«Επιλογές» (Διήγημα)

Από τη μαθήτρια της Α΄ Τάξης Καραμουσλή Βάια…

Τα πνευμόνια του έκαιγαν στην αναζήτησή τους για οξυγόνο. Οι χτύποι της καρδιάς του επιταχύνονταν όλο και περισσότερο, ωσότου ανέβηκε στην επιφάνεια της πισίνας του σχολικού γυμναστηρίου. Ένας από τους καλύτερους κολυμβητές στην τάξη του, τοπικός πρωταθλητής και υποψήφιος για υποτροφία κολύμβησης σε ένα από τα καλύτερα κολέγια του εξωτερικού. Έκανε τουλάχιστον πέντε ώρες προπόνηση την ημέρα και μόλις είχε τελειώσει για σήμερα. Συνηθισμένος στην ησυχία που είχαν τα αποδυτήρια εκείνη την ώρα, του φάνηκε παράξενο που άκουγε κάποιον να φωνάζει. Επιτάχυνε το βήμα του και βρέθηκε μπροστά σε κάτι που δεν περίμενε να συναντήσει ποτέ. Κάποιος ήταν δεμένος χειροπόδαρα σε μια ξύλινη καρέκλα, ολόγυμνος… και μάλιστα αυτός ο κάποιος ήταν ένας από τους συμμαθητές του.

-Στράτο, τι έπαθες τον ρώτησε τρομαγμένος, ενώ του έβγαζε το μαντήλι που κάλυπτε τα μάτια του.

Το μικροκαμωμένο του σώμα έδειχνε αδύναμο και τραύματα είχαν δημιουργηθεί στα σημεία που ήταν δεμένος. Τον έλυσε και του έδωσε κάποια από τα ρούχα που κρατούσε στο ντουλάπι του.

-Ποιος σου το έκανε αυτό, τον ξαναρώτησε γεμάτος θυμό αυτή τη φορά.

-Πάνο, δεν είναι τίποτα, απάντησε φοβισμένα και έσκυψε το κεφάλι του.

-Τίποτα το λες εσύ αυτό; Σε είχαν δεμένο σε μια καρέκλα, γυμνό και σε τραβούσαν φωτογραφίες, οι οποίες ήδη θα είναι ανεβασμένες στο διαδίκτυο! Και γιατί; Επειδή κάποιοι νοητικά καθυστερημένοι, για να το θέσω ευγενικά, που έχουν πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους προσπαθούν να ικανοποιήσουν τον αχόρταγο εγωισμό της ύπαρξής τους, φώναζε αγανακτισμένα, ενώ έκοβε βόλτες μπροστά από το σκαμνάκι που είχε καθίσει ο Στράτος.

-Τέλος πάντων, ας θεωρήσουμε το θέμα λήξαν και σε παρακαλώ, μην το πεις σε κανέναν, είπε τρομοκρατημένα καθώς ετοιμαζόταν να φύγει.

-Εγώ δεν θα το πω σε κανέναν. Τα θέμα είναι όμως πως όλοι θα το ξέρουν, ομολόγησε προσπαθώντας να ηρεμήσει τον εαυτό του.

«Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται» και όπως αποδεικνυόταν αυτή δεν θα ήταν καθόλου καλή μέρα. Το βουητό από τους ψιθύρους στους διαδρόμους ήταν τόσο έντονο, που ακόμα και στις ίδιες τις μέλισσες θα ήταν ανυπόφορο. Έπρεπε να βρει ποιος ή ποιοι ήταν υπεύθυνοι γι’ αυτό που έγινε την προηγούμενη μέρα και να λάβει κάποια μέτρα. Δεν μπορούσε να τον αφήσει απροστάτευτο.

-Εε Στράτο, περίμενε, του φώναξε καθώς τον πρόφτασε στο διάδρομο. Θέλω να μου πεις ονόματα.

-Πάνο, σου εξήγησα ένα αστείο ήταν μόνο. Τίποτα άλλο, δήλωσε λυπημένα και κατευθύνθηκε στις τουαλέτες των αγοριών.

-Και εγώ αστειεύομαι με την παρέα μου, αλλά δεν τους γδύνω και τους τραβάω φωτογραφίες, είπε καθώς άνοιγε την πόρτα από το αποχωρητήριο.

Η συνάντηση ήταν μοιραία.

-Βρε, βρε καλώς τον. Ξέρεις πόσο διάσημος έγινες μετά από τη χάρη που σου κάναμε, είπε ειρωνικά ένα από τα αγόρια που βρισκόταν μέσα στο δωμάτιο απευθυνόμενο στον Στράτο.

-Ώστε εσύ, είσαι ο υπαίτιος για τα χθεσινά γεγονότα στα αποδυτήρια, δήλωσε ο Πάνος και μπήκε προστατευτικά μπροστά από τον Στράτο. Σε περίμενα πιο κτηνώδη για να πω την αλήθεια, έλεγε καθώς τον έδειχνε ολόκληρο από την κορφή ως τα νύχια, και ίσως λίγο πιο έξυπνο, αλλά τι να κάνουμε, ο καθένας πρέπει να βασίζεται σε αυτά που έχει, ομολόγησε σαρκαστικά.

-Παιδιά ηρεμήστε, είπε και εμπόδισε τους δύο πιο ογκώδεις φίλους του, που ακουμπούσαν τόση ώρα στον τοίχο, από το να του επιτεθούν. Ο Πάνος από εδώ δεν θέλει να αρχίσει καβγά, έτσι δεν είναι;

-Γιατί να αρχίσω καβγά; Δεν είπα κανένα ψέμα, παρά μόνο την αλήθεια, είπε καθώς τον πλησίασε βλέποντας τον να αρχίζει να θυμώνει. Ξέρεις ποιο είναι το πιο αστείο πράγμα σε άτομα σαν κι εσένα; Προσπαθείτε να δείξετε πως είστε κάποιοι, αλλά στην πραγματικότητα η δειλία σας και η ανοησία σας αποτελούν αυτό για το οποίο είστε «διάσημοι», τελείωσε εκπνέοντας τα τελευταία λόγια του στο πρόσωπο του.

-Και μόλις στέρεψε η ευγένειά μου, είπε και παράτησε την προσπάθεια να σταματήσει τους φίλους του.

-Δεν γνώριζα ότι κατέχεις κάτι τόσο πολύτιμο όσο η ευγένεια, συνέχισε προκαλώντας τον. Όσο για τους γορίλες που διοικείς καλύτερα θα ήταν να τελειώνουμε από εδώ, επειδή όσο πιο γρήγορα πάμε στον διευθυντή τόσο πιο γρήγορα θα αποβληθείτε, το λιγότερο. Ααα, και να μην ξεχάσω: «Ποιό είπαμε είναι το ονοματάκι σου;» ρώτησε περιπαιχτικά.

Οι γροθιές του ήταν σφιγμένες και τα μάτια του πετούσαν φλόγες από το θυμό που έβραζε μέσα του. Παρόλα αυτά ψέλλισε το όνομά του, προτού ξαναβρεί την ψυχραιμία του και αποχωρήσει από τις τουαλέτες.

-Εμείς Στρατάκο μου, θα τα ξαναπούμε, χωρίς τον κηδεμόνα σου την επόμενη φορά, δήλωσε ενώ έφευγε.

Ο Πάνος ξεφύσησε με ανακούφιση.

-Λοιπόν, ένα είναι σίγουρο, ατιμάζει το όνομα Αχιλλέας.

-Σου είπα να μην ανακατευτείς, τι δεν κατάλαβες, τον ρώτησε ο Στράτος νευριασμένος.

-Και τι περίμενες να κάνω; Να παραμείνω αμέτοχος και να σε αφήσω στο έλεος του Θεού ή καλύτερα, στο έλεος του Αχιλλέα; Θα πάμε στον διευθυντή και όλα θα τακτοποιηθούν.

-Όχι, όχι δεν καταλαβαίνεις. Όλα θα γίνουν χειρότερα. Αν αυτό που έπαθα θεωρείς ότι ήταν το χειρότερο, τότε γελιέσαι οικτρά. Απλώς σταμάτα να ασχολείσαι μαζί μου και μην μου δημιουργείς περισσότερα προβλήματα από όσα ήδη έχω. Σε ευχαριστώ για τη βοήθεια σου και τα ρούχα σου, είπε και του τα παρέδωσε, όμως θα τα καταφέρω μόνος μου, τόνισε καθώς έφευγε.

Οι μέρες κυλούσαν όλο και πιο ανυπόφορες και τα τραύματα του Στράτου γίνονταν όλο και πιο εμφανή, σωματικά και ψυχικά. Μελανιές, κοψίματα στα χέρια, σχισμένα χείλη, που τα δικαιολογούσε σαχλά λέγοντας πως έπεφτε με το ποδήλατο ή ότι κόπηκε όταν ετοίμαζε μεσημεριανό. Το πιο απαίσιο, όμως, ήταν αυτό το βασανισμένο και λυπημένο βλέμμα που είχαν υιοθετήσει τα μάτια του. Και δεν έφτανε μόνο αυτό, έπρεπε αυτοί οι τρεις ανεγκέφαλοι να δημοσιεύουν τα ‘κατορθώματα’ τους στο διαδίκτυο. Το δίλημμα που του τέθηκε ήταν μηδαμινό και τεράστιο ταυτόχρονα. Πώς μπορούσε να αφήσει έναν άνθρωπο να υποφέρει με αυτόν τον τρόπο; Πώς μπορούσε όμως και να αψηφήσει τις επιθυμίες του; Γιατί οι άλλοι δεν έκαναν κάτι γι’ αυτό; Μήπως και ο ίδιος έπρεπε να αφήσει τα πράγματα στην τύχη τους; Αναπάντητες ερωτήσεις που στροβιλίζονταν στο κεφάλι του και δεν του επέτρεπαν καμία διέξοδο ώσπου να τις απαντήσει. Τελικά η απόφαση πάρθηκε. Θα πήγαινε την επόμενη μέρα να μιλήσει με τον Διευθυντή με την ελπίδα πως όλα θα έβαιναν καλώς. Όμως πρώτα έπρεπε να ξεκαθαρίσει την κατάσταση με τον Στράτο. Τι περίμενε ότι θα γινόταν αν τους άφηνε να του συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο; Τι ήταν αυτό που τον κρατούσε από το να αναφέρει τα συμβάντα σε κάποιον υπεύθυνο;

Η ώρα ήταν ήδη οχτώ το βράδυ όταν δοκίμασε να τον πάρει τηλέφωνο, αλλά στον μόνο που μπορούσε να μιλήσει ήταν ο τηλεφωνητής. Πόση ώρα θα του έπαιρνε να φτάσει στο σπίτι του; Όχι, δεν ήταν μακριά, το πολύ είκοσι λεπτά με τα πόδια. Σίγουρα θα ήταν λιγότερο με το αυτοκίνητο* εξάλλου δεν ήταν ώρα αιχμής για να έχει κίνηση στους δρόμους. Δεν απείχε πολύ από το σπίτι όταν του τηλεφώνησε η κοπέλα του.

-Πάνο, μου είπες να σε ειδοποιήσω άμα ανεβάσουν κι άλλο βίντεο, είπε η κοπέλα προσπαθώντας να μην τον αναστατώσει. Αυτή τη φορά όμως είναι σε ζωντανή μετάδοση, δήλωσε επιφυλακτικά.

Οι αρθρώσεις του χεριού με το οποίο κρατούσε το τιμόνι άσπρισαν εξαιτίας της δύναμης που ασκούσε πάνω τους καθώς προσπαθούσε να κρατήσει τον χείμαρρο κοσμητικών επιθέτων που βρίσκονταν στην άκρη της γλώσσας του.

-Μπορείς να καταλάβεις, πού μπορεί να βρίσκεται, ρώτησε όσο πιο ήρεμα μπορούσε, αφότου ξέσπασε στην κόρνα του αυτοκινήτου.

-Είναι στο κολυμβητήριο του σχολείου, έλεγε όλο και πιο επιφυλακτικά.

-Πώς το καλό μπήκαν μέσα, φώναξε από θυμό και έκανε αναστροφή για να κατευθυνθεί προς τα εκεί.

-Θυμάσαι την προηγούμενη εβδομάδα που μου είπες πως είχες χάσει τα κλειδιά που σου είχε δώσει ο γυμναστής για να κάνεις προπονήσεις εκεί; Τα έψαχνες για τρεις μέρες, πριν τα βρεις μέσα στο σάκο σου. Έχω την εντύπωση πως δεν τα έχασες απλώς, δήλωσε με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Πάνο, πριν κλείσεις… Πρόσεχε, παρακάλεσε θλιμμένα.

-Πάντα, την καθησύχασε γλυκά και έκλεισε το τηλέφωνο.

Τα λάστιχα στρίγγλισαν καθώς σταμάτησε έξω από το γυμναστήριο. Η πόρτα του αυτοκινήτου έκλεισε με δύναμη. Τα βήματα του σταθερά, γρήγορα και θορυβώδη κάλυψαν άμεσα την απόσταση που τον χώριζε από το πεζοδρόμιο μέχρι την είσοδο. Το θέαμα που αντίκρισε όταν μπήκε ήταν αναμενόμενο. Για άλλη μια φορά ο Στράτος βρισκόταν δεμένος σε μια καρέκλα με πρόσφατες μελανιές στο πρόσωπο, ενώ οι άλλοι τρεις τον ζάλιζαν με ασυναρτησίες.

-Αν είναι να τον κρατάς εδώ, τουλάχιστον κάντο με πρωτότυπο τρόπο, μονολόγησε περιπαιχτικά και τους πλησίασε ήρεμα.

-Σε περιμέναμε ξέρεις, δήλωσε ο Αχιλλέας.

-Ελπίζω να μην καθυστέρησα πολύ.

-Κάθε άλλο, ήρθες πιο γρήγορα από ό,τι φανταζόμουν, ομολόγησε και έσβησε την κάμερα. Ξέρεις από την πρώτη στιγμή ήξερα πως θα αποτελούσες πρόβλημα για την διασκέδασή μας, γι’ αυτό αποφασίσαμε να σου δώσουμε μια θέση στο παιχνίδι. Είτε θα είσαι με τους νικητές, είπε και έδειξε τον εαυτό του και τους φίλους του, είτε με τους ηττημένους, επισήμανε δείχνοντας τον Στράτο.

-Συγγνώμη πνίγομαι στις υποχρεώσεις τον τελευταίο καιρό. Ίσως κάποια άλλη στιγμή, χαμογέλασε ειρωνικά και κατευθύνθηκε να βοηθήσει τον φίλο του.

-Μάλλον θα έπρεπε να βάλουμε και την κοπέλα σου στο μικρό μας παιχνίδι. Ε παιδιά, τι λέτε;

Μόλις είχε ξεπεράσει τα όρια. Όση οργή είχε δημιουργηθεί από την συσσώρευση του θυμού του, τώρα ήταν η ώρα να απελευθερωθεί. Τα χέρια του σφίχτηκαν σε μια τελευταία προσπάθεια να ηρεμήσει, όμως ήταν πια πολύ αργά. Σε δευτερόλεπτα βρέθηκε πάνω από τον Αχιλλέα με τα γόνατα στους ώμους του για να τον συγκρατούν και τα χέρια του να καταλήγουν με γροθιές πάνω στο πρόσωπό του. Μέσα στο χάος που είχε δημιουργηθεί στο μυαλό του, δεν πρόσεξε πως κανείς δεν τον σταμάτησε* μόνο όταν άκουσε τον παφλασμό συνήλθε. Οι φίλοι του Αχιλλέα, αντί να τον σταματήσουν ή να τον χτυπήσουν ή έστω να κάνουν κάτι σε αυτόν, πήραν το Στράτο δεμένο με την καρέκλα και τον πέταξαν στην πισίνα. Η αδρεναλίνη έτρεχε μέσα στις φλέβες του με ταχύτατους ρυθμούς κάνοντας τον να βουτήξει στο νερό για να σώσει τη ζωή του φίλου του. Με δυσκολία έλυσε τα σχοινιά και τον έβγαλε στην επιφάνεια.

-Ευχαριστώ, ψέλλισε ο Στράτος πιάνοντας την άκρη της πισίνας.

-Δεν κάνει τίποτα, είπε λαχανιασμένος και βγήκε από το νερό. Θα κάθεστε και θα κοιτάτε ή θα πάρετε τηλέφωνο κανένα ασθενοφόρο, ρώτησε ήρεμα και βιαστικά τους άλλους δύο που βρίσκονταν πάνω από τον αναίσθητο φίλο τους, καθώς κατευθυνόταν προς τα εκεί.

Εκείνοι αμέσως έκαναν αυτό που είπε και απομακρύνθηκαν από τον Αχιλλέα. Πώς είχε αφήσει τον εαυτό του να παρεκτραπεί κατ’ αυτόν τον τρόπο; Έσκυψε πάνω από το σώμα του και αφουγκράστηκε την αναπνοή του. Όλο το πρόσωπο του θύματός του ήταν γεμάτο αίματα. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ο ίδιος είχε κάνει κάτι τέτοιο σε άνθρωπο, όποιος κι αν ήταν αυτός. Κανένας δεν αξίζει τέτοια συμπεριφορά. Τι είχε κάνει; Τι είχε αφεθεί να κάνει; Γιατί δεν το σταμάτησε; Έγινε ίδιος με ό,τι προσπαθούσε να πολεμήσει, με ό,τι απεχθανόταν. Καταπάτησε τα πιστεύω, τις αρχές και τις αξίες του. Πρόδωσε τον ίδιο του τον εαυτό. Η αυτοδικία δεν μπορεί ποτέ να είναι η λύση. Τώρα πια το είχε συνειδητοποιήσει καλά αυτό. Έπρεπε να είχε μιλήσει στους καθηγητές πολύ νωρίτερα… Είδε τα δάχτυλά του, σχεδόν αυθύπαρκτα και αυτόβουλα, να πληκτρολογούν το τηλέφωνο του Διευθυντή. Τώρα ήξερε τι έπρεπε να κάνει…

Η μαθήτρια του σχολείου μας, Καραμουσλή Βάια, της Α’ τάξης, πήρε μέρος στον 7ο Πανελλήνιο Μαθητικό Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Πετρούπολης με το διήγημα »Ο Επισκέπτης» και κατέλαβε την 3η θέση!!!

Ο Επισκέπτης

Πριν από πόση ώρα είχε πέσει για ύπνο; Ήταν, δεν ήταν κανένα τρίωρο κι όμως κάτι την είχε ξυπνήσει. Δεν μπορούσε να θυμηθεί βέβαια τι ήταν, και τότε μόνο το συνειδητοποίησε. Άκουσε κάτι να σπάει, ίσως ήταν το ποτήρι της μητέρας της όταν κατέβηκε να πιεί νερό στην κουζίνα. Δεν μπορούσε να θυμηθεί ούτε ένα βράδυ αυτά τα δεκαεπτά χρόνια της ζωής της να μην πηγαίνει η μητέρα της τη νύχτα στην κουζίνα. Ο πατέρας της και η ίδια την πείραζαν γι’ αυτό κάθε φορά που μαζεύονταν όλοι το επόμενο πρωί:

-Μαμά, σαν να άκουσα κάτι περίεργους θορύβους χτες το βράδυ από την κουζίνα, έλεγε με στόμφο και ειρωνεία.

-Μάλλον είχαμε ‘επισκέπτες’, απαντούσε η μητέρα της περιπαικτικά. Μη φοβάσαι, παίρνουν ό,τι θέλουν και μετά φεύγουν.

Μόλις όμως πήγε να την ξαναπάρει ο ύπνος σαν χαστούκι της ήρθε η συνειδητοποίηση της κατάστασης. Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα και τα χέρια της βρέθηκαν στο στόμα της για να κρατήσει το ουρλιαχτό που ανέβαινε στο λαιμό της. Αυτή η περίεργη αίσθηση, όταν είσαι σίγουρος ότι κάτι δεν πάει καλά, την κατέκλυσε. Γλίστρησε αθόρυβα από το κρεβάτι και ελαφροπατώντας  έφτασε στο τέλος του διαδρόμου στο δωμάτιο των γονιών της. Όπως το είχε φανταστεί, η μητέρα της έλειπε. Ήρεμα σκούντηξε τον πατέρα της ώσπου να ξυπνήσει.

-Τι τρέχει Ζωή; Τι έπαθες, τη ρώτησε γεμάτος αγωνία.

-Η μαμά λείπει και νομίζω πως έχουμε ‘επισκέπτες’, του είπε ανήσυχη.

Χωρίς να χάσει λεπτό ο πατέρας της φόρεσε τις παντόφλες του και πήρε το όπλο από το συρτάρι. Ως πρώην αστυνομικός γνώριζε πώς να χειρίζεται τέτοιες καταστάσεις. Απλά θα ήταν πιο δύσκολο γνωρίζοντας ότι αυτό εδώ ήταν το σπίτι του.

-Πληκτρολόγησε το νούμερου της άμεσης δράσης και μην το καλέσεις αν δεν σιγουρευτούμε πως υπάρχουν κλέφτες μέσα στο σπίτι, την συμβούλεψε και κατέβηκε τις σκάλες προς την κουζίνα.

Πώς μπορούσε να μείνει με σταυρωμένα τα χέρια; Ήταν στη φύση της να ανακατεύεται, ιδιαίτερα αν υπήρχε περίπτωση να βρίσκεται σε κίνδυνο κάποιος αγαπημένος της. Γι’ αυτό και αυτή κατέβηκε σιωπηλά την σκάλα έχοντας το ασύρματο τηλέφωνο στο χέρι, έτοιμη να πατήσει το κουμπί για να καλέσει την αστυνομία και τότε τον άκουσε:

-Άφησε το όπλο στο τραπέζι και απομακρύνσου.

Ήξερε ποιος ήταν ή μάλλον καλύτερα ήξερε ποιος δεν ήταν, δεν ήταν η μητέρα της επειδή η φωνή ήταν αντρική και σίγουρα δεν ήταν του πατέρα της, απευθυνόταν όμως σε εκείνον. Ώρα για δράση, σκέφτηκε και αποσύρθηκε στην αποθηκούλα κάτω από την σκάλα για να τηλεφωνήσει. Ήταν απολύτως ήρεμη, ο πατέρας της την είχε μάθει, μαζί με άλλα πράγματα, να ελέγχει τα συναισθήματα της σε περιπτώσεις πανικού. Αφού έκανε το τηλεφώνημα, προσπάθησε να παραμείνει ήρεμη και να σκεφτεί καθαρά. Πώς μπορούσε να βοηθήσει τους γονείς της; Λογικά το καλύτερο που είχε να κάνει ήταν να κάτσει εκεί μέσα και να περιμένει την αστυνομία. Σχεδόν το είχε αποφασίσει όταν ακούστηκε ο πρώτος πυροβολισμός… και μετά από λίγο ο δεύτερος. Δεν μπορούσε να συμβαίνει αυτό. Τι στο καλό; Κάποιος της έκανε πλάκα* όλα αυτά δεν ήταν παρά ένα παιχνίδι που κάποιος αρρωστημένος νους της είχε στήσει. Σίγουρα μετά από λίγο θα άνοιγε την πόρτα η μητέρα της, θα της τα εξηγούσε όλα και έπειτα θα γελούσαν όλοι μαζί. Όμως, ΟΧΙ!!! Όλα ήταν αληθινά και αυτή έπρεπε να κάνει κάτι. Άρπαξε τον τηλεφωνικό κατάλογο που είχε το τραπεζάκι του διαδρόμου έξω από την αποθήκη και προχώρησε προς την κουζίνα. Ο τηλεφωνικός κατάλογος τώρα ήταν ένα κυλινδρικό, συμπαγές ρόπαλο, ικανό να κάνει όση ζημιά θα έκανε ένα ξύλινο, άμα χτυπούσες το κεφάλι κάποιου με αυτό. Στάθηκε έξω από την πόρτα, σίγουρη για τον εαυτό της* άλλωστε αυτό της μάθαιναν όλα αυτά τα χρόνια* πώς να επιβιώνει, πώς να αντιδρά και να διαχειρίζεται σωστά την αδρεναλίνη που εκκρίνει το ανθρώπινο σώμα σε παρόμοιες περιπτώσεις. Υπολόγισε από τους αμυδρούς ήχους που έκανε ο ‘επισκέπτης’ ότι βρισκόταν μπροστά απ’ το τραπέζι, πίσω σχεδόν από την πόρτα. Άγγιξε το πόμολο, πήρε μια βαθιά ανάσα και άνοιξε την πόρτα. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα που ούτε καν το κατάλαβε. Μπήκε μέσα και χωρίς δισταγμό κοπάνησε το αυτοσχέδιο ρόπαλο στο πίσω μέρος του κρανίου του άγνωστου άντρα τόσο δυνατά, που τον άφησε αναίσθητο, πριν να προλάβει να αντιδράσει. Ύστερα πήρε το όπλο του και το πέταξε από το παράθυρο με όλη της τη δύναμη. Καθώς τον άκουσε να βογκάει, χωρίς καθυστέρηση άρπαξε την μπερέτα του πατέρα της από το τραπέζι και τον σημάδεψε. Τα χέρια της έτρεμαν στην προσπάθειά της να πάρει μια απόφαση για το αν θα τον σκοτώσει ή θα του χαρίσει την ζωή, ό,τι δηλαδή αυτός δεν έκανε για τους γονείς της. Το μυαλό της ζητούσε εκδίκηση, ήθελε να πληρώσει για αυτό που έκανε. Όμως οι ίδιοι τι θα ήθελαν; Θα ήθελαν η κόρη τους να περάσει έστω και λίγα χρόνια στην φυλακή για να πάρει εκδίκηση για το θάνατό τους; Θα ήθελαν να έχει τύψεις που αφαίρεσε μια ζωή; Θα ήθελαν να την «δουν» να μετατρέπεται σε ένα τέρας; Όχι. Τα αιμόφυρτα σώματά τους, που τώρα τα πρόσεχε για πρώτη φορά, ήταν αγκαλιασμένα μπροστά από την εξώπορτα που οδηγούσε στον πίσω κήπο, της οποίας η κλειδαριά είχε αχρηστευτεί μετά την είσοδο του διαρρήκτη. Μόλις άρχισε να συνέρχεται, την είδε, σηκώθηκε αργά, αν και κάπως ζαλισμένος, κρατώντας ψηλά τα χέρια του.

-Ήρεμα. Δεν θες να το κάνεις αυτό, της είπε καθησυχαστικά.

-Με βλέπεις να κάνω τίποτα; Απλώς σιγουρεύομαι πως δεν θα το σκάσεις πριν έρθει η αστυνομία. Πήρα την απόφαση να σου χαρίσω την ζωή και να είμαι γενναιόδωρη μαζί σου, ακόμα κι αν… κόμπιασε.

-Ακόμα κι αν αφάνισα τους γονείς σου, συμπλήρωσε χαιρέκακα.

Τότε ήταν που τον πυροβόλησε στο γόνατο.

-Μάθε να μιλάς, γιατί η δεύτερη στοχεύει το κεφάλι σου, του απάντησε χωρίς να δείξει ότι ήταν αναστατωμένη.

Μετά από λίγο οι σειρήνες των περιπολικών ήχησαν και όλα ήταν πλέον παρελθόν, αφήνοντας την να παρασυρθεί στην δίνη των ζοφερών συναισθημάτων που καταπίεζε τόση ώρα…

Η άρνηση του «είναι» της να βιώσει τον αβάσταχτο πόνο, αυτή η ευτυχής δικλείδα ασφαλείας, την ξύπνησε, ενώ η μητέρα της την καλημέριζε με το πιο γλυκό φιλί που της έδωσε ποτέ…

ρα

Πολύ πριν το όνομα του νυν Υπουργού Οικονομικών Γιάνη (με ένα ν) Βαρουφάκη γίνει μόδα διεθνώς και θέμα συζήτησης σε κάθε παρέα στη χώρα μας, οι μαθητές του Λυκείου Νίκαιας ξεδίπλωναν ήδη το ταλέντο τους στα Οικονομικά και ιδιαίτερα στη λήψη Επιχειρηματικών Αποφάσεων.

Τον Οκτώβριο του 2014, δύο ομάδες μαθητών της  Β’ Λυκείου, οι μοναδικές από το Νομό Λάρισας, οι THESECRETAGENTS (Δανάη Μπαντάνα, Βίκυ Βουζάβαλη, Ζακ Καλδερών και Πάμελα Λατίφι) και οι DEVILLISH (Αντώνης Τσιμπίδας, Δέσποινα Σακελλαρίου, Δήμητρα Τσιάμη και Ιωάννα Παναγούλη), δήλωσαν συμμετοχή στον καινοτόμο διαγωνισμό YOUNG BUSINESS TALENTS με Επιχειρηματικό Προσομοιωτή (business simulator) για μαθητές Γενικών Λυκείων και ΕΠΑΛ ηλικίας 15-22 ετών, που τελεί και υπό την αιγίδα του Ιδρύματος Νεολαίας και δια Βίου Μάθησης.

Όλο αυτό το διάστημα, ενθαρρυνόμενοι από τον καθηγητή τους των Οικονομικών κ. Αδάμο Αδάμου, δοκίμασαν τις γνώσεις και δεξιότητές τους, περισσότερο όμως απ’ όλα το ταλέντο τους, εξασκήθηκαν  στη λήψη επιχειρηματικών αποφάσεων που λαμβάνονται μέσα σε μια εταιρεία και έκαναν ότι και οι Managers των μεγάλων εταιρειών: Ανάλυση, Προγραμματισμό και Έλεγχο, με τη χρήση ενός έξυπνου εργαλείου όπως ο Επιχειρηματικός Προσομοιωτής της Praxis MMT, που χρησιμοποιείται ως βιωματικό εργαλείο εκπαίδευσης από Πανεπιστήμια, Σχολές Διοίκησης και Οικονομίας και Εταιρείες. Στην ουσία, κάθε εβδομάδα διαμόρφωναν και ένα επιχειρησιακό σχέδιο βασισμένο σε ένα σύνολο αποφάσεων προσομοιώνοντας με ακρίβεια ότι συμβαίνει στον πραγματικό κόσμο των επιχειρήσεων.

Και τα κατάφεραν, οι DEVILLISH παρά τον έντονο ανταγωνισμό έφτασαν στα Ημιτελικά (συμμετείχαν περισσότερες από 500 ομάδες Πανελλαδικά) και οι THESECRETAGENTS πήγαν ένα βήμα παραπέρα, προκρίθηκαν μεταξύ των κορυφαίων ομάδων στον Εθνικό Τελικό που θα γίνει στην Αθήνα στις 28 Μαρτίου 2015 και θα διεκδικήσουν (τρόπος του λέγειν, στο τσεπάκι τους  τόχουν) το μεγάλο έπαθλο ….ήδη όμως κέρδισαν μέχρι τώρα μια καταπληκτική εμπειρία ….

Τους ευχόμαστε καλή επιτυχία ……..

by: Αδάμου Αδάμος, ΠΕ09

ΓΕΛΝΙΚΑΙΑΣΛΑΡΙΣΑΣ//
GELNIKAIASLARISSA

Υπεύθυνη/ in charge: Μελιοπούλου Ελισσάβετ / Meliopoulou Elisavet

Βρες μία ζωή > Get a life
Διάρκεια < Time 3’ / 2013

Συντελεστές > Crew
Μαθητές του σχολείου / students of the school, Μελιοπούλου Ελισσάβετ / Meliopoulou Elisavet (Εκπαιδευτικός Πληροφορικής / Informatics teacher)

Περίληψη > Synopsis
Ένας δεκαεξάχρονος που είναι εθισμένος στα ηλεκτρονικά παιχνίδια, ακόμη και στον ύπνο του βλέπει ότι
ζει μέσα στο παιχνίδι. Κατά τη διάρκεια του ονείρου νομίζει ότι είναι αυτός ο πρωταγωνιστής του παιχνιδιού
και κυκλοφορεί κλέβοντας και βιαιοπραγώντας. Όταν ξυπνάει κάθεται κατευθείαν στον υπολογιστή…

A sixteen-year-old boy that is addicted to the video games, even when he sleeps, he dreams of living in
the game. During his dream, he believes that he is the main character of the game moving around by
stealing and being violent. When he wakes up, the first thing he does is to sit at the computer and play…

Αυτά που μας ενώνουν, αυτά που μας χωρίζουν >
The ones that unite us, the ones that separate us
Διάρκεια < Time 10’ / 2013

Συντελεστές > Crew

Μαθητές του σχολείου / students of the school, Μελιοπούλου Ελισσάβετ / Meliopoulou Elisavet (Εκπαιδευτικός Πληροφορικής / Informatics teacher)

Περίληψη > Synopsis

Μια κοπέλα με αφορμή τη συνάντηση συμμαθητών θυμάται τα δύσκολα εφηβικά της χρόνια. Οι αλλε-
πάλληλες ρατσιστικές τάσεις συμπεριφοράς των συμμαθητών της την αναγκάζουν να κλειστεί στον
εαυτό της και να στραφεί σε άλλη μορφή κοινωνικοποίησης, το διαδίκτυο. Και εκεί αρχίζουν όλα…

A girl on the occasion of a schoolmates’ meeting, she remembers her difficult teen years. The repeated
racist tendencies of behavior from her schoolmates force her to shut herself off and focus on other
form of socialization, the internet… where it all begins.

Η Α΄ Λυκείου οργάνωσε (ξανά) τουρνουά τάβλι – τίτσου -αγωνίας!!!

Την Κυριακή, 9 Νοεμβρίου, στις 5.30μ.μ., στο χώρο του σχολείου φυσήξανε τα ζάρια για καλή τύχη 

και «κόψανε» τις τράπουλες…

Το έπαθλο μικρό…μια λεμονάδα την κερνάς ομως!!!

Και οπως ειπαμε και πέρυσι…Για την εκδρομή τους βρε παιδιά…για την εκδρομή τους!  

Φίλες και φίλοι, καλό φθινόπωρο!

Μια νέα σχολική χρονιά ξεκινά, για κάποιους από εσάς ιδιαίτερα απαιτητική – καλή δύναμη, λοιπόν, και καλή επιτυχία! Η ΙΘ΄ Σύνοδος της Βουλής των Εφήβων ολοκληρώθηκε με επιτυχία τον Ιούλιο στην Αθήνα. Όλο το οπτικοακουστικό υλικό από τις εργασίες και εκδηλώσεις της Συνόδου θα αναρτηθεί στην ιστοσελίδα μας το προσεχές διάστημα.

Δεν σταματάμε όμως εδώ. Ετοιμαζόμαστε ήδη για την Κ΄ Σύνοδο της Βουλής των Εφήβων, θα έχετε νέα μας πολύ σύντομα! Μέχρι τότε, δείτε εδώ ένα μικρό δείγμα από τις πολλές ενδιαφέρουσες συμμετοχές συμμαθητών σας από τη διαδικασία ανάδειξης των εφήβων βουλευτών της ΙΘ΄ Συνόδου.

Δείτε το Βίντεο της μαθήτριας του σχολείου μας  Μπλιάτσου Άλκηστις, όπως αναρτήθηκε στον ιστότοπο της «Βουλής των Εφήβων», αντιγράφοντας τον παρακάτω σύνδεσμο.

http://www.efivoi.gr/ajax_video.php?sinodos=019&id=00_03&vw=704&vh=396&iframe=1

Γεια σου κόσμε, γεια σας φίλοι

με Sdro στο μικρόφωνο

και αν θέλεις

 να με ακούσεις και στο ραδιόφωνο

Μιλάω πολύ απλά, πολύ αληθινά

για τεράστια προβλήματα καθημερινά.

Ασφάλεια στο Internet σημερινό είναι θέμα,

μα όλοι την πατήσαμε, ζούμε σε ένα ψέμα.

Αξίζει να αναφέρουμε πως πολλά ήταν τα παιδιά

που έμπαιναν στο  facebook για chatting και καλά.

Μα στην πραγματικότητα πολλοί είναι οι εκβιασμοί,

μα όσοι εκμεταλλεύονται είναι για το Δαφνί.

Πολλά τα κοριτσάκια που μπλέκονται μ’ αυτά,

μιλάνε με αγνώστους,

λάθη κάνουνε πολλά.

Δίνουν τα στοιχεία τους, όνομα, διεύθυνση και ηλικία…

Μετά αναρωτιόμαστε γιατί υπάρχει πορνογραφία!

Άπειρα παιδάκια, αθώα και μικρά, δεν τους φτάνουνε τα λίγα, ζητούνε τα πολλά.

Φτάνουνε στο σημείο να ξεμπροστιάζονται

και αυτοί που εκμεταλλεύονται

να μην ντροπιάζονται.

Είναι κρίμα και αηδία

να βλέπεις κοριτσάκια να φαίνονται στο facebook

λες και είναι #@#$%$##..

Αυτό εκμεταλλεύονται κάποιοι εκεί έξω και τα λόγια απ΄ αυτούς…

Αν δεν “έρθεις“ , θα σε καταστρέψω!!

Μετά αρχίζει ο φόβος…

Κάπου πρέπει να τα πεις, νιώθεις πως οι απειλές θα σε κάνουν να χαθείς.

Όμως ένα να θυμάστε…

στη μάνα και τον πατέρα σου τράβα και όλα πέστα,

αλλιώς η εμμονή θα γίνει τρέλα..

Αυτοί θα σε ακούσουνε και συμβουλές θα δώσουν!

Πρέπει να προσέχεις από κάτι επιτήδειους,

γιατί αλλιώς θα τρέχεις!!

Το Internet είναι ύπουλο,

πρόσεξε πολύ

και εσείς αν την πατήσατε ίσως βγείτε και τρελοί.

Τελευταία Συμβουλή…

Πρόσεχε τι κάνεις,

θα φτάσεις στο σημείο

να τρέχεις και να μη φτάνεις.

Γιατί πολλοί είναι αυτοί που μας κοροϊδεύουν

και τόσα άλλα παιδάκια

που φαίνεται πως δεν το αντέχουν…

Σδρόλιας Αποστόλης,

μαθητής της Γ’ τάξης

(Οι στίχοι γράφτηκαν με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ασφάλειας στο Internet)

To 4ο Μαθητικό Φεστιβάλ Ψηφιακής Δημιουργίας διεξήχθη στο Μουσικό Σχολείο Λάρισας στις 4 και 5 Απριλίου 2014. Το ενδιαφέρον τόσο των μαθητών, όσο και των συναδέλφων και των αντίστοιχων σχολικών μονάδων τους υπήρξε ζωηρό με αποτέλεσμα η συμμετοχή να είναι η μεγαλύτερη απ’ όλες τις πόλεις της Ελλάδας στις οποίες διεξάγεται το Φεστιβάλ.

Πέρα από τις παρουσιάσεις των έργων των μαθητών, στο πλαίσιο του Μαθητικού Φεστιβάλ και στο χώρο του Μουσικού Σχολείου φιλοξενήθηκαν:

1. Εργαστήριο Εκπαιδευτικής Ρομποτικής
2. Εργαστήριο αισθητήρων κίνησης με το Kinect
3. Διαδραστικός πίνακας
4. Έκθεση φωτογραφίας

Επιπλέον, την Παρασκευή 4 Απριλίου και ώρα 12:00 – 14:00 μ.μ., υπήρξε ταυτόχρονη σύνδεση με τις άλλες 9 πόλεις στις οποίες διεξήχθη το Φεστιβάλ και πραγματοποιηθηκαν κοινές παρουσιάσεις. 

Το σχολείο μας, με την καθοδήγηση της κ. Μελιοπούλου Ελισσάβετ (ΠΕ19), παρουσίασε το έργο των ΒΗΤΑστονΚΥΒΟ, τους πολλά υποσχόμενους ραδιοφωνατζήδες του Β3, οι οποίοι και συμμετέχουν με εκπομπές μιας ώρας στο Ευρωπαϊκό Σχολικό Ραδιόφωνο.

Πάρτε μία γεύση…