Μην ξεχνάμε ότι στην ηλικία αυτή τα μικρά παιδιά βιώνουν όλα τα συναισθήματα με έντονο τρόπο.

Αισθανόμαστε φοβισμένοι ή τρομαγμένοι όταν νιώθουμε ότι κινδυνεύουμε από κάτι.

Όταν πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος, αισθανόμαστε ασφαλείς.

Η συζήτηση γι’ αυτά είναι ένας τρόπος για να τα χαλαρώσουμε. 

Διαβάσαμε το παραμύθι που ψηφίσαν τα παιδιά και είδαμε διάφορες εικόνες!!!

Επιλέξαμε να διαβάσουμε : “Θα μου μάθεις να πετάω” της Γεωργία Λάττα

Κοιτάζουμε τις εικόνες τι δείχνουν; από που το καταλαβαίνουμε ότι είναι τρομαγμένο το αγόρι; από τα μάτια του που είναι ορθάνοιχτα και γουρλωμένα, το στόμα του το ανοιχτό και το σώμα του γεμάτο ένταση! Μιλήσαμε αρκετά και στη συνέχεια ζήτησα από τα παιδιά να πάρουν το καθρεφτάκι  και να επιδείξουν εκφράσεις φόβου! 

Στη συνέχεια τους διάβασα μια μικρή  ιστορία της Κάτια από τις εικόνες ποιο πάνω τις οποίες προσποιηθήκαμε ότι είμαστε εμείς η Κάτια. Είμαστε ξαπλωμένοι  και  βλέπουμε  φανταστικά ωραία όνειρα και αισθανόμαστε χαλαροί και ασφαλής στα κρεβατάκια μας. Μετά η Κάτια όμως είδε ένα κακό όνειρο , ξύπνησε και ένιωθε τρομαγμένη. Τα συναισθήματα της είχαν αλλάξει. Η Κάτια ούρλιαξε και φώναξε: “Βοήθεια! Βοήθεια!” και άρχισε να κλαίει. Έτσι και εμείς δείχνουμε τρομαγμένοι. Η μητέρα της όμως έτρεξε στο δωμάτιο της  άνοιξε τα φώτα την αγκάλιασε και τις είπε: Όλα τώρα είναι μια χαρά” Τώρα η Κάτια ένιωθε ποιο ασφαλής (εικόνα 18)

Στη συνέχεια για να χαλαρώσουμε και εμείς παίξαμε ένα ψυχοκινητικό παιχνίδι,΄όπως το  “Χιονάνθρωποι που λιώνουν“

Είμαστε όρθιοι και φανταζόμαστε ότι είμαστε χιονάνθρωποι που μόλις έχουμε φτιαχτεί. Είμαστε παγωμένοι σαν να έχουμε παγώσει από το φόβο μας και στεκόμαστε ακίνητοι με τα χέρια κολλημένα στο σώμα και όλους τους μύες σφιγμένους. Όταν όμως ο ήλιος βγαίνει  στον ουρανό και αρχίζει να ζεσταίνει,  τότε οι χιονάνθρωποι αρχίζουν σιγά σιγά να λιώνουν και να κονταίνουν, ώσπου στο τέλος γίνονται λιμνούλες από νερό στο πάτωμα. Τα παιδιά μένουν για λίγα δευτερόλεπτα ξαπλωμένα και χαλαρωμένα. 

Ζωγραφίζω τον εαυτό μου πότε νιώθω Φόβο!

Στη συνέχεια έδωσα στα παιδιά ένα φύλλο εργασίας για να παρατηρήσουν τα πρόσωπα και να φανταστούν τι μπορεί να φοβήθηκαν τα παιδιά!

Τώρα όμως ήρθε η ώρα να βρούμε τρόπους να διώξουμε τους φόβους μας. Τους ζωγραφίζουμε τους αλατοπιπερώνουμε, τους τσαλακώνουμε και τους ρίχνουμε στο καζάνι. “Η σούπα των φόβων μας” έτοιμη!!!  

Και τις καλύτερες ιδέες τις δώσανε τελικά τα παιδιά!!!

Να τραγουδάω, να χορεύω, να σκέφτομαι ωραία πράγματα, ότι είμαι στη θάλασσα και κολυμπάω και να μιλάω με κάποιον που μ’ αγαπάει και τον εμπιστεύομαι!

Μια έκπληξη μας περίμενε στο νηπιαγωγείο μας!!!

Μας επισκέφτηκε η Κυρία Λύπη με το αγαπημένο της παραμύθι : ” Μια λυπημένη Ζέβρα” της Γιολάντα Τσορώνη

Αφού μας μίλησε για κάποιες δικές της λύπες που ένοιωσε στη ζωή της μας πρότεινε να διαβάσουμε το βιβλίο της και να δούμε κάποιες εικόνες… 

Τι λέτε παιδιά ότι νιώθει αυτό το κορίτσι και το αγόρι; Λυπημένο! Πως το μαντεύετε; Από που; οι απαντήσεις πολλές. Από τα μάτια που έχουν δάκρυα, από το στόμα που είναι τραβηγμένο προς τα κάτω, σκυφτό σώμα κ.λ.π

Πήραμε το καθρεφτάκι μας και κάναμε εκφράσεις και γκριμάτσες Λυπημένες!!!

Ζωγραφίζω τον εαυτό μου λυπημένο και περιγράφω κάποιες στιγμές  που έννιωσα λύπη!!!

Την  περσινή κατασκευή της Κυρίας Λύπης  απο χαρτόκουτο που καταπίνει τις λύπες μας τη χρησιμοποιούμε και φέτος ζωγραφίζοντας κάτι που μας στεναχωρεί και το πετάμε στο πανέμορφο λυπηκούτι μας!!!

Έπιασα ένα κοριτσάκι αφού ζωγράφισε αυτό που  της απασχολούσε το έριξε αμέσως στο κουτί της λύπης…..:  “δεν μ’ αφήνει η μαμά μου να πάω στο πάρκο και αυτό με στεναχωρεί”…ωραία το πετάμε μέσα και εκείνη τη στιγμή ξεχνιούνται τα πάντα…. αλλά ας μη γελιόμαστε όλα( γράφονται στο υποσυνείδητο) και από εκεί δεν σβήνουν ποτέ!!! 

                                             ΠΑΖΛ ΖΩΩΝ

       Στη συνέχεια παίξαμε με κάποια παζλ ζώων και αντιστοιχίσαμε λεξούλες απο τους ήρωες του παραμυθιού!!!

Το αρχικό  γράμμα  της λέξης Λύπη”Λ” το σχεδιάζω στο πάτωμα με ένα σχοινί. Με  το δαχτυλάκι μας και το σώμα μας  μαθαίνουμε   βιωματικά… 

Όλα τα συναισθήματα είναι καλά και φυσιολογικά να τα έχουμε.

Μπορούμε να τα δείχνουμε με εξωτερικά σήματα και σωματικές ενδείξεις, όπως με εκφράσεις προσώπου, στάσεις σώματος και ήχους.  

Διαβάσαμε το παραμύθι της Γιολάντα Τσορώνη ” Ένας Χαρούμενος Ιπποπόταμος ” 

Παρατηρήσαμε  μια εικόνα  με το χαρούμενο αγόρι, και στη συνέχεια προσπαθήσαμε να μαντέψουμε από που το καταλάβαμε;

Φυσικά τα παιδιά απάντησαν από το χαμόγελο και τα  μάτια δηλ. απο τα χαρακτηριστικά του προσώπου της εικόνας.

Επειδή πέρυσι δουλέψαμε το πρόγραμμα “Βήματα για τη Ζωή”  τα παιδιά θυμήθηκαν ενθουσιασμένα αρκετά πράγματα και πιστεύω ότι  “Τα Συναισθήματα” πρέπει να δουλεύονται πάντα στην τάξη , γιατί

“Τα Συναισθήματα τα έχουμε όλοι μας συνέχεια“!!!    

Στη συνέχεια ανοίξαμε το Αερόστατο της Χαράς κρατώντας το Κουνελάκι της παρεούλας περιγράψαμε κάποια φορά που αισθανθήκαμε χαρούμενοι!!!

Στη συνέχεια έδωσα στα παιδιά το καθρεφτάκι για να κάνουν εκφράσεις  και γκριμάτσες χαράς!!!

Ζωγραφίζω τον εαυτό μου χαρούμενο!!!

Ο Χάρης και ο Σωτήρης έκει που τρώγανε το πρωινό τους σχεδιάσανε με το ψωμάκι τους το χαρούμενο πρόσωπο. Έμεινα άφωνη η φαντασία των παιδιών είναι τόσο μεγάλη που με εκπλήσσει πάντα!!!

Ξαφνικά χτυπάει η πόρτα… Και τι να δούμε μια κούκλα η οποία ήθελε να μας γνωρίσει, να μας μιλήσει και να μας περιγράψει τις δικές της εμπειρίες ( φυσικά τις χαρούμενες)  να μας αγκαλιάσει πολύ και να μας παρηγορεί όταν είμαστε λυπημένοι  με ένα φιλάκι θα μας περνάνε όλα… 

Το όνομά της Χαρούλα!!! Η πλάκα είναι ότι Χαρούλα ήθελε να μείνει σχολείο για πολύ καιρό. Φυσικά το θελήσαμε όλοι, γιατί το σπιτάκι της που φτιάχθηκε πέρυσι δε χαλάστηκε ποτέ!!!

Στη συνέχεια βρήκαμε πολλές λεξούλες που αρχίζουν με το γράμμα “Χ“ και το σχεδιάσαμε με μαρκαδόρους στο πάτωμα!!!

Και συνεχίζουμε… με τα υπόλοιπα συναισθηματικούλια!!!