Αντιγράφω: ”Στη χθεσινή καταστροφική νύχτα υπήρξαν πολλοί άνθρωποι που είδαν σαραντάρηδες, «μπαχαλάκηδες» να λειτουργούν σε πλήρη συντονισμό με τις δυνάμεις των ΜΑΤ.Οι πρώτοι έσπαγαν ανεξέλεγκτα ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, ανενόχλητοι. Οι δυνάμεις της αστυνομίας απουσίαζαν ή παρατηρούσαν αμέτοχες, ενώ τα ΜΑΤ έριχναν τα καπνογόνα στους διαδηλωτές των οργανωμένων μπλοκ. Οι καταστροφείς έφτασαν μέχρι και την Καλλιρρόης σπάζοντας και καίγοντας ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Ομως το χειρότερο και από αυτήν ακόμη την καταστροφή και την έλλειψη κάθε ελέγχου στη μανία των εξωφοιτητικών στοιχείων είναι ότι η γενιά μας, η γενιά των γονιών δεν μπορεί να πείσει τα παιδιά της. Ποιος από μας μπορεί να απαντήσει πειστικά στα πιο απλά ερωτήματα που θέτουν.«Κι εσύ τι κάνεις για να αλλάξεις την κατάσταση;» με ρώτησε η μικρή που προσπαθούσα να πείσω για το αδιέξοδο του εμπρησμού και του πετροπόλεμου. Και επειδή τα παιδιά είναι αμείλικτα, ακολούθησε κι άλλη ερώτηση: «Εσύ τι θα έκανες εάν στη θέση του Αλέξη ήταν το παιδί σου, εάν στη θέση της μητέρας του ήσουν εσύ;».Για ποια πολιτική πάλη να τα πείσουμε όταν όλα τα κόμματα -μηδέ εξαιρουμένης της Αριστεράς- τσαλαβουτούν στα λασπόνερα της Βιστωνίδας και σε όλο τον ζόφο που αναδύει το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, συμμετέχοντας στο σκηνικό της Εξεταστικής Επιτροπής;Ποια εναλλακτική εξουσία να προτείνουμε, όταν τα κόμματα ανίκανα να διαχειριστούν το μεγαλύτερο σκάνδαλο των τελευταίων δεκαετιών κοκορομαχούν αμήχανα μπροστά στο τσουνάμι της κρίσης;Πώς να τα πείσουμε για τους θεσμούς, όταν η αστυνομία για πολλοστή φορά, εξάντλησε τον ρόλο της σε μια βεντέτα με τους «Αθλίους» των Εξαρχείων που επί χρόνια «καταδιώκει» και σε ένα κλεφτοπόλεμο που, όλοι ξέραμε, ότι ήταν θέμα χρόνου να φτάσει στα άκρα.Πώς να μιλήσουμε στα παιδιά για σεβασμό της τάξης και της κοινωνικής γαλήνης – όταν ένας ειδικός φρουρός αρκεί για να αποδείξει ότι σε αυτήν την πόλη, η ζωή είναι ένα τίποτε.Πώς να τα αποτρέψουμε από την ακραία συμπεριφορά όταν τίποτε στη δημόσια ζωή δεν μοιάζει σήμερα κανονικό και νόμιμο; Με ξαναρώτησε: «και σεις τι κάνετε εκτός από τη δουλειά και την ανακύκλωση;». Kαι τότε έκανα το λάθος να μιλήσω για το παρελθόν της γενιάς μας. Για όλα αυτά που έχουμε σε πρώτη γραμμή: για το μαζικό κίνημα που απέτρεψε την καταστροφική μανία των αναρχοαυτόνομων στα μέσα της δεκαετίας του ?80, για το Πολυτεχνείο, για τις συλλογικότητες και τα οράματα.«Σταματήστε πια να ζείτε με το παρελθόν της γενιάς σας. Σε αυτό έχετε μείνει και δεν καταλαβαίνετε τι γίνεται σήμερα», μου απάντησαν. Ηταν σαν να άκουσα παραφρασμένο τον Πορτοκάλογλου να τραγουδά «της μεταπολίτευσης βολεμένη γενιά».”
Της Χριστίνας Κοψίνη, εφ. Καθημερινή.