Η μοιραία μάχη με τα στρατεύματα του Βαγιαζήτ δόθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 1396 στη Νικόπολη του Κάτω Δούναβη και έληξε με τη συντριβή των χριστιανικών δυνάμεων
Ηοθωμανική κατάκτηση των Βαλκανίων ξεκίνησε το 1354 με την κατάληψη της Καλλίπολης, τα τείχη της οποίας είχαν καταστραφεί έπειτα από έναν ισχυρό σεισμό. Μέσα σε μερικές δεκαετίες, οι Οθωμανοί κατάφεραν να καταστούν κυρίαρχοι μεγάλου μέρους της Βαλκανικής Χερσονήσου νικώντας σε διάφορες μάχες τους στρατούς των Βαλκάνιων ηγεμόνων και δεσποτών.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1360, οι Οθωμανοί κατέκτησαν την Αδριανούπολη, την οποία όρισαν ως πρωτεύουσα του εμιράτου τους, ενώ το 1371 νίκησαν στη μάχη του Eβρου τον σερβικό στρατό του βασιλιά Βουκάσιν και του αδερφού του Ουγλιέσα. Μετά τον θάνατο του Βουκάσιν στο πεδίο της μάχης, στον σερβικό θρόνο ανήλθε ο γιος του, Μάρκο Κράλγεβιτς, ο οποίος αποδέχθηκε την πρόταση υποτέλειας των Οθωμανών, έχοντας ως υποχρέωση να τους καταβάλλει φόρο και να συμμετέχει στο πλευρό τους στις εκστρατείες. Μερικά χρόνια αργότερα, στις 28 Ιουνίου 1389, ο χριστιανικός στρατός υπό την ηγεσία του Λάζαρ Χρεμπελγιάνοβιτς συγκρούστηκε με τον οθωμανικό στο Κοσσυφοπέδιο. Η ήττα των Σέρβων στη μάχη έκρινε και το μέλλον του μεσαιωνικού Σερβικού Βασιλείου.
Υστερα από τη δολοφονία του Μουράτ Α΄ το 1389, στον οθωμανικό θρόνο ανέβηκε ο γιος του Βαγιαζήτ Α΄, ο επονομαζόμενος Κεραυνός (Γιλντιρίμ). Κατά τα πρώτα έτη της βασιλείας του, ο Βαγιαζήτ επικεντρώθηκε στην επιβολή της οθωμανικής κυριαρχίας στη Μικρά Ασία. Ωστόσο, σύντομα επέστρεψε στα Βαλκάνια με αφορμή την εκδήλωση επεκτατικών βλέψεων εκ μέρους του ηγεμόνα της Βλαχίας Μιρτσέα Α΄. Αφού πρώτα υπέταξε τη Βουλγαρική Ηγεμονία του Τυρνόβου το 1393, ο Βαγιαζήτ διέσχισε το 1394 τον Δούναβη επιχειρώντας να επιβάλει την κυριαρχία του και στη Βλαχία.
Οι επιτυχίες των Οθωμανών στις εκστρατείες τους για την υπόταξη των Βαλκάνιων ηγεμόνων ανησύχησαν ιδιαίτερα τον βασιλέα της Ουγγαρίας Σιγισμούνδο, ο οποίος κάλεσε πολλούς βασιλείς και ευγενείς της χριστιανικής Δύσης να οργανώσουν μια νέα σταυροφορία εναντίον του Βαγιαζήτ. Στο κάλεσμα του Ούγγρου βασιλέα ανταποκρίθηκαν πολλοί Ευρωπαίοι. Το καλοκαίρι του 1396 ο Σιγισμούνδος οργάνωσε την εκστρατεία του εναντίον των Οθωμανών, θέτοντας εαυτόν επικεφαλής περίπου 15.000 ανδρών.
Η μοιραία μάχη με τα στρατεύματα του Βαγιαζήτ δόθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 1396 στη Νικόπολη του Κάτω Δούναβη και έληξε με τη συντριβή των χριστιανικών δυνάμεων. Οπως αναφέρουν κάποιες πηγές, η ευθύνη για την ήττα αποδόθηκε στην τακτική των Γάλλων ιππέων, οι οποίοι, παρακούοντας τις εντολές του Σιγισμούνδου για διενέργεια μικρών και μη εξαντλητικών μαχών, επιτέθηκαν μετωπικά στους Οθωμανούς. Παρότι διέσπασαν την πρώτη γραμμή άμυνας των Οθωμανών, οι Γάλλοι ιππείς συνάντησαν ισχυρή αντίσταση όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις επίλεκτες μονάδες του οθωμανικού στρατού, με αποτέλεσμα την καταστροφή τους.
Ο Βαγιαζήτ δεν έδειξε έλεος στους χριστιανούς αιχμαλώτους της μάχης. Η είδηση της ήττας προκάλεσε τεράστια εντύπωση στη Δύση, η οποία άρχισε να προβληματίζεται έντονα από την επεκτατική διάθεση των Οθωμανών. Μετά τη νίκη τους στη Νικόπολη οι Οθωμανοί κατέλυσαν τη δεύτερη Βουλγαρική Ηγεμονία του Βιδινίου.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
