My SchBlogOut

Ο καλός δάσκαλος δεν είναι κατ΄ ανάγκη αυτός που έχει διδακτορικό και οι ικανότητές του δεν μπορεί να αξιολογηθούν πριν να μπει στην τάξη. Το αποφασιστικό κριτήριο για το επίπεδο της εκπαίδευσης δεν είναι ούτε το σύστημα των εισαγωγικών εξετάσεων ούτε ο αριθμός των μαθητών στην τάξη, αλλά η ποιότητα των δασκάλων [βλέπε το παράδειγμα της Φινλανδίας],
σημειώνει ο Μ. Μητσός στη στήλη του στην εφ. ΤΑ ΝΕΑ. Σύμφωνα με μια έρευνα του Έρικ Χάνουσεκ, ενός οικονομολόγου του πανεπιστημίου Στάνφορντ, οι μαθητές ενός πολύ κακού δασκάλου μαθαίνουν κατά μέσο όρο σε έναν χρόνο τη μισή από την ύλη που πρέπει να διδαχθούν. Και οι μαθητές ενός πολύ καλού δασκάλου μιάμιση φορά αυτή την ύλη. Η διαφορά που τους χωρίζει είναι εντυπωσιακή: η διδασκαλία ενός ολόκληρου σχολικού έτους! Υπολόγισε ότι οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να «πιάσουν» τις πιο ανεπτυγμένες χώρες στον τομέα της παιδείας (όπως είναι ο Καναδάς και το Βέλγιο) αντικαθιστώντας απλώς το χειρότερο 6-10% των δασκάλων των δημοσίων σχολείων με μέτριους δασκάλους. Πώς μπορεί να γίνει όμως μια αποτελεσματική αξιολόγηση; Ο μόνος τρόπος, γράφει ο Μάλκολμ Γκλάντγουελ στον Νιου Γιόρκερ, είναι να δοκιμάζονται οι δάσκαλοι στην τάξη στη διάρκεια μιας περιόδου «μαθητείας». Με δεδομένο το χάσμα που χωρίζει τους άριστους από τους χείριστους, υπολογίζεται ότι θα πρέπει να δοκιμάζονται τέσσερις υποψήφιοι για να εντοπίζεται ένας καλός δάσκαλος. Κι αυτός ο δάσκαλος θα πρέπει να αμείβεται πολύ καλά. Η μέθοδος αυτή είναι ενδεχομένως αντιπαραγωγική. Κι αν για τα αμερικανικά δεδομένα είναι προωθημένη, για τα ελληνικά είναι ασφαλώς εξωπραγματική. Και ο λόγος, μα ο ΑΣΕΠ, η ΔΟΕ, η ΟΛΜΕ, το? ΥΠΕΠΘ, σχολιάζω εγώ! Έτσι, σε μια συζήτηση που είχα κάποτε με τον νυν πρόεδρο του ΑΣΕΠ του είπα ότι δεν είναι δυνατό οι εκπαιδευτικοί να προσλαμβάνονται μόνο με γραπτό διαγωνισμό, ίσως απαιτείται και συνέντευξη ή ό,τι άλλο?Η απάντησή του μού έδειξε ότι είμαι βαθιά νυχτωμένος! Με άλλα λόγια μου δήλωσε ότι τα ίδια υποστηρίζει σε γραπτές προτάσεις του στον εκάστοτε υπουργό Παιδείας από τότε που ανέλαβε (πάει μια 10ετία…), αλλά πού?να εισακουστεί! Φωνή βοώντος?και ξανά μανά (νέος) διάλογος για την παιδεία, ήτοι άλλα λόγια να αγαπιώμαστε διακομματικά (:ο καθένας τα δικά του μικρο-κομματικο-πολιτικά) ?

Την κατηφόρα του δημόσιου πανεπιστήμιου περιγράφει στην επιφυλλίδα του στην εφ. Το Βήμα ο καθηγητής του ΑΠΘ Μ. Τιβέριος: (?)Το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο κάθε μέρα βυθίζεται όλο και περισσότερο στην απαξίωση και, δυστυχώς, όχι μόνο εξαιτίας των βανδαλισμών. Ανυπόληπτο το καθιστούν και πολλά άλλα που συμβαίνουν στους χώρους του: προπηλακισμοί μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας, ποινικά αδικήματα και η ατιμωρησία τους, συχνές καταλήψεις και γενικά παρεμπόδιση του διδακτικού και ερευνητικού του έργου. Το τραγικό στην όλη υπόθεση είναι ότι όλα αυτά τα δυσάρεστα συναντούν τη σιωπηρή ανοχή, ενίοτε και τη συμπαράσταση, ατόμων ή φορέων που κόπτονται- έτσι τουλάχιστον διατυμπανίζουν στις δημόσιες τοποθετήσεις τους- υπέρ της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης και κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Στην πραγματικότητα, όμως, πρόκειται για εν δυνάμει νεκροθάφτες του δημόσιου πανεπιστημίου. Ο παραλογισμός αυτός δεν είναι χωρίς εξήγηση. Πολλοί είναι αυτοί που δεν εντάσσουν στις πρώτες προτεραιότητες του πανεπιστημίου τη διδασκαλία και την έρευνα, ή ακόμη τη διάπλαση ελεύθερων σκεπτόμενων ατόμων. Δεν είναι λίγοι αυτοί που ενεργούν με καθαρά κομματικά κριτήρια επιδιώκοντας να αποκομίσουν για το κόμμα τους πολιτικά οφέλη, ενώ κάποιοι άλλοι πιθανόν να στοχεύουν και στην ανατροπή του πολιτικού συστήματος. Άλλοι, κυρίως διδάσκοντες, τρέφουν άμετρες προσωπικές φιλοδοξίες και δρουν στους πανεπιστημιακούς χώρους με την προσδοκία να αναρριχηθούν σε υψηλόβαθμες πολιτικές ή κρατικές θέσεις, ενώ ορισμένοι άλλοι χρησιμοποιούν το πανεπιστήμιο ως εφαλτήριο για τις επαγγελματικές ασχολίες τους και λίγο νοιάζονται για την προκοπή του (δες κι εδώ).Σε όλους αυτούς παρέχουν λαμπρό πεδίο δράσης οι, όχι σπάνια, ακατάλληλοι νόμοι για την Ανώτατη Παιδεία που… κατασκευάζουν οι εκάστοτε κυβερνώντες, αλλά και η συχνά ανεύθυνη στάση των κομμάτων της αντιπολίτευσης (?) Έχω επανειλημμένα υποστηρίξει ότι είναι υποχρεωτικό, για το μέλλον αυτού του τόπου, να υπάρξει μια κοινή πολιτική για την παιδεία, και ειδικότερα την ανώτατη, όλων (ή έστω των περισσοτέρων) κοινοβουλευτικών κομμάτων. Όσο αυτό δεν συμβαίνει, θα συνεχίζεται η ελεύθερη πτώση του ελληνικού πανεπιστημίου σε απύθμενο κενό(?)Κυβέρνηση, αντιπολίτευση, μείζονα και ελάσσονα, διδάσκοντες και διδασκόμενοι, ακόμη και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης θα πρέπει εμπράκτως να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν αγωνιζόμενοι ανυπόκριτα για μια αξιοπρεπή ανώτατη δημόσια εκπαίδευση. Θέλουν όμως όλοι αυτοί πράγματι ένα σοβαρό δημόσιο πανεπιστήμιο που να προάγει την επιστήμη και να διαμορφώνει ελεύθερα σκεπτόμενους πολίτες;

Τι χρώμα έχει το αυτοκίνητο σας; Αν είναι κόκκινο έχετε κατά 10% λιγότερες πιθανότητες να εμπλακείτε σε τρακάρισμα απ΄ ότι αν το χρώμα του είναι (το δημοφιλές) ασημί, σύμφωνα με τα αποτελέσματα έρευνας της αυστραλιανής NRMA Insurance, καθώς το ασημί συνδυάζεται με το περιβάλλον, σε αντίθεση με το κόκκινο, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις χαμηλής ορατότητας λ.χ. σε μια συννεφιασμένη μέρα ? Για να φτάσει σε αυτά τα συμπεράσματα, η NRMA φωτογράφισε μια σειρά από αυτοκίνητα διαφόρων χρωμάτων στο ίδιο σημείο κάθε 30 λεπτά από τις 4 το απόγευμα μέχρι τη δύση του ηλίου, παρατηρώντας πως όσο μειωνόταν το φως τόσο πιο δύσκολο ήταν να διακρίνει κανείς τα σκουρόχρωμα αυτοκίνητα, ενώ τα ανοιχτόχρωμα ήταν ακόμη ορατά. Το κίτρινο, το λευκό, το κρεμ και το μπεζ θεωρούνται μαζί με το κόκκινο τα ασφαλέστερα χρώματα αυτοκινήτων, ενώ στην αντίθετη πλευρά το μαύρο, το πράσινο, το ασημί και το μπλε συγκέντρωσαν χαμηλή βαθμολογία όσο αφορά την ορατότητα – εμείς πάντοτε λέγαμε ότι πάμε τα κόκκινα αυτοκίνητα, για τον ίδιο λόγο, και τον τηρούμε… Άλλο ένα σημαντικό στοιχείο της έρευνας είναι ο συσχετισμός του χρώματος του αυτοκινήτου με την σοβαρότητα του ατυχήματος, καθώς οι αριθμοί δείχνουν ότι ο μέσος όρος του κόστους των επισκευών για τα ανοιχτόχρωμα αυτοκίνητα είναι μικρότερος από αυτόν των σκουρόχρωμων, γεγονός που ενδεχομένως δείχνει ότι τα ανοιχτόχρωμα αυτοκίνητα εμπλέκονται σε λιγότερα σοβαρά ατυχήματα. Να προστεθεί σε αυτά ότι στις ΗΠΑ ορίστηκε από το 1939 ότι τα σχολικά αυτοκίνητα θα έχουν χρώμα κίτρινο (ως ποιο ευδιάκριτο στο πρωινό ημίφως), χρώμα που είχε επιλέξει από το 1915 ο John D. Hertz για τα ταξί του ώστε ”να φαίνονται από μακριά”, και η εταιρεία Caterpillar για τα μηχανήματα έργων που κατασκευάζει. Στη χώρα μας, τα σχολικά λεωφορεία και τα μηχανήματα έργων έχουν υποχρεωτικά κίτρινο χρώμα και τα ταξί της Αθήνας πριν 30 περίπου χρόνια από γκρίζα βάφτηκαν κίτρινα.

Σύμφωνα με αρμόδια εκπαιδευτική κρατική υπηρεσία της Αυστραλίας, η διόρθωση των γραπτών από τους δασκάλους με κόκκινο στυλό κάνει κακό στους μαθητές, αφού το κόκκινο χρώμα είναι πολύ επιθετικό και προκαλεί ζημιά στο ψυχισμό τους! Για το λόγο αυτό εγκύκλιος, η οποία μοιράστηκε σε 30 σχολεία στην πολιτεία Κουίνσλαντ, συνιστά στους δασκάλους να διορθώνουν με άλλα χρώματα στυλό και όχι με κόκκινο, έτσι ώστε να μην υπάρχει διαταραχή στην καλή ψυχική υγεία των μαθητών…Κάτι που μου δίνει την ιδέα ότι και οι μαθητές μας στις επικείμενες καταλήψεις θα μπορούν να συμεριλάβουν στα αιτήματά τους, πέρα από το αγωνιστικό:”να φτιάχνουν τις τυρόπιτες τετράγωνες, γιατί τις στρογγυλές δεν ξέρουμε από πού να τις αρχίσουμε”, το εκπαιδευτικο-ψυχολογικό: “όχι στη διόρθωση με κόκκινο στυλό!” Τώρα, αν το πανό της κατάληψης είναι με κατακόκκινα γράμματα, τι να κάνουν τα παιδιά, όλα δικά μας τα θέλουμε;Μοιάζουμε τσιράκια του… Παναθηναϊκού!

Όταν πήγαινα κι εγώ στο πάλαι ποτέ 6τάξιο Γυμνάσιο στον έλεγχο με τη βαθμολογία του τριμήνου υπήρχε η υποσημείωση: ”Βαθμοί μικρότεροι του 12 ουδεμία πρόοδο προοιωνίζουν”. Από τότε είχα την απορία πώς κάποιοι, ας πούμε γνωστοί, γείτονες, συμφοιτητές, φίλοι κ.λπ., κατάφεραν να γίνουν πανεπιστημιακοί καθηγητές ”με βαθμούς μικρότερους του ?12”, ενώ καθόλου δε με εξέπληττε η ανέλιξη άλλων, που από ”μικροί έπαιρναν τα γράμματα” και οι νύξεις τους αυτούς, που δεν?αλλά ”πάντα βρισκόντουσαν μπροστά τους”. Κι όταν τους κατά τη γνώμη άξιους ρώταγα πώς ανέβηκαν βαθμίδα, η συνήθης απάντηση ήταν ”δεν υπήρχε κάποιος άλλος” ή ”τους ξέφυγα”, άλλοτε εξιστορώντας πικάντικες λεπτομέρειες κι άλλοτε αποσιωπώντας τις. Βέβαια, η προσωπική γνώμη (μου) και γνώση περιπτώσεων δεν αποτέλεσε για μένα κανόνα. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να έχει συμβεί ?παρόλο που αδρά έχουν εμφανιστεί στον τύπο ευάριθμα δημοσιεύματα που επαληθεύουν τον κανόνα (δες λόγου χάρη τα παλαιότερα postsεδώ, εδώ κι εδώ) . Για το λόγο αυτό δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία το ( αντί-ΠΟΣΔΕΠ φαντάζομαι) άρθρο του καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς Θ. Πελαγίδη για ”Το Πανεπιστήμιο των κολλητών”. Αξίζει η αναδημοσίευσή του:
«Φανταστείτε μια ευθεία γραμμή με δύο άκρα. Στο ένα άκρο αυτοί που ερευνούν και δημοσιεύουν, στο άλλο αυτοί που απλώς με τη συνδικαλιστική συσπείρωσή τους επιδιώκουν την ακαδημαϊκή τους ανέλιξη και τα ευρύτερα οφέλη του «ακαδημαϊκού τίτλου». Οι πρώτοι αναλώνουν το χρόνο τους στην ερευνητική προσπάθεια και στην καλή διδασκαλία που απορρέει μόνο από αυτήν. Οι δεύτεροι, μειωμένων προσόντων είναι σουλατσαδόροι των γραφείων. Κατανέμουν τον χρόνο τους αποκλειστικά σχεδόν στην αναζήτηση συμμαχιών, αλληλοεξυπηρετήσεων, εκβιασμών, αδιαφανών συμφωνιών. Ασταμάτητα, μέχρι να επιτύχουν τις καλύτερες δυνατές συμμαχίες στη βάση των προσωπικών τους συμφερόντων. Η αξιοκρατία και η ακαδημαϊκή τάξη και συμπεριφορά χαρακτηρίζει τη μικρότερη σε αριθμό και ισχύ πρώτη ομάδα. Η αδιαφάνεια και η διαφθορά, την πολυάριθμη και ισχυρότερη δεύτερη. Τώρα υποθέστε ότι ένας καλός καθηγητής δύναται (λέμε τώρα?) να εκλεγεί στο Τμήμα και έχει να διαλέξει ένα από τα δύο άκρα. Πρέπει να κατανοήσετε ότι θα διαλέξει την ομάδα εκείνη που θα του εξασφαλίσει την ακαδημαϊκή προαγωγή και όλα τα «καλά» της ήσυχης ακαδημαϊκής ζωής. Το σύστημα, και γενικότερα όλο το θεσμικό περιβάλλον που το διαμορφώνει, θα τον οδηγήσει στο άκρο των μετρίων. Και σιγά σιγά, πιθανώς θα τον αλλοτριώσει κιόλας με την πάροδο των ετών. Άλλωστε, θα χρειαστεί πολύ σθένος για να αντιδρά μια ζωή σε εκείνη την ισχυρή ομάδα που μετέρχεται αδίστακτα κάθε μέσο χωρίς ενοχές και χρησιμοποιεί όλο τον χρόνο για να δημιουργεί καθημερινή φθορά και προβλήματα στους άλλους?Αυτό στην καλύτερη περίπτωση που ο δρόμος πρόσληψης είναι ανοικτός ή έστω υπάρχουν κάποια διόδια όπως «?θα σε εκλέξουμε αλλά εσύ θα κάνεις ένα, δύο, τρία? δώρα κ.λπ.». Συνήθως μπορεί να βρεθεί κάποιος καθηγητής από ένα πανεπιστήμιο του εξωτερικού όπως το Rutgers, το ΜΙΤ, το Bristol, το Southampton μ? ένα κάρο δημοσιεύσεις και ετεροαναφορές στο έργο του, που έχει το θράσος να υποβάλει στην ανοικτή προκήρυξη θέσης, η οποία, εννοείται ότι είναι «φωτογραφία» από κάποιο άθλιο ελληνικό βιβλίο του «εσωτερικού συναδέλφου» Α? δυστυχώς ατύχησε ο ξενιστής! Προτεραιότητα έχει ο «ντόπιος» με το ανύπαρκτο έργο, τα σπασμένα αγγλικά, το «κοινωνικό έργο» και το «δημοκρατικό ήθος» (δηλαδή τη ?«συνδικαλιστική δράση»). Ο τρόπος είναι πάντα ο ίδιος. Συγκροτείται μια στημένη επιτροπή που συντάσσει μια άθλια έκθεση η οποία βγάζει ένα αστείο πόρισμα που εξυμνεί τον εξωτερικό αλλά? δυστυχώς τον βγάζει εκτός γνωστικού αντικειμένου. Εκλέγεται ο «ντόπιος» (insider). Άλλωστε έχει την ψήφο του για την οποία ενδιαφέρονται οι πρόεδροι, οι διευθυντές και κυρίως οι διακομματικές πρυτανίες, οι οποίες μονίμως παρεμβαίνουν. Τι στο καλό, τόσα χρόνια οικοδομούνται οι σχέσεις, σφυρηλατούνται οι προσοδοθηρικές ομάδες, γίνονται οι αλληλοεξυπηρετήσεις.Όλα μέχρι εδώ αφορούν ένα μέρος της Γενικής Συνέλευσης (Γ.Σ.). Το άλλο είναι οι φοιτητές. Σχεδόν 50% της Γ.Σ. (!). Ενας σοβαρός υπουργός δεν έχει βρεθεί να καταργήσει αυτήν την αθλιότητα. Σθεναρά αντιστέκονται όλοι, και ιδίως οι «εσωτερικοί τρόφιμοι-σουλατσαδόροι». Και όχι τυχαία! Δείτε τι γίνεται:H συνδικαλιστική μαφία (μην σοκάρεστε από τον όρο, θα καταλάβετε στη συνέχεια), έχει στην κατοχή της τις ψήφους των φοιτητών. Τι διδάσκει η «ορθολογική επιλογή»; Διδάσκει ότι το κίνητρο που έχουν είναι να προχωρήσουν στην ανταλλαγή των ψήφων με οτιδήποτε διευκολύνει την αναπαραγωγή των ιδίων. Ωπ, εδώ υπάρχει βαρέλι με «χοιρινό λίπος» (pork-barrel politics), θα έλεγε ένας καθηγητής «θετικής πολιτικής οικονομίας». Η αδίστακτη φάρα των σουλατσαδόρων θα κοιτάξει να πουλήσει τους φοιτητικούς βαθμούς ώστε να κερδίσει ψήφους. Ένα πολύ ωραίο εμπόριο ορθολογικών παικτών. Η ομάδα φοιτητών που θα βρεθεί κάτω από την «παράταξη» θα περάσει με ευκολία τα μισά μαθήματα. Ακόμη και οι απλοί, ανυποψίαστοι φοιτητές θα έχουν ισχυρό κίνητρο να συνταχθούν στη συνδικαλιστική νεολαία. Οι δε συνδικαλιστές που διακρίνονται για τη δουλειά αυτή, προβιβάζονται σε υπαλλήλους του Πανεπιστημίου συνήθως στο Ταμείο, στον λεγόμενο «ειδικό λογαριασμό» της διοίκησης, ο οποίος είναι γεμάτος από αργόσχολα και άχρηστα παιδιά καθηγητών (νεποτισμός), συγγενείς και πρώην συνδικαλιστές. Ολοι λοιπόν αυτοί συγκροτούν μια ωραία, μεγάλη ομάδα/παρέα των κολλητών. Να μην ξεχάσουμε όμως το πιο σημαντικό, την πιο ισχυρή κολλητική ουσία. Το χρήμα.Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση έχει αγριέψει και οι πόρτες έχουν κλείσει γιατί τα συμφέροντα έχουν μεγαλώσει από τα τεράστια έσοδα των «μεταπτυχιακών-μούφα». Ναι, μούφα, άμα διδάσκουν αυτοί με τα «σπασμένα αγγλικά» και το «δημοκρατικό ήθος». Δέκα χιλιάδες ευρώ δίδακτρα το κεφάλι. Πενήντα ή εκατό οι μεταπτυχιακοί φοιτητές (έχουν κι αυτοί εκπροσώπηση στη Γ.Σ.) σε κάθε κύκλο. Πολλαπλασιασμό ξέρετε. Τα χρήματα αυτά λιπαίνουν πολλές τρύπες, διαφθείρουν συνειδήσεις. Η κυρίαρχη ομάδα των «σουλατσαδόρων» έχει αποκτήσει των έλεγχο των πόρων και κάνει το παιχνίδι πιο σκληρό. «Μόνον οι δικοί μας μπαίνουν». Ο ένας δίνει στον άλλο και πάει λέγοντας. Αδύνατο να βρεις άκρη από τις μικροσυμφωνίες, τις ανταλλαγές, τα μικρά εγκλήματα (μεταξύ τους).Τώρα, σίγουρα θα νομίσετε ότι είμαι κάποιος ριγμένος, δυσαρεστημένος, οργισμένος, τύπος, τέλος πάντων έχω κάποιου είδους εμμονή ή προκατάληψη. Πιθανόν. Πάντως, έγινα χωρίς ταλαιπωρίες τακτικός καθηγητής 39 χρονών. Λατρεύω την έρευνα και την ενασχόληση με τις ιδέες και είμαι ευτυχής που είμαι ακαδημαϊκός, δηλαδή δεν έχω απωθημένα. Να σας πω επίσης ότι στο τέλος, κι εμένα με βολεύει αυτή η κατάσταση, έστω βραχυχρονίως. Καταλήγω να κάνω μόνο τα εντελώς απαραίτητα, διοικητικά, κ.λπ. Όμως, χάνει η κοινωνία, οι οικογένειες, τα παιδιά. Το δε σύστημα αναπαράγει τον εαυτό του. Να σας πω επίσης ότι η μικρή ομάδα των πραγματικών ακαδημαϊκών που έχει με πολύ κόπο τρυπώσει στο σύστημα από το εξωτερικό τα τελευταία χρόνια είναι συνήθως καταπληκτικής ποιότητας, διεθνούς επιπέδου (δεν έχετε με μια ματιά στο Διαδίκτυο να δείτε τα βιογραφικά τού καθενός), αλλά δυστυχώς όλοι ταλαιπωρούνται από το προσοδοθηρικό, αναχρονιστικό, άθλιο πλαίσιο που κανείς πολιτικός δεν τολμά να αγγίξει. Επίσης, να πω ότι υπάρχουν και λίγα Τμήματα, τουλάχιστον στη δική μου επιστήμη, κορυφαία (!), που αδικούνται κατάφωρα από τη γενική εικόνα. Βασανιστικά ερωτήματα δημιουργούνται. Γιατί δεν αντιγράφουμε το θεσμικό πλαίσιο των καλύτερων πανεπιστημίων διεθνώς; Γιατί δεν εφαρμόζουμε την ακαδημαϊκή αξιολόγηση άμεσα; Γιατί δεν στέλνουμε στα σπίτια των οικογενειών των υποψηφίων φοιτητών, μαζί με το μηχανογραφικό, και μια λίστα με την αξιολόγηση των Τμημάτων; Γιατί δεν μισθοδοτούμε τους καθηγητές κατευθείαν από τα ιδρύματα κι όχι από το κράτος; Γιατί δεν απελευθερώνουμε το πανεπιστήμιο από τα κρατικά δεσμά των αστείων, δημοσιοϋπαλληλικών διατάξεων και των προσοδοθηρικών διακομματικών ομάδων και δεν τα μετατρέπουμε σε μη-κερδοσκοπικά δημόσιου συμφέροντος ιδρύματα σε μια ανταγωνιστική και διαφανή, αποκλειστικά δημόσια αγορά; Μετά από όλα αυτά, καταλάβατε γιατί στις διεθνείς λίστες αξιολόγησης τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι χαμένα σε βαθύ πηγάδι;»