My SchBlogOut

Το πτυχίο δεν εξασφαλίζει επαγγελματική αποκατάσταση στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας (Εurostat) η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα ανάμεσα στις 27 της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου τα ποσοστά ανεργίας δεν μειώνονται ανάλογα με την απόκτηση περισσότερων τυπικών προσόντων και, συνολικά, δε διαφοροποιούνται σημαντικά. Έτσι το ποσοστό ανεργίας στους νέους ηλικίας 25-34 ετών το δεύτερο τρίμηνο του 2009 ήταν 12,1% για όσους έχουν ολοκληρώσει την υποχρεωτική εκπαίδευση ή βρίσκονται ακόμη πιο χαμηλά από άποψη τυπικών προσόντων, 11,3% για όσους έχουν ολοκληρώσει το λύκειο ή μεταλυκειακού χαρακτήρα εκπαίδευση και 11,7% για εκείνους που έχουν πτυχίο ανώτατης σχολής ή μεταπτυχιακό και διδακτορικό δίπλωμα. Πιο χαμηλά στους σχετικούς δείκτες ανεργίας βρίσκεται η Ολλανδία (6,4%- 3,1%1,9% αντίστοιχα). Την ίδια στιγμή το 29,2% των νέων μεταξύ 15-24 ετών στην Ελλάδα εργάζεται σε θέση επισφαλούς εργασίας ή με συμβόλαιο προσωρινής απασχόλησης, ενώ αντίστοιχα το ποσοστό στις ηλικίες 25-29 ετών είναι 17,9%. Τα πιο χαμηλά ποσοστά στην ίδια κατηγορία παρατηρούνται στη Ρουμανία (3,9%- 1,7% αντίστοιχα). Παράλληλα ο Έλληνας μεταξύ 25-34 ετών εγκαταλείπει με… μεσογειακή και βαλκανική «βραδύτητα» την οικογενειακή στέγη, καθώς τα αγόρια φεύγουν κατά μέσο όρο στην ηλικία των 30 ετών, ενώ τα κορίτσια στην ηλικία των 27,9 ετών. Το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται και στην Ισπανία (29,3- 27,9 αντίστοιχα), στην Ιταλία (30,9 – 29,5 αντίστοιχα), στη Βουλγαρία (31,5- 27,7 αντίστοιχα) και στη Σλοβενία (31,5-29,6 αντίστοιχα). Μάλιστα, σύμφωνα με τη Εurostat, η κατάσταση αυτή οφείλεται περισσότερο στην απουσία οργανωμένου και με γενναιόδωρο πακέτο παροχών κράτους πρόνοιας παρά στις εμπεδωμένες αντιλήψεις για τις πιο στενές, οικογενειακές αντιλήψεις που διατηρούνται σε αυτά τα κράτη.

Πηγή:http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=1&artId=283712&dt=11/12/2009

«Σώστε το ξύλο μας κι αυτό θα σώσει τον πλανήτη», υποστηρίζει ο επ. καθηγητής Δασολογίας του ΑΠΘ Ι. Μπαρμπούτης.«Σώστε τα δένδρα – χρησιμοποιήστε ξύλο – αποθηκεύστε διοξείδιο» προκειμένου να αντιμετωπίσουμε το υπ’ αριθμόν ένα αέριο του θερμοκηπίου,υποστηρίζει.Υπολογίζεται ότι ένα δένδρο απορροφά μέσω της φωτοσύνθεσης ένα τόνο διοξειδίου του άνθρακα για την ανάπτυξη ενός κυβικού μέτρου ξύλου, αποδεσμεύοντας 727 κιλά οξυγόνου. Αυτός ο άνθρακας απελευθερώνεται και πάλι στην ατμόσφαιρα, όταν τα δέντρα καίγονται ή όταν καίγεται ο λιγνίτης ή το πετρέλαιο που δημιουργείται σε χιλιάδες χρόνια από την αποσύνθεση των δέντρων στο υπέδαφος του πλανήτη.«Η ξυλεία που συγκομίζεται από τα διαχειριζόμενα δάση», προσθέτει, «εφόσον χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή προϊόντων ξύλου, θα συνεχίσει να κρατά αποθηκευμένο τον άνθρακα. Από την άλλη, τα δάση που δεν υλοτομούνται, όπως τα παρθένα δάση, δεν εμφανίζουν θετικό ισοζύγιο όσον αφορά το διοξείδιο του άνθρακα, αν υπάρχουν φυσικές απώλειες. Όταν στα εδάφη φυτεύονται νέα δέντρα, το δάσος συνεχίζει να δεσμεύει άνθρακα με τη γνωστή διαδικασία της φωτοσύνθεσης».
Όμως και τα προϊόντα ξύλου εξακολουθούν να κρατούν τον άνθρακα αποθηκευμένο καθ’ όλη τη διάρκεια του κύκλου ζωής τους. Θα απελευθερωθεί στην ατμόσφαιρα μόνο αν αυτά καούν ή αποσυντεθούν σταδιακά σε βάθος χρόνου…» Κι όσο μεγαλύτερη είναι η ζωή των προϊόντων που παράγονται από το ξύλο τόσο μεγαλύτερο το όφελος για το περιβάλλον «αλλά ίσως αυτό να μην το έχουμε αντιληφθεί σε αριθμούς», τονίζει. Σύμφωνα με τις πρόσφατες εκτιμήσεις, η μέση ζωή των ξύλινων προϊόντων ποικίλλει από 2 μήνες για τις εφημερίδες έως 75 χρόνια για τη δομική ξυλεία.Περισσότερα εδώ.

Από μελέτη που διενεργήθηκε σε 9000 οικογένειες (δες εδώ), προέκυψε ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν σε πειθαρχημένο περιβάλλον έχουν περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν σημαντικές δεξιότητες όπως η κατανόηση, η αυτοπειθαρχία και η εργατικότητα. Με άλλα λόγια, θα γίνουν πιο επιτυχημένα στην ενήλικη ζωή τους. Σύμφωνα με αυτή τη μελέτη οι αυστηροί κανόνες εφοδιάζουν τα παιδιά για το μέλλον και, επίσης, τα παιδιά των παντρεμένων γονέων είναι πιο ευνοημένα από τα παιδιά των χωρισμένων ή αυτών που έχουν ξαναπαντρευτεί. Γενικώς, το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο μεγαλώνουν οι γονείς τα παιδιά είναι ο πιο σημαντικός παράγων που καθορίζει την ανάπτυξη του χαρακτήρα του παιδιού, εκμηδενίζοντας οποιαδήποτε διαφορά στην ανάπτυξη ανάμεσα στα παιδιά που προέρχονται από πιο πλούσιες ή πιο φτωχές οικογένειες. Η έρευνα προτείνει συνδυασμό αγάπης και πειθαρχίας για τη διαπαιδαγώγηση – η πρόταση για την εγκατάλειψη της αυστηρής διαπαιδαγώγησης ξεκίνησε από τη δεκαετία του ’50.

O Νίκολας Εμλερ, καθηγητής Κοινωνικής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Surrey, υποστήριξε ότι το κουτσομπολιό δεν αποτελεί απλώς ένα από τα πολλά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και συμπεριφορές του ανθρώπου, αλλά ήταν η αιτία για να αναπτύξουμε την ομιλία!«Η ανάγκη των μακρινών προγόνων μας να ανταλλάξουν κοινωνικού χαρακτήρα πληροφορίες ήταν αυτή που οδήγησε στην ανάπτυξη της ομιλίας, η οποία είναι και αυτή που μας έκανε μοναδικό και ξεχωριστό είδος και μας επέτρεψε να δημιουργήσουμε μεγάλες και εξαιρετικά σύνθετες κοινωνίες. Το κουτσομπολιό είναι λοιπόν αυτό που μας διαχώρισε από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο. Οι πίθηκοι έχουν επίσης σύνθετες κοινωνίες επειδή τα μέλη κάθε κοινότητας γνωρίζουν πολλά στοιχεία το ένα για το άλλο. Επειδή όμως δεν μιλούν, οι κοινότητες που δημιουργούν δεν ξεπερνούν τα 50 μέλη. Αντίθετα, η ομιλία επέτρεψε στους ανθρώπους να δημιουργούν μεγάλες κοινότητες, πολλών εκατοντάδων, στη συνέχεια πολλών χιλιάδων και τελικά πολλών εκατομμυρίων ατόμων» κατά τον Εμλερ. Κι εγώ που κακολογώ τις gossip μεσημεριανές εκπομπές των τηλε-καναλιών μας!

Πηγή: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=33&artId=287430&dt=09/09/2009

Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας που ανέλυσε η Θεοδώρα Τζανετάκη για το Ινστιτούτο Εργασίας ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, σε όλη τη χώρα οι γιατροί είναι περίπου 62 000 και η αναλογία γιατρών – κατοίκων είναι 1:185, ενώ ο μέσος ευρωπαϊκός όρος είναι 1:350. Το παράδοξο είναι πως η Ελλάδα έρχεται πρώτη στην Ευρώπη σε «παραγωγή» γιατρών, ωστόσο το επίπεδο των υπηρεσιών υγείας παραμένει στις τελευταίες θέσεις. Χαρακτηριστικό είναι ότι σε κάθε γιατρό που αποφοιτά από σχολές του εσωτερικού αντιστοιχεί ένας από άλλες σχολές του εξωτερικού, ενώ τα στοιχεία του (πρώην) ΔΙΚΑΤΣΑ δείχνουν ότι την πενταετία 1999 – 2004 οι αναγνωρίσεις πτυχίων Ιατρικής ανήλθαν σε 4620. Οι μισοί Έλληνες γιατροί είναι παθολόγοι, μικροβιολόγοι, παιδίατροι, μαιευτήρες – γυναικολόγοι, καρδιολόγοι και χειρουργοί. Αν και οι λίγες αυτές ιατρικές ειδικότητες συγκεντρώνουν το 52% όλων των γιατρών, χιλιάδες Έλληνες δεν έχουν πρόσβαση σε ειδικευμένους γιατρούς, αφού το 46% του ιατρικού δυναμικού βρίσκεται στην Αττική και το 17% στη Κεντρική Μακεδονία. Σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη βρίσκονται οι 9 στους 10 ψυχιάτρους και νευροχειρουργούς, το 75% των γυναικολόγων, το 70% των καρδιολόγων, των ορθοπεδικών και των μικροβιολόγων, ενώ εκτός των δυο μεγαλύτερων αστικών κέντρων βρίσκεται μόλις το 20% των αναισθησιολόγων. Την ίδια ώρα, οι κάτοικοι αρκετών περιοχών δεν μπορούν να βρουν ειδικότητες γιατρών και γίνονται… εσωτερικοί μετανάστες για να εξυπηρετηθούν. Στη Στερεά Ελλάδα, για παράδειγμα, όπου κατοικεί το 8% του πληθυσμού, δραστηριοποιείται μόλις το 3% των γιατρών, ενώ στα νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου τα ποσοστά κυμαίνονται κάτω του 2%.Τις πιο αρνητικές προοπτικές φαίνεται πως έχουν μαιευτήρες, καρδιοχειρουργοί, νευροχειρουργοί, οδοντίατροι, παιδίατροι, χειρουργοί, μικροβιολόγοι, οφθαλμίατροι και παθολόγοι. Αντίθετα, αισιόδοξες προοπτικές υπάρχουν για ακτινοθεραπευτές, ακτινολόγους, ψυχιάτρους και πλαστικούς χειρουργούς.Στο μεταξύ, «κόκκινο» χτυπά η ανεργία στον ιατρικό κλάδο, που αποδίδεται στη μεγάλη διάρκεια αναμονής για ειδικότητα, που σε περιζήτητες ειδικότητες αγγίζει και τη 10ετία, στην τεράστια αύξηση του αριθμού των γιατρών και στην άρνηση των επαγγελματιών να φύγουν από τις μεγάλες πόλεις. Στον Ιατρικό Σύλλογο της Αθήνας, που αριθμεί 22 000 μέλη, το 11,2% είναι άνεργοι και το 14% υποαπασχολείται, ενώ από τα 600 νεοεγγεγραμμένα μέλη ετησίως τα 175 κατευθύνονται στην ανεργία (περισσότερα εδώ). Μήπως το «θέλω να γίνω γιατρός» πρέπει να το ξανασκεφτούν όσοι νέοι έχουν βάλει πλώρη για τις ιατρικές σχολές; Μήπως και η πολιτεία πρέπει να δώσει κίνητρα για την εγκατάσταση γιατρών από τις μεγαλουπόλεις στην επαρχία και τα νησιά;

Διαβάζω ότι η ΕΕ ζητά από την Ελλάδα να μπορούν να διδάσκουν οι καθηγητές των άλλων κρατών-μελών της ΕΕ στα ελληνικά σχολεία (δημόσια και ιδιωτικά) με τους ίδιους ακριβώς όρους και προϋποθέσεις που διδάσκουν και οι Έλληνες καθηγητές κι ότι αναμένονται έντονες αντιδράσεις από τους Έλληνες εκπαιδευτικούς – με επικεφαλής τις ΟΛΜΕ και ΔΟΕ υποθέτω. Με τα συναρμόδια υπουργεία Οικονομίας και Οικονομικών, Εξωτερικών και Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, τα οποία είναι αποδέκτες της Αιτιολογημένης Γνώμης, να βρίσκονται σε πλήρη αμηχανία. Σημειώνεται ότι οι επαΐοντες υποστηρίζουν ότι αργά ή γρήγορα η πολιτεία θα αναγκαστεί να εφαρμόσει τις σχετικές Οδηγίες της ΕΕ, δεδομένου ότι η επιχειρηματολογία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι τεκμηριωμένη (περισσότερα εδώ). Από την άλλη διαβάζω ότι το Eυρωπαϊκό Δικαστήριο Aνθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο αποφάνθηκε ανατρέποντας σχετική απόφαση για τους εργαζόμενους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ότι όχι μόνο μπορούν να διεκδικούν τα αναδρομικά τους σε βάθος 5ετίας και όχι 2ετίας, αλλά και ότι οι τόκοι στα οφειλόμενα ποσά αρχίζουν να «μετράνε» από τότε που έγιναν «απαιτητά» (δες εδώ). Χαράς ευαγγέλια λοιπόν για τα αναδρομικά των 176 ευρώ των εκπαιδευτικών (και άλλων). Ήτοι, η χαρά της «δικαίωσης» για ΟΛΜΕ, ΔΟΕ κτλ. και αμηχανία του υπουργού των Οικονομικών. Δυο ευρωπαϊκές αποφάσεις που εγχώρια τις αντιμετωπίζουμε με δυο μέτρα και σταθμά: όπως κι ό,τι μας βολεύει (πρβλ. και τις αποφάσεις της ΕΕ για τα ιδιωτικά κολέγια και τις αντιδράσεις των συνδικαλιστικών και επαγγελματικών οργανώσεων των εκπαιδευτικών από ΔΟΕ έως ΠΟΣΔΕΠ και ΤΕΕ).Μήπως πρέπει να αλλάξουμε σιγά-σιγά ρότα και να αντιληφθούμε, πολιτεία και πολίτες, ότι ανήκουμε από χρόνια στην Ευρωπαϊκή Ένωση;Που εκτός από τα καλά της, λ.χ. χρηματοδοτήσεις μέσω των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης (ΚΠΣ), έχει και τα “κακά” της;Παρ΄ εκτός αν για εγχώρια κατανάλωση νομοθετούμε «εν γνώσει» της καμπάνας από την ΕΕ και «φωνασκούμε» για το θεαθήναι.

Από πού ξεκίνησε ο προγονικός …Αδάμ με την οικογένειά του, τους συγγενείς και τους φίλους του για να κατακλύσουν τον πλανήτη; H νέα εικόνα που έχουν πλέον διαμορφώσει οι επιστήμονες, έχει ως εξής: Όλα ξεκίνησαν από μια μικρή φυλή περίπου 200 ανθρώπων του είδους homo sapiens, που ζούσαν στην Αφρική, αλλά κάποια στιγμή, πριν περίπου 70 000 χρόνια, κατάφεραν να διασχίσουν την Ερυθρά Θάλασσα, να περάσουν στην Αραβία και από εκεί σταδιακά -περπατώντας(!)- να επεκταθούν στην Ασία και την Ευρώπη. Όλες οι σημερινές ανθρώπινες φυλές, όλη η σημερινή ανθρωπότητα, στην Ευρώπη, την Ασία, την Αμερική και την Αυστραλία, οφείλει την ύπαρξή της και έλκει γενετικά την καταγωγή της από αυτή τη μικρή ομάδα. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι πριν 90 000-70 000 χρόνια, συνέβησαν κλιματικές αλλαγές που, μεταξύ άλλων, οδήγησαν στην πτώση του επιπέδου των θαλασσών, γεγονός που επέτρεψε τη διάσχιση της Ερυθράς Θάλασσας στο λεγόμενο “Κέρας της Ανατολικής Αφρικής”, δηλαδή στο πλησιέστερο σημείο που χωρίζει την Αφρική από την Αραβική χερσόνησο.Ο αρχαιογενετιστή Peter Forster του Πανεπιστήμιου Anglia Ruskin στο Κέιμπριτζ , ο οποίος έκανε σχετικές μελέτες DNA, ισχυρίζεται ότι οι Αφρικανοί που πέρασαν απέναντι, πιθανότατα γύρω στους 200, ανήκαν στους homo sapiens, οι οποίοι θεωρείται ότι πρωτοεμφανίστηκαν πριν 195 000 χρόνια στην ανατολική Αφρική. Τα αρχαιότερα ίχνη τους έχουν εντοπιστεί κοντά στον ποταμό Όμο της Αιθιοπίας. Σήμερα υπάρχουν στην Αφρική 14 πληθυσμοί διαφορετικοί από γενετική πλευρά, αλλά μόνο ένας από αυτούς φαίνεται πως επιβίωσε εκτός της Αφρικής.
Μέσα σε διάστημα 5000 ετών, αυτοί οι πρωτοπόροι κατάφεραν να εξαπλωθούν προς την Ανατολή, κατά μήκος του Ινδικού Ωκεανού ως την ΝΑ Ασία, ώσπου έφθασαν μέχρι και την Αυστραλία πριν περίπου 65 000 χρόνια (επίσης άγνωστο με ποιο τρόπο). Μια άλλη υπο-ομάδα των ίδιων ανθρώπων στράφηκε βόρεια, μέσω της Μέσης Ανατολής, προς το Πακιστάν, ώσπου έφθασε στην Κεντρική Ασία. Τέλος, μια τρίτη ομάδα, πριν περίπου 50 000 χρόνια, άρχισε να εξαπλώνεται προς τη Δύση, διασχίζοντας τα στενά του Βοσπόρου και από εκεί, με τα πόδια (!), εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη, που ήταν γεμάτη από τους Νεάντερταλ, οι οποίοι, πιο κοντοί και γεροδεμένοι, ήσαν καλύτερα προσαρμοσμένοι για το ψυχρό κλίμα και τους πάγους εκείνης της εποχής. Οι Νεάντερταλ ζούσαν στην Ευρώπη σχεδόν επί 250 000 χρόνια, αλλά, μετά την άφιξη των homo sapiens άρχισαν να υποχωρούν σταδιακά, ώσπου 25 000 χρόνια πριν την εποχή μας είχαν ουσιαστικά εξαφανιστεί, είτε λόγω κλιματικών αλλαγών, είτε λόγω πιέσεων από τους εξυπνότερους homo sapiens, είτε από ένα συνδυασμό παραγόντων. Έτσι, πριν 25 000 χρόνια οι homo sapiens έγιναν πια οι νέοι κυρίαρχοι από την Ευρώπη ως τη Σιβηρία. Πριν από 20 000 χρόνια εκτιμάται ότι για πρώτη φορά περπάτησαν δια μέσου του Βερίγγειου πορθμού, που ήταν τότε ξηρά, και εισήλθαν στην Αλάσκα, πατώντας πλέον το πόδι τους και στην Αμερικανική ήπειρο. Το αποκορύφωμα της τελευταίας εποχής των παγετώνων, που έφθασε πριν περίπου 19 000 χρόνια, έσπρωξε τους ανθρώπους προς τα νότια κι έτσι πριν 15 000 χρόνια έφθασαν στην Νότια Αμερική, η οποία έγινε η τελευταία ήπειρος που αποίκισαν.
Μια πρόσφατη γενετική έρευνα που έγινε από το Πανεπιστήμιο Fudan στη Σαγκάη, υπό τον καθηγητή της γενετικής Li Jin που μελέτησε τα χρωμοσώματα Υ 12 000 σύγχρονων Κινέζων από όλη την Κίνα, διαπίστωσε ότι όλοι ανεξαιρέτως κατάγονται από μια προγονική αφρικανική ομάδα – την ίδια από την οποία κατάγονται και οι υπόλοιποι Ασιάτες, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί. Φυλετική παγκοσμιοποίηση!
Αυτή η επιστημονική προσέγγιση της Εξόδου από την Αφρική απορρίπτει την ανταγωνιστική θεωρία ότι οι διαφορετικές σημερινές ανθρώπινες φυλές εξελίχτηκαν ξεχωριστά, έλκοντας την καταγωγή τους από διαφορετικές ομάδες των προγόνων των homo sapiens, δηλαδή των homo erectus, οι οποίοι είχαν επεκταθεί σε διάφορα σημεία του πλανήτη.Διαβάστε περισσότερα εδώ κι εδώ.

Η Ελλάδα συγκαταλέγεται μεταξύ των 30 πλουσιότερων χωρών του πλανήτη (δες εδώ), δαπανά το 3,5% του ΑΕΠ για την παιδεία (μ.ο. ΕΕ 5%), αλλά μάλλον ανήκει σε αυτά τα κράτη που συνολικά παρέχουν κακή εκπαίδευση στους πολίτες τους. Για την κακοδαιμονία του εκπαιδευτικού μας συστήματος κυβέρνηση (!) και αντιπολίτευση ρίχνουν το ανάθεμα στην υποχρηματοδότηση, μότο που ο Χρ. Γιανναράς, ομ. καθηγητής φιλοσοφίας, αντικρούει λέγοντας ότι «Είναι ωμός, χυδαίος εμπαιγμός της νοημοσύνης των πολιτών ο ισχυρισμός ότι η Παιδεία πάσχει επειδή δεν έχει επαρκή χρηματοδότηση.».Ξεδιπλώνοντας την επιχειρηματολογία του υποστηρίζει μεταξύ των άλλων: «Κεντρικό πρόβλημα της Παιδείας στην Ελλάδα σήμερα δεν είναι η έλλειψη κονδυλίων ούτε η ανάγκη να χαρίσουμε υπολογιστές στα παιδιά. Είναι η κατά προτεραιότητα στόχευση του εκπαιδευτικού συστήματος στην «ενημερωτική επάρκεια» της διδακτέας ύλης: Δηλαδή, η μεθοδική προσπάθεια να προσφέρεται στα παιδιά, και των τριών σχολικών βαθμίδων, το μέγιστο δυνατό της εκσυγχρονισμένης πληροφόρησης για κάθε γνωστικό τομέα (…).Αλλά η υπέρμετρη ποσότητα δεν αφήνει περιθώρια για αναλυτική επεξεργασία της διδακτέας ύλης και οργανική αφομοίωσή της από τον μαθητή. Έτσι ο μαθητής προσλαμβάνει την προσφερόμενη γνώση μόνο ή κυρίως ως πληροφορία αυτονομημένη από την κατανόησή της. Και επειδή ο όγκος των πληροφοριών συνεχώς αυξάνεται και το σχολικό σύστημα οφείλει να ελέγχει την προσληπτική ικανότητα του μαθητή, ο μαθητής καταφεύγει στη λύση της συμβατικής κατ’ επίφασιν πρόσληψης που είναι η απομνημόνευση ή «παπαγαλία». Το σύστημα υποχρεωτικά συναινεί και τελικά θεσμοποιεί αυτή τη λύση (…). Η ανάγκη μιας κάποιας αντιμετώπισης του προβλήματος γέννησε την παραπαιδεία των «φροντιστηρίων» ή τα μαύρου χρήματος «ιδιαίτερα μαθήματα» – καρκίνωμα, αλλά και αυτονόητη κατεστημένη προϋπόθεση λειτουργίας του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Το φροντιστήριο ή το ιδιαίτερο κωδικοποιεί τον όγκο των πληροφοριών σε ευκολοαπομνημόνευτες σχηματοποιήσεις. Δεν φιλοδοξεί να εμπεδώσει στον μαθητή την πληροφορία, αλλά να τον μάθει απομνημονευτικές τεχνικές και σχηματικές ταξιθετήσεις για βραχυπρόθεσμη εφ’ άπαξ χρήση της πληροφορίας (…). Η παραπαιδεία των φροντιστηρίων και των ιδιαιτέρων παρέχει μαθησιακό εξοπλισμό μιας χρήσεως. Είναι ειλικρινής στον χυδαία χρησιμοθηρικό χαρακτήρα της και η ειλικρίνειά της την έχει επιβάλει στις συνειδήσεις των μαθητών με συντριπτική υπεροχή έναντι των υποκριτικών προσχημάτων του σχολείου (…). Το ίδιο ισχύει και για το πανεπιστήμιο: Άπαξ και κατόρθωσε κάποιος να εισαχθεί, είναι απολύτως βέβαιο ότι κάποτε (έστω και σε είκοσι χρόνια) θα πάρει πτυχίο. Και εδώ η διδακτική μέθοδος είναι (περισσότερο ή λιγότερο) ίδια: η από έδρας παροχή πληροφοριών και η από συγγράμματος (ενός και μοναδικού) χρηστική απομνημόνευσή τους. Φροντιστηριακή μεθόδευση της απομνημόνευσης συνήθως δεν χρειάζεται, διότι η αντιγραφή στις εξετάσεις είναι καθεστώς (…). Η Παιδεία στην Ελλάδα δεν ανακάμπτει με πλουσιότερη χρηματοδότηση και φανταιζίστικες υλικές παροχές – η σπατάλη σήμερα στα σχολεία και στα πανεπιστήμια είναι προκλητική, εξωφρενική. Η Παιδεία θα ανακάμψει μόνο με ριζική και συνεπή αλλαγή στόχου, από το Δημοτικό ως το Πανεπιστήμιο: Όχι πια προτεραιότητα στην ποσοτική πληροφόρηση – η πληροφορία σήμερα είναι αμέσως και ευκολότατα προσβάσιμη. Προτεραιότητα απόλυτη στην ανάπτυξη της ικανότητας να κρίνει το παιδί, ο νέος, την εγκυρότητα της πληροφορίας, να συντάσσει λογικά τις πληροφορίες, να γυμνάζει τη δημιουργική του φαντασία στη χρήση των πληροφοριών(…). Για να καταλήξει: «Αυτό πρακτικά σημαίνει: Παραιτούμαστε σε σημαντικό ποσοστό από τον πληροφοριακό χαρακτήρα της εκπαίδευσης, πετάμε τη μισή από τη διδακτέα σήμερα ύλη στα άχρηστα. Κρατάμε την απομνημόνευση ως ιδιαζόντως πολύτιμη άσκηση μνήμης, προκειμένου να εμπεδώσουμε στο παιδί «συντακτικές σταθερές» (αριθμητική προπαίδεια, δομές γραμματικές και συντακτικού). Δίνουμε απόλυτη προτεραιότητα στη διδασκαλία της γλώσσας ως λογικής και των μαθηματικών ως γλώσσας. Όχι χρηστικό «εργαλείο συνεννόησης» η γλώσσα, αλλά καμβάς της σκέψης, εφαλτήριο της λογικής ανάπτυξης. Όχι χρησιμοθηρία συναλλαγών τα μαθηματικά, αλλά γλώσσα για να σημάνουμε τη λογική των δομών συγκρότησης του πραγματικού και υπαρκτού, σημειολογία του λεκτικά άρρητου (…)».Διαβάστε ολόκληρο το δημοσίευμα εδώ. Συμπληρωματικά δείτε κι αυτό, προσφέρει επιχειρήματα στην άποψη ότι η γνώση δεν είναι ζήτημα ποσότητας ούτε, κατ΄ανάγκη, παχυλών κονδυλίων.

Σοκ έχει προκαλέσει στην Ιρλανδία έκθεση επιτροπής που αποκαλύπτει τη βάναυση και συστηματική κακοποίηση παιδιών σε καθολικά σχολεία της χώρας, για διάστημα 60 ετών. Περίπου 2000 παιδιά, από τη δεκαετία του ’30 μέχρι και εκείνη του ’80, υφίσταντο συστηματική κακοποίηση, ξυλοδαρμούς, βιασμούς και ψυχολογική πίεση στα 250 καθολικά αναμορφωτήρια και εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας. Όλα αυτά, μάλιστα, γίνονταν εν γνώσει αξιωματούχων της Εκκλησίας, που για να προστατέψουν τη δική τους φήμη, συγκάλυπταν και προστάτευαν τους πρωταίτιους, σε όλες τις κατηγορίες για σεξουαλική κακοποίηση και παιδεραστία, προστατεύοντας τους παραβάτες από οποιαδήποτε έρευνα της δικαιοσύνης, έστω κι αν γνώριζαν ότι επρόκειτο για κατ’ εξακολούθηση παιδεραστές, σύμφωνα με ντοκουμέντα που αποκαλύφθηκαν στο Βατικανό (περισσότερα εδώ).Μετά τη δημοσιοποίηση της έρευνας, ο αρχιεπίσκοπος της Ιρλανδίας εξέφρασε τη βαθύτατη θλίψη του για τα συμβάντα. Αναγνώρισε, μάλιστα, ότι η έρευνα αποδεικνύει ότι τα εκκλησιαστικά ιδρύματα έχουν προκαλέσει τρομερά πλήγματα στα πιο ευαίσθητα άτομα της κοινωνίας, τα οποία όφειλαν στην πραγματικότητα να προστατεύουν. Ωστόσο, παρά τις δηλώσεις “μεταμέλειας” του καρδιναλιου, σύμφωνα με την έκθεση της επιτροπής, η ηγεσία των ιδρυμάτων ενθάρρυνε τελετουργικά κατά τα οποία τα παιδιά ξυλοκοπούνταν, με σκοπό την τιμωρία ή την υποτιθέμενη αναμόρφωσή τους. Και για να μη ξεχνιόμαστε …εκατόν πενήντα και πλέον χρόνια πριν, στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, το ξυλοφόρτωμα των μαθητών ήταν η μόνη εκπαιδευτική μέθοδος για να «γίνουν καλοί άνθρωποι και χριστιανοί».Ο φάλαγγας ήταν η καθιερωμένη ποινή στα σχολεία, τότε. Κατά ιστόρηση του Θ.Ν. Φιλαδελφέως «Ο φάλαγγας ήταν ένα ξύλο από ένα μέτρο ως έξι ρούπια [= 49,5 εκατοστόμετρα] μακριός, με δύο τρύπες εις ένα ρούπι μακριά η μία από την άλλη, ένα σχοινί περασμένο, έχοντα δύο κόμπους εις τες άκρες να μην ξεπερνά. Αυτού [του τιμωρουμένου] έβαζαν τους πόδας και έστρεφαν το ξύλον και έσφιγγον τα πόδια, εις τους αστραγάλους από κάτω και ο δάσκαλος έδερνε. Πολλά παιδία εκατουριώντο από τον φόβον των, όταν ο αγριο-δάσκαλος εφώναζε του παιδίου: «βρε θεοκατάρατε!». Ο φάλαγγας καταργήθηκε από τα ελληνικά σχολεία με διάταγμα του Καποδίστρια το 1829, διότι «ο ραβδισμός των παίδων δεν είναι μέσον καλής αγωγής», για να τον διαδεχθεί η βέργα του δασκάλου μέχρι σχεδόν τις μέρες μας… Περί σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών από (Ορθόδοξους) ιερωμένους, απαντά η τρέχουσα επικαιρότητα (δες εδώ)…

Οι γιορτές πέρασαν, φάγαμε το αρνάκι μας, ίσως κάποιοι βαρυστομάχιασαν όταν κάποιοι άλλοι, εδώ κι αλλού, ίσως χόρταιναν με τα …αποφάγια μας, μια και στην Ελλάδα μισό κιλό τρόφιμα και αποφάγια πάνε στα σκουπίδια καθημερινά (δες εδώ)! Ας είναι…Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Ομάδα για τη Δεοντολογία, η ποσότητα τροφίμων που σπαταλιέται στη Γαλλία, θα μπορούσε να θρέψει τον υποσιτισμένο πληθυσμό στη Δημοκρατία του Κονγκό και η ποσότητα που καταλήγει στα σκουπίδια στην Ιταλία, θα μπορούσε να θέσει τέλος στην πείνα στην Αιθιοπία. Στους αντίποδες οι Αυστραλοί (δες εδώ) πετάνε ετησίως τρία εκατομμύρια τόνους τροφίμων στα σκουπίδια. Η εκτεταμένη σπατάλη τροφίμων δεν είναι μόνο θέμα της Γαλλίας, της Ιταλίας ή της Αυστραλίας. Είναι ένα φαινόμενο του σύγχρονου τρόπου ζωής που έχει επεκταθεί σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες. Στη Μεγάλη Βρετανία, μία κρατική υπηρεσία υπολογίζει πως περίπου το 1/3 του συνόλου των τροφίμων πετιέται στα σκουπίδια κι αυτό κοστίζει στους Bρετανούς καταναλωτές περισσότερα από 13 δισ. ευρώ το χρόνο. Ωστόσο, δεν υποφέρει μόνο το πορτοφόλι των καταναλωτών. Το περιβάλλον επίσης το πληρώνει ακριβά, καθώς κάθε χρόνο τα απορρίμματα τροφίμων εκπέμπουν στην ατμόσφαιρα δισεκατομμύρια τόνους αερίων που ενισχύουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Το φαγητό που πετιέται και σαπίζει στις χωματερές εκπέμπει 20 φορές περισσότερο μεθάνιο στην ατμόσφαιρα απ’ ό,τι το διοξείδιο του άνθρακα που εκπέμπουν οι εξατμίσεις των αυτοκινήτων στην ατμόσφαιρα. Και η «συνήθεια» πολλών να πετούν το φαγητό, μεταφράζεται όχι μόνο σε μεθάνιο, αλλά και σε κατά κόρον σπατάλη νερού. Όταν, λοιπόν, πετάμε ένα κιλό βοδινού κρέατος, δεν πετάμε μόνο κάμποσα ευρώ στα σκουπίδια, αλλά και 50 000 λίτρα νερού που χρησιμοποιήθηκαν για να μεγαλώσει το μοσχάρι…Μη κι είναι καιρός ως καταναλωτές να αναρωτηθούμε γιατί μαγειρεύουμε περισσότερα απ’ όσα μπορούμε να φάμε; Γιατί αγοράζουμε τρία κοτόπουλα στην τιμή των δύο, ενώ στην πραγματικότητα χρειαζόμαστε μόνο ένα; Γιατί υποφέρουμε από συλλογική αμνησία όταν πρόκειται για τη σοφία του καλού νοικοκυριού των προηγούμενων γενεών, που γνώριζαν πώς να προγραμματίζουν τα ψώνια του παντοπωλείου και πώς να μαγειρεύουν γεύματα από υπολείμματα; Διάβασε ολόκληρο το άρθρο της Mariann Fischer Boel, Επιτρόπου της ΕΕ για τη γεωργία και την αγροτική ανάπτυξη, για τη σπατάλη σε τρόφιμα ημών των καλοζωισμένων της …οικονομικής κρίσης εδώ.Δείτε και το φιλμάκι ”Chicken a la carte” και κάποια σχόλια εδώ.