήλωση του κηδεμόνα του να απαλλάσσεται, ώστε να μην επηρεάζεται η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης. Η νέα τάξη πραγμάτων θέλει να αδειάσει τις συνειδήσεις από κάθε ιδεολογικό περιεχόμενο, ώστε αφυδατωμένες να είναι έτοιμες για τα ναρκωτικά?
»Αφού διδάσκοντες και διδασκόμενοι εργατοπατέρες και κομματικοί εγκάθετοι απαξίωσαν τα ΑΕΙ και τα κατέστησαν ανυπόληπτα, εξακολουθούν τώρα να αγωνίζονται για τα απειλούμενα πλέον «κεκτημένα» τους: το μονοπώλιο, την ασυλία, την κατά βούληση και κατά συνείδηση εργασία, σε συνδυασμό με γενναίες κρατικές επιχορηγήσεις και βέβαια πλήρη ανεξαρτησία?
»Η βάση του δέκα άφησε κενές κάπου είκοσι χιλιάδες θέσεις σε ΑΕΙ και κυρίως σε ΤΕΙ της επαρχίας, ορισμένα από τα οποία κινδυνεύουν να κλείσουν ελλείψει σπουδαστών. Οι τοπικοί παράγοντες διαμαρτύρονται, διότι οι κενές θέσεις αφήνουν ισάριθμες κενές θέσεις στις καφετέριες, στα εστιατόρια, στα ενοικιαζόμενα κτλ. με πτώση της οικονομικής -και όχι μόνο- ζωής επαρχιακών πόλεων που ακριβώς για την τόνωση τους ιδρύθηκαν τα ΑΕΙ/ΤΕΙ?

Του Κώστα Μπαλάσκα, από το περιοδικό Νέα Παιδεία, τχ. 127 (2008)

Απίθανο ή πραγματικότητα; Ο μοριακός βιολόγος Pankaj Dhonukshe, του πανεπιστημίου της Ουτρέχτης, Ολλανδία, κατόρθωσε να αναπτύξει ρίζες στο πάνω μέρος των φυτών, όπου κανονικά φυτρώνουν μόνο φύλλα! Σύμφωνα με το δημοσίευμα της εφ. Καθημερινή, πρόκειται για ένα σημαντικό βήμα στην τροποποίηση των φυτών, το οποίο μπορεί να αποβεί άκρως επωφελές για τη βελτίωση των αποδόσεων των καλλιεργειών και της γενικότερης παραγωγικότητας της γεωργίας. Η σχετική επιστημονική εργασία εμφανίζεται στο περιοδικό «Nature» και έγινε σε συνεργασία με ερευνητές από το πανεπιστήμιο της Γάνδης του Βελγίου, την Ιαπωνία, τις ΗΠΑ και την Ελβετία. Τι να πω, με το καλό και …πατούσες αντί για αυτιά!

Σχεδόν τρεις πλανήτες χρειαζόμαστε οι Έλληνες για να διατηρήσουμε το σημερινό τρόπο ζωής μας. Στο συμπέρασμα αυτό καταλήγει, μεταξύ άλλων, η έκθεση «Ζωντανός Πλανήτης 2008» της διεθνούς περιβαλλοντικής οργάνωσης WWF, που μετρά τις επιπτώσεις του σύγχρονου τρόπου ζωής στα οικοσυστήματα και τους φυσικούς πόρους. Σύμφωνα με τα πορίσματα της έκθεσης (δες εδώ) η Ελλάδα καταλαμβάνει την 11η χειρότερη θέση ανάμεσα στις 148 χώρες που εξετάστηκαν, όσον αφορά στο οικολογικό της αποτύπωμα, έχοντας χειροτερέψει τη θέση της σε σχέση με το 2006, όταν και καταλάμβανε τη 17η θέση. Πιο συγκεκριμένα, ο μέσος Έλληνας πολίτης χρειάζεται 59 στρέμματα παραγωγικής έκτασης για να καλύψει τις ανάγκες του. Ταυτόχρονα, το εθνικό μας οικολογικό αποτύπωμα είναι υπερδιπλάσιο από τον ήδη ανησυχητικό παγκόσμιο μέσο όρο και σχεδόν τρεις φορές μεγαλύτερο από τις δυνατότητες του πλανήτη. Παράλληλα, οι ανάγκες μας για κατανάλωση ενέργειας αυξάνονται κατά 2,4% ετησίως, ενώ ιδιαίτερα δυσμενής είναι η θέση της χώρας μας και όσον αφορά την κατανάλωση νερού. Άντε, λοιπόν, κι εμείς να κάνουμε στο σχολείο κάνα πρόγραμμα περιβαλλοντικής ?εκπαίδευσης (;) για τα κακά των πυρηνικών εργοστασίων (?των Γάλλων), τα οικολογικά ηλεκτροκίνητα τρόλεϊ (τι κι αν πνίγεται στο κάρβουνο η περιοχή της Κοζάνης-Πτολεμαΐδας με τα ζοφερά παρεπόμενα στην υγεία των κατοίκων της), το νέφος της Αθήνας (για το οποίο υπαίτιοι μπορεί και νάναι, ας πούμε, οι Αμερικανοί-της πρεσβείας- κι όχι οι καλοί κάτοικοι της Αθήνας), την καταστροφή της λίμνης Κορώνειας (της οποίας το νερό υπεράντλησαν, ας πούμε, οι κακοί Σκοπιανοί) ή τέλος πάντων για την Carreta-carreta (λέγε με?Lagana Tourist Office). A, ξέχασα, να πάρω το Cherokee να πάω δίπλα στο περίπτερο για τσιγάρα!

NEO! 30-10-2008 Δες και http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=1406524&ct=1

Το ιταλικό σχέδιο πολέμου, το επονομαζόμενο Emergenza G («Επείγουσα Ελλάς»), προέβλεπε την κατάληψη της χώρας σε τρεις φάσεις. Η πρώτη ήταν η κατάληψη της Ηπείρου και των Ιονίων Νήσων. Ακολουθούσε, μετά την άφιξη των ενισχύσεων, μια επιδρομή προς τη Δυτική Μακεδονία μέχρι τη Θεσσαλονίκη, η οποία αποσκοπούσε στην κατάληψη της Βόρειας Ελλάδας. Το ιταλικό Γενικό Επιτελείο όρισε ένα Σώμα Στρατού για κάθε θέατρο επιχειρήσεων, τα οποία Σώματα σχηματίστηκαν από τις δυνάμεις που ήδη κατείχαν την Αλβανία. Συνολικά, η δύναμη που θα αντιμετώπιζαν οι Έλληνες ανερχόταν σε περίπου 85 000 άνδρες, υπό τις διαταγές του στρατηγού Σεμπαστιάνο Βισκόντι Πράσκα.
Μετά την κατάληψη της Αλβανίας από τους Ιταλούς, το Ελληνικό Γενικό Επιτελείο κατάρτισε το σχέδιο «ΙΒ» («Ιταλία-Βουλγαρία»), για την αντιμετώπιση μιας ταυτόχρονης συνδυασμένης επίθεσης από Ιταλία και Βουλγαρία. Το σχέδιο προέβλεπε επιβραδυντικές αμυντικές ενέργειες στην περιοχή της Ηπείρου, με βαθμιαία υποχώρηση στη φυσικά οχυρή γραμμή Άραχθος-Μέτσοβο-Αλιάκμονας-Βέρμιο, διατηρώντας την πιθανότητα μιας περιορισμένης επίθεσης στη Δυτική Μακεδονία. Το σχέδιο αναθεωρήθηκε δύο φορές στη συνέχεια, το «ΙΒα», προέβλεπε την άμυνα στη γραμμή των συνόρων και το «ΙΒβ», το οποίο προέβλεπε άμυνα κάπου ενδιάμεσα, μεταξύ συνόρων και γραμμής υποχώρησης. Στον υποστράτηγο Χαράλαμπο Κατσιμήτρο, διοικητή της 8ης Μεραρχίας, παραχωρήθηκε ελευθερία κινήσεων και αποφάσεων ανάλογα με την κατάσταση που θα διαμορφωνόταν στο πεδίο της μάχης.
Ο διοικητής της 8ης Μεραρχίας αποφάσισε ότι δε θα παραχωρούσε αμαχητί εθνικό έδαφος και οργάνωσε την κύρια αμυντική τοποθεσία βόρεια των Ιωαννίνων στην περιοχή Ελαίας – Καλπακίου και κατά μήκος του ποταμού Καλαμά, παρά τις διαταγές του Γενικού Επιτελείου, που υπογράμμιζαν ότι κύρια αποστολή των δυνάμεων του ήταν η κάλυψη της Δ. Μακεδονίας και η φρούρηση της διάβασης του Μετσόβου και των οδών προς Αιτωλοακαρνανία. Οι κύριες ελληνικές δυνάμεις στην περιοχή όπου εκδηλώθηκε η ιταλική επίθεση, αριθμούσαν συνολικά περίπου 35 000 άνδρες. Οι Έλληνες είχαν μικρό πλεονέκτημα στο ότι οι μεγάλες μονάδες τους (μεραρχίες) περιελάμβαναν 30% περισσότερο πεζικό (τρεις σχηματισμούς συνταγμάτων έναντι δύο ιταλικών) και ελαφρώς περισσότερο πυροβολικό και τουφέκια έναντι των ιταλικών, αλλά δεν είχαν καθόλου άρματα μάχης, ενώ οι Ιταλοί μπορούσαν να βασιστούν και στην απόλυτη υπεροπλία τους στον αέρα έναντι της μικρής τότε Ελληνικής Βασιλικής Αεροπορίας. Επιπλέον, το μεγαλύτερο μέρος του οπλισμού του Ελληνικού Στρατού αναγόταν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ή προερχόταν από χώρες όπως η Γερμανία, αλλά και το Βέλγιο, τη Αυστρία ή τη Γαλλία, οι οποίες βρίσκονταν υπό κατοχή, πράγμα το οποίο είχε αρνητικές επιπτώσεις στην προμήθεια ανταλλακτικών και πολεμοφοδίων. Παρά ταύτα, πολλοί Έλληνες αξιωματικοί ήταν βετεράνοι μιας δεκαετίας συνεχών, σχεδόν, πολεμικών συγκρούσεων (Βαλκανικοί Πόλεμοι 1912-13, Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, Μικρασιατική Εκστρατεία 1919-22) και ο Ελληνικός Στρατός, παρά τα περιορισμένα μέσα του, είχε αναδιοργανωθεί σε μεγάλο βαθμό κατά τη δεκαετία του ΄30. Τέλος, το ηθικό των Ελληνικού Στρατού, αντίθετα με τις προσδοκίες των Ιταλών, ήταν υψηλότατο, με τους άνδρες έτοιμους να αποκρούσουν την ιταλική επίθεση και να «πάρουν εκδίκηση για την Τήνο».
Οι Ιταλοί επιτέθηκαν το πρωί της 28ης Οκτωβρίου και τα τμήματα προκάλυψης στη γραμμή των συνόρων συμπτύχθηκαν και κατέλαβαν νέες θέσεις άμυνας στα μετόπισθεν, στα πλαίσια του επιβραδυντικού αγώνα. Οι ιταλικές μεραρχίες «Φερράρα» και «Κένταυρος» κινήθηκαν προς την περιοχή του Καλπακίου (στη θέση Ελαία), το «Παραλιακό Συγκρότημα» προωθήθηκε κατά μήκος της ακτής και η Μεραρχία «Σιένα» κινήθηκε στα νοτιοανατολικά του Καλπακίου, προκειμένου να διαβεί τον ποταμό Καλαμά. Οι Ιταλοί συνάντησαν σημαντικές δυσκολίες στην προώθηση τους λόγω των καταστροφών στο οδικό δίκτυο και τις γέφυρες και των συνεχών βροχοπτώσεων, που είχαν μετατρέψει τις ημιονικές οδούς σε βούρκο και τα ρυάκια σε ορμητικούς χειμάρρους. Η σύμπτυξη των ελληνικών τμημάτων προκάλυψης ολοκληρώθηκε τη νύκτα της 29ης προς 30η Οκτωβρίου.
Στις 31 Οκτωβρίου το ιταλικό Γενικό Επιτελείο ανακοίνωνε ότι: «Οι μονάδες μας συνεχίζουν να προελαύνουν στην Ήπειρο και έφτασαν στον ποταμό Καλαμά, σε πολλά σημεία. Αντίξοες καιρικές συνθήκες και ενέργειες των υποχωρούντων εχθρών δεν επιβραδύνουν την προέλαση των δυνάμεών μας», οι δυνάμεις των Μεραρχιών «Φερράρα» και «Κένταυρος» άρχισαν να συγκεντρώνονται στην περιοχή της κύριας αμυντικής τοποθεσίας στο Καλπάκι. Οι αντίξοες καιρικές συνθήκες στη θάλασσα δεν επέτρεψαν τη προσχεδιασμένη ιταλική απόβαση στην Κέρκυρα. Την 1η Νοεμβρίου, το ιταλικό Γενικό Επιτελείο έδινε προτεραιότητα στο μέτωπο της Αλβανίας έναντι αυτού της Αφρικής, αλλά στο χρονικό διάστημα από 2 μέχρι 9 Νοεμβρίου οι επανειλημμένες προσπάθειες να διασπαστεί η κύρια αμυντική τοποθεσία συνετρίβησαν από τις δυνάμεις της 8ης Μεραρχίας, οπότε στις 9 Νοεμβρίου οι επιθέσεις διακόπηκαν και οι ιταλικές δυνάμεις στην Ήπειρο υποχώρησαν και έλαβαν θέσεις άμυνας, απειλούμενες από την αντεπίθεση των ελληνικών δυνάμεων από την περιοχή της Πίνδου.
Η μεγαλύτερη απειλή για τις ελληνικές θέσεις διαγράφηκε από την διείσδυση των 11 000 ανδρών της Μεραρχίας Αλπινιστών «Τζούλια» στην Πίνδο με κατεύθυνση το Μέτσοβο και τη διάβαση της Κατάρας, η οποία απειλούσε να διαχωρίσει τις ελληνικές δυνάμεις της Ηπείρου από εκείνες της Δ. Μακεδονίας. Η «Τζούλια» αρχικά σημείωσε επιτυχίες, καθώς κατάφερε να απωθήσει τις λιγοστές δυνάμεις του Αποσπάσματος Πίνδου του συνταγματάρχη Δαβάκη, που είχε την ευθύνη για την άμυνα της περιοχής. Οι ολιγομελείς φρουρές στα φυλάκια κατά μήκος των συνόρων γρήγορα ανατράπηκαν από τους αλπινιστές και το βράδυ της 28ης Οκτωβρίου, το σύνολο των δυνάμεων του Δαβάκη αναγκάστηκαν να συμπτυχθούν υπό το βάρος της ιταλικής επίθεσης. Οι ιταλοί αλπινιστές συνέχισαν τις επιθέσεις τους την επόμενη μέρα και η κατάσταση για τις ελληνικές δυνάμεις έγινε απελπιστική. Το σύνολο των ανδρών του Αποσπάσματος Πίνδου είχαν προωθηθεί στην πρώτη γραμμή και ο Δαβάκης αναγκάστηκε να ζητήσει την βοήθεια των κατοίκων της περιοχής για τον ανεφοδιασμό τους. Μέσα από δύσβατα, ολισθηρά και ανεμοδαρμένα μονοπάτια, γέροντες, γυναίκες και παιδιά, μέσα στη νύχτα, στο τσουχτερό κρύο, στο χιόνι και στη λάσπη μετέφεραν στους μαχητές που κρατούσαν τις κορυφές των υψωμάτων πυρομαχικά, εφόδια και τρόφιμα και βοηθούσαν στη μεταφορά των τραυματιών στα μετόπισθεν. Ήταν η συμμετοχή του άμαχου πληθυσμού της περιοχής στο «Έπος της Πίνδου».
Το Ελληνικό Γενικό Επιτελείο διέγνωσε έγκαιρα την απειλή και κατηύθηνε αμέσως όλες τις μονάδες που επιστρατεύονταν στην απειλούμενη περιοχή. Στις 31 Οκτωβρίου εκδηλώθηκε η πρώτη αντεπίθεση των Ελλήνων, η οποία σημείωσε μικρή επιτυχία. Οι Ιταλοί κατόρθωσαν στις 3 Νοεμβρίου να καταλάβουν τη Βοβούσα, ένα χωριό 20 χιλιόμετρα βόρεια του Μετσόβου, αλλά οι δυνάμεις τους δεν ήταν αρκετές για να διαφυλάξουν το αριστερό άκρο της προώθησης τους, στο οποίο αντεπιτέθηκαν οι ελληνικές δυνάμεις που είχαν σπεύσει στην περιοχή.Ο συνταγματάρχης Δαβάκης δεν είχε την τύχη να συμμετέχει στην ελληνική αντεπίθεση, μια και στις 2 Νοεμβρίου, εκτελώντας προσωπικά αναγνώριση στην περιοχή του υψώματος του Προφήτη Ηλία Φούρκας τραυματίστηκε σοβαρά από εχθρικά πυρά και διακομίστηκε στο νοσοκομείο Κοζάνης και στην συνέχεια στην Αθήνα.
Οι ελληνικές δυνάμεις περικύκλωσαν αυτές της «Τζούλια» που εγκατέλειψαν τη Βοβούσα, στις 4 Νοεμβρίου. Μέχρι την 7η Νοεμβρίου διεξήχθηκαν ανηλεείς μάχες στην περιοχή μέσα σε αντίξοες καιρικές συνθήκες και οι αλπινιστές της «Τζούλια», που είχαν αποκοπεί από τα μετόπισθεν τους, πολέμησαν σκληρά για την επιβίωση τους. Στις 8 Νοεμβρίου ο διοικητής της «Τζούλια», στρατηγός Μάριο Τζιρότι, διέταξε να υποχωρήσουν νότια του όρους Σμόλικα κατά μήκος της βόρειας όχθης του Αώου προς την Κόνιτσα, όπου είχε προωθηθεί η 47η Μεραρχία «Μπάρι», η οποία αρχικά προοριζόταν για την απόβαση στην Κέρκυρα. Μέχρι τις 13 Νοεμβρίου οι ελληνικές δυνάμεις είχαν ανακαταλάβει τις συνοριακές διαβάσεις της Πίνδου, με εξαίρεση την περιοχή της Κόνιτσας, που κατείχε η μεραρχία Μπάρι μέχρι την 16η Νοεμβρίου. Αυτό ήταν και το τέλος της «Μάχης της Πίνδου».
Στη Δυτική Μακεδονία, ενόψει της έλλειψης δραστηριότητας από ιταλικής πλευράς και προκειμένου να ανακουφιστεί το μέτωπο της Πίνδου, το ελληνικό Γενικό Επιτελείο στις 31 Οκτωβρίου προώθησε στην περιοχή το Γ’ Σώμα Στρατού υπό τον αντιστράτηγο Γεώργιο Τσολάκογλου με την εντολή να επιτεθεί στην Αλβανία, επίθεση η οποία λόγω προβλημάτων ανεφοδιασμού αναβλήθηκε για τις 14 Νοεμβρίου.
Η απροσδόκητη ελληνική αντίσταση κατέλαβε εξαπήνης το ιταλικό Γενικό Επιτελείο, το οποίο περίμενε ένα «στρατιωτικό πικ-νικ». Αρκετές μονάδες στάλθηκαν εσπευσμένα στην Αλβανία, ενώ τα αρχικά σχέδια για επικουρικές επιθέσεις σε ελληνικά νησιά ματαιώθηκαν. Εξοργισμένος από την αποτελμάτωση της επιχείρησης, ο Μουσολίνι στις 9 Νοεμβρίου ανασχημάτισε τη Διοίκηση Αλβανίας, αντικαθιστώντας τον Πράσκα με τον Ουμπάλντο Σόντου, πρώην υφυπουργό Πολέμου. Ο νέος διοικητής, αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, διέταξε τις δυνάμεις του να διακόψουν κάθε επιθετική ενέργεια και να λάβουν θέσεις άμυνας. Ήταν πλέον ξεκάθαρο ότι η ιταλική εισβολή είχε αποτύχει.
Οι ελληνικές εφεδρείες άρχισαν να φτάνουν στο μέτωπο στις αρχές Νοεμβρίου, ενώ η αδράνεια της Βουλγαρίας επέτρεψε στο ελληνικό Γενικό Επιτελείο να μεταφέρει την πλειονότητα των μονάδων από τα ελληνο-βουλγαρικά σύνορα και να τις αναπτύξει στο αλβανικό μέτωπο. Το Τμήμα Στρατιάς Δυτικής Μακεδονίας και το Γ’ Σώμα Στρατού, ενισχυμένα με μονάδες από ολόκληρη τη Βόρειο Ελλάδα, εξαπέλυσαν επίθεση στις 14 Νοεμβρίου, με κατεύθυνση την Κορυτσά. Μετά από σκληρή μάχη στην οχυρωμένη μεθόριο, οι Έλληνες τη διέσπασαν στις 17 Νοεμβρίου και μπήκαν στην Κορυτσά στις 22 του μηνός. Η επίθεση από τη Δ. Μακεδονία συνδυάστηκε με γενική επίθεση σε ολόκληρο το μήκος του Μετώπου. Το Α’ και Β’ Σώματα Στρατού προέλασαν στην Ήπειρο, και μετά από σκληρή μάχη κατόρθωσαν να καταλάβουν τους Αγίους Σαράντα, το Πόγραδετς και το Αργυρόκαστρο ως τις αρχές Δεκεμβρίου και τη Χειμάρρα την παραμονή των Χριστουγέννων. Είχε πλέον καταληφθεί ουσιαστικά ολόκληρη η Βόρεια Ήπειρος. Στις 10 Ιανουαρίου 1941, πριν την έλευση της βαρυχειμωνιάς, καταλήφθηκε και το στρατηγικής σημασίας οχυρωμένο πέρασμα της Κλεισούρας. Αλλά οι Έλληνες δεν κατόρθωσαν να προωθηθούν προς το Βεράτιο, ενώ απέτυχε και η επίθεσή τους προς την Αυλώνα. Στη μάχη για την Αυλώνα, οι Ιταλικές μεραρχίες «Λύκοι της Τοσκάνης», «Τζούλια», «Πινερόλο» και «Πουστέρια» υπέστησαν μεγάλες απώλειες, αλλά στα τέλη Ιανουαρίου η ελληνική προέλαση σταμάτησε, λόγω της αριθμητικής υπεροχής, πλέον, των Ιταλών, και λόγω της απομάκρυνσής τους από τα κέντρα ανεφοδιασμού (…) Περισσότερα για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο του ΄40 και οι σχετικές παραπομπές στο ομότιτλο λήμμα στη Βικιπαίδεια απ΄όπου πάρθηκε και το παραπάνω απόσπασμα.
Δες και εδώ κι εδώ.

Στις τρέχουσες απόψεις που έχουν διατυπωθεί για την εμφάνιση-δημιουργία της ζωής στη Γη, είναι ότι η πρωτόγονη Γη καλύφθηκε με λίμνες από χημικές ουσίες και ότι είχε μια ατμόσφαιρα που συνέβαλε στο σχηματισμό της ζωής. Με την ενέργεια που δόθηκε από την ακτινοβολία της αστραπής, οι χημικές ουσίες μέσα σε αυτήν την “προβιοτική σούπα” συνδέθηκαν μαζί και έτσι διαμορφώθηκαν τα απαραίτητα αμινοξέα για τη ζωή. Από εκεί και πέρα, η διαδικασία της εξέλιξης έγινε κυρίαρχη και η ζωή σχηματίσθηκε με διάφορες μορφές των φυτών και των ζώων που ξέρουμε σήμερα (δες εδώ). Σε αυτή τη λογική στήθηκε, το 1953, το γνωστό πείραμα των Miller-Urey που απέβλεπε στο να εντοπισθεί ο μηχανισμός που οδήγησε στη δημιουργία της ζωής (δες εδώ). Αμερικανοί επιστήμονες μελέτησαν ξανά αυτό το πείραμα και υποστηρίζουν ότι ανακάλυψαν νέα ευρήματα, που δείχνουν ότι τα δομικά υλικά της ζωής στον πλανήτη παρείχε ο συνδυασμός της ηφαιστειακής δραστηριότητας και του ηλεκτρισμού που παρήγαγαν οι κεραυνοί (δες εδώ).
Στην αντίπερα όχθη, από το 1980 και έπειτα (μετά το πείραμα του Miller), οι επιστήμονες της NASA έχουν δείξει ότι η πρωτόγονη Γη δεν είχε ποτέ μεθάνιο, αμμωνία ή υδρογόνο για να συνενωθούν σε κάτι άλλο. Αντί αυτών, η Γη συντέθηκε από νερό, διοξείδιο του άνθρακα και άζωτο. Ένας χημικός σίγουρα δεν θα πάρει τα ίδια πειραματικά αποτελέσματα, με αυτά του Miller, από αυτό το μίγμα. Τα πιο πρόσφατα πειράματα το έχουν επιβεβαιώσει. Επίσης, η ανακάλυψη των αμινοξέων σε μετεωρίτες δείχνουν ότι τα δομικά στοιχεία της ζωής ήρθαν από το Διάστημα (πανεσπερμία), εξαλείφοντας έτσι την ανάγκη για την εξεύρεση χημικών διεργασιών, που θα μπορούσαν να παραχθούν στη Γη (δες εδώ), μια και οι πιθανότητες δημιουργίας ενός και μόνου ζωντανού μορίου είναι 1 προς 1060 ή η πιθανότητα να συνδεθούν μαζί μόνο 100 αμινοξέα θα ήταν ίση με την πιθανότητα ενός τυφλού που προσπαθεί να βρει ένα συγκεκριμένο κόκκο άμμου στην έρημο της Σαχάρας, και μάλιστα που το πετυχαίνει όχι μόνο μια φορά αλλά τρεις φορές! Η υπόθεση της πανσπερμίας των Fred Hoyle και Chandra Wickramsinghe, όλο και αυξάνει τους οπαδούς της.

Το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου, ημέρας της γιορτής του πολιούχου και προστάτη της πόλης Άγιου Δημητρίου, η Θεσσαλονίκη απελευθερώθηκε από τον ελληνικό στρατό μόλις είκοσι ημέρες μετά την κήρυξη του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου και λίγες ώρες προτού ο βουλγαρικός στρατός φτάσει με τη σειρά του στην – ήδη ελληνική – Θεσσαλονίκη?Πριν την παράδοση και επικείμενης της επίθεσης του ελληνικού στρατού, οι Οθωμανοί στρατιωτικοί επιτελείς της Θεσσαλονίκης, με επικεφαλής το διοικητή του 8ου σώματος του οθωμανικού στρατού, Χασάν Ταχσίν Πασά, αντιλήφθηκαν ότι πιθανή αντίσταση δε θα επέφερε ουσιαστικό αποτέλεσμα και προέβησαν σε προτάσεις παράδοσης προς τον Διάδοχο Κωνσταντίνο. Άλλωστε από οθωμανικής πλευράς υπήρχε η προτίμηση της παράδοσης της πόλης στους Έλληνες λόγω της αντίληψης ότι οι Βούλγαροι θα προέβαιναν σε βιαιότητες έναντι του μουσουλμανικού πληθυσμού. Ο Κωνσταντίνος, όμως, δεν έκανε δεκτή την οθωμανική πρόταση και απαίτησε «άνευ όρων» παράδοση της πόλης. Την ίδια στιγμή ο Πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος έχοντας γνώση των κινήσεων της 7ης Βουλγαρικής μεραρχίας, η οποία πλησίαζε τη Θεσσαλονίκη, προειδοποίησε το Διάδοχο να επισπεύσει τη διαδικασία. Έτσι τη νύχτα της 26ης προς 27 Οκτωβρίου 1912, οι πληρεξούσιοι επιτελείς αξιωματικοί, Βίκτωρ Δούσμανης και Ιωάννης Μεταξάς, υπέγραψαν στη Θεσσαλονίκη τα πρωτόκολλα παράδοσης της πόλης από την οθωμανική διοίκηση στον ελληνικό στρατό και το απόγευμα της 27 Οκτωβρίου εισήλθαν στη Θεσσαλονίκη τα δύο πρώτα ελληνικά τμήματα της μεραρχίας Κλεομένους. Περισσότερα στο επετειακό αφιέρωμα της εφ. Καθημερινή.

Γνωρίζετε τον καθηγητή Δημήτρη Χριστοδούλου, ο οποίος σήμερα κατέχει τις έδρες φυσικής και μαθηματικών στο Ελβετικό Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Τεχνολογίας (ΕΤΗ) στη Ζυρίχη; Τον μοναδικό Έλληνα στον οποίο απονεμήθηκε το βραβείο Boher (1999) για το έργο του στις μη γραμμικές διαφορικές εξισώσεις και στις εξισώσεις της γενικής θεωρίας της σχετικότητας; Ο πλέον φημισμένος σήμερα στο χώρο του Έλληνας επιστήμονας, καθ΄ μολογία του, ως μαθητής ήταν «καλούτσικος» κι είχε έφεση στον αθλητισμό, αλλά: «Ενώ είχα τελειώσει την γ’ γυμνασίου περιέργως πώς ενδιαφέρθηκα πάρα πολύ για ένα πρόβλημα ευκλείδειας γεωμετρίας. Εκείνο που δεν μπορώ να καταλάβω ακόμη και τώρα, που το σκέφτομαι εκ των υστέρων, είναι για ποιο λόγο εκείνο το πρόβλημα μου δημιουργούσε μια τέτοια ανάγκη μελέτης, η οποία για μένα ήταν κάτι το απίθανο τότε. Εκείνο το καλοκαίρι διάβασα την ύλη όλων των επόμενων τάξεων του γυμνασίου στον χώρο των μαθηματικών αλλά και της φυσικής. Είναι κάτι το οποίο ακόμη και τώρα δεν μπορώ να εξηγήσω». Να είναι μόνο αυτό; Tο Σεπτέμβριο του 1968 και σε ηλικία μόλις 16 χρόνων, χωρίς να έχει τελειώσει το λύκειο, γίνεται δεκτός στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Πρίνστον (Princeton), ΗΠΑ, με δάσκαλό το μεγάλο Αμερικανό θεωρητικό φυσικό J. Wheeler (1911-2008). Ο Δ. Χριστοδούλου στα 19 του παίρνει το διδακτορικό του στη φυσική κι αρχίζει την ακαδημαϊκή καριέρα του, αλλά?όπως λέει: «Ως την ηλικία των 26 ετών είχα στραφεί προς τη φυσική και ιδίως σε μια προσέγγιση της φυσικής για την οποία δεν είχα ιδιαίτερο ταλέντο. Το δικό μου ταλέντο είναι τα μαθηματικά, αλλά ως τα 26 μου δεν το ήξερα. Μπορεί και οι τωρινές εργασίες μου να έχουν επίδραση στη φυσική, αλλά μόνο μέσω των μαθηματικών οδηγούμαι στη φυσική. Αυτό, παρ’ όλο που με τη γνώση που έχω τώρα είναι σαφές, τότε δεν το είχα καταλάβει». Διαβάστε την αποκαλυπτική-απολαυστική συνέντευξή του στο Θ. Λάλα πριν, περίπου, μια ?10ετία – πάντοτε μου έκανε εντύπωση αυτή η συνέντευξη του Δ. Χριστοδούλου, αλλά κι ο ίδιος από τότε που τον είχα ακούσει σε μια διάλεξή του στο Αμφιθέατρο της Σόλωνος, στις αρχές του ΄70 – επίσης, και μια νεώτερή του συνέντευξη εδώ, επ΄ευκαιρεία της απονομής σε αυτόν του Αριστείου του Ιδρύματος Μποδοσάκη για το 2006.
Ως εκ τούτου, προσοχή και στους καλούτσικους μαθητές μας, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να κρύβεται!

Σε πρόσφατη ανακοίνωση ΕΛΜΕ μεταξύ άλλων διαβάζω και εξής δύο αιτήματα: (α)Σχέση εισαγωγικού καταληκτικού (μισθού)1:2,5 και (β) Ετήσια επιμόρφωση των εκπαιδευτικών με απαλλαγή από τα διδακτικά τους καθήκοντα. Μα, καλοί συνάδελφοι προ του ΄82 σ΄αυτό το επίπεδο ήταν η αναλογία εισαγωγικών-καταληκτικών αποδοχών, η οποία μετά από ?συνδικαλιστικό αγώνα υπέρ του ενιαίου μισθολογίου (με κυρίαρχο σύνθημα «όλοι το ίδιο στομάχι έχουμε») κατέληξε στο σημερινό επίπεδο του 1:1,4!Και μέχρι την ίδια περίοδο υπήρχε το διετές Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης, που καταργήθηκε με το ν. 1566/85 – ενώ θα μπορούσε να μετεξελιχθεί σε διετή κύκλο σπουδών επιπέδου μάστερ σε πανεπιστημιακά τμήματα – υπέρ της (παράλληλα λειτουργούσας) ετήσιας ΣΕΛΜΕ (1979-92). Τη ΣΕΛΜΕ διαδέχθηκε, μετά από 12χρονο?διάλογο ακατάσχετης φλυαρίας (1981-1993), το ΠΕΚ με τα 3μηνα προγράμματα και απαλλαγή από τα διδακτικά καθήκοντα, για να έλθουν στη συνέχεια τα χρηματοδοτούμενα από το ΕΠΕΑΕΚ/Β΄ ΚΠΣ προαιρετικά, ταχύρυθμα 40ωρα προγραμμάτα (1995-99) χωρίς απαλλαγή, για να φτάσουμε στην επί τροχάδην σημερινή «εισαγωγική επιμόρφωση» (?) Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα ?κοντή μνήμη.

Αυτές τις μέρες ολοκληρώνεται στα ΚΣΕ η δεύτερη περίοδος επιμόρφωσης β΄επιπέδου για δασκάλους, φιλόλογους, μαθηματικούς και τους του κλΠΕ04 στα πλαίσια του έργου επιμόρφωση των εκπαιδευτικών στις ΤΠΕ του ΕΠΕΑΚ II/ Γ΄ΚΠΣ , που υλοποιήθηκε από την Ειδική Υπηρεσία Εφαρμογής Προγραμμάτων ΚΠΣ του ΥΠΕΠΘ . Εντός του επόμενου μηνός επίκειται η πιστοποίηση των επιμορφούμενων, αλλά, κατά πληροφορίες, όχι και η πληρωμή των επιμορφωτών και των λοιπών εμπλεκόμενων στο έργο, που έχει καταληκτική ημερομηνία την 31-12-2008! Και τούτο επειδή η διαχειριστική αρχή επέστρεψε τα παραστατικά πληρωμής των προγραμμάτων από το 2006 μέχρι σήμερα, με το αιτιολογικό ότι Ειδική Υπηρεσία Εφαρμογής Προγραμμάτων ΚΠΣ του ΥΠΕΠΘ δεν μπορεί να είναι και ο φορέας επιμόρφωσης, όπως λ.χ. είναι τα πανεπιστήμια και το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο (?) Με άλλα λόγια, θα απαιτηθεί νέα νομοθετική ρύθμιση (όπως συνέβη και για την περίοδο 2002-05, κατά την επιμόρφωση/ πιστοποίηση στις ΤΠΕ α΄ επιπέδου από την ίδια υπηρεσία). Όμως, άξιο απορίας παραμένει για ποιο λόγο η υφιστάμενη για την περίοδο 2002-05 νομοθετική ρύθμιση καταργήθηκε. Μήπως παίζεται, υπόθεση κάνουμε, κάποιο ??ενδοϋπηρεσιακό?? παιγνίδι, μορφής «πάνω χέρι, κάτω χέρι, τίνος είν΄το παραπάνω» για τα επιμορφωτικά προγράμματα του Δ΄ΚΠΣ (λέγε με ΕΣΠΑ); Αλλά, τότε, εγώ κι όλοι οι άλλοι επιμορφωτές, συντονιστές, καταχωρητές κτλ. υπάλληλοι του ΥΠΕΠΘ τι φταίμε να μείνουμε απλήρωτοι ή να πληρωθούμε το ?2010 με το καλό;

NEO! Δες κι αυτό:http://www.alfavita.gr/anakoinoseis/ank26_10_08_1521.php

“Στεκόμουν εκεί, στο κέντρο της Αθήνας, στην αρχή του πεζόδρομου της οδού Κλεισόβης, στην άκρη της Πλατείας Κάνιγγος με το στόμα ανοιχτό, τα μάτια γουρλωμένα και δεν πίστευα ότι αυτό που μόλις είχα δει συνέβαινε πράγματι και δεν ήταν οφθαλμαπάτη. Δεν ήταν όνειρο. Δεν ήταν της φαντασίας μου.Δεν ήταν… Η πλάτη του άνδρα με το γκρίζο κοστούμι και τη γραβάτα, που μόλις είχε περάσει μπροστά μου, μιλώντας στο κινητό του, πάνω σ΄ ένα βεσπάκι, χωρίς κράνος και πήγαινε ΑΝΑΠΟΔΑ στο μονόδρομο που τον έβγαζε από τη Σόλωνος στην Πλατεία, φαινόταν ακόμη. Απομακρυνόταν προς την Ακαδημίας. Κι εγώ, στεκόμουν και κοίταζα ακόμη, σκεφτόμενος τι θα έλεγα σ΄ έναν νευριασμένο Αθηναίο που ερχόταν προς το μέρος μου, μουτζώνοντας με τα δυο του χέρια και αποδοκιμάζοντας τον δικυκλιστή, επειδή με είχε γνωρίσει..«Μα είναι κατάσταση αυτή; Που μας έκανες και τον βουλευτή; Τον είδες αυτόν; Ανάποδα στο μονόδρομο με το κινητό στα χέρια; Τον ξέρεις; Ξέρεις ποιος είναι αυτός; Ου να μου χαθείτε. Όλοι ίδιοι είσαστε».Με «έλουσε» και έφυγε ο άγνωστός μου Αθηναίος, βρίζοντάς με και βλέποντας στο πρόσωπό μου το «γκοβέρνο». Να δικαιολογηθώ; Να δικαιολογήσω τον δικυκλιστή που τον είχε προσέξει ποιος ήταν; Να του πω ότι «δίκιο έχετε?ποιος ξέρει γιατί το έκανε?κάποιος λόγος θα υπήρχε?»;Η αποτυχία και έλλειψη αποτελεσματικότητας τόσο του τελευταίου Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας όσο και των προηγούμενων οφείλεται και στην έλλειψη ελέγχου από τις αρμόδιες αρχές και σε προσωπικά αίτια, όπως αγωγή, ήθος, αδιαφορία, αλαζονεία μας , άρνηση μας να «υποταχθούμε» σε κανόνες.Δεν υπάρχουν αρκετά στελέχη της τροχαίας ? για χίλιους δυο λόγους- που να προσφέρουν επαρκή αστυνόμευση και να αναγκάζουν τους οδηγούς να τηρούν τον κώδικα και το νόμο.Δεν έχουμε κυκλοφοριακή αγωγή- γιατί δεν μας την έδωσαν ποτέ- και δεν πιστεύουμε ότι «ΕΜΑΣ» κάποιος θα μας πιάσει να διαπράττουμε την παράβαση. Δεν πιστεύουμε ότι σ΄ «ΕΜΑΣ» θα συμβεί το κακό.Ανεβαίνουμε στο μηχανάκι κι επειδή είμαστε καλοντυμένοι και «κάπου» πάμε, δεν φοράμε κράνος.Χτυπάει το κινητό κι επειδή «κάτι» περιμένουμε, το σηκώνουμε ενώ οδηγούμε. Βλέπουμε ένα «πήξιμο» μπροστά μας και επειδή βιαζόμαστε, στρίβουμε αριστερά και μπαίνουμε ανάποδα σε άδειο μονόδρομο.Αθώα δεν είναι όλα; Φυσιολογικά δεν φαίνονται; Δεν κάνουμε δα και κανένα έγκλημα! Αν μάλιστα δεν μας πιάσει κανείς, δεν χρειάζεται να πούμε σε κανέναν το γνωστό «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;»«Μας αξίζει μια καλύτερη Ελλάδα» έχουν κατά καιρούς πει διάφοροι πολιτικοί μας. Είναι αλήθεια. Πιστεύουμε- και πρέπει να πιστεύουμε- ότι μας αξίζουν τα καλύτερα. Καλύτερη χώρα, καλύτερη κυβέρνηση, καλύτεροι «άρχοντες», καλύτερο περιβάλλον, καλύτερη οικονομία, καλύτερη Δημόσια Διοίκηση. Εμείς όμως; Αξίζουμε όλα αυτά τα «καλύτερα»; Ή μας αξίζει η μούντζα, ο χλευασμός και η αποδοκιμασία του πολίτη όταν είμαστε χειρότεροι από τα πρότυπα που θάπρεπε να παρουσιάζουμε;Βλέπετε ο καλοντυμένος κύριος που οδηγούσε το βεσπάκι χωρίς κράνος, μιλώντας στο κινητό του και μπαίνοντας ανάποδα στο μονόδρομο, ήταν ένας αναγνωρίσιμος, γνωστός αντιδήμαρχος της Αθήνας που συχνά ? πυκνά ζητάει την ψήφο των Αθηναίων. Και που γι αυτό και μόνο, θάπρεπε να ήταν υπόδειγμα.”

Του Δημήτρη Κωνσταντάρα, αναρτήθηκε από troktiko 24-10-2008