Διαβάσαμε το βιβλίο ” Σταμάτα να με πειράζεις¨…Παρατηρήσαμε όλα τα είδη εκφοβισμού όπως: σπρωξίματα, φτυσίματα, κοροϊδία, κλωτσιές, επιθετικά σχόλια και προβληματιστήκαμε. Ευτυχώς στο σχολείο μας φέτος δεν αντιμετωπίζουμε τέτοιες συμπεριφορές.

Παρόλα αυτά παίξαμε το παιχνίδι με το χτυπημένο μήλο : ένα κόλπο που σκέφτηκε μια δασκάλα, για να διδάξει στα παιδιά τον πόνο που προκαλεί το bullying (ιδέα από το διαδίκτυο).

Μιλήσαμε για τα μήλα, τα παιδιά τα περιέγραψαν και καταλήξαμε ότι μοιάζουν –και τα δυο ήταν κόκκινα, είχαν παρόμοιο σχήμα και έμοιαζαν αρκετά ώριμα για να φαγωθούν.

Όμως το ένα μήλο χτυπήθηκε, βρίστηκε, κοροϊδεύτηκε  και δείτε τι έπαθε;

Νομίζω ότι αμέσως η ιδέα άναψε σαν λάμπα στο μυαλό των παιδιών. Το «έπιασαν» πραγματικά πως, ό,τι είδαμε μέσα στο μήλο –οι μελανιές, τα χτυπήματα και τα «σπασμένα» σημεία- είναι αυτό που συμβαίνει μέσα στον καθένα από εμάς όταν κάποιος του φέρεται άσχημα με τα λόγια ή τις πράξεις του.

Αν δεν είχαμε ανοίξει το μήλο, δεν θα μαθαίναμε ποτέ πόσο πόνο είχε υποστεί. 

Ενώ το άλλο μήλο πέρασε από τα χέρια των παιδιών χαϊδεύοντας, αγαπώντας, λέγοντας ωραία λόγια και δείτε τι έπαθε;

Έμεινε καθαρό, φρέσκο και ζουμερό.

Ιδέα των παιδιών να φάμε το καθαρό μήλο και επιλέξαμε από εδώ και πέρα μόνο να βοηθάμε, να λέμε ωραία λόγια στους άλλους, γιατί ποτέ δεν ξέρεις αν βρεθείς στη θέση αυτή πως θα νιώσεις;   

Στη συνέχεια δώσαμε την ιδέα να φτιάξουμε μια Αφίσα με τα μηνύματα μας   και να την στολίσουμε στην πόρτα,  ώστε να την δούνε  όλα τα παιδιά από το Δημοτικό Σχολείο , για να ξέρουν ” όταν μας πειράζει κάποιος πως νιώθουμε!

Εκεί που ετοιμάζαμε την αφίσα πετάγεται ένα κοριτσάκι και μας λέει.

“Κυρία πως θα σταματήσουμε ένα παιδάκι που μας χτυπάει τι θα κάνουμε; Εκεί μου ήρθε η ιδέα με το χέρι. Σηκώνουμε το χέρι μπροστά, κοιτάμε τον άλλον στα μάτια σοβαρά και με φωνή σταθερή  του λέμε:

STOP δεν θέλω να με ενοχλείς…

Και αν δεν μας ακούει τότε θα απευθυνθούμε σε ένα μεγαλύτερο η στη κυρία η στη μαμά και στον μπαμπά. 

Για να το καταλάβουμε καλύτερα το παίξαμε.

Εδώ η Ραφαηλία παίζει με τα τουβλάκια και ο Γιώργος τις τα γκρεμίζει με το πόδι του.

Η Ραφαηλία σηκώνεται αμέσως και αμύνεται σηκώνοντας το χέρι της λέγοντας…STOP

Πήραμε δύναμη από αυτή τη δραστηριότητα και την υιοθετούμε στις δύσκολες στιγμές  της καθημερινότητας μας!!!

Η γλώσσα δεν έχει κόκαλα, αλλά έχει αρκετή δύναμη για να ραγίσει μια καρδιά. Ας είμαστε προσεκτικοί, λοιπόν, με τα λόγια μας.»