Η 6η Μαρτίου έχει καθιερωθεί από το Υπουργείο Παιδείας ως Πανελλήνια Ημέρα κατά της σχολικής βίας και του εκφοβισμού. Έτσι, την Τετάρτη 6 Μαρτίου 2019 στο 3ο Γυμνάσιο Χαλκίδας πραγματοποιήθηκαν δράσεις ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης των μαθητών μας σχετικά με το σύγχρονο αυτό φαινόμενο που φαίνεται να έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις.
Οι μαθητές της Α Γυμνασίου ενημερώθηκαν από την κα Μουλοπούλου Ιωάννα, ψυχολόγο του Χαμόγελου του Παιδιού, και οι μαθητές της Β Γυμνασίου από τον κ. Καρβελά Γιώργο, επιμελητή ανηλίκων της Εισαγγελίας Ανηλίκων Χαλκίδας. Ακολούθησε υλοποίηση βιωματικών δράσεων σε κάθε τμήμα και παρουσίαση των αποτελεσμάτων των δράσεων αυτών στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του σχολείου μας. Μέσα σε κλίμα ενθουσιασμού και αυτενέργειας από την πλευρά των παιδιών, ήρθαμε σε επαφή με έννοιες σχετικές με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την ανεκτικότητα και τον σεβασμό στην κάθε μορφής διαφορετικότητα.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ;
της Αγγελικής Καλαμιώτη, μαθήτριας του Γ2
Εσύ, ναι εσύ…
Νιώθεις περήφανος για τα χαστούκια που έδωσες σήμερα;
Νιώθεις ικανοποιημένος για τις ψυχές που ρήμαξες, για τις καρδιές που πλήγωσες;
Εσύ, ναι, πάλι εσύ…
Έχεις βιώσει τον πόνο της απόρριψης;
Έχεις νιώσει τα επικριτικά βλέμματα όλων εκείνων των παιδιών, που σε περιεργάζονται απλώς επειδή είσαι διαφορετικός;
Απλώς επειδή δεν είσαι όμοιος με εκείνους;
Έχεις αισθανθεί ποτέ τόσο μόνος σου, έχεις αισθανθεί πως δεν έχεις κανέναν;
Να σε στηρίξει, να σε βοηθήσει, να σε αγαπήσει;
Ξέρεις τι πάει να πει «σχολικός εκφοβισμός»;
Ξέρεις πώς είναι να μην θες να πατήσεις το πόδι σου στο σχολικό προαύλιο επειδή φοβάσαι;
Επειδή φοβάσαι τις μπουνιές ,τις κλοτσιές…
Τα λόγια εκείνων…
Λόγια που πονάνε περισσότερο και από τις μπουνιές και τις κλοτσιές ακόμα.
Λόγια που μένουν ανεξίτηλα μέσα σου.
Λόγια που λες και χαράζονται με μαχαίρι επιφέρουν πόνο.
Και η θύμησή τους ανοίγει πληγές.
Κι αφήνει ουλές. Κι αφήνει σημάδια.
Ποιος είσαι εσύ;
Ποιος είσαι που κάθε μέρα τσακίζεις ένα παιδί;
Που κάθε μέρα μειώνεις μια ζωή, που ματώνεις μια ψυχή;
Ποιος είσαι εσύ μου λες;
Ξέρεις τι σημαίνει ένα σώμα, μια καρδιά να πονάει, να σέρνεται σακατεμένη
εξ αιτίας της μιας λέξης που ξεστόμισες,
εξ αιτίας του ενός χτυπήματος που δεν κατάφερες να συγκρατήσεις;
Ξέρεις πώς είναι να γυρνάς σπίτι σου με μελανιές στο σώμα έχοντας χάσει πλήρως την όρεξη για ζωή;
Αγνοώντας παντελώς το νόημά της;
Ξέρεις πώς είναι να αισθάνεσαι σακατεμένος, ρημαγμένος, αδύναμος να αντισταθείς;
Ξέρεις πώς είναι να νιώθεις προδομένος, αδικημένος;
Προδομένος από την ίδια την ζωή.
Αδικημένος γιατί δεν κατάφερες να δείξεις τα όσα αξίζεις.
Γιατί βιώνεις τον πόνο δίχως να ευθύνεσαι.
Γιατί δεν σου ταιριάζει αυτή η κακομεταχείριση.
Ανίκανος. Ανίκανος να προσφέρεις. Ανίκανος να γίνεις όμοιος με αυτούς.
Αυτούς τους δημοφιλείς, αυτούς τους σημαντικούς, αυτούς τους «υπεράνω».
Να θέλεις να γίνεις σαν όλους αυτούς. Αλλά να μην είσαι σαν όλους αυτούς.
Ποιος είσαι εσύ μου λες;
Ποιος είσαι εσύ;
Ποιος είσαι εσύ που πονάς τους ανθρώπους;
Ποιος είσαι εσύ που καταστρέφεις παιδικά όνειρα, που καταπατάς ανθρώπινα δικαιώματα;
Ποιος είσαι εσύ που θέλεις να λέγεσαι και άνθρωπος;
Ποιος είσαι εσύ, μου εξηγείς;
Ποιος είσαι εσύ;
