Ένας από τους μύθους που πέθαναν με τους τελευταίους Oλυμπιακούς Aγώνες είναι ο μύθος της καθαρότητάς τους. Πολλοί υποψιάζονταν ότι κάτι πονηρό συμβαίνει με τις χημικές ουσίες, που βοηθούν στην υπέρβαση των επιδόσεων, αλλά πρόθυμα παραδέχονταν ότι αυτό έχει χαρακτήρα εξαίρεσης, που συχνά, όταν ανακαλυφθεί, επιφέρει κυρώσεις. Tώρα, προπάντων από τις σιωπές και την αμηχανία των αρμοδίων αλλά και από τις προσπάθειες να συγκαλυφθούν τα πάντα σε μια περίπτωση κάπως ιδιαίτερη που παρουσιάστηκε, αρχίζει να γίνεται γενικότερα κατανοητό ότι το ντοπάρισμα είναι μέρος του ολυμπιακού συστήματος, παρ’ ολίγον να πω του ολυμπιακού πνεύματος: χωρίς αυτό, είναι αβέβαιη η πραγματοποίηση νέων ρεκόρ και –κατά συνέπεια– αβέβαιο το ενδιαφέρον του κοινού, των διαφημιστών, των διαφημιζομένων και των κάθε κινήτρου επισήμων χορηγών –η οικονομική βάση των Oλυμπιακών Aγώνων θα γκρεμιζόταν. Tώρα γκρεμίστηκε ο μύθος της καθαρότητας.