“Στεκόμουν εκεί, στο κέντρο της Αθήνας, στην αρχή του πεζόδρομου της οδού Κλεισόβης, στην άκρη της Πλατείας Κάνιγγος με το στόμα ανοιχτό, τα μάτια γουρλωμένα και δεν πίστευα ότι αυτό που μόλις είχα δει συνέβαινε πράγματι και δεν ήταν οφθαλμαπάτη. Δεν ήταν όνειρο. Δεν ήταν της φαντασίας μου.Δεν ήταν… Η πλάτη του άνδρα με το γκρίζο κοστούμι και τη γραβάτα, που μόλις είχε περάσει μπροστά μου, μιλώντας στο κινητό του, πάνω σ΄ ένα βεσπάκι, χωρίς κράνος και πήγαινε ΑΝΑΠΟΔΑ στο μονόδρομο που τον έβγαζε από τη Σόλωνος στην Πλατεία, φαινόταν ακόμη. Απομακρυνόταν προς την Ακαδημίας. Κι εγώ, στεκόμουν και κοίταζα ακόμη, σκεφτόμενος τι θα έλεγα σ΄ έναν νευριασμένο Αθηναίο που ερχόταν προς το μέρος μου, μουτζώνοντας με τα δυο του χέρια και αποδοκιμάζοντας τον δικυκλιστή, επειδή με είχε γνωρίσει..«Μα είναι κατάσταση αυτή; Που μας έκανες και τον βουλευτή; Τον είδες αυτόν; Ανάποδα στο μονόδρομο με το κινητό στα χέρια; Τον ξέρεις; Ξέρεις ποιος είναι αυτός; Ου να μου χαθείτε. Όλοι ίδιοι είσαστε».Με «έλουσε» και έφυγε ο άγνωστός μου Αθηναίος, βρίζοντάς με και βλέποντας στο πρόσωπό μου το «γκοβέρνο». Να δικαιολογηθώ; Να δικαιολογήσω τον δικυκλιστή που τον είχε προσέξει ποιος ήταν; Να του πω ότι «δίκιο έχετε?ποιος ξέρει γιατί το έκανε?κάποιος λόγος θα υπήρχε?»;Η αποτυχία και έλλειψη αποτελεσματικότητας τόσο του τελευταίου Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας όσο και των προηγούμενων οφείλεται και στην έλλειψη ελέγχου από τις αρμόδιες αρχές και σε προσωπικά αίτια, όπως αγωγή, ήθος, αδιαφορία, αλαζονεία μας , άρνηση μας να «υποταχθούμε» σε κανόνες.Δεν υπάρχουν αρκετά στελέχη της τροχαίας ? για χίλιους δυο λόγους- που να προσφέρουν επαρκή αστυνόμευση και να αναγκάζουν τους οδηγούς να τηρούν τον κώδικα και το νόμο.Δεν έχουμε κυκλοφοριακή αγωγή- γιατί δεν μας την έδωσαν ποτέ- και δεν πιστεύουμε ότι «ΕΜΑΣ» κάποιος θα μας πιάσει να διαπράττουμε την παράβαση. Δεν πιστεύουμε ότι σ΄ «ΕΜΑΣ» θα συμβεί το κακό.Ανεβαίνουμε στο μηχανάκι κι επειδή είμαστε καλοντυμένοι και «κάπου» πάμε, δεν φοράμε κράνος.Χτυπάει το κινητό κι επειδή «κάτι» περιμένουμε, το σηκώνουμε ενώ οδηγούμε. Βλέπουμε ένα «πήξιμο» μπροστά μας και επειδή βιαζόμαστε, στρίβουμε αριστερά και μπαίνουμε ανάποδα σε άδειο μονόδρομο.Αθώα δεν είναι όλα; Φυσιολογικά δεν φαίνονται; Δεν κάνουμε δα και κανένα έγκλημα! Αν μάλιστα δεν μας πιάσει κανείς, δεν χρειάζεται να πούμε σε κανέναν το γνωστό «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;»«Μας αξίζει μια καλύτερη Ελλάδα» έχουν κατά καιρούς πει διάφοροι πολιτικοί μας. Είναι αλήθεια. Πιστεύουμε- και πρέπει να πιστεύουμε- ότι μας αξίζουν τα καλύτερα. Καλύτερη χώρα, καλύτερη κυβέρνηση, καλύτεροι «άρχοντες», καλύτερο περιβάλλον, καλύτερη οικονομία, καλύτερη Δημόσια Διοίκηση. Εμείς όμως; Αξίζουμε όλα αυτά τα «καλύτερα»; Ή μας αξίζει η μούντζα, ο χλευασμός και η αποδοκιμασία του πολίτη όταν είμαστε χειρότεροι από τα πρότυπα που θάπρεπε να παρουσιάζουμε;Βλέπετε ο καλοντυμένος κύριος που οδηγούσε το βεσπάκι χωρίς κράνος, μιλώντας στο κινητό του και μπαίνοντας ανάποδα στο μονόδρομο, ήταν ένας αναγνωρίσιμος, γνωστός αντιδήμαρχος της Αθήνας που συχνά ? πυκνά ζητάει την ψήφο των Αθηναίων. Και που γι αυτό και μόνο, θάπρεπε να ήταν υπόδειγμα.”

Του Δημήτρη Κωνσταντάρα, αναρτήθηκε από troktiko 24-10-2008