Αγαπάμε το θέατρο!

Αγαπάμε το θέατρο!

theatre-faces

Το αγαπάμε πολύ!

Ανεβάζουμε θεατρικές παραστάσεις, δραματοποιούμε ιστορίες που διαβάζουμε ή γράφουμε, ακόμα και παροιμίες, ποίηματα ή έργα τέχνης!

Εξίσου όμως μας αρέσει και να παρακολουθούμε θέατρο.  Συχνά γινόμαστε θεατές παρακολουθώντας τις θεατρικές δουλειές του άλλου τμήματος ή του Δημοτικού αλλά και ηθοποιοί όταν οι άλλοι γίνονται θεατές!

Οταν μας δίνεται η ευκαιρία επισκεπτόμαστε θέατρα σε γειτονικές ή πιο μακρινές πόλεις.

Αυτή τη φορά  μας επισκέφθηκε το θέατρο!

Η θεατρική ομάδα hippo theater έφτασε στο σχολείο μας και μας μάγεψε!

Μαγεμένοι όπως ήμασταν , πασπαλισμένοι με την … μαγική θεατρόσκονη (!) καταλάβαμε τη γλώσσα των εντόμων, της πεταλούδας και του σκώρου και επικοινωνήσαμε μαζί τους!

Βοηθήσαμε τα δύο εντομάκια να ξεπεράσουν τις δυσκολίες τους και γίναμε συνοδοιπόροι στο ταξίδι τους!

“Μια φορά και ένα φτερό” λοιπόν, η πεταλούδα και ο σκώρος συναντήθηκαν τυχαία σε μια ντουλάπα και ερωτεύτηκαν! Ο έρωτας όμως έχει και δυσκολίες πολλές φορές …

Δεν θα σας πούμε όλη την ιστορία φυσικά! Θα σας μεταφέρουμε μόνο αυτό που λέμε συχνά στην τάξη μας  και ταίριαξε τέλεια με την παράσταση. Πρέπει να δίνουμε μεγάλη σημασία ακόμα και στην πιο μικρή στιγμή. Βασικά, δεν υπάρχουν μικρές ή μεγάλες στιγμές. Ολες είναι το ίδιο σημαντικές, το ίδιο “ΜΕΓΑΛΕΣ”.

Γι αυτό πρέπει να ζούμε τις στιγμές μας και να αφήνουμε χώρο στα συναισθήματά μας να γεννιούνται κι αυτά!

“Κάθε μας στιγμή,  μεγάλη ή  μικρή

είναι για μας, το ίδιο, πολύ σημαντική!

Ενα παζλ η ζωή μας όλη από πολλές “μικρές” στιγμές

πότε είναι χαρούμενες  και πότε  λυπητερές. 

Κανένα του κομμάτι δεν πρέπει να χαθεί

γι αυτό ζούμε τις στιγμούλες μας με πάθος και … ορμή!”

Δείτε λίγες από τις σημερινές χαρούμενες σχολικές μας στιγμές!

2016-11-04 09.33.01

2016-11-04 09.10.37 2016-11-04 09.11.12 2016-11-04 09.15.09

2016-11-04 09.21.24 2016-11-04 09.35.50 2016-11-04 09.44.43 2016-11-04 09.47.45 2016-11-04 09.52.26 2016-11-04 09.55.29 2016-11-04 10.01.33 2016-11-04 10.01.56

Ευχαριστούμε τη θεατρική ομάδα hippo theater,  την Ερη (πεταλούδα) και τον Φάνη (σκώρο) που με τα λόγια και τις κινήσεις τους δημιούργησαν στο μυαλό μας όμορφες εικόνες και μας μετέφεραν σε μια ντουλάπα, σε ένα λιβάδι, σε έναν ιστό αράχνης …  !

Το θέατρο είναι μαγικό!

Διόνυσε, Βάκχε μας, σ ευχαριστούμε!

Michelangelo_Caravaggio_007

Michelangelo (Merisi da) Caravaggio

Και λίγες πληροφορίες για τον αγαπημένο μας θεό που βρήκαμε εδώ:   http://myodyssey.spidernet.net/main/default.aspx?mid=622&TabID=119&ItemID=4248

ΔΙΟΝΥΣΟΣ ή ΒΑΚΧΟΣ
Στην ελληνική μυθολογία, εκτός από τους δώδεκα θεούς του Ολύμπου, που θεωρούνταν οι σημαντικότεροι, υπήρχαν και άλλοι θεοί που δεν κατοικούσαν στο θεϊκό αυτό βουνό. Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο θεός Διόνυσος. Γιος του Δία και της Σεμέλης, θυγατέρας του Κάδμου, ο Διόνυσος είναι ο θεός της χαράς.
Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, ο Διόνυσος δυο φορές γεννήθηκε. Όταν ο Δίας σαγηνεύτηκε από την παρθενική ομορφιά της Σεμέλης, την πλησίασε κι ενώθηκε μαζί της. Καρπός της ένωσής τους ήταν ο Διόνυσος. Η ζηλιάρα Ήρα δεν επρόκειτο όμως ν’ αφήσει ασυγχώρητη κι αυτή την απιστία του συζύγου της. Τυφλωμένη από τη ζήλια της και διψώντας για εκδίκηση, εμφανίστηκε στη Σεμέλη και με πονηρό τρόπο την έπεισε να ζητήσει από τον εραστή της να εμφανιστεί ως θεός κι όχι μ’ ανθρώπινη μορφή, όπως πάντα εμφανιζόταν μπροστά της. Αυτό θ’ αποδείκνυε πως την αγαπά πραγματικά.
Αφελής κι ανυποψίαστη η κόρη του Κάδμου, την επόμενη φορά που την επισκέφτηκε ο Δίας στην κάμαρά της, του ζήτησε να πάρει τη θεϊκή μορφή του. Μάταια προσπάθησε ο Δίας με λόγια αγάπης να τη μεταπείσει. Λυγίζοντας μπροστά στην επιμονή της εμφανίστηκε μεγαλοπρεπής, φωτεινός σ’ όλο το θεϊκό του μεγαλείο. Ήταν αδύνατο όμως ν’ αντέξει η άμοιρη θνητή τη λάμψη των κεραυνών και των αστραπών που εκτινάσσονταν από τα χέρια του. Την ώρα που οι φλόγες την τύλιγαν ο Δίας έσωσε το βρέφος που είχε στα σπλάχνα της και το έραψε στο μηρό του.
Όταν συμπληρώθηκαν εννιά μήνες, ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε από το πόδι του θεϊκού πατέρα του. Ο βασιλιάς των αθανάτων ήξερε πολύ καλά πως η ζηλόφθονη σύζυγός του θα έστρεφε γρήγορα το θυμό της στο νεογέννητο παιδί. Γι’ αυτό ανέθεσε στον Ερμή τη φύλαξή του. Αυτός το παρέδωσε στην αδερφή της Σεμέλης, την Ινώ. Η πανούργα Ήρα όμως έστειλε τρέλα στην Ινώ και τον άντρα της κι άρχισαν ανελέητα να σκοτώνουν τα παιδιά τους.
Η θεά έλπιζε πως θα σκοτώσουν έτσι και τον Διόνυσο, αλλά ο φτερωτός θεός πρόφτασε και γλίτωσε το μικρό Διόνυσο και τον εμπιστεύτηκε αυτή τη φορά στις Νύμφες. Αυτές τον ανέθρεψαν με περισσή στοργή κι αγάπη, στο δάσος όπου κατοικούσαν. Πράγματι, πουθενά αλλού δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε να μεγαλώνει ο θεός του αμπελιού, παρά σ’ ένα ειδυλλιακό τοπίο γεμάτο δέντρα και πολύχρωμα λουλούδια.
Αν και οι δικαιοδοσίες του είναι πολύπλοκες και διφορούμενες, θα παραμένει πάντοτε εκείνος που με τον διθύραμβο και την δραματική τέχνη συνέβαλε καθοριστικά σε ένα από τα ωραιότερα και σημαντικότερα επιτεύγματα του πολιτισμού και της τέχνης της αρχαίας Ελλάδος, το θέατρο.
Ο Δίας προφητεύει ότι ο γιος του, ο Διόνυσος, θα φέρει ένδοξο δώρο στους ανθρώπους, την φυτεία του δροσερού, ευωδιαστού καρπού της αμπέλου, του φυτού που γιατρεύει τα πάντα. Ο χαρούμενος Διόνυσος θα είναι ο προστάτης του σταφυλιού που διώχνει την λύπη και ο αντίπαλος της Δήμητρας.
Το έργο του Διόνυσου δεν είναι η μέθη και ο οίνος αλλά η δημιουργία φιλικής διάθεσης και οικειότητας. Ο Θεός βοηθάει τους ανθρώπους με το κρασί να χαλαρώσουν και να γίνουν προσηνείς.
Ο Διόνυσος ανακάλυψε το κρασί, δίδαξε την καλλιέργεια της αμπέλου και βοήθησε τους ανθρώπους να καλλιεργήσουν χέρσους τόπους. Ανακάλυψε δε και τον ζύθο, ο οποίος παρασκευάζεται από το κριθάρι. Ευγνώμονες οι άνθρωποι του απέδωσαν μεγάλες τιμές.
Κάποτε, σύμφωνα με τη μυθολογία, κάποιοι Τυρρηνοί πειρατές αιχμαλώτισαν το θεό Διόνυσο. Όταν είδαν ένα νέο τόσο όμορφο και γεροδεμένο, πίστεψαν πως πρόκειται για κάποιο αρχοντόπουλο ή ακόμα και βασιλιά. Ευχαριστημένοι με τη σκέψη πως θ’ αποκομίσουν πολλά λύτρα για να τον ελευθερώσουν, προσπάθησαν να τον δέσουν με βαριές αλυσίδες, χωρίς όμως να το πετύχουν· με μια μικρή κίνηση ο θεός τις τίναζε από πάνω του. Οι άμυαλοι θνητοί ωστόσο συνέχιζαν τις προσπάθειές τους.
Μόνο ο τιμονιέρης του καραβιού προσπάθησε να τους επαναφέρει στα λογικά τους: «Δε βλέπετε άμυαλοι πως πρόκειται για θεό; Δε φοβάστε την τιμωρία; Μπορεί να είναι ακόμη και ο Ποσειδώνας, που θα μας εκδικηθεί ρίχνοντας το καράβι μας σε άγρια τρικυμία. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να τον αφήσουμε ελεύθερο». Ο καπετάνιος και οι υπόλοιποι δε συμφωνούσαν ν’ αφήσουν να τους φύγει “τέτοιος θησαυρός”. Εκείνη τη στιγμή άρχισε να ρέει στο καράβι κόκκινο κρασί που ζάλισε με τη θεϊκή ευωδιά του τους ναύτες. Ταυτόχρονα ένα κλήμα άρχισε να τυλίγει το κατάρτι και να απλώνει τα φορτωμένα με ζουμερά σταφύλια κλαδιά του σ’ όλο το καράβι. Κι ενώ σαστισμένοι παρακολουθούσαν οι ναύτες, άλλο θαύμα γίνεται μπροστά στα μάτια τους: ο όμορφος νέος που ήθελαν να αιχμαλωτίσουν μεταμορφώνεται σ’ ένα άγριο λιοντάρι που οι βρυχηθμοί του κάνουν τους ναύτες να πηδούν στη θάλασσα για να γλιτώσουν. Ο Διόνυσος τους μεταμόρφωσε όλους σε δελφίνια και μόνο τον τιμονιέρη δεν πείραξε, επιβραβεύοντάς τον για τη σύνεσή του.