Όταν τα παιδιά αφήνουν τη φαντασία τους ελεύθερη δημιουργούν τα δικά τους λογοτεχνικά έργα. Έτσι και στο σχολείο μας ,δύο μαθήτριες του Α’3 αξιοποιώντας με μοναδικό τρόπο μια άσκηση δημιουργικής γραφής που ζητούσε από τους μαθητές να δώσουν ένα δικό τους τέλος στο κείμενο της Ειρήνης Μάρρα, «Τα κόκκινα λουστρίνια», φαντάστηκαν και δημιούργησαν τα κείμενα που σας παραθέτουμε. Απολαύστε τα!
Τα κόκκινα λουστρίνια
…Είχε στον νου του ολοένα την κόρη του δασκάλου. Δεν έβλεπε μπροστά του. Όλα τού φαίνονταν σκιές. Σκιά τα κρεβάτια με τ’ αδέρφια που μαλώνανε για τα μαξιλάρια. Σκιά ο πατέρας που ρουφούσε το βιδάνι στο ποτήρι του. Σκιά η αδερφή του που σήκωνε το τραπέζι.
Την κοίταξε πιο προσεχτικά. Πόσο ξέθωρη ήταν μπροστά στην άλλη! Τα μαλλιά της δεν έπεφταν σγουρά στους ώμους. Είχε μια πλεξούδα ίσια που τη σφιχτόδενε στον σβέρκο της μ’ ένα λαστιχάκι των πακέτων. Δεν περπατούσε καμαρωτά. Η μάνα την είχε μάθει να κοιτάζει το χώμα, έτσι που καλά καλά δεν έβλεπες τι χρώμα είχανε τα μάτια της.
Εκείνη την στιγμή πέρασαν σκέψεις απ’το μυαλό του , όπως να μην δώσει τα όμορφα λουστρίνια στην κοπέλα αλλά να τα δώσει στην αδερφή του. Όμως αρνήθηκε να ακολουθήσει τις σκέψεις του και συνέχισε την δουλειά του, για να πετύχει τον στόχο του. Αποφάσισε λοιπόν να μην το αναφέρει στην μητέρα του γιατί φοβόταν… Φοβόταν μήπως δεν είχε καλή άποψη για την πράξη που επρόκειτο να κάνει. Γι’αυτό έτρεξε στο δωμάτιο του, άρπαξε το κουτί που ήταν καταχωνιασμένο κάτω από το κρεβάτι , και τράβηξε προς το σπίτι της αγαπημένης του. Δεν ήθελε να τον καταλάβουν οι γονείς του οπότε , πρόσεξε να γίνει απαρατήρητος από όλους. Μόλις έφτασε επιτέλους στο σπίτι της κοπέλας, με καρφωμένους τους ώμους του πίσω και ισιωμένη την πλάτη χτύπησε μαλακά την πόρτα. Του άνοιξε η καθαρίστρια του σπιτιού και τον πληροφόρησε πως η οικογένεια της κοπέλας είχε φύγει το προηγούμενο βράδυ κιόλας, γιατί μετακόμιζαν σε άλλη χώρα , λόγω της δουλειάς του πατέρα της. Φαίνεται είχε περάσει τόσος καιρός από τότε που είχε να την δει και είχε μετακομίσει κιόλας.
Η κοπέλα είχε φύγει… Η χαρά που βασίλευε στα μάτια του αμέσως έσβησε. Μία σκιά φόβου και απελπισίας έβαψε μαύρο το χρώμα της καρδιάς του , διότι κατάλαβε πως ό,τι έκανε ήταν χωρίς λόγο…αγάπησε χωρίς να έχει σημασία… Είχε καταστραφεί. Θα αναρωτιέστε πώς γίνεται να στεναχωρηθεί τόσο πολύ κάποιος για έναν άνθρωπο. Κι όμως γίνεται… Για εκείνον αυτή η κοπέλα ήταν ο μόνος λόγος που το χαμόγελο ποτέ δεν έφευγε από τα χείλη του… Παρόλα αυτά γνώριζε πως είχε χάσει τις ευκαιρίες του , για να φέρει αυτή που αγαπούσε κοντά του… Δεν ήξερε όμως , πως ένα σημείωμα γραμμένο από την ίδια , ήταν κολλημένο στην εξώπορτα του. Θα ‘πρεπε να το είχε διαβάσει προτού κάνει αυτό το φρικτό βήμα και φέρει αναστάτωση σε ολόκληρη την πόλη. Μετά από μία εβδομάδα , γραμμένο επάνω στην εφημερίδα ήταν ένα φρικτό νέο … ” Βρέθηκε πτώμα 17χρονου αγοριού, μέσα σ’ ένα ποτάμι στην οδό Χανιόγλου”…
Θεοδώρα Κασάπογλου
Τα κόκκινα λουστρίνια
Την κρίσιμη μέρα τύλιξε τα παπούτσια, τα πήρε σπίτι και τα ’κρυψε. Ήθελε πρώτα να μιλήσει της μάνας, να τα πούνε οι δυο τους και να τα συμφωνήσουνε. Για να γίνει τούτο, έπρεπε πρώτα να κοιμηθούνε τ’ άλλα παιδιά. Καθίσανε στο τραπέζι. Τα φαγητά ξανόσταιναν στο στόμα του. Yπομόνεψε να σηκώσουν το τραπέζι.
Προσπάθησε να μιλήσει στην μητέρα του και να της εξηγήσει την ιδιαίτερη έλξη που ένιωθε για την κοπέλα. Εκείνη θέλησε να τον βοηθήσει με κάθε τρόπο. Ο νεαρός αποκοιμήθηκε γλυκά-γλυκά με την σκέψη της κοπέλας. Το επόμενο πρωί πληροφορήθηκε από την μητέρα του ότι οι γονείς της νεαρής θα έλειπαν για αρκετές ώρες από το σπίτι. Αποφάσισε τελικά να πάει μόνος του και να χτυπήσει το κουδούνι του σπιτιού της. Μόλις έφτασε, διστακτικά πάτησε το κουδούνι και αφού άνοιξε η πόρτα το παιδί έχασε την γη κάτω από τα πόδια του. Το μικρό αγόρι, αμήχανο, ντροπαλό, κοκκινισμένο πλησίασε το νεαρό κορίτσι και μη βρίσκοντας λόγια να πει της προσέφερε το δώρο του προτάσσοντας μπροστά της την σακούλα που κρατούσε. Η αγωνία του ήταν μεγάλη, ο φόβος του ακόμα μεγαλύτερος μα μεγαλύτερη ήταν η ελπίδα του να κερδίσει την συμπάθεια, την εκτίμηση και γιατί όχι και την αγάπη του κοριτσιού. Το μικρό κορίτσι πήρε στα χέρια του το δώρο, άνοιξε αργά-αργά την σακούλα, τάχα αδιάφορα και περιεργάστηκε αρκετή ώρα τα γοβάκια σαν να εξέταζε κάθε λεπτομέρειά τους. Ξαφνικά, με ένα θερμό ευχαριστώ, μία αγκαλιά και ένα φιλί στο μάγουλο, του πρότεινε να έρθει μέσα για να μιλήσουν. Το αγόρι πετούσε στα σύννεφα, είχε την αίσθηση πως βρισκόταν σε παράλληλο σύμπαν. Συζητούσαν για ώρες ολόκληρες μέχρι που νύχτωσε… Την άλλη μέρα συναντήθηκαν στο πάρκο της γειτονιάς της, με αποτέλεσμα να γίνει αυτό που πλέον ήθελαν και οι δύο. Ενέδωσαν στα συναισθήματά τους. Όμως η σχέση αυτή δεν πήγε όσο καλά θα ήθελε το νεαρό αγόρι. Από την πρώτη εβδομάδα κιόλας η κοπέλα είχε αρχίσει να του συμπεριφέρεται άσχημα σαν να ήταν κάποιος δούλος ή το παιδί για όλα τα θελήματα. Με λίγα λόγια τον θεωρούσε πολύ δεδομένο. Οι μέρες περνούσαν και το παιδί αγανακτισμένο αποφάσισε να πάει μία βόλτα να σκεφτεί με την ησυχία του. Όμως, ένα λάθος εκείνου που οδηγούσε με υπερβολική ταχύτητα το αυτοκίνητο και ένα δικό του που πέρασε αφηρημένος τον δρόμο χωρίς να τον κοιτάξει έγινε η αφορμή για το μοιραίο ατύχημα που στοίχισε τη ζωή ενός μικρού ερωτευμένου αγοριού. Ο θάνατος του νεαρού παιδιού έκανε την κοπέλα να συνειδητοποιήσει ότι κανένας δεν είναι δεδομένος σε αυτόν τον κόσμο, όλοι έχουν τα ίδια δικαιώματα είτε είναι πλούσιοι είτε φτωχοί, πόσο μάλλον στην αγάπη, τον έρωτα και την ζωή…..
Φιλιππία-Νεκταρία Κεραμιδά