Ο Τσάρλι Τσάπλιν και ο Τζάκι Κόγκαν στην ταινία “Το Χαμίνι” (1921) Πηγή Βικιπαίδεια
Μετά το γάμο, η εγκυμοσύνη της Μίλντρεντ αποδείχθηκε ανύπαρκτη. Πέρασαν αρκετοί μήνες και εγώ δεν είχα τελειώσει παρά μόνο μια κωμωδία τριών μπομπίνων, την Ηλιόλουστη Πλευρά, και αυτή ήταν σαν να μου έβγαζαν το δόντι. Δεν ήθελε ρώτημα, ο γάμος είχε επιπτώσεις στη δημιουργική μου ικανότητα. Μετά την Ηλιόλουστη Πλευρά, μου ήταν αδύνατον να βρω κάποια καινούργια ιδέα.
Ο Τσάπλιν ως Adenoid Hynkel (πηγή: Βικιπαίδεια)
Λυπάμαι, αλλά δε θέλω να γίνω αυτοκράτορας. Δεν είναι αυτή η δουλειά μου. Δε θέλω να κυβερνήσω ή να κατακτήσω κανέναν. Θα ήθελα να βοηθήσω όλο τον κόσμο -αν είναι δυνατόν- Ιουδαίους, Εθνικούς -μαύρους, λευκούς.
Όλοι μας θέλουμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο. Έτσι είναι τα ανθρώπινα πλάσματα. Θέλουμε να ζήσουμε ο ένας με την ευτυχία του άλλου -όχι ο ένας με την αθλιότητα του άλλου. Δε θέλουμε να μισούμε και να περιφρονούμε ο ένας τον άλλο. Σ’ αυτό τον κόσμο υπάρχει χώρος για όλους. Και η καλή γη είναι πλούσια και μπορεί να φροντίσει για τον καθένα.Συνεχίστε την ανάγνωση
Ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν και η Έλσα Λέβενταλ στην πρεμιέρα της ταινίας Τα Φώτα της Πόλης (αγγλικά: City Lights, 1931) [πηγή: επίσημος ιστότοπος]
Νομίζω πως έχουμε φτάσει σε ένα σημείο κατάλληλο, για να συνοψίσω την κατάσταση του κόσμου, όπως τη βλέπω να είναι σήμερα [σημ. η αυτοβιογραφία του Τσάπλιν πρωτοδημοσιεύτηκε το 1964]. Με τις συσσωρευμένες περιπλοκές της σύγχρονης ζωής, με την κινητική εισβολή του εικοστού αιώνα, το άτομο βρίσκεται περικυκλωμένο από γιγάντιους θεσμούς που το απειλούν από όλες τις πλευρές, πολιτικά, επιστημονικά και οικονομικά. Γινόμαστε τα θύματα μιας ψυχικής ρύθμισης, ενός συνόλου κυρώσεων και αδειών.
Ο Τσάρλι Τσάπλιν στο μικρόφωνο [πηγή: επίσημος ιστότοπος]
Πολλές ανοησίες έχουν γραφτεί για τη βαθιά μου μελαγχολία και τη μοναξιά. Ίσως ποτέ δεν χρειαζόμουν πάρα πολλούς φίλους -η διασημότητα τους τραβά όλους αδιακρίτως. Μου αρέσουν οι φίλοι, όπως μου αρέσει η μουσική, όταν έχω διάθεση. Το να βοηθήσεις ένα φίλο που έχει ανάγκη είναι πάντα εύκολο, αλλά το να του δώσεις το χρόνο σου δεν είναι πάντα δυνατό. Στο απόγειο της δημοτικότητάς μου είχα πάρα πολλούς φίλους και γνωστούς, και καθώς είμαι ταυτόχρονα εξωστρεφής κι εσωστρεφής, όταν επικρατούσε η τελευταία διάθεση, ήθελα να απομακρυνθώ απ’ όλους. Αυτό ίσως να εξηγεί εκείνα τα άρθρα που γράφτηκαν ότι είμαι άπιαστος, μοναχικός και ανίκανος για πραγματική φιλία. Αυτά είναι ανοησίες. Έχω έναν ή δύο καλούς φίλους που φωτίζουν τον ορίζοντά μου και όταν είμαι μαζί τους συνήθως διασκεδάζω.
Ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν και η Έλσα Λέβενταλ στην πρεμιέρα της ταινίας Τα Φώτα της Πόλης (αγγλικά: City Lights, 1931) [πηγή: επίσημος ιστότοπος]
Συνάντησα για πρώτη φορά τον Αϊνστάιν το 1926, όταν ήρθε να δώσει διαλέξεις στην Καλιφόρνια. Έχω μια θεωρία πως οι επιστήμονες και οι φιλόσοφοι είναι μετουσιωμένοι ρομαντικοί που διοχετεύουν τα πάθη τους προς μια άλλη κατεύθυνση. Αυτή η θεωρία ταίριαζε καλά στην προσωπικότητα του Αϊνστάιν. Έδειχνε να είναι ο τυπικός Γερμανός των Άλπεων, με την καλύτερη σημασία του όρου, ευδιάθετος και φιλικός. Και παρόλο που οι τρόποι του ήταν ήρεμοι και λεπτοί, αισθάνθηκα πως έκρυβαν πίσω τους ένα έντονα συναισθηματικό ταπεραμέντο και πως εκεί βρισκόταν η πηγή της εξαιρετικά απαράμιλλης πνευματικής του ενέργειας.Συνεχίστε την ανάγνωση