My SchBlogOut

Διαβάζω στον τύπο, ότι από έρευνα του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου προκύπτει, μεταξύ άλλων, ότι το «κυνήγι της ύλης» σκοτώνει το σχολείο, ο χρόνος που αφιερώνεται στη διδασκαλία κάθε μαθήματος δεν επαρκεί για να κατανοήσουν την ύλη οι μαθητές του Λυκείου (παρ΄ όλα αυτά επί μια 30ετία το κυνήγι τη ύλης καλά κρατεί, δες τα αναφερόμενα στη φετινή εγκύκλιο «…Ο Διευθυντής της Δ/νσης Δ/θμιας Εκπ/σης πρέπει να συντάσσει εισηγητική έκθεση σχετική με την πορεία διδασκαλίας της ύλης και να ενημερώνει για τους λόγους της καθυστέρησης σε κάθε περίπτωση. Για να αντιμετωπιστεί η υστέρηση στην πρόοδο και ολοκλήρωση της ύλης, ο Διευθυντής της Διεύθυνσης, οι Σχολικοί Σύμβουλοι και οι Διευθυντές των σχολείων πρέπει σε συνεργασία με τους Συλλόγους των διδασκόντων να λάβουν εγκαίρως τα απαραίτητα μέτρα (αξιοποίηση την με αρ. πρ. 22143/21-2-2008 Υ.Α.) ώστε να επιτευχθεί οπωσδήποτε η ολοκλήρωση της εξεταστέας-διδακτέας ύλης, με τον προσφορότερο για τους μαθητές τρόπο, στα προβλεπόμενα χρονικά περιθώρια…»). Αλλά, και για τα σχολικά βιβλία μόνο 4 στους 10 εκπαιδευτικούς πιστεύουν ότι «ανταποκρίνονται στα ενδιαφέροντα των μαθητών και προωθούν την κριτική σκέψη», ενώ οι 7 στους 10 πιστεύουν ότι οι διδακτικές προσεγγίσεις που προτείνουν τα βιβλία «δεν ανταποκρίνονται στις συνθήκες εργασίας της τάξης», είναι εκτός σχολικής πραγματικότητας.Και η άποψη ενός γονέα «Απαξιώνονται τα βιβλία και τα παιδιά από την Α’ Δημοτικού. Θέλουν λυσάρι σε κάθε μάθημα (…).Τα βιβλία είναι έτσι φτιαγμένα ώστε να μη διευκολύνουν την αυτόνομη λειτουργία του μαθητή» (παρ΄ όλα αυτά μέχρι σήμερα καμιά αξιολόγηση των σχολικών βιβλίων έχει γίνει, κι αυτή που πέρυσι επιχειρήθηκε, τα λεφτά του Γ΄ ΚΠΣ νάναι καλά, πήγε στις ελληνικές καλένδες, δες κι εδώ). Η διδακτική πράξη, συμπέραναν οι ερευνητές, φαίνεται να παραμένει κυρίως στο λύκειο αρκετά «θεωρητική, παραδοσιακή και προσκολλημένη σε μεθόδους που εν μέρει ανταποκρίνονται στις επίσημες προδιαγραφές». Αυτό συσχετίζεται με παράλληλο συμπέρασμα της έρευνας ότι ο νέος διδακτικός προσανατολισμός που προτείνουν τα σημερινά αναλυτικά προγράμματα σπουδών «δεν φαίνεται να διαμορφώνει ένα νέο εκπαιδευτικό κλίμα στα σχολεία, καθώς οι εκπαιδευτικοί της υποχρεωτικής εκπαίδευσης είναι επιφυλακτικοί ως προς την επιβαλλόμενη καινοτομία».
Προχθές οι προτάσεις του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου «φάγανε πόρτα» στο Συμβούλιο Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, καθώς χαρακτηρίστηκαν συντηρητικές (δες κι εδώ), αν και φαίνεται ότι σε αυτές έχουν ενσωματωθεί τα παραπάνω αναφερόμενα συμπεράσματα της έρευνας. Έχω την εντύπωση ότι η εμπειρία του προέδρου του Συμβουλίου από τη θητεία του ως προέδρου του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και του αντιπροσώπου της ΠΟΣΔΕΠ ως (συν)συγγραφέα ενός από το πολλαπλά (…το εξής ένα!) βιβλία Φυσικής λυκείου, ουδόλως (τους) πείθουν για τις όποιες καλές-στα-λόγια προτάσεις, όταν τα τελευταία 40 χρόνια ουδέν ή το ελάχιστα αναγκαίο θετικό έργο έχει προκύψει από το θεσμοθετημένο για αυτό το σκοπό όργανο. Μπορείτε να το σκεφτείτε;

Πότε άρχισε η Επανάσταση του 1821; Ποικίλουν οι απαντήσεις…Κατά τα ειωθότα στις 25 Μαρτίου 1821, ημέρα εορτασμού της Εθνικής Επετείου με ομιλίες, στρατιωτική παρέλαση κλπ. εκδηλώσεις και …επίσημη αργία! Τι έγινε τότε; Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ύψωσε το λάβαρο της Επανάστασης στην Αγία Λαύρα και όρκισε τους οπλαργηγούς… Κατά την εκδοχή ενίων ιστορικών και άλλες μαρτυρίες, μάλλον δεν έγινε …τίποτα! Μια και η Επανάσταση είχε ξεκινήσει στις 26 Φεβρουαρίου του 1821, όταν στην εκκλησία των Τριών Ιεραρχών του Ιασίου της Μολδοβλαχίας (Ρουμανία) ο Μητροπολίτης Βενιαμίν ευλόγησε τη σημαία με έμβλημα το Σταυρό και ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ξεκίνησε τον Αγώνα, και ύψωσε τη σημαία του στο Βουκουρέστι στις 17 Μαρτίου… Στην Πελοπόννησο, ήδη από τις 21 Μαρτίου, οι επαναστάτες κατέλαβαν τα Καλάβρυτα, στις 22 Μαρτίου ο Ανδρέας Λόντος ύψωσε τη σημαία της επανάστασης στη Βοστίτσα, το σημερινό Αίγιο, ενώ στις 23 Μαρτίου ο Παλαιών Πατρών Γερμανός στήνει μια κόκκινη σημαία με μαύρο σταυρό και ορκίζει τους αγωνιστές στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου στην Πάτρα ….Και την ίδια ημέρα ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, επικεφαλής πολλών άλλων αγωνιστών, απελευθέρωσαν την Καλαμάτα και κήρυξαν την επανάσταση στον ναό των Αγίων Αποστόλων. Ανεξάρτητα από αυτά, το γεγονός είναι ότι το τελευταίο 10ημερο του Μαρτίου 1821 είχε ξεκινήσει ο μεγάλος ξεσηκωμός των Ελλήνων. Το αν το λάβαρο στο σήκωσε ο Π. Π. Γερμανός , το αν υπήρξε ή όχι το «Κρυφό σχολειό» κτλ. κι αν το ένα κι αν το άλλο, που ένα πλήθος άρθρων, σημειωμάτων και σχολίων (δες λ.χ. εδώ) μάς πληροφορεί κάθε χρόνο, αποτελούν «ενδιαφέρουσα εναντιοδρομία, αλλά και αποκαλυπτική εμμονή: οι ενστάσεις -ακόμη και όταν δεν τελούν απολύτως εν δικαίω- τιτρώσκουν το απόλυτον της επίσημης Ιστορίας, η οποία βρίθει από επί μέρους κατασκευές, και κατά τούτο εισφέρουν στον γόνιμο προβληματισμό και την εθνική αυτογνωσία» όπως σημειώνεται στη στήλη ”Ο Τύπος των ήλων”. Και παρακάτω: «Ωστόσο -και εδώ εντοπίζεται η εμμονή- τα περισσότερα εξ αυτών των κειμένων διακρίνονται από επιθετική δυσανεξία και αποδομητική διάθεση, με άρρητο αλλά προφανή στόχο τη συνέχεια του ελληνισμού (κλασικό παράδειγμα από μια ”σχολή σκέψης” με ιδεοληπτικές εμμονές τύπου Ρεπούση: επηρεασμένοι από τον Διαφωτισμό οι Έλληνες επινόησαν τους προγόνους τους!)… Εν πάση περιπτώσει, είναι γόνιμο και λυσιτελές να παρατίθενται οι διαφορετικές προσεγγίσεις, και -γιατί όχι;- να διδάσκονται στα σχολεία μαζί με την επίσημη εκδοχή». Κι απ΄ αλλού αντιγράφω: «Βεβαίως το ΄21 το διδαχτήκαμε σύμφωνα με τις αφηγήσεις των νικητών, της εξουσίας και του χρήματος. Μας εδόθη το ανεστραμμένο είδωλό του. Για να γνωρίσει κανείς το αληθινό Εικοσιένα, όπως μας λέει ο Δημήτρης Φωτιάδης, ”πρέπει να σκύψει πάνω σε άλλα κείμενα, σ΄ εκείνα που προετοίμασαν το σηκωμό, σ΄ αυτά που γράφτηκαν όσο βρόνταγε το καριοφίλι κι΄ άστραφτε το γιαταγάνι και στα απομνημονεύματα των αγωνιστών –του Μακρυγιάννη, του Κασομούλη, του Κολοκοτρώνη, του Φωτάκου, του Σπυρομίλιου, του Περραιβού, του Σπηλιάδη και άλλων. Δύο ήταν τα Εικοσιένα: Το ένα του λαού και των πιο προοδευτικών ανθρώπων εκείνου του καιρού, το άλλο των κοτζαμπάσηδων και των πολιτικάντηδων…”.Ωστόσο η ”ουσία” και η ”ψυχή” του ’21, που είναι το αίσθημα της Ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας όχι μόνο δεν έχουν ατροφήσει, αλλά είναι βαθιά χαραγμένα στην ελληνική λαϊκή συνείδηση. Το ΄21 παραμένει και σήμερα η φλόγα που ανάβει στις καρδιές των υποδουλωμένων λαών γενναία αισθήματα ελπίδας και ηρωισμού. Μια φλόγα που πυροδοτεί και σήμερα τον ελληνικό λαό να βγει από τη νάρκη του και να τινάξει από πάνω του όλους αυτούς που εμπορεύονται την τύχη του και τη ζωή του…» Με άλλα λόγια, οι εθνικοί μύθοι τρέφουν τους λαούς μπροστά στην ισοπέδωση της παγκοσμιοποίησης, όταν κάποιοι δικοί μας ”νέοι ιστορικοί” δεν αρκούνται μόνο στην απομυθοποίησή του ΄21 αλλά προχωρούν ακόμα παραπέρα: χαρακτηρίζουν τους επαναστάτες και τρομοκράτες (…και κάποιοι άλλοι αθεόφοβοι θέτουν το ερώτημα: γιατί να γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου 1940, αφού οι Ιταλία είναι σύμμαχός μας;). Ε, ρε γερο-Κολοκοτρώνη, και σεις οι άλλοι που τότε πολεμήσατε και δώσατε το αίμα σας για τη Λευτεριά του τόπου, να ξέρατε τι κουμάσια είναι κάποιοι από τους απογόνους που τη Λευτεριά και την Ελλάδα τους κληρονομήσατε… που μόνο τους πρόβλημα έχει καταντήσει αν η Επανάσταση του ’21 ξεκίνησε ή όχι από την Αγία Λαύρα. Να το πω αλλιώς, είναι σαν να λέμε κατά πόσο αληθεύουν οι αντίστοιχοι επιστημονικοί μύθοι για την ”μπανιέρα του Αρχιμήδη” ή το ”μήλο του Νεύτωνα”, γιατί αν ήταν κατ΄ αντιστοιχία έτσι, τότε κομμάτι δύσκολο να επικοινωνούμε, εσείς κι εγώ, μέσω του Διαδικτύου σήμερα.
Επιμύθιο: “(…) εις τα ΄20 με ήλθαν γράμματα από τον Υψηλάντην διά να είμαι έτοιμος (…) 25 Μαρτίου ήτον η ημέρα της γενικής Επαναστάσεως.” Θ. Κολοκοτρώνη, Διήγησης συμβάντων της ελληνικής φυλής.

«Με λένε Σταθούλα, είμαι 12 ετών και μένω στον Κισσό. Η δεύτερη κολλητή μου φίλη είναι η Μαρίνα, γιατί ο πρώτος είναι το λάπτοπ. Από τη στιγμή που το έπιασα στα χεριά μου τρελάθηκα, είναι τέλειο. Σήμερα κάναμε για πρώτη φορά κανονικό μάθημα με το λάπτοπ, ήταν κάτι το διαφορετικό. Μπορούσαμε να έχουμε έναν φάκελο που θα είχε τα βιβλία και έναν φάκελο που μπορούσαμε να γράφουμε τις απαντήσεις από τις ασκήσεις του βιβλίου». Η Σταθούλα είναι ένα από τα 13 παιδιά της Στ΄«tech» τάξης του 2ου Δημοτικού Σχολείου στο Μούρεσι του Πηλίου, όπου για πρώτη φορά και με πρωτοβουλία του δασκάλου της τάξης Μανώλη Χειλαδάκη και τη συνδρομή της διευθύντριας Πολυξένης Μήτσιου (των λοιπών υπηρεσιακών παραγόντων ?συναινούντων) δημιουργήθηκε η πρώτη ψηφιακή τάξη στη χώρα μας (δες εδώ)! Δε με εντυπωσίασε η θετική στάση των παιδιών, ήταν αναμενόμενη άλλωστε, αλλά η στάση των γονέων, οι οποίοι σύμφωνα τον πρωτοπόρο δάσκαλο «…ήταν στο σύνολό τους πολύ δεκτικοί και τους άρεσε η ιδέα. Οι περισσότεροι είναι νέοι άνθρωποι και έχουν καταλάβει τη σπουδαιότητα του μέσου. Κακά τα ψέματα. Όσο και να μην το θέλουμε, στο κοντινό μέλλον έτσι θα γίνονται τα μαθήματα».Κι αυτό επειδή, όταν περίπου πριν πέντε χρόνια παρουσίασα σε συνέδριο για τις ΤΠΕ στην εκπαίδευση μια πρόταση για την εισαγωγή/μελλοντική αντικατάσταση του γνωστού κλασικού βιβλίου από το αντίστοιχο ηλεκτρονικό (δες εδώ) το αρχικό πάγωμα του ακροατηρίου διαδέχθηκαν ερωτήσεις του τύπου ”και με τις εξετάσεις τι θα γίνει;” το γνωστό πρόβλημα εκπαιδευτικών, γονιών και των …υπουργικών διαλόγων για την παιδεία! Καλή επιτυχία στο πείραμα/ διδακτική πρόταση της tech τάξης του πηλιορείτικου Μούρεσι, μιας προσπάθειας προς μίμηση!

Συζήτηση για τα (νέα) βιβλία του Δημοτικού έχει ανοίξει εδώ και μέρες η εφ. Ελευθεροτυπία. Ας μείνω στο σχολιασμό για τα εγχειρίδια “Φυσικά Δημοτικού, Eρευνώ και Ανακαλύπτω”. Έτσι, «με εγκυκλοπαίδεια φυσικών επιστημών, ”κατάλληλη” για αναγνώστες άνω των έντεκα και δώδεκα χρόνων, είναι η εισαγωγή στον κόσμο της Φυσικής μέσα από τα αντίστοιχα νέα βιβλία της Ε’ και της Στ’ τάξεων . Η επιλογή να συμπεριληφθούν στο ”πείραμα” έννοιες όπως η μάζα, ο όγκος και η πυκνότητα, αναλύσεις για την ατομική δομή της ύλης, αλλά και η επιστημονικοποίηση απλών διατυπώσεων περί τα φυσικά και άλλα φαινόμενα, προκαλεί παρενέργειες που δεν είχαν υπολογιστεί από τους συγγραφείς-επιστήμονες.» «Πώς να προχωρήσω την ύλη, όταν ακόμα τα παιδιά της Ε’ τάξης προσπαθούν να καταλάβουν με τι μοιάζουν τα μόρια;» διερωτάται η εκπαιδευτικός Ειρήνη Πετροπούλου, ενώ ο Κωνσταντίνος Τσάκαλος, επίσης εκπαιδευτικός, προσδιορίζει την ουσία: «Τα νέα βιβλία δυστυχώς απαιτούν απομνημόνευση σύνθετων εννοιών και επιπλέον δίνουν έμφαση στον μικρόκοσμο αλλά και σε πολλά άλλα θέματα που είναι δύσκολα για τους μαθητές αυτής της ηλικίας, για το γνωστικό και ηλικιακό επίπεδό τους» (?) «Στη 14η κιόλας σελίδα του βιβλίου, οι ανικανοποίητοι συγγραφείς-επιστήμονες μετέτρεψαν τον απλό, βασικό ορισμό του μορίου και αντί ν’ αφήσουν τα 11χρονα να καταλάβουν ότι πρόκειται για το ”μικρότερο τμήμα ενός συστατικού που διατηρεί τις ιδιότητές του”, τους ανεβάζουν κατευθείαν επίπεδο και τους πάνε στις χημικές ενώσεις, ενημερώνοντας πως πρόκειται για ”το μικρότερο τμήμα μιας χημικής ένωσης (!) που διατηρεί τις ιδιότητές του”. Η απάντηση στην ερώτηση τι είναι χημική ένωση απαντάται αργότερα.» (?) «Στην Ε’ τάξη, λοιπόν, επιχειρούνται πολλά πειράματα. Ένα από τα πιο δημοφιλή και επαναλαμβανόμενα αφορά τις νοητικές λειτουργίες των μαθητών. Πραγματοποιείται η μετατροπή του γνωστικού αντικειμένου πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης σε μάθημα τουλάχιστον λυκειακής, ενίοτε και μεταλυκειακής τάξης.» κτλ. κτλ. (περισσότερα εδώ). Πράγματι «Στο σημερινό Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών (ΑΠΣ) Φυσικών Επιστημών Ε? και Στ? Δημοτικού υπάρχει ύλη η οποία, σύμφωνα με διεθνείς έρευνες, γίνεται κατανοητή μόνο από το 5% των μαθητών ενώ αντίστοιχη της δεν υπάρχει στα αναλυτικά προγράμματα άλλων χωρών. Προς την ίδια κατεύθυνση είναι και τα αποτελέσματα έρευνας που ανακοινώθηκε σύμφωνα με την οποία επτά στους δέκα από τους 230 καθηγητές Φυσικών Επιστημών της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στους δόθηκαν αποσπάσματα από το βιβλίο Μαθητή της Ε? Δημοτικού θεωρούν ότι αυτά διδάσκονται στο γυμνάσιο και μάλιστα σχολιάζουν ότι θα ήταν καλύτερο να διδάσκεται στο Λύκειο.» (δες εδώ).Στην ίδια εφημερίδα, στο άρθρο ”Τα εγχειρίδια των Φυσικών Επιστημών:Ανορθολογισμός και αποτυχία ” του Κ. Ραβάνη, καθηγητή ΤΕΕΑΠΗ του Παν. Πατρών, αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι « …Η δημιουργία διδακτικών εγχειριδίων για τις Φυσικές Επιστήμες, για όλες τις σχολικές βαθμίδες, αποτελεί διαδικασία και προϊόν ενός ειδικού επιστημονικού πεδίου, το οποίο αποκαλούμε διδακτικό μετασχηματισμό. Στο πεδίο αυτό μελετώνται και αξιοποιούνται εξαντλητικά οι διαπιστωμένες από την έρευνα δυσκολίες των παιδιών, οι θεωρητικά προβλεπόμενες δυνατότητές τους, η ανάλυση του παιδαγωγικού πλαισίου και των αναλυτικών προγραμμάτων, η ριζικά ανακατασκευασμένη επιστημονική γνώση για τις εξειδικευμένες ανάγκες της κάθε ηλικίας και σχολικής βαθμίδας, οι λειτουργίες των διαφόρων μορφών γραπτού κειμένου, συμβόλων και εικόνας, οι δραστηριότητες εμπέδωσης και άσκησης των παιδιών. Όταν όλα αυτά αποτελούν για τους συγγραφείς των εγχειριδίων άγνωστο πλανήτη, χωρίς καμιά αμφιβολία τα βιβλία που δημιουργούν είναι απλώς προϊόντα ενός τυφλού, αδιέξοδου και χωρίς σημεία στήριξης και αναφοράς εμπειρισμού (…)» Εδώ θέλω να παρατηρήσω ότι τόσο οι συγγραφείς των εν χρήσει εγχειριδίων φ.ε. των Ε΄& Στ΄ τάξεων δημοτικού, όσο και οι συγγραφείς των δυο προηγούμενων εγχειριδίων φ.ε. για τις ίδιες τάξεις στο πλαίσιο του εναλλακτικού βιβλίου, είναι στην πλειονότητά τους εκπαιδευτικοί με μεταπτυχιακές σπουδές στη διδακτική των φ.ε. και οι επικεφαλείς των συγγραφικών ομάδων καθηγητές στο ΠΤΔΕ του ΕΚΠΑ! Με άλλα λόγια μήπως αλλού βρίσκεται η κακοδαιμονία; Ιδέες για τη μερική λύση του γρίφου δίνει, κατά την άποψή μου, το άρθρο ”Διεφθαρμένα ή χαοτικά (ελληνικά) πανεπιστήμια; Η περίπτωση των Παιδαγωγικών Τμημάτων?? του Γ. Σταμέλου, αν. καθηγητή ΠΤΔΕ Παν. Πατρών, στο περιοδικό Σύγχρονη Εκπαίδευση τχ. 155(2008). Αν και για τους γνωρίζοντες τα πράγματα ή για αυτούς που τα ξέρουν ”από μέσα”, οι απαντήσεις σχετικά με τη συγγραφή των σχολικών βιβλίων, την κρίση/επιλογή τους κτλ. είναι περισσότερες από μία…Μια καλή ιδέα και για τη χώρα μας, όπως αλλού συμβαίνει, είναι η συγγραφή-διάθεση περισσοτέρων του ενός εγχειριδίων ανά μάθημα, τάξη, τύπο σχολείου. Αλλά πού…

Ξαναγράψιμο όλων των σχολικών βιβλίων Δημοτικού και Γυμνασίου και εξαρχής συγγραφή των βιβλίων του Λυκείου έως το 2013 (βλέπε …ΕΣΠΑ) σχεδιάζει το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, σύμφωνα με την εφ. Απογευματινή. Τι κι αν όλα σχεδόν τα βιβλία του Δημοτικού και του Γυμνασίου (με χρηματοδότηση από το ΕΠΕΑΕΚ ΙΙ/ Γ΄ ΚΠΣ) έχουν ηλικία μόλις δυο-τριών χρόνων, με κάποια να μην έχουν εκδοθεί ακόμα(!) και με την αξιολόγησή τους να έχει αναβληθεί για το,… επόμενο έτος! Τα βιβλία του Λυκείου είναι λίγο… μεγαλύτερα, έχουν ηλικία 8-10 χρόνων κι είναι απομεινάρια του πολλαπλού ή εναλλακτικού βιβλίου της «μεταρρύθμισης Αρσένη» (με χρηματοδότηση από το ΕΠΕΑΕΚ Ι /Β΄ ΚΠΣ), τα οποία δεν έχουν κι ούτε πρόκειται να αξιολογηθούν. Με άλλα λόγια τα …χρήματα να απορροφώνται και σε δουλειά να βρίσκεται το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο (εμ, κάτι πρέπει να κάνει κι αυτό, τόσος κόσμος το στελεχώνει). Παραγωγή βιβλίων λοιπόν, μια από τα ίδια, και συζήτηση περί αυτών και του τρόπου εισαγωγής στα ΑΕΙ (βεβαίως, βεβαίως), ήγουν πεδίο λαμπρό νέου διαλόγου για την μετα-απο-ρύθμιση της Παιδείας, κτλ. κτλ. Κοντά σε αυτά και η εξαγγελία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης (δες εδώ) για ”συγγραφή βιβλίων (που) θα γίνεται από μεικτές ομάδες με πιλοτική περίοδο διδασκαλίας τους σε πιλοτικά σχολεία για να δοκιμάζονται και οι νέες μέθοδοι, και έπειτα από έγκριση των καθηγητών, θα εισάγονται στα σχολεία”, ”υιοθέτηση ενιαίου εθνικού προγράμματος σπουδών, το οποίο κατά 80-85% θα επιλέγεται και θα ορίζεται σε κεντρικό επίπεδο αλλά θα υπάρχει ένα 15-20% που θα ορίζεται σε περιφερειακό επίπεδο με βάση τις ιδιαίτερες επιλογές κάθε περιοχής”, ”δημιουργία αυτοδύναμου λυκείου, που θα χορηγεί Εθνικό Απολυτήριο”…Εξαγγελίες ίδιες και απαράλλακτες, για όσους το θυμούνται, με αυτές που είχαν (ξανα)αναγγελθεί και ξεκινήσει όταν ο νυν αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ήταν υπουργός Παιδείας (1994-96), αλλά δεν υλοποιήθηκαν, επειδή ο επόμενος υπουργός Γερ. Αρσένης ήθελε να κάνει τη δική του μεταρρύθμιση… Θα έλεγε κάποιος ότι τα χρήματα της ΕΕ εκμαυλίζουν την ελληνική παιδεία?αντί να την προάγουν. Φτου κι απ΄ την αρχή λοιπόν για να είν΄ καλά το ΕΣΠΑ!

Με τυμπανοκρουσίες (για πρώτη φορά κτλ.) ξεκίνησε πέρσι τέτοιο περίπου καιρό η καμπάνια του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου για την επικείμενη (μέσω του Γ΄ ΚΠΣ ) αξιολόγηση των νέων βιβλίων του γυμνασίου. Ενημερώθηκαν σε σεμινάρια για το θέμα οι σχολικοί σύμβουλοι, στάλθηκαν στις Περιφερειακές Διευθύνσεις προσχέδια-σχέδια των ερωτηματολογίων για όλα τα μαθήματα, έγινε (;) η ανάθεση, κατόπιν διαγωνισμού, στον φορέα της έρευνας, που θα άρχιζε από τον προηγούμενο Μάρτιο- Απρίλιο, άντε το Σεπτέμβριο και ξαφνικά, όλα …τέλειωσαν. Μήπως κάποιος μπορεί να μας πληροφορήσει τι συμβαίνει;