Η Διδασκαλία της Ιστορίας  του Πολυτεχνείου έγινε με χρήση εικόνων, γιατί πιστεύω ότι οι οπτικές παραστάσεις προσελκύουν περισσότερο την προσοχή των παιδιών από όσο οι λεκτικές και αφομοιώνονται ευκολότερα…

Χωριστήκαμε σε ομάδες και έδωσα στα παιδιά  ασπρόμαυρες φωτογραφίες που κάλυπταν τα ιστορικά γεγονότα του Πολυτεχνείου, χωρίς να γίνει συγκεκριμένη αναφορά σε αυτά.

Η ερώτηση ήταν: « Υπάρχει ένα παραμύθι κλεισμένο στις φωτογραφίες, μπορούμε να το ανακαλύψουμε;» Τα παιδιά παρατήρησαν χωριστά κάθε φωτογραφία την περιέγραψαν και προσπάθησαν να αποκωδικοποιήσουν το περιεχόμενο της. Εννοείτε ότι υποβοηθούσα τη σκέψη των παιδιών με ερωτήσεις του τύπου: Γιατί έχουν απλωμένα τα χέρια; Γιατί έχει τόσο κόσμο; Γιατί είναι  σκαρφαλωμένοι στα κάγκελα κ.λ.π

Η ιστορία μέσα από τα μάτια των παιδιών…

Στη συνέχεια παρουσίασα το παραμύθι αναφέροντας τα πραγματικά γεγονότα με τη χρήση του ίδιου φωτογραφικού υλικού…

« Μια φορά  και έναν καιρό ήταν ένας βασιλιάς , όπως οι βασιλιάδες στα παραμύθια, και ήθελε να διατάζει και όλοι να τον υπακούν αμέσως. Όποιος δεν τον άκουγε τον έβαζε φυλακή και όλοι τον φοβόντουσαν, δεν τολμούσαν να μιλήσουν. Και αυτός έκανε πάντα ότι ήθελε. Κάποτε όμως κάποια παιδιά, που πήγαιναν σε ένα μεγάλο σχολείο, που το λένε Πολυτεχνείο στη Αθήνα αποφάσισαν να σταματήσουν αυτόν τον βασιλιά για να γίνουν οι άνθρωποι πάλι ελεύθεροι. Αποφάσισαν να βγούνε στους δρόμους και σε  πλατείες με πανό γράφοντας επάνω

« ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»

Να μην πολυλογώ, τελικά οι φοιτητές νίκησαν και κέρδισαν την ελευθερία τους. Αποσιωπήθηκαν γεγονότα και ονόματα, γιατί στόχος δεν ήταν οι πληροφορίες για το συμβάν, αλλά το βαθύτερο νόημα που απορρέει από τα γεγονότα.

Στη συνέχεια έγινε  η σύνδεση των υποθέσεων που έκαναν τα παιδιά με τα αληθινά γεγονότα και ακολούθησαν κάποιες ταινίες  που βρήκαμε στο διαδίκτυο .

Αυθόρμητα οι ομαδούλες άρχισαν να φτιάχνουν  με τουβλάκια το Πολυτεχνείο, το τανκς , με ράβδους και τουβλάκια δημιούργησαν τη φυλακή των φοιτητών, όπου και δραματοποιήσαν αναλαμβάνοντας το ρόλο του κακού  ο οποίος φώναζε  «εγώ είμαι ο βασιλιάς» και αποφάσισαν να τον φυλακίσουν.

Ακούσαμε το τραγούδι ” Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία” του Μάνου Λοϊζου  τη ζωγραφίσαμε και γράψαμε τη λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ…

Οι εικαστικές  δραστηριότητες και των δυο τμημάτων μας…

Κατασκευάσαμε σε χαρτόνι   το πανό  και γράψαμε  ” ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” και το  φωνάξαμε δυνατά  με όλη μας  την ψυχή…

Και το περιστέρι το σύμβολο  της Ειρήνης…

Για να κατανοήσουμε καλύτερα τις έννοιες  της  Δημοκρατίας και  της Δικτατορίας διαβάσαμε το βιβλίο της Ε. Φακίνου «Ντενεκεδούπολη»

Την ημέρα της γιορτής  παρακολουθήσαμε το κουκλοθέατρο της Ντενεκεδούπολης και υποσχεθήκαμε ότι θα το παίξουμε σύντομα  με αληθινά ντενεκεδάκια …γι’ αυτό να είστε σίγουροι…

 «Την Ελευθερία πρέπει να την κατακτά κανείς συνέχεια με σθεναρή ηθική προσπάθεια» (Αντρέι Ταρκόφσκι) ,για να αλλάξει η ζωή του προς το καλύτερο…