Με αφορμή την 28η Οκτωβρίου χρησιμοποίησα την “Κραυγή” του Μουνκ.

 Ο πίνακας  απεικονίζει μια αγωνιούσα μορφή με φόντο ουρανό σε χρώμα κόκκινο του αίματος θεωρείται από μερικούς πως συμβολίζει το ανθρώπινο είδος κάτω από τη συντριβή του υπαρξιακού τρόμου.

“Περπατούσα σ’ ένα μονοπάτι με δυο φίλους – ο ήλιος έπεφτε – ξαφνικά ο ουρανός έγινε κόκκινος σαν αίμα – σταμάτησα, νιώθοντας εξαντλημένος, και στηρίχθηκα στο φράχτη – αίμα και γλώσσες φωτιάς πάνω από το μαύρο-μπλε φιόρδ και την πόλη – οι φίλοι μου προχώρησαν, κι εγώ έμεινα εκεί τρέμοντας από την αγωνία – κι ένιωσα ένα ατέλειωτο “ουρλιαχτό να διαπερνά τη φύση”.

Παρατηρήσαμε τον πίνακα με τα παιδιά και είδαμε έναν φοβισμένο άνθρωπο, λυπημένο, ένα φάντασμα,  έναν άσχημο άνθρωπο που φοβάται να μην πέσει από τη γέφυρα  και ότι κάποιος τον πολεμάει…

Στη συνέχεια τι καλύτερο  να συζητήσουμε για τους δικούς μας φόβους …και πήραμε τη μορφή του πίνακα

Ζωγραφίσαμε τον πίνακα με λαδοπαστέλ , περάσαμε νερομπογιά και στολίσαμε το δικό μας πρόσωπο στον πίνακα…

Στο τέλος ανακαλύψαμε ότι ο φόβος κάποιες φορές είναι καλός και μας προστατεύει π.χ από φωτιά, μπροστά από ένα γκρεμό, κ.λ.π…