Αυτή την εβδομάδα ασχοληθήκαμε με την Ενδοσχολική Βία το γνωστό bullying που ξεκινάει ήδη από την τάξη του νηπιαγωγείου.
Τι είναι ο εκφοβισμός και η βία στο σχολείο;
Ο εκφοβισμός και η βία στο σχολείο είναι ένα σοβαρό πρόβλημα. Είναι κάτι που μπορεί να το βιώνουν πολλά παιδιά και να τα τρομάζει τόσο πολύ, ώστε να φοβούνται να πάνε στο σχολείο. Γενικά, εκφοβισμός είναι όταν ένα παιδί (ή μια ομάδα παιδιών) προσπαθεί σκόπιμα να πληγώσει σωματικά ή ψυχικά ένα άλλο παιδί, με αρνητικές πράξεις ή αρνητικά λόγια εναντίον του. Αυτό συμβαίνει πολλές φορές και προκαλεί λύπη και φόβο στο παιδί που εκφοβίζεται και δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
Ο εκφοβισμός μπορεί να συμβεί με πολλούς τρόπους:
Με κλωτσιές, γροθιές, χτυπήματα με αντικείμενα, τρικλοποδιές, τσιμπήματα, σπρωξίματα ή καταστροφή αντικειμένων. Με βρισιές, προσβολές, απειλές που έχουν σκοπό να γελοιοποιήσουν ένα παιδί. Με έμμεσους τρόπους, «πίσω από την πλάτη» του παιδιού και γι’ αυτό είναι δύσκολο να τους καταλάβει κανείς. Για παράδειγμα, το παιδί που εκφοβίζει μπορεί να διαδίδει ψέματα ή άσχημες φήμες για το παιδί που εκφοβίζεται με σκοπό να μην το συμπαθούν οι άλλοι, να κάνει αρνητικές ή και χυδαίες χειρονομίες, να λέει αστεία που γελοιοποιούν το παιδί που εκφοβίζεται, να το αποκλείει από τις παρέες και τα παιχνίδια.Το παιδί που εκφοβίζει μπορεί να στέλνει στο παιδί που εκφοβίζεται μηνύματα με βρισιές ή χυδαίο περιεχόμενο στο κινητό του ή στο e-mail του. Ακόμη, μπορεί να διαδίδει ψέματα και άσχημες φήμες μέσω του διαδικτύου.
Με αφορμή την μέρα ενδοσχολικής βίας διαβάσαμε αρχικά το παραμύθι:
«Ο μεγάλος σάκος με τις μικρές ανησυχίες», Βιρτζίνια Άιρονσάιντ, εκδόσεις Πατάκης.
Όπου και να πηγαίνει η Τζένη, οι ανησυχίες της την ακολουθούν κρυμμένες μέσα σ’ έναν μεγάλο μπλε σάκο. Την ακολουθούν όταν πάει για προπόνηση στην πισίνα, όταν βλέπει τηλεόραση, ακόμα κι όταν κλείνεται στην τουαλέτα. Η Τζένη αποφασίζει να κάνει κάτι για να τις διώξει. Χρειάζεται όμως βοήθεια…Η Τζένη έχει μια κανονική οικογενειακή ζωή, χωρίς δηλαδή να είναι ένα παιδί με τραύματα. Οι ανησυχίες και τα άγχη της είναι αυτά που έχουν τα περισσότερα παιδιά (το σχολείο, το σώμα, φόβος διαζυγίου, φόβος πολέμου κλπ). Νιώθει διαφορετική, ότι μόνο εκείνη βιώνει τέτοια άγχη. Κανείς δεν την καταλαβαίνει. Αλλά ο σάκος μεγαλώνει. Τότε χρειάζεται τη βοήθεια κάποιου μεγάλου για να βγάλει τις ανησυχίες στο φως.
Αποφασίσαμε και εμείς να μιλήσουμε για τους φόβους μας και τις ανησυχίες μας. Πήρα τα βότσαλα που έχω πάντα στην τάξη και ένα άδειο σάκο. Οι πέτρες θα συμβόλιζαν τις ανησυχίες μας και θα έμπαιναν στο σάκο.
Κάθε παιδάκι έπαιρνε μια πέτρα και έλεγε την ανησυχία του.
Πόσο βαρύς είναι ο σάκος με τις ανησυχίες μας!
Οι ανησυχίες των παιδιών: Να μην με δέρνει η αδερφή μου, να μη με παίζει η φίλη μου, να μην έχει ψίλλους η Φρίντα η σκυλίτσα μου, να μη μαλώνουν η μαμά και ο μπαμπάς, να μην αρωσταίνω και πηγαίνω στο γιατρό…να μη με χτυπάει ο φίλος μου στην αυλή….
Aδειάσαμε το σάκο, μιλήσαμε γι’ αυτές και τις ζωγραφίσαμε. ΟΥΦ ξελαφρώσαμε λίγο.
Στη συνέχεια ακούσαμε το παραμύθι : “Η Μόνα η χελώνα σε καινούργιο σχολείο“.
Για να να δούμε τις ανησυχίες της Μόνας ταιριάζουν με τις δικές μας; Και όμως ταίριαζαν, γιατί ξαφνικά πετάχτηκε ο μικρός Βαγγέλης να μας πει αυτό που έζησε μια μέρα στην αυλή του σχολείου. Ο ……. με έσπρωξε και φώναξε δυνατά μέσα στα αυτιά μου. Με αφορμή αυτή τη συμπεριφορά που ακούσαμε σχεδιάσαμε στο πάτωμα το Βαγγέλη ο οποίος ζωγράφισε πόσο λυπημένος έννιωσε…
Και επειδή αρκετό διάστημα δουλεύουμε Πρόγραμμα ατομικών και κοινωνικών δεξιοτήτων…
“Βήματα για τη Ζωή” (συγγραφή Ν. Κουρμούση, επιστ. επιμέλεια Β. Κούτρας) κατάλαβα ότι τα παιδιά μπορούν να εκφράζονται και να αντιμετωπίζουν πολύ καλύτερα κάποιες προβληματικές συμπεριφορές.
Όσο ακούγαμε την ιστορία της Μόνας της χελώνας κράταγα το σώμα του μικρού Βαγγέλη και κάθε φορά που εκφοβιζόταν τσαλάκωνα λίγο το πόδι, το χέρι, το κεφάλι (χωρίς να μιλάω) . Στο τέλος όλο το σώμα σκίστηκε και έγινε μια μπάλα.
Προσπαθήσαμε να το ανοίξουμε και παρατηρήσημε ότι τσαλακώθηκε πολύ και δεν ήταν ίδιο όπως το αρχικό.
Οι λέξεις και οι πράξεις τον είχαν πληγώσει, και άφησαν τα σημάδια τους όπως τη Μόνα ταυτίστηκε ο Βαγγέλης μου με την ιστορία της Μόνας…
Κυρία και η καρδιά μου πονούσε και χτυπούσε δυνατά!
Τώρα φτάσαμε στο σημείο να επουλώσουμε αυτές τις πληγές. Με τι τρόπο άραγε; Ενας πληγωμένος χρειάζεται φάρμακα και τσιρότα…Ο Βαγγέλης τι χρειάζεται για να γίνει καλά; Πήγαμε στο φαρμακείο της τάξης πήραμε τσιρότο και έγραψα αυτά που είπαν τα παιδιά…Σ’ έχω φίλο, να σου κάνω μια αγκαλιά,να σου δώσω ένα φιλάκι, σ’ αγαπώ, σου χαρίζω ένα τριαντάφυλλο, να παίζω μαζί σου…με γλυκές λεξούλες νιώθεις σαφώς πολύ καλύτερα.
Η καρδιά του Βαγγέλη τώρα δεν πονάει τόσο πολύ και χτυπάει πιο σιγά…
Στη συνέχεια μάθαμε τα τέσσερα βήματα της αφίσας που πρέπει να κάνουμε όταν κάποιος μας ενοχλεί.
Να σηκώνουμε το χέρι και να λέμε ΣΤΟΠ αυτό που κάνεις δεν μου αρέσει!
Στη συνέχεια διάβασα το παραμύθι: «Το παπί που δεν είχε τι να πει» της Γιολάντας Τσορώνη – Γεωργιάδη, εκδόσεις Σαββάλας.
Ο Πίπης είναι ένα παπάκι ντροπαλό και φοβισμένο. Κάθε φορά που τα ζώα του αγροκτήματος του ζητούν να πει κάτι, εκείνος το βάζει στα πόδια, γιατί δεν έχει τι να πει. Όμως η περιπέτεια που πέρασε στο δάσος και ο κίνδυνος που αντιμετώπισε εκεί από τις αλεπούδες τον μεταμόρφωσαν σε έναν άλλο Πίπη, ο οποίος άφησε άφωνα τα ζώα του αγροκτήματος με το κατόρθωμά του.
Ο Πίπης πέφτει θύμα δύο πονηρών αλεπούδων και φοβάται να αντιδράσει αρχικά να πει STOP και ΟΧΙ σε πράγματα που δεν ήθελε να κάνει αλλά την τελευταία στιγμή ενώ κινδύνευε η ζωή του τόλμησε να υψώσει την φωνή του και να πει ΟΧΙ!! Αυτό του τόνωσε την αυτοπεποίθησή του και τον έκανε πλέον πιο σίγουρο για τον εαυτό του και πιο αγαπητό από τους άλλους.
Όσο για τις δύο Αλεπούδες – θύτες, η ομάδα των ζώων μαζί με τον Πίπη τις απομάκρυναν από το δάσος !!!
Το παραμύθι μας άρεσε πολύ και το δραματοποιήσαμε. Άλωστε ότι βιώνεις αυτό θυμάσαι.
Βρήκαμε υλικά και ξεκινήσαμε…
Τα υλικά του παραμυθιού…
Τα ζώα μιλάνε μεταξύ τους αλλά ο Πίπης δεν είχε τι να πει…
Ο Πίπης συναντάει στο δάσος τις δύο αλεπούδες….οι οποίες κουβαλάνε ένα καζάνι και ζητάνε από τον Πίπη να το μεταφέρει.
Ο Πίπης δεν θέλει αλλά δεν λέει τίποτα και απλά το μεταφέρει ..
και ο Πίπης πάλι χωρίς να αντιδράσει ενώ δεν ήθελε πάει και μαζεύει τα ξύλα…
Μετά οι αλεπούδες του ζήτησαν να γεμίσει νερό το καζάνι..
και όταν του είπαν ότι θα τον φάνε ..επιτέλους ο Πίπης αντέδρασε ..φώναξε δυνατά βοήθεια !!
Οι Αλεπούδες κυνηγώντας τον έπεσαν στο καζάνι..
.και ο Πίπης πλέον γεμάτος αυτοπεποίθηση διηγιέται την περιπέτειά του στα άλλα ζώα του αγροκτήματος !!
Ελπίζω τα παιδιά να κατανόησαν τι μας ενοχλεί και τι μας καταπιέζει. Πάνω απ ολα πρέπει να είμαστε σίγουροι για τον ευατό μας και να βοηθάμε όσους μας έχουν ανάγκη.
Στο τέλος φτιάξαμε την αφίσα κατά του σχολικού εκφοβισμού…με το σύνθημα μας “ΜΙΛΑ ΤΩΡΑ“
ΑΦΙΣΑ ΚΑΤΑ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΒΙΑΣ με μια κατασκεούλα STOP στη Βία απο τα παιδιά του Τμήματος 2 με την κ. Ελευθερία
