Στο πλαίσιο της παιδαγωγικής προσέγγισης που δίνει έμφαση στην καλλιέργεια της συναισθηματικής νοημοσύνης, από την αρχή της σχολικής χρονιάς εστιάσαμε στην αναγνώριση και έκφραση των συναισθημάτων. Τα συναισθήματα είναι παρόντα στην καθημερινότητα των παιδιών, και το νηπιαγωγείο αποτελεί έναν ασφαλή χώρο όπου τα παιδιά μπορούν να τα παρατηρήσουν, να τα εκφράσουν και να τα κατανοήσουν.

Μέσα από βιωματικές δραστηριότητες, παιχνίδια, παρατήρηση εικόνων, ιστορίες και συζητήσεις, εστιάσαμε σε ένα έντονο και συχνά παρεξηγημένο συναίσθημα: τον θυμό.

Μαζί με τα παιδιά αναρωτηθήκαμε:
– Τι μοιάζει με τον θυμό;
– Πώς νιώθω το θυμό στο σώμα μου;
– Πώς δείχνει κάποιος άλλος ότι είναι θυμωμένος;
– Πώς νιώθω εγώ όταν κάποιος γύρω μου είναι θυμωμένος;

Τα νήπια ανταποκρίθηκαν με ενδιαφέρον και παρατήρησαν ότι το σώμα μιλάει όταν είμαστε θυμωμένοι: σφίγγονται τα χέρια, κοκκινίζει το πρόσωπο, σμίγουν τα φρύδια, το σώμα στέκεται πιο σφιγμένο. Έμαθαν ότι ο θυμός είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα, που το νιώθουν όλοι, μικροί και μεγάλοι.

Αναγνώρισαν τον θυμό σε πρόσωπα και εκφράσεις μέσα από εικόνες και emoji, και στη συνέχεια τον απέδωσαν με τον δικό τους τρόπο: με ζωγραφική, λέξεις, σχήματα, ακόμα και με μικρές ιστορίες. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, κάθε παιδί είχε την ευκαιρία να δώσει “φωνή” σε ένα δυνατό συναίσθημα, να το εξωτερικεύσει και να το δει με μια νέα ματιά.

Ο σκοπός δεν ήταν να “διώξουμε” τον θυμό, αλλά να τον αναγνωρίσουμε και να τον διαχειριστούμε με τρόπους που είναι ασφαλείς και σεβαστοί για όλους. Έτσι, καλλιεργείται η ενσυναίσθηση, η αυτογνωσία και η ικανότητα για ουσιαστική επικοινωνία.