Περί αναρχίας.

«Το να θάψει η Αντιγόνη τον Πολυνείκη είναι μία παράβαση πολύ χειρότερη από την απαγόρευση του Κρέοντα. Η Αντιγόνη κάτω από αυτή την οπτική είναι ένα μαρτύριο ευαισθησίας και αίρεσης σε κάθε εποχή. Και στον καιρό μας αναβιώνει αγνή και ατόφυα στο Μπακούνιν. Και στους αγνούς αναρχικούς των Εξαρχείων. Όσους αγνούς…
[…]
Φαντασθείτε ότι μέσα στο κράτος υπάρχουν χιλιάδες Αντιγόνες. Όπως κάλλιστα ημπορεί να συμβαίνει. Φανταστείτε ότι η κάθε μία για το δικό της διαφορετικό αίτημα με την υπέρτερη ποιότητα, την ασύμμετρη πάντα και την αντιθετική προς το θετικό δίκαιο του ανθρώπου που από τη φύση του αναγκαία είναι ανευέλικτο και περιοριστικό, καταστρατηγεί το νόμο του Κρέοντα. Ποιο θα είναι τότε το αποτέλεσμα για τις κοινωνίες;

Το αποτέλεσμα θα είναι να διαλύεται το κράτος των ανθρώπων εν ονόματι του κόσμου των αγγέλων. Μία παραφροσύνη, δηλαδή, μία καταστροφή, και μία αταξία, που μεταβάλλει την κοινωνία σε ουτοπία και ζούγκλα. Γιατί ζητεί να επιβάλλει τη χωρίς όρια βούληση του ατόμου για ελευθερία απέναντι στη μέσα σε όρια πάντοτε δυνατότητα κινήσεων του συνόλου. Του κράτους δηλαδή.

Το δίκαιο των ανθρώπινων νόμων δεν είναι να μας χαρίζουν το μεγαλύτερο καλό. Αλλά να μας φυλάγουν μέσα στο μικρότερο κακό. Ο νόμος των ανθρώπων δε φιλοδοξεί να μου προσφέρει τον παράδεισο. Του στέκεται αρκετό να αποτρέψει την κόλαση να γκρεμιστεί απάνω μου.»

Δημήτρης Λιαντίνης