Μια ξεχωριστή και διαφορετική μέρα ήταν η σημερινή στη διαδικτυακή μας τάξη.
Γιορτάσαμε την Παγκόσμια Ημέρα του Παιδικού Βιβλίου με τη συντροφιά της κ. Εύης Γεροκώστα. Απολαύσαμε τη σαγηνευτική της αφήγηση του νέου της βιβλίου «ΧΡΑΤΣ». Μας αποκάλυψε και ένα μυστικό στην διαχείριση των συναισθημάτων.
Τα παιδιά μιλήσανε για τα όνειρά τους, μοιραστήκανε τους φόβους τους,ζωγραφίσανε τα δικά τους συναισθήματα.
Το Χρατς άγγιξε στις καρδιές μας. Τόσο απλά!
Διαβάστε την Συνέντευξη της Εύης Γεροκώστα για το XΡΑΤΣ στο Elniplex και τον Απόστολο Πάππο.
Xρατς, Εύη. Ο ήχος αυτού του βέλκρου στα παπούτσια γίνεται ο τίτλος του νέου σου βιβλίου. Μίλησέ μας γι’ αυτό…
Για άλλη μια φορά όλα ξεκίνησαν από την αφήγηση. Μια συνάντηση ανάμεσα σε μένα, μια μουσικό -τη Μάτα Κούρτη-, και έναν beatboxer -τον Βασίλη Παπούλια (στα Πετράλωνα ήταν, μια ζεστή μέρα). Μια πρόταση να συνεργαστούμε και να φτιάξουμε μια παράσταση για το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, φυσικά με θέμα τη μουσική. Βουνό φαινόταν όλο αυτό. Εμείς όμως το κάναμε να μοιάζει με λοφάκι.
Η ιστορία γράφτηκε, η παράσταση «Μπαμπά, θα γίνω μαέστρος!» ετοιμάστηκε με ταχύτητα φωτός και παρουσιάστηκε κάμποσες Κυριακές στο Μέγαρο Μουσικής. Αφήγηση, τραγούδι, beatbox. Και γέλια. Πολλά κυριακάτικα γέλια.
Ο κύκλος παραστάσεων ολοκληρώθηκε και η ιστορία αποκοιμήθηκε. Την ξύπνησε όμως ένα καλειδοσκόπιο, που κάτι είδε σ’ αυτή την ιστορία.
Κι εγώ, που γράφω σχεδόν πάντα μια κι έξω και χωρίς ν’ αλλάζω πολλά, αυτή την ιστορία τη γνώρισα από την αρχή. Αυτή την αρχή κράτησα, βρήκα και το τέλος της. Στοίχημα μεγάλο να γράφει κανείς με λίγα λόγια -όσα είναι αρκετά.
Το βιβλίο δεν θα μπορούσε να έχει άλλο τίτλο πέρα από Χρατς. Φαντάζεστε με πόσους διαφορετικούς τρόπους μπορεί ν’ ακουστεί αυτή η λέξη από το στόμα και το σώμα; Αν συναντήσετε κάπου τη Μάτα και τον Βασίλη, θα σας πουν ότι αυτοί οι τρόποι είναι αμέτρητοι…
Γιατί ο ήρωας αδυνατεί να δέσει τα κορδόνια του;
Επειδή δεν έχει συναντήσει ακόμα τον «μαγικό βοηθό» που θα τον προκαλέσει να τα δέσει. Έναν τσαγκάρη, μια γάτα, μια πασχαλίτσα, μια δεκαοχτούρα, ένα κορίτσι, μια βροχή… Φαντάσου όλοι αυτοί -κι άλλοι τόσοι- να χάριζαν στον ήρωα ζευγάρια κορδόνια, άλλος με τα χέρια του, άλλος με τα φτερά του, άλλος με τα πατουσάκια του… Θα ερχόταν η μέρα που όλα αυτά τα κορδόνια θα βρίσκονταν στα χέρια του και… κάτι θα έπρεπε να τα κάνει. Θα κοιτούσε μια τα παπούτσια με τα χρατς και μια τα άλλα, εκείνα που περίμεναν να δεθούν με κορδόνια. Κάποια στιγμή λοιπόν θα τολμούσε ν’ αγγίξει το άπιαστο.
Πόσο σημαντικά είναι τα συναισθήματα σε ένα παιδί; Πόσο μπορεί ο φόβος, το άγχος να παρεμποδίσουν τη γνώση;
Όλα τα συναισθήματα καλοδεχούμενα είναι. Πώς θα νιώσουμε ότι ζούμε αν δεν τα γνωρίσουμε όλα; Ο φόβος, το άγχος, όλα τα αρνητικά συναισθήματα έχουν και την άλλη του πλευρά.
Μπορούν ορμή να δώσουν στα παιδιά και τόλμη να παλέψουν και να τα νικήσουν. Ακόμα όμως κι αν δεν το καταφέρουν, τουλάχιστον θα έχουν δοκιμάσει. Και, το σημαντικότερο, θα ξέρουν το πρόσωπο αυτών των συναισθημάτων. Έτσι θα μάθουν να πορεύονται μαζί τους και ίσως, μια μέρα, τα φέρουν στα δικά τους μέτρα.
Η διαχείριση των συναισθημάτων λείπει πολύ από οικογένειες και σχολεία, ειδικά όσο ανεβαίνουμε σε ηλικία. Έχεις επισκεφθεί δεκάδες σχολεία, έχεις συναντήσει εκατοντάδες παιδιά. Τι θα πρότεινες πάνω σε αυτό το θέμα;
Ένα έχουμε να κάνουμε: να πιανόμαστε από τις ασήμαντες αφορμές που μας δίνουν τα παιδιά -και είναι τόσες πολλές-, και να τους δίνουμε κι άλλες, ακόμα πιο ασήμαντες.
Πώς δένουμε κόμπους στα συναισθήματα των παιδιών μας; Ποια βασικά λάθη κάνουμε;
Ακριβώς τα ίδια λάθη που κάνουμε και με τον εαυτό μας. Καθρέφτες είμαστε οι μεγάλοι και τα παιδιά βλέπουν τον εαυτό τους μέσα μας.
Τι μας προσφέρει να «κοιτάμε ψηλά»;
Έγραψε σε μια ιστορία του ο Αργύρης Χιόνης: «Αν δεν σηκώνετε, πότε πότε, το βλέμμα σας στον ουρανό, υπάρχει κίνδυνος να χάσετε θαύματα που συμβαίνουν εκεί πάνω. Αν πάλι περπατάτε κοιτώντας συνέχεια ψηλά, υπάρχει κίνδυνος να πατήσετε μια παπαρούνα που φύτρωσε στο πεζοδρόμιο.
Όλα χρειάζονται λοιπόν. Υπάρχει όμως κάτι που κερδίζουμε μόνο κοιτάζοντας ψηλά. Όταν περπατάμε με το κεφάλι χαμηλωμένο η ανάσα και η φωνή μας κρύβονται και παλεύουν ν’ ακουστούν. Όταν όμως κοιτάξουμε όλο αυτό το θαύμα που υπάρχει πάνω μας η φωνή ανοίγει. Κι όταν η φωνή ανοίγει μπορεί ν’ ακουστεί μέχρι την άκρη του κόσμου. Τότε οι κόμποι μας ξυπνούν, λύνονται και τρέχουν να μάθουν τη ζωή.
Το βιβλίο ΧΡΑΤΣ μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο.
Να ευχηθούμε καλοτάξιδο το ΧΡΑΤΣ!!!
Ευχαριστούμε πολύ την κ. Εύη Γεροκώστα και περιμένουμε να τη φιλοξενήσουμε από κοντά στην τάξη μας!
Από την πρώτη αφήγηση του παραμυθιού τα παιδιά ενθουσιάστηκαν. Τους άρεσε πολύ η ιστορία της Μαριλούς και τα παιδιά δραματοποίησαν το παραμύθι πολλές φορές. Ετοίμασα το νοσοκομείο του δάσους, τη ρεματιά.
