Ένας άτυπος ορισμός για τον ποιοτικό χρόνο με το παιδί μας θα μπορούσε να είναι αυτός: να μην κοιτάζουμε τα emails στο κινητό όταν είμαστε μαζί του, να συζητάμε, να καθόμαστε αγκαλιά στον καναπέ, να φτιάχνουμε κουραμπιέδες παρέα, να του «αφιερωνόμαστε» με άλλα λόγια. Αυτές είναι οι στιγμές που το παιδί θα θυμάται μεγαλώνοντας.

 

Τι είναι σημαντικό και τι όχι

Σε αντίθεση με ό,τι γινόταν παλιότερα, κοιτάζουμε να κάνουμε τη ζωή των παιδιών μας όλο και πιο εύκολη. Έχουμε την αίσθηση πως είναι καλύτερο να μην κάνουν καμία δουλειά. Αν όμως μπούμε στη διαδικασία, για παράδειγμα, να τακτοποιήσουμε μαζί τους τα ψώνια του σούπερ μάρκετ, αυτομάτως και εκείνα νιώθουν ότι αυτό είναι το δικό τους σπίτι. Σκέφτονται: «Το κάνω μαζί με τη μαμά μου, το κάνω μαζί με τον μπαμπά μου». Μάλιστα, όταν τα καταφέρνουν καλά, ανεβαίνει αυτομάτως και η αυτοεκτίμησή τους −το «μπράβο» που ακούν είναι πολύ σημαντικό για εκείνα. Χτίζουμε, δηλαδή, μαζί τους μια σχέση που δεν έχει να κάνει μόνο με το πνεύμα αλλά και με την απτή καθημερινότητα. Διότι, τελικά, οικογένεια σημαίνει ότι όλοι συνεισφέρουμε με τον δικό μας τρόπο.

Δεν είμαστε μαζί όταν ο καθένας απομονώνεται σε έναν διαφορετικό χώρο του σπιτιού ή είμαστε όλοι μαζί αλλά δεν διαδρούμε. Όταν, λοιπόν, βλέπουμε αγκαλιά την Πέππα: Το γουρουνάκι, καλό είναι να το κάνουμε σαν να είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο, να είμαστε απόλυτα αφοσιωμένοι σε αυτό. Η σχέση χτίζεται και μετά, όταν θα μιλήσουμε όλοι μαζί για το επεισόδιο που είδαμε.

Το σινεμά, το θέατρο και τα βιβλία είναι σημαντικά, αλλά δεν είναι εκείνα που θα φέρουν την ψυχική ισορροπία και τις εμπειρίες που χρειάζεται το παιδί για να μεγαλώσει δίχως να αισθάνεται ότι κάτι του λείπει. Καλύτερα να στολίσουμε μαζί το χριστουγεννιάτικο δέντρο παρά απλώς να διαβάσουμε ένα παραμύθι. Είναι πολύ πιο σημαντικό να βάλουμε το παιδί μέσα στη ζωή, μέσα στην καθημερινότητά μας, να αισθάνεται μέλος αυτής της οικογένειας.

 

Σύγχρονα προβλήματα

Το μεγαλύτερο σημερινό πρόβλημα είναι ότι βρισκόμαστε μονίμως με ένα κινητό στα χέρια. Πρέπει να καταλάβουμε ότι το παιδί μας θα είναι πάντα το παιδί μας, αλλά δεν θα ξαναγίνει ποτέ ούτε δύο, ούτε πέντε, ούτε δέκα χρονών. Μια μέρα θα γίνει έφηβος, η πόρτα του δωματίου του θα κλείσει και δεν θα μας μιλάει πια. Τότε θα αναρωτηθούμε γιατί συμβαίνει αυτό. Η απάντηση όμως είναι απλή: δεν μιλήσαμε μαζί του τα χρόνια που έπρεπε.

Αυτό που λείπει στα παιδιά δεν είναι τα ερεθίσματα. Οι γονείς πια δίνουν πάρα πολλά ερεθίσματα στα παιδιά τους, σε τέτοιο βαθμό ώστε ακόμα και η αφομοίωση είναι δύσκολη πια. Πολλές φορές τα Σαββατοκύριακά τους είναι τόσο γεμάτα δραστηριότητες (θέατρα, διαδραστικά παιχνίδια, αθλοπαιδιές), ώστε να ξεκινούν κουρασμένα την εβδομάδα τους στο σχολείο. Χρειάζεται να καταλάβουμε και να δεχτούμε είναι ότι ο χρόνος που έχουμε με τα παιδιά μας είναι περιορισμένος. Αυτό που θέλει ένα παιδί είναι να απολαύσει τους γονείς τους, είναι μια σχέση που θυμίζει τους πρωτοερωτευμένους, όσο και να μας βλέπει δεν μας χορταίνει. Καμιά φορά, μια βόλτα μαζί του αρκεί· δεν χρειάζεται συνεχώς να κάνουμε κάποια νέα δράση ή δραστηριότητα.

Ακόμα και το να φάμε πρωινό με τα παιδιά, κάθε πρωί, χωρίς άγχος και βιασύνη είναι σημαντικό. Τα πιο απλά πράγματα μέσα στο σπίτι, όπως για παράδειγμα η τακτοποίηση των ρούχων ή το να κόψουμε μαζί μια σαλάτα, δημιουργούν πολύτιμες ρουτίνες για τα παιδιά· είναι στιγμές που όταν μεγαλώνοντας θα συναντήσουν δυσκολίες στη ζωή τους, θα επιστρέφουν πίσω σε αυτές.

 

Απλές πρακτικές λύσεις

Δεν χρειάζεται να τα αναγάγουμε όλα σε ψυχολογία. Ακόμα και μια απλή καλή κουβέντα, μια συζήτηση περί ανέμων και υδάτων, όταν γίνεται χωρίς εξωτερικούς περισπασμούς και με ανοιχτά αυτιά, μπορεί σε εμάς να φαίνεται ασήμαντη, για εκείνα όμως είναι όλη τους η ζωή.

Δεν είναι μόνο θέμα ποσότητας, είναι κυρίως θέμα ποιότητας: Αν έχουμε μόνο μισή ώρα να παίξουμε με τα παιδιά μας, ας φροντίσουμε να το κάνουμε με απόλυτη αφοσίωση έστω μόνο για 30 λεπτά και εξηγώντας παράλληλα στα παιδιά μας ότι θα παίξουμε μέχρι να χτυπήσει το ρολόι. Μετά η «μαμά πρέπει να δουλέψει» και ο «μπαμπάς πρέπει να μαγειρέψει».

Αν υπάρχει τελικά απλός δρόμος για ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά μας; Θα έλεγα να ξεκινήσουμε απενεργοποιώντας το κινητό με το που μπαίνουμε στο σπίτι. Στη συνέχεια να αδειάσουμε το μυαλό μας, αφήνοντας στην άκρη τις υποχρεώσεις της δουλειάς. Μετά, μπορούμε απλώς να πάρουμε τα παιδιά μας μια αγκαλιά και να τους πούμε λόγια αγάπης: «Σε αγαπάω επειδή είσαι το παιδί μου» και όχι «σε αγαπάω επειδή πέτυχες κάτι». Αυτές είναι οι πραγματικά ποιοτικές στιγμές −άλλωστε και το παιδί μας δεν θέλει να είμαστε συνεχώς από πάνω του, έχει και εκείνο άλλα ενδιαφέροντα, θέλει να παίξει με τα παιχνίδια του!

πηγή: Καθημερινή

 

♦