Με αφορμή το καταπληκτικό παραμύθι που μας έφερε η αγαπημένη μου συνάδελφος Γεσθημανή στο σχολείο,  

«Η παράξενη αγάπη του αλόγου και της λεύκας» του Χρήστου Μπουλώτη μιλήσαμε για το συναίσθημα της  Αγάπης. Ένα συναίσθημα πολύ σημαντικό για να κατανοήσουν τα μικρά παιδιά.

Εμείς οι μεγάλοι συχνά νιώθουμε άβολα όταν μιλάμε γι’ αυτά τα συναισθήματα και ειδικά το συναίσθημα του μίσους όπως αναφέρετε στο βιβλίο » Βήματα για τη Ζωή». Προσπαθήσαμε όσο γίνεται να είμαστε πιο ανοιχτοί με τα παιδιά μας γι’ αυτά τα συναισθήματα και φροντίσαμε να δημιουργήσουμε ευκαιρίες για να τα επεξεργαστούμε.

Για καλή μας τύχη βρήκαμε το παραμύθι  στο διαδίκτυο και το ακούσαμε..Φανταστική ερμηνεία!

Ακούστε και εσείς οι μεγάλοι…θα ενθουσιαστείτε!

Διαλέξτε…θέλετε να ζήσετε σαν άλογα ή σαν λεύκες;  

 Δραματοποίηση του παραμυθιού. Το άλογο και η Λεύκα .

 Εμείς σε αυτό μάθημα επικεντρωθήκαμε στην ΑΓΑΠΗ…

Αρχικά  αναφέραμε με ποιο τρόπο δείχνουμε την ΑΓΑΠΗ μας. Τι σημαίνει η λέξη ΑΓΑΠΩ. Mελετήσαμε το υλικό του βιβλίου, είδαμε εικόνες και στην συνέχεια αναφέραμε με ποιο τρόπο δείχνουμε την αγάπη μας;

Οι απαντήσεις των παιδιών πολλές. Με ένα  φιλάκι, με μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, μια βοήθεια, ένα δώρο, ένα τηλεφώνημα, είσαι η καλύτερη μου φίλη… Όλα αυτά δείχνουν αγάπη. 

Στη συνέχεια μαζευτήκαμε στον κύκλο και παίξαμε με ένα κομμάτι πλαστελίνη το εξής παιχνίδι. Ο βοηθός παίρνει το κομμάτι και φτάχνει μια μικρή μπάλα. Δίνει τη μπάλα στο διπλανό του και του λέει:

» Εγώ σου χαρίζω με αγάπη αυτήν τη μπαλίτσα». 

Ο διπλανός την παίρνει , αλλάζει το σχήμα της και δίνει με τη σειρά του το κομμάτι στο διπλανό παιδί λέγοντας : «Εγώ σου χαρίζω με αγάπη αυτό το κουλούρι που έφτιαξα απο τη μπαλίτσα». 

Μια καρδούλα!

Συζητάμε με τα παιδιά για το αν έχει αλλάξει η πλαστελίνη ή μόνο το σχήμα του, και πόσο εύκολο είναι να ξαναλλάξει..

Στη συνέχεια όλες οι ιδέες των παιδιών καταγράφηκαν σε πολύχρωμες καρδούλες και κρεμάστηκαν κάτω απο μια ομπρέλα, την ομπρέλα της Αγάπης που κρεμάστηκε στην τάξη  και μας μοίραζε αγάπη!!!

Γίναμε ζευγαράκια με τους φίλους μας  και κάτω απο την ομπρέλα δήλωναν το λόγο που ένιωθαν έτσι…

Και επειδή αγαπάμε πολύ τα παιδιά δεν γινόταν να μην ακούσουμε το τραγούδι:

  «Το χρώμα της αγάπης» του Λουδοβίκου των Ανωγείων.

Το ζωγραφίσαμε, άλλα δεν προλάβαμε να το δραματοποιήσουμε. Με την καινούργια χρονιά ευελπιστούμε να συνεχίσουμε το πρόγραμμα που δεν καταφέραμε να τελειώσουμε , λόγω νέων συνθηκών στο σχολείο. 

Όλα τα συναισθήματα γίνανε βιβλίο για να τα θυμόμαστε…

Μετά το άνοιγμα του σχολείου είπαμε να φρεσκάρουμε λίγο τη μνήμη μας . Δεν προλάβαμε να παίξουμε, να γελάσουμε να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας και να δραματοποιήσουμε το αγαπημένο μας παραμύθι:

» Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΠΟΥ» της ΤΑΣΟΥΛΑ ΤΣΙΛΙΜΕΝΗ

Το βιβλίο αναφέρεται σε ένα μπαλόνι που όλους τους τρομάζει και στο τέλος σπάει στην αγκαλιά ενός κοριτσιού…

Προσπαθήσαμε και εμείς να βρούμε αστείες ρίμες και τα καταφέραμε μια χαρά.

Η ιστορία μας!

Δραματοποίηση του παραμυθιού…Γελάσαμε πολύ!!!

ΜΠΟΥ έκανε στη γιαγιά και της πέσαν τα βρακιά…

ΜΠΟΥ έκανε στη δασκάλα και της έπεσε η τσάντα…

ΜΠΟΥ έκανε στη μαμά και της πέσαν  τα μωρά…

ΜΠΟΥ έκανε στο μωρό και  έπεσε το μπιμπερό…

Και άλλη ρίμα εδώ.. ΜΠΟΥ έκανε στο μωρό και έπεσε στο γιογιό…

ΜΠΟΥ έκανε στο μπογιατζή που έβαφε ένα ταξί…

Και αφού όλους τους τρόμαξε  μια μέρα…πήγε να τρομάξει έναν σκαντζόχοιρο, και Μπαμ… έσκασε ο Μπου και σκέψασε τον σκατζόχοιρο…

Και η δεύτερη ιδέα των παιδιών  ήταν ..

Και αφού όλους τους τρόμαξε  πήγε  μια μέρα να τρομάξει μια όμορφη  τριανταφυλλιά και έσκασε πάνω στα αγκάθια τα μυτερά…( το κλαδί της τριανταφυλλιάς το πήραμε απο την αυλή μας).

Γελάσαμε , διασκεδάσαμε τόσο πολύ που οι φόβοι μας ξεχάστηκαν και γίνανε αστείοι !!!

Aισθανόμαστε φοβισμένοι ή τρομαγμένοι όταν νιώθουμε ότι κινδυνεύουμε από κάτι.  Όταν πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος, αισθανόμαστε ασφαλείς.  Στην ηλικία αυτή τα μικρά παιδιά βιώνουν όλα τα συναισθήματα με έντονο τρόπο. Η συζήτηση γι αυτά είναι ένας τρόπος για να τα χαλαρώσουμε.

Διαβάσαμε παραμύθια… 

Παρατηρήσαμε τις  εικόνες. Τι δείχνουν; Από που το καταλαβαίνουμε ότι είναι τρομαγμένοι; ( απο τα μάτια του). Πως είναι δηλαδή τα χαρακτηριστικά κάποιου που είναι τρομαγμένος; ( ορθάνοιχτα, γουρλωμένα μάτια, ανοιχτό στόμα.)

Σε φύλλο εργασίας είπαμε αυτά που μας προκαλούν φόβο…

Οι φοβίες των παιδιών: βλέπω φίδια, όταν έχει σκοτάδι, όταν βλέπω ταινίες τρόμου, όταν η θάλασσα έχει κύματα, όταν με κλωτσάει κάποιος, όταν είμαι  μόνος, όταν με τρομάζει η αδερφή μου, όταν έχει σεισμό…

Στη συνέχεια πήραμε τα καθρεφτάκια στα χέρια μας και επιδείξαμε εκφράσεις φόβου…

Στη συνέχεια μιλήσαμε, για το τι μπορούμε να κάνουμε όταν αισθανόμαστε φοβισμένοι, ώστε να ξεπερνάμε κάπως το φόβο μας και να ηρεμούμε. Περιέγραψα τι κάνω εγώ όταν φοβάμαι…Τραγουδάω ή μιλάω  με κάποιον που αγαπάω και τον εμπιστεύομαι. Ετσι τόνισα και στα παιδιά να κάνουν το ίδιο, γιατί θα τους βοηθήσει πραγματικά και θα νιώθουν ασφαλή. Έδειξα την εικόνα η οποία δείχνει ένα κορίτσι που αισθάνεται ασφάλεια επειδή είναι στο κρεβάτι της, μαζί με το λούτρινο αρκουδάκι της. Ξέρει ότι όλα είναι εντάξει. Το στόμα της  χαμογελάει, είναι γαλήνια και το σώμα της χαλαρό.

Επειδή πολλά παιδιά φοβόντουσαν τα φαντάσματα και το σκοτάδι .Ντυθήκαμε εμείς φαντάσματα για να δείξουμε ότι δεν είναι πραγματικά και τα κοροϊδέψαμε  και γελάσαμε μαζί τους. 

 Παίξαμε με το φως και το σκοτάδι …

Κάναμε διάφορα σχέδια με τα χέρια μας!

Έτσι ο καθένας μας πρέπει να αντιπετωπίζει τους φόβους του και να βρίσκει διαφορες τεχνικές …

Σ’ αυτό το μάθημα ο στόχος μας είναι να γίνει κατανοητό στα παιδιά ότι οι συμπεριφορές με τις οποίες εκδηλώνουμε το θυμό μας δεν είναι όλες καλή επιλογή. Να αντιληφθούν τα παιδιά ότι υπάρχουν κατάλληλοι τρόποι για τη διαχείριση του θυμού τους.

Να μάθουν τρόπους να ηρεμούν και να γνωρίσουν τεχνικές χαλάρωσης.

Σήμερα στη παρεούλα μας στο σχολείο ήρθαν οι φίλοι μας , ο Γκίλμπο, και ο Κόρκυ οι οποίοι μαλώσανε, χτύπησε ο ένας τον άλλον, γκρινιάζανε και ήταν πολύ αναστατωμένοι και η δασκάλα τους είπε να το συζητήσουν και να βρούνε μια λύση μόνοι τους. Τελικά σκέφτηκαν διάφορους τρόπους  τα κατάφεραν και βρήκαν τη λύση μόνοι τους.

Παρατηρήσαμε λοιπόν μερικές κάρτες   και συζητήσαμε  αν οι συμπεριφορές που είχαν ήταν καλές και πια άλλη επιλογή είχαν. Στη συνέχεια τις χωρίσαμε σε δύο ομάδες του Ναι και του Όχι.

Στη συνέχεια φτιάξαμε με τα παιδιά μια αφίσα, η οποία θα δείχνει τρία βήματα που μπορούν να χρησιμοποιούν τα παιδιά για να ηρεμούν :Στάσου (μην κάνεις βιαστικά πράγματα πάνω στο θυμό σου), Σκέψου ( ποιος θα είναι ένας καλός τρόπος για να ηρεμήσεις και να σου φύγει ο θυμός σου) και Πράξε (κάνε αυτό που σκέφτηκες πως θα σε ηρεμήσει). 

Επίσης μάθαμε και την τεχνική της χελώνας και βάλαμε να καθίσει στην καρέκλα της ηρεμίας την Λόλα την Χελώνα που μας ηρεμεί.

Παίρνουμε βαθιές αναπνοές και μετράμε έως το πέντε.  Φτιάξαμε το μαξιλάρι του θυμού έτσι ώστε  να μη χτυπάμε τους άλλους αλλά το μαξιλάρι…

Έτσι κάθε  φορά που ένα θυμωμένο παιδί θα εφαρμόζει κάποια τεχνική χαλάρωσης θα μας το δείχνει κλείνοντας την ανάλογη εικόνα. Αφού κάνει τις τεχνικές και ηρεμήσει, μπορεί πλέον ήρεμος να συζητήσει με κάποιον φίλο του για το πρόβλημά του.

ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΧΑΛΑΡΩΣΗΣ ΧΕΛΩΝΑΣ

Δραματοποιήσαμε τη διαδικασία για να την κατανοήσουμε καλύτερα! Ιδέα απο το διαδίκτυο

 «Μασάω το καρότο» που χρησιμοποιούμε τα δόντια μας. Δαγκώνουμε με πολύ δύναμη τα δόντια μας μετρώντας μέχρι το δέκα σαν να μασάμε ένα πολύ σκληρό καρότο.

Την τεχνική «Ο Φράκτης» χρησιμοποιώντας τους μύες της κοιλιάς μας. Ρουφάμε την κοιλιά μας μετρώντας μέχρι το δέκα σαν να θέλουμε να περάσουμε ανάμεσα από έναν φράκτη.

Την τεχνική «Στύβω το λεμόνι» χρησιμοποιώντας τα δάκτυλα των χεριών μας. Σφίγγουμε τα χέρια μας σαν να κρατάμε ένα λεμόνι που θέλουμε να στύψουμε μετρώντας μέχρι το δέκα.

Την τεχνική  «Λακκούβα με λάσπες» χρησιμοποιώντας τα πόδια και τα δάκτυλα των ποδιώνμας. Πιέζουμε τα πόδια μας και τα δάκτυλά μας σαν να βρισκόμαστε σε μια λακκούβα με λάσπες και προσπαθούμε να μην πέσουμε, μετρώντας μέχρι το δέκα.  

Χρωματίσαμε, κόψαμε και πλαστικοποιήσαμε τις εικόνες για να θυμόμαστε τις ωραίες τεχνικές που θα μας βοηθήσουν και στο σπίτι όταν νιώσουμε κάποιες φορές πολύ θυμωμένοι…

ΤΟ ΘΥΜΩΜΕΝΟ ΜΠΑΛΟΝΙ

Δίνουμε στο παιδί ένα φουσκωμένο μπαλόνι και εξηγούμε ότι το μπαλόνι είναι το σώμα μας και ο αέρας είναι ο θυμός. Ρωτάμε στο παιδί άν μπορεί ο αέραςνα βγεί απο το μπαλόνι. Του περιγράφουμε πως έτσι ακριβώς είναι κι αυτός όταν είναι θυμωμένος. Μετά δίνουμε μια καρφίτσα και ζητάμε να  σκάσει το μπαλόνι. Χαμός αμέσως κλείσαμε τα αυτιά μας απο το θόρυβο. Έτσι αισθάνονται οι άλλοι γύρω του όταν γίνεται επιθετικός.

Στη συνέχεια φουσκώνουμε άλλο μπαλόνι, αλλά δεν το δένουμε. Το δίνουμε στο παιδί να το κρατήσει και του ζητάμε να το αφήσει λίγο αέρα και να κρατήσει ξανά τις άκρες σφιχτά. Εδώ παρατηρούμε ότι το μπαλόνι δεν έσκασε και ότι κανείς γύρω μας δεν τρόμαξε και δεν έκλεισε τα αυτιά του. 

Τέλος συζητήσαμε και θυμίζουμε στα παιδιά πως αν αφήσουμε τον θυμό να μαζευτεί μέσα μας, κάποια στιγμή θα εκραγούμε όπως το μπαλόνι και μπορεί να κάνουμε κακό στον εαυτό μας ή στους γύρω μας.

ΗΡΕΜΗ ΕΙΚΟΝΑ

Στη συνέχεια ζήτησα απο τα παιδιά να ζωγραφίσουν  μια εικόνα που πιστεύουν ότι  τα  ηρεμεί για να την πάρουν στο σπίτι  και να την κρεμάσουν στο δωμάτιο τους.

Σε αυτό το μάθημα ο στόχος μας ήταν να βοηθήσουμε τα παιδιά να αναγνωρίζουν  τον θυμό στον εαυτό μας αλλά και στους άλλους. Να ερευνήσουν ποια πράγματα κάνουν τους ανθρώπους να θυμώνουν. Το σώμα μας, μας ειδοποιεί για το πότε είμαστε θυμωμένοι και οι συμπεριφορές που πολλές φορές εκδηλώνουμε τον θυμό μας δεν είναι όλες καλή επιλογή.  Καταγράψαμε λοιπόν τι μας θυμώνει…

Στην συνέχεια διαβάσαμε το βιβλίο «Θυμώνω» που μας βοήθησε πολύ να  αντιληφθούμε με τι θυμώνουμε και με τι κάνουμε άλλους να θυμώσουν μαζί μας..

Νιώθουμε σαν ηφαίστειο , σαν να έχουμε ένα ανεμοστρόβιλο μέσα μας ! Βάλαμε σε ένα μπουκάλι νερό , σαπούνι πιάτων, λίγο χρώμα και χρυσόσκονη και δημιουργήσαμε έναν ανεμοστρόβιλο.. Πόσο γρήγορα γυρνάει αλλά σιγά σιγά ηρεμεί !!!

Και πως νιώθουμε τον θυμό στο σώμα μας ; Περιγράψαμε τις εξωτερικές σωματικές ενδείξεις με ανάλογες ερωτήσεις και  τις  καταγράψαμε σε μια φιγούρα ενός παιδιού ! Πως είναι τα φρύδια του;( Συνοφρυωμένα). Πως είναι τα χέρια του;( Σφιγμένα). Πως είναι το χρώμα του; ( Κόκκινο) Πως είναι το στόμα του;( Στραβωμένο). Πως είναι τα μάτια του;( Γυαλίζουν)Τα δόντια μας τρίζουν, η καρδιά χτυπά δυνατά, οι τρίχες του σώματός μας σηκώνονται, το στομάχι  μας γαργαλάει , τα χέρια μας γίνονται μπουνιές ..

Το στολίσαμε στο σπίτι των συναισθημάτων μαζί με την καρέκλα της ηρεμίας.

Φτιάξαμε θυμόμετρα για να καταγράφουμε το θυμό μας στο σπίτι.

Παίξαμε ένα ψυχοκινητικό παιχνίδι που λέγεται » το θυμωμένομακαρόνι«

Σ’ αυτό το παιχνίδι πρέπει τα μακαρόνια να » έχουν βράσει καλά και ότι είναι έτοιμα για σερβίρισμα. Τα παιδιά πρεπει να είναι πραγματικά χαλαρά.

Πόσο θυμωμένος είμαι!!!

Ζωγραφίσαμε τον εαυτό μας θυμωμένο και  πότε θυμώνουμε…

Εσύ έννιωσες ποτέ θυμό στο σώμα σου και πως το κατάλαβες ;

Κάναμε τις θυμωμένες μάσκες …

ΛΕΞΙΚΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ

Στη συνέχεια δημιουργήσαμε  το Λεξικό Συναισθημάτων… 

και συνεχίζουμε….

Είδαμε  εικόνες παιδιών με λυπημένο πρόσωπο. Πως νιώθει αυτό το αγόρ και το κορίτσι; απο πού το καταλαβαίνουμε;

Οι απαντήσεις των παιδιών πολλές…απο τα μάτια που κλαίνε απο τα χείλη που είναι μαζεμένα προς τα κάτω και απο το σκυμμένο σώμα…

Λυπημένοι αισθανόμαστε όταν κάτι μας στεναχωρεί , μας προξενεί θλίψη, στεναχώρια. Όπως όταν μας χαλάει ένα παιχνίδι, όταν μας μαλώνει κάποιος, ή όταν δεν μπορούμε να έχουμε κάτι που το θέλουμε και μας αρέσει. 

 Ετσι πήραμε τις μασκούλες και καταγράψαμε τις δικές μας λύπες.

Πήραμε το καθρεφτάκι και  κάναμε εκφράσεις-γκριμάτσες  λύπης…    Κάναμε παιχνίδι προσποίησης με λυπημένη έκφραση.

Φτιάξαμε το χωριό των λυπητερών…

Διαβάσαμε το παραμύθι «Μια λυπημένη ζέβρα» της Γιολάντα Τσορώνη  το οποίο στάθηκε αφορμή να μάθουμε την αξία της φιλίας, πόσο σημαντικοί είναι οι φίλοι μας αλλά και την αξία του γέλιου στην ζωή μας ! Το διαβάσαμε, το αναλύσαμε, παίξαμε διάφορα παιχνίδια και μιλήσαμε για τα συναισθήματά μας !

Αναλύσαμε την ιστορία….ποιοι είναι οι ήρωες του παραμυθιού: η ζέβρα, η καμηλοπάρδαλη, η μαϊμού, ο ελέφαντας, η τίγρης. Που ζούσανε αυτά τα ζώα; στη Ζούγκλα. Ποιό ήταν το πρόβλημα της υπόθεσης; Η Ζέβρα έκλαιγε γιατί μετακόμισε η φίλης της στην άλλη άκρη της ζούγκλας. Η λύση του προβλήματος; Μιλήσαμε για τα συναισθήματα της ζέβρας και σκεφτήκαμε να τις παίξουμε παιχνίδια που θα την κάνουν χαρούμενη…

Κάναμε πρώτα πίνακα αναφοράς με τα ζώα του παραμυθιού και παίξαμε μ’ αυτά!!!

Τα παιχνίδια που προτείναμε ..η Μαρία πήρε μια μπάλα για να παίξει με τη ζέβρα…

Η Ραφαηλία σκέφτηκε να  κάνει τη ζέβρα αστείες γκριμάτσες για να γελάσει…

Ο Άγγελος σκέφτηκε να  κεράσει τη λυπημένη ζέβρα  ένα γλυκό!

Ο Σάββας σκέφτηκε να πάει τη ζέβρα μια βόλτα στην παιδική χαρά για να παίξουν…

Η Ζέβρα ένιωσε πάρα πολύ  χαρά με τα παιχνίδια των φίλων και γέλασε πάρα πολύ!!!

Πόσο σημαντικοί τελικά είναι οι φίλοι στη ζωή μας !

Αυτοί είναι δίπλα μας και στις καλές στιγμές και στις άσχημες στιγμές !!!

Στη συνέχεια φτιάξαμε του κουτί της λύπης το οποίο καταπίνει τις λύπες μας. Όταν τη νιώθουμε μια ωραία τεχνική είναι να τη ζωγραφίζουμε, να την τσαλακώνουμε και να την πετάμε. Έτσι φεύγει ένα μικρό βάρος από επάνω μας…

Το κουτί της λύπης είναι όλη τη χρονιά στο σπιτάκι των συναισθημάτων…Μας άρεσε τόσο πολύ που κατσκευάσαμε ατομικά τη δικό μας λυπόκουτο για το σπίτι μας!!!

Δεν υπάρχουν «κακά συναισθήματα». Όλα τα συναισθήματα είναι φυσιολογικά. Μπορούμε να τα δείχνουμε με εξωτερικά σήματα και σωματικές ενδείξεις, όπως με εκφράσεις προσώπου, στάσεις σώματος και ήχους.

Σ΄αυτό το μάθημα διαβάσαμε διάφορα παραμύθια…είδαμε εικόνες προσώπων και μαντέψαμε τι μπορεί να αισθάνονται και πως το καταλαβαίνουμε. 

Και μια μέρα μας επισκέφτηκε στο σχολείο η κυρία χαρά με το σούπερ αερόστατο της, για να παίξει μαζί μας και να μάθει πότε νιώθουμε εμείς χαρούμενοι… 

Απλώσαμε  το ύφασμα στο πάτωμα  και ξεκινήσαμε να μιλάμε για τις χαρές μας!!!

Μας είπε όμως ότι δεν έχει σπίτι και αν μπορούμε να την φιλοξενήσουμε εμείς στο σχολείο. Τα παιδιά αμέσως επέλεξαν να γίνει η κούκλα  της αγκαλιάς και της χαράς μας.  Φτιάξαμε το σπιτάκι της χαράς και όταν δεν  νιώθαμε καλά πηγαίναμε  της μιλούσαμε, της τα λέγαμε  όλα , παίρναμε τη χαρά της και  επιστρέφαμε στη δουλειά  μας.

Φτιάξαμε και μάσκες χαράς για να στολίσουμε το σπιτάκι της!!!

Εδώ της δείχνουμε πόσο χαρούμενοι είμαστε!!!

  Το σπίτι της χαράς έτοιμο!!!

Και όταν είμαστε  πολύ χαρούμενοι τι λέμε συνήθως; ( «Γιούπιιιι, ναιαιαι, ουάου,………»)

Στη συνέχεια πήραμε απο το καλάθι των συναισθημάτων τον καθρέφτη και κάναμε εκφράσεις -γκριμάτσες χαράς. 

Είμαι χαρούμενος/η όταν….

Στη συνέχεια φτιάξαμε το χωριό των χαρουμενάκηδων…

Όλα είναι χαρούμενα….σπίτια, δέντρα, λουλούδια, ουράνιο τόξο, ήλιος, μελισσούλα!!!

Τι ωραίες στιγμές περάσαμε πριν κλείσουν τα σχολεία!!! Μου λείψατε πολύ παιδάκια μου να ξέρετε…

Ευτυχώς καταφέραμε να μάθουμε κάποιες κοινωνικές δεξιότητες με έμφαση στην ανάγνώριση και διαχείριση συναισθημάτων και στην επίλυση προβλημάτων…

Συνεχίζουμε….

Ο Τροχός της Φιλίας

Φτιάξαμε ένα μεγάλο «τροχό» με τα ονόματα των παιδιών. Με τη σειρά στην παρεούλα ξεκινάει το πρώτο παιδί και γυρίζει το βελάκι. Το παιδί που θα δείξει το βέλος τραβάει απο το «Κουτί της Φιλίας» ένα καρτελάκι απο μια «γωνιά» στην οποία θα παίξουν μαζί. Άλλες γωνιές χωράνε δυο παιδιά, άλλες τρείς, τέσσερις και πέντε. Ετσι παίζουν ζευγαράκια και ομαδούλες ανάλογα.

Η Γωνιά  του SOUPER Βοηθού 

Το Κουτί του Βοηθού, τα κουτιά » Εγώ έγινα βοηθός«, Εγώ Δεν έγινα βοηθός» και το souper μενταγιόν για τα παιχνίδια ρόλων.  

Στόχος του μαθήματος είναι να αρχίσει να ενισχύεται σταδιακά η αυτοεκτίμηση των παιδιών.

Αφου συζητήσαμε με τα παιδιά για τις φιλοφρονήσεις, είπε ο καθένας μια φιλοφρόνηση για το βοηθό, η οποία θα καταγραφεί στο τραινάκι φιλοφρονήσεων, όταν τελειώσει ο ρόλος του…

Μας αρέσει να ακούμε Φιλοφρονήσεις …