My SchBlogOut

Ερευνητές του Πανεπιστημίου Γέιλ, ΗΠΑ, παρουσίασαν ένα επαναστατικό σύστημα στο οποίο έδωσαν τον χαρακτηρισμό «αντιλέιζερ». Σε αντίθεση με τα συμβατικά λέιζερ που εκπέμπουν φως, το «αντιλέιζερ» το απορροφά το φως και το μετατρέπει σε θερμότητα, η οποία στη συνέχεια μπορεί να μετατραπεί σε ηλεκτρική ενέργεια.Τα συμβατικά λέιζερ παράγουν διαδοχικές δέσμες φωτονίων μέσα σε κάποια συσκευή από ειδικό υλικό που τα ενισχύει και στη συνέχεια τα φωτόνια εξέρχονται από τη μία ή και τις δύο άκρες της συσκευής με τη μορφή ακτίνας 9δες εδώ). Το 2010 ομάδα ερευνητών του Πανεπιστημίου Γέιλ ανέπτυξε τη θεωρία της αντιστροφής αυτής της διαδικασίας και τώρα μια άλλη ομάδα ερευνητών του Γέιλ βρήκε τρόπο να εφαρμόσει την αντιστροφή χρησιμοποιώντας μια μικροσκοπική ράβδο πυριτίου 110 μικρομέτρων. Στα πειράματα οι ερευνητές επέλεξαν να χρησιμοποιήσουν ένα είδος φωτός πολύ κοντινό στο υπέρυθρο φως με μήκος κύματος 998,5 νανομέτρων. Η ράβδος κατάφερε να απορροφήσει το 99,4% του φωτός μετατρέποντάς το σε θερμότητα αντί σε ακτίνα λέιζερ.Η τεχνολογία αυτή αναμένεται να έχει διάφορες εφαρμογές, όπως για παράδειγμα στους υπολογιστές της λεγόμενης «οπτικής τεχνολογίας» που θα χρησιμοποιούν φως για να μεταδίδουν σήματα (πληροφορίες) μεταξύ των επεξεργαστών τους. Το «αντιλέιζερ» θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για να αυξήσει σημαντικά τη λειτουργία και την αποδοτικότητα αυτών των υπολογιστών. Επίσης το αντιλέιζερ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στα ακτινολογικά μηχανήματα καθώς επίσης και σε νέας γενιάς αισθητήρες.

Πηγή: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=33&artId=385527&dt=19/02/2011#ixzz1EQjIn17n

Ένα νέο υλικό με βάση το παλλάδιο υπόσχεται επιδόσεις ατσαλιού και όψη γυαλιού! Κατασκευάστηκε στο κέντρο έρευνας του Τεχνολογικού Πανεπιστήμιου της Καλιφόρνιας (Cal Τech)σε συνεργασία με Εθνικό Εργαστήριο Δοκιμών Lawrence Βerkeley Νational Laboratory των ΗΠΑ. Έπειτα από 109 πειραματισμούς, ο κύριος ερευνητής υλικών του Cal Τech Μάριος Δημητρίου (γεννήθηκε το 1970, στη Λεμεσό της Κύπρου), κατόρθωσε να δομήσει ένα ατσαλόγυαλο από παλλάδιο, το υαλόμορφο παλλάδιο (Ρd79Αg3.5Ρ6Si9.5Ge2 η σύστασή του) που συμπεριφερόταν ιδανικά. Αναμένονται άμεσα εφαρμογές του στην οδοντιατρική, αλλά και στις οθόνες κινητών και ρολογιών. Περισσότερα εδώ: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=33&artId=378410&dt=16/01/2011#ixzz1BEwnSbU6

Την τελευταία πενταετία οι εταιρείες παραγωγής «έξυπνων» ηλεκτρονικών παιχνιδιών, έχοντας ήδη κατακτήσει το παιδικό και εφηβικό κοινό, αποφάσισαν να επεκταθούν και σε ένα πιο «ώριμο» κοινό, λανσάροντας ηλεκτρονικά παιχνίδια που «γυμνάζουν το μυαλό». Τι το διαφορετικό όμως προσφέρουν αυτά τα παιχνίδια; Οπως διατείνονται οι κατασκευαστές τους, «ακονίζουν το μυαλό» μέσω της επίλυσης σταυρόλεξων, Sudoku, αριθμητικών πράξεων και γρίφων, αλλά και μέσω της εξάσκησης της μνήμης και της παρατηρητικότητας. Το διασημότερο μάλιστα από αυτά, το «Brain Training», σχεδιασμένο από την ιαπωνική Nintendo για τη φορητή παιχνιδομηχανή DS, φέρει την υπογραφή του Ιάπωνα νευροεπιστήμονα δρα Ryuta Kawashima. Η αποτελεσματικότητα όμως αυτών των παιχνιδιών όσον αφορά την εν γένει βελτίωση των νοητικών επιδόσεων όσων τα χρησιμοποιούν αμφισβητείται από πολλούς νευροεπιστήμονες. Όπως υποστηρίζουν οι Βρετανοί επιστήμονες που διεξήγαγαν την έρευνα, όσοι παίζουν συστηματικά αυτά τα παιχνίδια γίνονται σιγά σιγά όλο και πιο ικανοί στην επίλυση των συγκεκριμένων ασκήσεων, δεν παρουσιάζουν όμως αυξημένες επιδόσεις στα καθιερωμένα τεστ ελέγχου των νοητικών δεξιοτήτων. Η πρόσφατη έρευνα πραγματοποιήθηκε από μεγάλη ομάδα γνωσιακών ψυχολόγων και νευροεπιστημόνων του Medical Research Council του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ με την υποστήριξη του BBC. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη έρευνα που έχει γίνει μέχρι σήμερα με αντικείμενο τα ηλεκτρονικά παιχνίδια νοητικής εκγύμνασης: σε αυτήν συμμετείχαν εθελοντικά πάνω από 11.000 τηλεθεατές της επιτυχημένης βρετανικής τηλεοπτικής εκπομπής επιστημονικού περιεχομένου «Bang goes the theory». Το «πείραμα» κράτησε έξι εβδομάδες και οι τηλεθεατές, ηλικίας από 18 έως 60 ετών, χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες: η πρώτη εξασκήθηκε με ένα παιχνίδι τύπου brain trainer επί δέκα λεπτά την ημέρα τρεις φορές την εβδομάδα• στη δεύτερη ομάδα δόθηκε μια σειρά από προβλήματα που απαιτούν την ενεργοποίηση γενικότερων νοητικών ικανοτήτων, όπως η ικανότητα συλλογισμού, επίλυσης προβλημάτων, λήψης αποφάσεων• από την τρίτη ομάδα, τέλος, ζητήθηκε να απαντήσει σε ερωτήσεις γενικής παιδείας χρησιμοποιώντας το Διαδίκτυο. Μετά το πέρας των έξι εβδομάδων καμία από τις τρεις ομάδες δεν παρουσίασε εμφανή βελτίωση των νοητικών της επιδόσεων στα τεστ γενικών νοητικών δεξιοτήτων. Βελτίωση εμφάνισαν αποκλειστικά τα άτομα της πρώτης ομάδας αλλά μόνο στην επίλυση των συγκεκριμένων προβλημάτων στα οποία είχαν εξασκηθεί. Κατά τον Adrian Owen, επιστημονικό υπεύθυνο της έρευνας, αυτό σημαίνει ότι η εξάσκηση στα ηλεκτρονικά παιχνίδια νοητικής εκγύμνασης δεν επηρεάζει ούτε ωφελεί τις υπόλοιπες νοητικές ικανότητες, συνεπώς η ιδέα ότι όταν εξασκείται κάποιος σε αυτά θα γίνει εξυπνότερος, είναι τελείως αβάσιμη. Συμπληρώνει βέβαια ότι τα παιχνίδια αυτά ούτε ωφελούν αλλά ούτε και βλάπτουν τον εγκέφαλό μας. Υπάρχουν όμως και άλλοι τρόποι για να μην αφήνουμε τον εγκέφαλό μας να «σκουριάζει». Και εν πάση περιπτώσει, αν κάποιος διασκεδάζει με αυτό τον τρόπο, έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει. Ας μην αυταπατάται όμως ότι επειδή ανεβάζει τη βαθμολογία του σε αυτά τα παιχνίδια, γίνεται αυτομάτως και εξυπνότερος από άλλους ανθρώπους που δεν ασχολούνται με αυτό το είδος ψυχαγωγίας.

Πηγή:http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=26/06/2010&id=177069

Αμερικανοί επιστήμονες, υπό τον δρα Κρεγκ Βέντερ (John Craig Venter), κατόρθωσαν, για πρώτη φορά, να δημιουργήσουν ένα συνθετικό ζωντανό κύτταρο, ένα σημαντικό επιστημονικό ορόσημο που φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στην τεχνητή ζωή. Οι ερευνητέςανέπτυξαν τεχνητά το γενετικό «λογισμικό» (γονιδίωμα) ενός βακτηρίου και στη συνέχεια το εισήγαγαν σε ένα κύτταρο. Δημιουργήθηκε έτσι ένα μικρόβιο με συνθετικό DNA, που δεν αποτελεί ακόμα μια πλήρως τεχνητή ζωή, αλλά ανοίγει το δρόμο γι’ αυτήν στο μέλλον.«Πρόκειται για το πρώτο αυτό-αναπαραγόμενο είδος στον πλανήτη μας, του οποίου ο πατέρας είναι ένας κομπιούτερ», δήλωσε ο Βέντερ. Το επίτευγμα των ερευνητών του Ινστιτούτου Κρεγκ Βέντερ, χαιρετίστηκε σαν σημαντικό επιστημονικό βήμα, όμως οι επικριτές επεσήμαναν ότι η δημιουργία συνθετικών οργανισμών γεννά πολλούς κινδύνους. Από την πλευρά τους, οι ερευνητές ευελπιστούν ότι ο σχεδιασμός τεχνητών βακτηριακών κυττάρων θα επιτρέψει την ανάπτυξη νέων φαρμάκων, αλλά και καυσίμων, ενώ μπορεί να βοηθήσει ακόμα και στην απορρόφηση των «αερίων του θερμοκηπίου» και στην κλιματική αλλαγή. Περισσότερα εδώ και εδώ.

Στις 12 Απριλίου του 1961 στις 09:07 (ώρα Μόσχας) ο Σοβιετικός κοσμοναύτης Γιούρι Γκαγκάριν ξεκίνησε το ιστορικό ταξίδι του στο Διάστημα με το διαστημόπλοιο «Βοστόκ 1». Εικοσιπέντε λεπτά μετά την εκτόξευση μπήκε σε ελλειπτική τροχιά με ταχύτητα 7,61 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο. Η επιχείρηση του έδωσε επάξια τον τίτλο του πρώτου ανθρώπου που ταξίδεψε στο Διάστημα και μπήκε σε τροχιά γύρω από τη Γη.Το Σοβιετικό Επιτελείο τον προήγαγε, όσο ήταν στο Διάστημα, σε ταγματάρχη (ήταν πιλότος σε Mig-15), για την περίπτωση που δεν γυρνούσε. Μάλιστα, είχαν ετοιμαστεί τρία δελτία τύπου για την αποστολή πριν την εκτόξευση: ένα για την περίπτωση επιτυχίας και δυο για την περίπτωση αποτυχίας. Ο Γκαγκάριν δεν είχε τον έλεγχο του σκάφους του, επειδή κανείς δεν ήξερε πώς οι συνθήκες κατά την πτήση θα επηρέαζαν τον άνθρωπο βιολογικά και ψυχολογικά. Ο συνδυασμός για το ξεκλείδωμα του χειριστηρίου βρισκόταν μέσα σ’ ένα σφραγισμένο φάκελο που είχε μαζί του, ενώ το σκάφος ελεγχόταν από επιτελείο επιστημόνων και τεχνικών στη Γη.Μετά από 67 λεπτά σε τροχιά, το προσωπικό ελέγχου πτήσης έδωσε εντολή στο σκάφος να πυροδοτήσει τους κινητήρες επιβράδυνσης και να αρχίσει την επανείσοδό του στην ατμόσφαιρα. Ο Γκαγκάριν δεν προσγειώθηκε μαζί με την κάψουλα, αλλά χρησιμοποίησε το εκτινασσόμενο κάθισμά του σε ύψος 7 χιλιομέτρων, και μετά από ελεύθερη πτώση χρησιμοποίησε το αλεξίπτωτό του και προσγειώθηκε κοντά στην πόλη Τακτάροβα. Μια γυναίκα, η εγγονή της και η αγελάδα τους ήταν οι πρώτοι που είδαν τον Γκαγκάριν να επιστρέφει. Η συνολική διάρκεια της αποστολής, που τελείωσε στις 10:55 ώρα Μόσχας με την προσγείωση του Γκαγκάριν, ήταν 108 λεπτά. Σκοτώθηκε στις 27 Μαρτίου 1968, σε ηλικία 34 ετών, από την πτώση του μαχητικού του.

Τα κοινά λάπτοπ μπορούν πλέον να αξιοποιηθούν και ως μίνι-σεισμογράφοι! Την ιδέα είχε η γεωλόγος Ελίζαμπεθ Κόχραν, όταν έμαθε ότι οι φορητοί Η/Υ διαθέτουν επιταχυνσιόμετρο (όπως είναι τα μοντέρνα Macbooks και ThinkPads) με σκοπό να ανιχνεύει την κίνηση και να δίνει εντολή για το σβήσιμο του σκληρού δίσκου, όταν το μηχάνημα πέσει. Χάρη σε αυτό το όργανο και ειδικό λογισμικό (που μπορεί ο χρήστης να «κατεβάσει» από τη διεύθυνση http://qcn.stanford.edu ) είναι δυνατό το λάπτοπ να μεταδώσει δεδομένα σχετικά με ένα τοπικό σεισμό και να τα στείλει στους ερευνητές που συντονίζουν το δίκτυο, στα πανεπιστήμια Στάνφορντ και Ριβερσάιντ των ΗΠΑ, αποτελώντας τμήμα ενός «στρατού εθελοντών» με την ονομασία “Quake-Catcher Network”. Το πρόγραμμα «τρέχει» συνεχώς αθόρυβα την ώρα λειτουργίας του υπολογιστή και μπορεί να αξιοποιήσει το επιταχυνσιόμετρο για την ανίχνευση του «τρέμουλου» της Γης και του επερχόμενου σεισμού και να μεταφέρει αυτομάτως τα δεδομένα μέσω του Διαδικτύου στους ερευνητές. Περίπου 1000 άτομα από 61 χώρες ήδη συμμετέχουν εθελοντικά στην πρωτοβουλία. Το δίκτυο ευελπιστεί ότι θα προσθέσει 10 000 εθελοντές στο δυναμικό του τα επόμενα χρόνια, σε διεθνές επίπεδο. Ήδη μοίρασε 100 USB αισθητήρες (επιταχυνσιόμετρα) σε κατόχους φορητών Η/Υ στην Χιλή, για να βοηθήσουν στην καταγραφή των μετασεισμών.

Πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.episthmh-texnologia&id=144920

Οι φόβοι για την υγεία μας από την πυρηνική ακτινοβολία είναι υπερβολικοί, υποστηρίζει ο Wade Allison, καθηγητής Μοριακής Φυσικής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και καλεί τις κυβερνήσεις να εκμεταλλευθούν καλύτερα και περισσότερο την πυρηνική ενέργεια για να αντιμετωπίσουν τις κλιματικές αλλαγές. Αν και δεν αμφισβητεί τους κινδύνους της έκθεσης σε υψηλά επίπεδα ακτινοβολίας, ισχυρίζεται ότι, αντίθετα με την κοινή πεποίθηση, τα χαμηλά επίπεδα ακτινοβολίας μπορεί να τα αντέξει το ανθρώπινο σώμα. Στο ερώτημα “Πόσο επικίνδυνη είναι η ιοντίζουσα ακτινοβολία;” απαντά ότι “Εν συντομία η ακτινοβολία είναι για χίλιες φορές λιγότερο επικίνδυνη από τα τρέχοντα πρότυπα ασφάλειας.” Οι περισσότεροι επιστήμονες που απάντησαν σχετικά σε δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας «Guardian» διαφωνούν με τις απόψεις του Άλισον, όμως η συζήτηση τονίζει πόσο λίγα γνωρίζει η επιστημονική κοινότητα σχετικά τον τρόπο με τον οποίο το ανθρώπινο σώμα αντιμετωπίζει χαμηλές δόσεις ακτινοβολίας – ένα κρίσιμο ζήτημα καθώς οι τομογραφίες και οι ακτινοθεραπείες χρησιμοποιούνται όλο και συχνότερα.Περισσότερα εδώ κι εδώ.Περί ιοντιζουσών ακτινοβολιών, δες κι εδώ.