Είναι Απρίλιος του 1976 , όταν τρεις στρατιωτικοί( Παπαδόπουλος Γεώργιος, Παττακός Στυλιανός και Μακαρέζος Νικόλαος ) , καταργούν τη Δημοκρατία και αυταρχικά επιβάλλουν στον λαό τη Δικτατορία. Έχοντας στο πλευρό τους τη βοήθεια του στρατού αλλά και της αστυνομίας εφαρμόζουν παράλογους νόμους με τη βία. Όλοι οι πολίτες πλέον στερούνται βασικά δικαιώματα. Κανείς δεν μπορεί να μιλήσει ή να κινηθεί ελεύθερα. Ο λαός ταπεινωμένος και αδύναμος παραμένει σιωπηλός . Ξέρει πως αν κάνει τη παραμικρή κίνηση για αντίσταση θα φυλακιστεί και θα βασανιστεί μέχρι θανάτου.
Αυτή την κατάσταση βέβαια δεν πρόκειται να αποδεχτούν οι φοιτητές του Πολυτεχνείου , που τον Νοέμβριο του 1973 τολμούν και αντιστέκονται σε έναν από τους πιο σκοτεινούς εχθρούς που έχει γνωρίσει η ιστορία μας , τη Χούντα. Έτσι προχωρούν στην κατάληψη του χώρου του Πολυτεχνείου . Χρησιμοποιούν τα εφευρετικά τους μυαλά και κατασκευάζουν έναν ραδιοφωνικό σταθμό, από τον οποίο τονώνουν το ηθικό των Ελλήνων , προσκαλώντας τους να αγωνιστούν μαζί τους .Περνάει ώρα πριν γεμίσουν οι δρόμοι του Πολυτεχνείου με πολίτες που φωνάζουν συνθήματα απαιτώντας τις βασικές τους ελευθερίες. Τώρα πλέον ο λαός έχει σχηματίσει μια υπερδύναμη και οι δικτάτορες αντιλαμβάνονται την απειλή. Στέλνουν την Αστυνομία να τους σταματήσει . Μάταια όμως. Τελικά το βράδυ της 17ης Νοέμβρη το τάνκ ρίχνει την πόρτα του Πολυτεχνείου . Αρχίζουν οι συλλήψεις , οι ξυλοδαρμοί και πολλά άλλα. Όλα δείχνουν πλέον χαμένα για τους φοιτητές. Στο τέλος όμως ο ανυπέρβλητος αγώνας που κατέβαλαν δεν θα πάει χαμένος , αφού μετά από λίγους μήνες οι δικτάτορες θα συλληφθούν και η Δημοκρατία θα αποκατασταθεί.
Σαράντα οχτώ χρόνια έχουν περάσει πλέον από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και κάθε χρόνο τέτοια μέρα δεν παύουμε να τιμούμε όλους εκείνους που τότε αγωνίστηκαν με κίνδυνο της ζωής τους για την ελευθερία . Αυτά τα μηνύματα ανδρείας και ηρωισμού κατάφεραν να μας μεταδώσουν οι καθηγήτριές μας , κ. Κρητικού Ελένη , κ. Σαμαρά Χρυσούλα και κ. Σταματούκου Παρασκευή , με την εξαιρετική εκδήλωση που διοργάνωσαν για την Επέτειο του Πολυτεχνείου. Μέσα από τα ποιήματα , τα μουσικά ακούσματα , τα ηχητικά αποσπάσματα , τα συνθήματα της εποχής καθώς και τα αυθεντικά ντοκουμέντα , πραγματικά μπορέσαμε και μπήκαμε στο μυαλό και στην ψυχή εκείνων των ανθρώπων και καταλάβαμε το πόσο δύσκολες ήταν οι συνθήκες ζωής εκείνη την εποχή. Μιας εποχής τόσο μακριά από την δική μας!
Προσωπικά αισθάνθηκα μεγάλη τιμή όταν μου προτάθηκε η απαγγελία των ποιημάτων « Φοβάμαι» του Γ. Αναγνωστάκη και της « Επανάστασης των Σιωπηλών » του Γ. Γραμματικάκη. Κάθε λέξη στην απαγγελία , μου δημιουργούσε και ποικίλα συναισθήματα. Αισθάνθηκα το δικαιολογημένο μίσος που έτρεφε ο λαός προς τους Δικτάτορες , αλλά και την αμέριστη αγάπη του λαού για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία. Αισθάνθηκα την καταπίεση του λαού αλλά και το απαράμιλλο θάρρος που επέδειξε. Αισθάνθηκα το έντονο μίσος τους προς τους Δικτάτορες αλλά και τον φόβο που τους διακατείχε .
Η συγκεκριμένη εκδήλωση του σχολείου μου, για την 48η Επέτειο του Πολυτεχνείου , αποτέλεσε για μένα έμπνευση για ποιητική δημιουργία.
Αφιερώνω το παρακάτω ποίημά μου , στους καθηγητές και στους συμμαθητές μου .
«Πριν από σαράντα οχτώ χρόνια , μπορεί να μην ήμουν εκεί να παλέψω στο πλευρό σας .
Την προσφορά σας όμως την εκτίμησα και στέκομαι τώρα εδώ , ενώπιών σας !
Δυο τριαντάφυλλα στο χέρι μου κρατάω .
Όμως τα δάκρυα της καρδιάς μου δεν τα σταματάω.
Να ξέρετε εσείς οι Αθάνατοι Νεκροί ,
πως η θυσία σας στις μνήμες όλων έχει χαραχθεί.»
Μαριέττα Τσιμπού , μαθήτρια Γ΄ Γυμνασίου
