από την/ον ·0 σχόλια

Ανάγλυφο με σκηνή αθλοπαιδιάς (χόκεϊ) στη βάση αγάλματος κούρου. 500-490 π.Χ. Αθήνα, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο 3477. ΥΠ.ΠΟ./ΤΑΠ. Σπαθάρη, Έ., Το Ολυμπιακό πνεύμα, εκδόσεις ΑΔΑΜ, Αθήνα 1992, σ. 188. ©ΥΠ.ΠΟ. (πηγή: ΙΜΕ)

 

Πολλοί θεωρούν τους Ολυμπιακούς Αγώνες απλώς μια παγκόσμια αθλητική διοργάνωση. Ωστόσο, αποτελούν διαχρονικό σύμβολο ανθρώπινης προσπάθειας, συνεργασίας και ειρήνης. Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, οι Ολυμπιακοί προσφέρουν την ευκαιρία σε ανθρώπους διαφορετικών λαών να συναντηθούν και να συμφιλιωθούν, γι΄ αυτό η συνάθροιση αυτή λειτουργούσε ως γιορτή ενότητας και εκεχειρίας. Αξιοσημείωτο είναι πως οι αξίες αυτές παραμένουν ζωντανές και στους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Οι πρώτοι καταγεγραμμένοι Ολυμπιακοί Αγώνες πραγματοποιήθηκαν 776 π.Χ. στην Αρχαία Ολυμπία, στην Πελοπόννησο. Ο πρώτος νικητής ήταν ο Κόρης ο Ηλείος, στο αγώνισμα δρόμου, το λεγόμενο «στάδιον», το οποίο ήταν περίπου 192 μέτρα. Αργότερα, η αφετηρία των αγώνων αποτέλεσε την αρχή ενός νέου χρονολογικού συστήματος. Πιο συγκεκριμένα, οι Έλληνες άρχισαν να μετρούν τον χρόνο σε Ολυμπιάδες δηλαδή σε 4ετείς κύκλους.Συνεχίστε την ανάγνωση

από την/ον ·Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Νεοελληνική Γλώσσα Β΄ λυκείου (12) – Είναι όντως αυτό που βλέπουμε;

Η επίμαχη φωτογραφία που δημοσιεύθηκε στο πρωτοσέλιδο των New York Times της 25ης Ιουλίου. Η ηθική ζημία είναι ίδια με εκείνη μιας πλαστής είδησης. Η Κλερ Βαρντλ, ειδική στη μελέτη της παραπληροφόρησης, επισημαίνει ότι «δεν χρειάζεται να πεις ψέματα. Αρκεί να πεις τη μισή αλήθεια και ν’ αφήσεις το κοινό να συμπληρώσει το υπόλοιπο από συναίσθημα και όχι από γνώση». [Saher Alghorra/The New York Times]

 

Σίσσυ Αλωνιστιώτου, Είναι όντως αυτό που βλέπουμε;

Την τελευταία εβδομάδα του Ιουλίου κυκλοφόρησε διεθνώς η φωτογραφία ενός αδύναμου, σκελετωμένου βρέφους από τη Γάζα στην αγκαλιά της μητέρας του, του Μοχάμεντ αλ Ματούκ. Η εικόνα, δραματική και συναισθηματικά φορτισμένη, αναπαρήχθη από μεγάλα ΜΜΕ, όπως BBC, CNN, Guardian, Daily Mail, New York Times και βρετανικούς Times. Αναδείχθηκε σε εμβληματική απεικόνιση της κρίσης στη Λωρίδα της Γάζας.Συνεχίστε την ανάγνωση

από την/ον ·Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Μια εικόνα της φασιστικής Ιταλίας

Ο Γιόζεφ Ροτ (1894 – 1939) ήταν Αυστριακός συγγραφέας και δημοσιογράφος εβραϊκής καταγωγής, περισσότερο γνωστός για το μυθιστόρημά του Το εμβατήριο Ραντέτσκυ. Έζησε και έγραψε την περίοδο του Μεσοπολέμου, και τα μυθιστορήματά του αντικατοπτρίζουν όλες τις πτυχές της ζωής σε εκείνη την ταραγμένη εποχή. Πηγή: Βικιπαίδεια

 

Στο άρθρο που ακολουθεί ο Γιόζεφ Ροτ καταγράφει μεθόδους παρακολούθησης στην Ιταλία του Μουσολίνι. Το κείμενο περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Ροτ Τα χρόνια των ξενοδοχείων, εκδ. Άγρα.

 

♦

 

Η παντοδύναμη αστυνομία (1928)

Δύο μέρες ήταν αρκετές για να τον αντιπαθήσω τον πορτιέ­ρη του ξενοδοχείου μου στη Ρώμη. Το μείγμα επαγγελματικά φιλικής συμπεριφοράς και κακοκρυμμένης περιέργειας δεί­χνει σπιούνο, και μάλιστα όχι καλό στη δουλειά του. Δεν είναι γεννημένος χαφιές. Δουλεύει είκοσι χρόνια ξενοδοχοϋπάλληλος, έτσι λέει· ήταν πορτιέρης απ’ την εποχή που οι ξένοι στην Ιτα­λία ήταν ακόμα απλώς επισκέπτες κι όχι ύποπτοι που έπρεπε να περάσουν από ανάκριση. Την αλλαγή του καθεστώτος την καταλαβαίνει ο ταξιδιώτης πρώτα πρώτα στον πορτιέρη του ξε­νοδοχείου. Πρώτη του δουλειά μετά το καλωσόρισμα είναι να ζητήσει το διαβατήριο. Ομολογώ πως αισθάνομαι βαθιά δυσ­πιστία για τα κράτη, όπου είναι κανείς υποχρεωμένος να παραδίδει το διαβατήριό του στο ξενοδοχείο. (Κάποιους ταξιδιώ­τες αυτό τούς αφήνει παντελώς αδιάφορους.) Όλη η παραδοσιακή φιλοξενία μιας χώρας, που ζει εδώ και πολλά χρόνια χά­ρη στον τουρισμό και η οποία κατά πάσα πιθανότητα θα συνε­χίσει για πολλά χρόνια ακόμη να στηρίζεται σ’ αυτόν, αρχίζει να μου φαίνεται ύποπτη, όταν το προσωπικό των ξενοδοχείων αναλαμβάνει καθήκοντα που κανονικά εμπίπτουν στην αρμοδιότη­τα των Αρχών και μου παίρνει το διαβατήριό μου, την ελευθερία των κινήσεών μου δηλαδή, έστω κι αν είναι για μισή μέρα μόνο. Μα ο πορτιέρης δεν σταματάει εδώ. Όταν του ζητώ γραμματόσημα, μπαίνει στον κόπο να διαβάσει το όνομα του παραλήπτη στο φάκελο. Τόσο πολύ νοιάζεται μη τυχόν και κου­ραστώ, που δεν μ’ αφήνει να κάνω τα λίγα βήματα ως το γραμ­ματοκιβώτιο. Επιμένει να ταχυδρομεί ο ίδιος τα γράμματά μου. Με αποτέλεσμα να φτάνουν πάντα μια-δύο μέρες αργότερα απ’ όσο θα ’πρεπε.Συνεχίστε την ανάγνωση

από την/ον ·Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Νεοελληνική Γλώσσα Β΄ λυκείου (11) – Αλ. Παπαχελάς, Καλοί οι έπαινοι, αλλά και μια συγγνώμη; (παραπληροφόρηση VΙI)

πηγή: Βικιπαίδεια

 

Διαβάζω όσα γράφουν ορισμένες ευρωπαϊκές εφημερίδες για την ελληνική οικονομία, για όσα έχουν πετύχει αυτή η χώρα και οι Έλληνες τα τελευταία χρόνια. Ξεχώριζε, είναι η αλήθεια, το δημοσίευμα της Bild το οποίο, σύμφωνα με το ΑΠΕ, έγραφε πως «ειδικά οι Έλληνες επιφυλάσσουν στην Ευρώπη ένα γαλανόλευκο χριστουγεννιάτικο θαύμα». Καθώς το διάβαζα ένιωθα, ομολογώ, μία ικανοποίηση. Από την άλλη όμως σκεπτόμουν, με ένα σχετικό θυμό, πως «καλοί οι έπαινοι και οι διθύραμβοι, αλλά μήπως να ζητήσετε και μια συγγνώμη;».

Συνεχίστε την ανάγνωση

από την/ον ·Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Μαρίνα Δετοράκη, Η εξαγνιστική δύναμη του Παπαδιαμάντη [σχόλιο στο διήγημα “Ρεμβασμός τοῦ Δεκαπενταυγούστου”]

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (φωτογραφία του Παύλου Νιρβάνα) [πηγή: Βικιπαίδεια]

 

Κάθε φορά που το ημερολόγιο βαδίζει προς μια κορύφωση θρησκευτικής γιορτής μέσα στο χρόνο, συνηθίζω να επιστρέφω σε μια παπαδιαμαντική ανάγνωση. Είναι κάτι σαν εσωτερικός εκκλησιασμός, σαν προσκύνημα σε ένα μυστικό ξωκκλήσι. Η γραφή του μεγάλου μας κοσμοκαλόγερου έχει κάτι από αυτό το ιδανικά λιτό, το χαμηλόφωνα ταπεινό που έχουν τα ξωκκλήσια: oύτε δυσθεώρητα, αλαζονικά ύψη καθεδρικών, ούτε χρυσόλαμπρους πολυελαίους και μαρμαρένιους θρόνους μεγαλόπρεπων ναών· τίποτε το κραυγαλέο και το εκκωφαντικό.

Η γραφή του ανοίγει ένα ερημοκκλήσι, όπου τη σκοτεινάδα του τρυπούν οι αχτίνες μέσα από τα μικρά θυρώματα και τους σιδερένιους σταυρούς των οφθαλμών στους ασβεστωμένους τοίχους του, και όπου οι αγιογραφίες των παλιών μαυρισμένων εικονισμάτων του σε κοιτούν με εκείνη την οικεία, προγονική σοφία τους μέσα από το παλιό δρύινο εικονοστάσι.Συνεχίστε την ανάγνωση

από την/ον ·Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Θάνος Μικρούτσικος, Ένας νέος για τον Νίκο Καββαδία

Ο Νίκος Καββαδίας (1910 – 1975)

 

Βρέθηκα τις προάλλες στο σπίτι ενός φί­λου που γιόρταζε. Μουσική συνόδευε τις συζητήσεις, το φαγητό και το ποτό και κά­ποια στιγμή —όπως μου συμβαίνει συχνά— άρχισαν ν’ ακούγονται τα τραγούδια του Ν. Καββαδία. Αυτό στάθηκε αφορμή να μαζευτούμε σε μια γωνιά του σαλονιού και να ξεκινήσει μια συζήτηση γύρω απ’ τον ποιητή. Υπήρχαν στην παρέα λογοτέχνες, ποιητές, αλλά και νέοι άνθρωποι, φοιτητές, ως επί το πλείστον, που δεν είχαν καμιά ειδική σχέση με την ποίηση.Συνεχίστε την ανάγνωση

από την/ον ·Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Θεοδόσης Τάσιος, Τι τα θέμε τα μνημεία…

Στο ακόλουθο άρθρο του ο Θ. Τάσιος παρουσιάζει την κατά τη γνώμη του ενδεδειγμένη στάση απέναντι στα μνημεία και γενικότερα την τέχνη. Θίγει τα ζητήματα:

(α) λειτουργία/σκοπιμότητα της τέχνης,

(β) γιατί ο άνθρωπος χρειάζεται την τέχνη.

 

♦

 

Θεοδόσης Τάσιος, Τι τα θέμε τα μνημεία…

 

1. Η επίκληση του παλαιού ρητού «ουκ επ’ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος» δεν είναι επαρκής απάντηση στο περί χρησιμότητας των Μνημείων ερώτημα. Ιδίως δε σε εποχές ευλόγως εντεινόμενης χρησιμοθηρίας. Εγώ πάντως («σε κάθε περίπτωση» που λεν κι οι αγράμματοι) θα αποπειραθώ να θυμίσω πόσο χρήσιμα όντως μπορούν να είναι τα μνημεία. Τα οποία, κατά έναν κάπως ευρύτερο ορισμό, είναι προϊόντα διαφόρων σκοπιμοτήτων:

Συνεχίστε την ανάγνωση

από την/ον ·Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Παναγιώτης Κονδύλης, Η τεχνική και το ιδεώδες

Οι νεότερες συζητήσεις περί τεχνικής στρέφονται γύρω από δύο μεγάλα θέματα. Αφενός πρόκειται για τις επιπτώσεις του τεχνικού τρόπου σκέψης και της τεχνικής πράξης πάνω στην «ουσία» ή στην «ανθρωπιά» του ανθρώπου ως προσώπου· αφετέρου πρόκειται για τις συνέπειες των τεχνικών εξελίξεων σε ό,τι αφορά την ανθρωπότητα ως σύνολο, η οποία αυτή τη φορά ­ καθώς ενδιαφέρει η ζωή και η επιβίωσή της ­ θεωρείται ως συλλογική οντότητα και ως βιολογικό είδος. Πάνω στα δύο αυτά προβλήματα διατυπώθηκαν όλες οι δυνατές αισιόδοξες ή απαισιόδοξες απόψεις και δεν είναι δυνατό να πει κανείς κάτι σχετικά δίχως να επαναλάβει πράγματα ήδη ειπωμένα. Δεν είναι αυτή η πρόθεσή μας. Εμάς ενδιαφέρει περισσότερο η ενδεικτική σημασία του γεγονότος ότι κατά τις τελευταίες δεκαετίες το κέντρο βάρους της συζήτησης μετατοπίστηκε από το πρώτο θέμα στο δεύτερο. Ασφαλώς τα δύο θέματα διασταυρώνονται σε ουσιώδη σημεία, προπαντός αν κάποιος, σκεπτόμενος με το πνεύμα της ανθρωπιστικής παράδοσης, πιστεύει ότι η επιβίωση είναι δυνατή και εύλογη μονάχα ως ηθικά αγαθός βίος. Ωστόσο η διαφορά ανάμεσα στις δύο προβληματικές παραμένει εννοιολογικά σαφής και μεθοδικά χρήσιμη. Και η μετάβαση από το ιδεώδες της ολόπλευρης προσωπικότητας στο ιδεώδες της συλλογικής επιβίωσης σημαδεύει μια βαθιά ιστορική τομή.

Συνεχίστε την ανάγνωση

από την/ον ·Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Ανδρέας Δρυμιώτης, Ιστορίες με λύκους

Γκρίζος λύκος (πηγή: Βικιπαίδεια)

 

Το σημερινό σημείωμά μου είναι πολύ διαφορετικό. Ασχολούμαι με ένα θέμα για το οποίο δεν ισχυρίζομαι ότι είμαι ειδικός. Μου προκάλεσε όμως μεγάλο ενδιαφέρον και θεώρησα ότι αξίζει να το προβάλω. Η ιστορία ξεκίνησε με μια είδηση που δημοσιεύθηκε στο ihunt.gr, την οποία σας παραθέτω.

«Σε μια πρωτοφανή ενέργεια για τα ελληνικά δεδομένα, η Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών, μέσω του εισαγγελέα Προστασίας Ζώων, διέταξε την άμεση απομάκρυνση συγκεκριμένου αριθμού λύκων από την Πάρνηθα. Η εντολή δόθηκε για λόγους δημόσιας ασφάλειας αλλά και για την προστασία του κόκκινου ελαφιού, ενός ιδιαίτερα σημαντικού είδους της άγριας πανίδας που ζει στην περιοχή.

Η απόφαση κινητοποίησε άμεσα το υπουργείο Περιβάλλοντος και τις αρμόδιες δασικές αρχές, οι οποίες καλούνται να υλοποιήσουν ένα ιδιαίτερα σύνθετο και τεχνικά απαιτητικό σχέδιο. Στόχος είναι οι λύκοι να μεταφερθούν σε ορεινές περιοχές της Βόρειας Ελλάδας, όπου –θεωρητικά– θα μπορέσουν να ζήσουν σε πιο κατάλληλο περιβάλλον».Συνεχίστε την ανάγνωση

από την/ον ·Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Τάκης Παππάς, Πότε μια χώρα τα πάει καλά;

πηγή εικόνας: liberal.gr

 

Τι σημαίνει για μια δημοκρατική ευρωπαϊκή χώρα να «τα πηγαίνει καλά»; Είναι οι μακροοικονομικοί δείκτες; Η ευτυχία των πολιτών; Οι χαμηλές εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα; Όσο κι αν θέλουμε να βρούμε μια μοναδική απάντηση, η πραγματικότητα είναι πάντα πιο σύνθετη. Υπάρχουν όμως πέντε βασικά κριτήρια που μας δείχνουν την πραγματική εικόνα.Συνεχίστε την ανάγνωση