Σχολείο Ελληνικό ή κατάστημα νεωτερισμών;

ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟΣ ΧΟΛΈΒΑΣ, Ἀντίβαρο

Όσοι αμφισβητούν τα Θρησκευτικά, τον εκκλησιασμό και γενικά την Ελληνορθόδοξη αγωγή ουσιαστικά δεν επιθυμούν ένα ελληνικό σχολείο, αλλά ένα κατάστημα νεωτερισμών. Μεταφέρουν ιδέες που έχουν αποτύχει παντού και το κυριώτερο δεν έχουν καμία σχέση με την ιστορία, τη ψυχοσύνθεση και τις εκπαιδευτικές ανάγκες των ελληνοπαίδων. Η παρουσία του Θεού και της Ορθοδοξίας είναι αναγκαία στο σύγχρονο σχολείο μας όχι μόνο για λόγους συνταγματικής και νομικής τάξεως, αλλά και για λόγους ιστορικούς, παιδαγωγικούς και πολιτικούς.

Α) Η ιστορική μας συνείδηση επιβάλλει να σεβόμαστε εκείνους που αγωνίσθηκαν το 1821 για αν αποκτήσουμε ελεύθερο κράτος μετά την Τουρκοκρατία και Φραγκοκρατία. Στις Εθνοσυνελεύσεις του Αγώνα και στα κείμενα των πρωταγωνιστών της Εθνεγερσίας διαβάζουμε καθαρά την επιθυμία για τη διαρκή και συνειδητή σύνδεση Ελληνισμού και Ορθοδοξίας. Ο Ιωάννης Καποδίστριας, συνοψίζοντας το πνεύμα των τριών πρώτων Εθνικών Συνελεύσεων έγραφε το 1827 στον Βρετανό πολιτικό Ρόμπερτ Ουίλμοτ-Χόρτον: «Το Ελληνικόν Έθνος αποτελούσιν άπαντες οίτινες από της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως δεν επαύσαντο πρεσβεύοντες την Ορθόδοξον Θρησκείαν, λαλούντες την γλώσσαν των πατέρων αυτών και έμειναν υπό την πνευματικήν και κοσμικήν δικαιοδοσίαν της Εκκλησίας αυτών, οιανδήποτε χώραν της Τουρκίας και αν κατώκουν». (Βλέπε το άρθρο του Πέτρου Παπαπολυβίου στο 8ο τεύχος του περιοδικού ΝΕΑ ΕΥΘΥΝΗ, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2011).

Β) Επί αιώνες η παιδαγωγική φιλοσοφία της ελληνικής παιδείας βασίσθηκε στα διδάγματα των Τριών Ιεραρχών και του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Η πίστη στον Θεό και στην πατρίδα διέπλασε αγωνιστές, κληρικούς, επιστήμονες, επαγγελματίες και οικογενειάρχες οι οποίοι σε περιόδους δουλείας ανόρθωσαν το έθνος και σε περιόδους ειρήνης αναδείχθηκαν σε έντιμους νοικοκυραίους. Αν απομακρύνουμε τον Θεό από το σχολείο τότε θα διαμορφώσουμε τέρατα και ρομπότ χωρίς ήθος και συνείδηση. Τα δήθεν μοντέρνα παιδαγωγικά πρότυπα που οδηγούσαν στην ασυδοσία, όπως το Σάμερχιλ, απέτυχαν κατά δήλωση των ιδίων των εμπμνευστών τους. O homo sovieticus κατέρρευσε αφήνοντας αίμα και ερείπια, ο δε homo economicus, αππρρίπτει την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη που τόσο χρειάζεται η κοινωνία μας για την αντιμετώπιση της κρίσης. Ο Ντοστυογιέφσκι έγραψε: «Χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται»: Άρα και ένα σχολείο χωρίς προσευχή, εκκλησιασμό και θρησκευτική αγωγή θα διαπλάσει μόνον ανθρώπους κυνικούς που θα πατούν επί πτωμάτων για το συμφέρον τους.

Γ) Η καλλιέργεια δημοκρατικής συνειδήσεως και η διδασκαλία του σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα βοηθείται από τη χριστιανική αγωγή, έστω και με τον ελλειμματικό τρόπο που παρέχεται σήμερα. Όσοι πολέμησαν τη χριστιανική πίστη κατέληξαν σε αντιδημοκρατικές μεθόδους και απάνθρωπα αποτελέσματα. Ο Γάλλος ιστορικός Φιλίπ Νεμό παρατηρεί τα εξής εξόχως ενδιαφέροντα: «Οι πολιτικοί φιλόσοφοι που τήρησαν εχθρική στάση απέναντι στη βιβλική κληρονομιά, όλοι, σαν από σύμπτωση, υπήρξαν κήρυκες ενός μη δημοκρατικού κρατισμού, δηλαδή της επανιεροποίησης του κράτους, είτε υπό αυταρχική ή απολυταρχική μορφή (Μακιαβέλλι, Χομπς, Ρουσσώ, Χέγκελ, Μωρράς. κά.) είτε υπό ολοκληρωτική μορφή (Μαρξ, Λένιν, οι νεοπαγανιστές ναζί». ( «Τι είναι η Δύση», εκδόσεις ΕΣΤΙΑΣ, 2008, σελ. 105). Και ο σπουδαίος φιλόσοφος και πολιτικός Παναγιώτης Κανελλόπουλος έγραφε σχετικά: «Η πιο προγραμματισμένη και τραγικότερη άρνηση της ανεκτικότητας σημειώθηκε στις ώρες εκείνες της ιστορίας του κόσμου που έκαναν τον άνθρωπο να αγνοήσει ή και να αρνηθεί τη θρησκεία». Αν αγαπούμε, λοιπόν, τα ελληνόπουλα ας μην τα αποκόψουμε από την Ορθοδοξία.

Μια ιστορική «ανασκαφή» στην Αλβανία με καθυστέρηση 77 χρόνων

«Μετά την τρίτην προπαρασκευήν και αναγνωρίσεις… η επίθεσις εκτοξεύεται την πρωίαν της 4ης Ιανουαρίου κατά Σκουτάρας με ταυτόχρονον ενέργειαν κατά του υψώματος 606. Αλλά η επίθεσις απέτυχε φονευθέντος και του διοικητού του τάγματος Παπαδόπουλου φθάσαντος επικεφαλής του τάγματός του τα εχθρικά συρματοπλέγματα. Περί το πτώμα του συνήφθη πραγματικά Ομηρική προσπάθεια των στρατιωτών του ποθούντων να συναποκομίσωσι τον γενναίον ηγήτορα. Πλην όμως οι τόσαι προσπάθειαι κατά Σκουτάρας, ο χρόνος όστις διέρρευσε, η σπουδαιότης του υψώματος τούτου έδωσαν πλήρην την ευκαιρίαν εις τον εχθρόν όπως οχυρώση τούτο κατά τρόπον ασφαλή…».

Η αναφορά της 3ης μεραρχίας, όπως φαίνεται από το αρχείο της Ιστορίας Στρατού δεν δίνει απάντηση στο τι τελικά απέγινε το πτώμα του Κ. Παπαδόπουλου, διοικητού του 24ου συντάγματος πεζικού.

Μετά την πρώτη επίσημη «τσαπιά» στη θέση Ντραγκότι, έξω από το Τεπελένι, την περασμένη Δευτέρα, η Ελληνίδα πρέσβειρα στα Τίρανα Ελένη Σουρανή μονολόγησε ότι «περιμέναμε αυτή τη στιγμή 77 ολόκληρα χρόνια».

 

Ο υπουργός Εξωτερικών κ. Νίκος Κοτζιάς σημείωσε τη σημασία της συμφωνίας με τον Αλβανό ομόλογό του που άρχισε να δρομολογείται στη συνάντηση της Κρήτης, το 2016, αλλά η διαδρομή για την αξιοπρεπή ταφή είχε πολλούς σταθμούς.

Στις 19 Ιουνίου 2000, δηλαδή 60 χρόνια μετά τις μάχες του ’40, μια ομάδα αποστράτων με πρωτοβουλία του ταξίαρχου ε.α. Ιωάννη Λέττα μεταβαίνει στην Αλβανία με στόχο να ανακαλύψει το σημείο όπου είχε ταφεί ο αδελφός του Λέττα, Θωμάς, στο Μπούμπεσι της κεντρικής Αλβανίας. Ο Λέττας στηρίχθηκε σε ένα σκαρίφημα του Γιάννη Λαδά, διοικητή του λόχου του Θωμά Λέττα. Ο Γιάννης Λαδάς συνάντησε τον αδελφό του Θωμά, του είπε πού είναι θαμμένος ο αδελφός του στο Μπούμπεσι και όταν ο Λαδάς αποφυλακίστηκε (ήταν πραξικοπηματίας και στην ηγετική ομάδα της χούντας) το 2000, ο Γιάννης Λέττας και ο Λαδάς πήγαν στο Μπούμπεσι αλλά δεν βρήκαν τίποτα. Το ανάγλυφο του υψώματος που είχε σκοτωθεί ο Λέττας λίγες μέρες πριν από τη συνθηκολόγηση του 1941 είχε αλλάξει δραματικά.

Ο οικονομολόγος Αγαθοκλής Παναγούλιας, ένας από τους πιο δραστήριους συνοδούς και καταγραφείς των πεσόντων του ’40 που έχει ανεβεί στο Μπούμπεσι με τον ομογενή δημοσιογράφο Θανάση Ντίνο, είπε πρόσφατα στον γράφοντα ότι η περιοχή είναι ακόμα γεμάτη βλήματα, σφαίρες και πάσης φύσεως εργαλεία του πολέμου.
Εκείνη την αποστολή συνόδευε και ο Γιώργος Νίκας, πρώην αντισυνταγματάρχης του αλβανικού στρατού και πρόεδρος μιας οργάνωσης για την περισυλλογή των οστών που συστάθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’90, και μπόρεσε να συγκεντρώσει πάνω από 2.000 σορούς, που αν και «ανώνυμες» βρίσκονται σήμερα στα οστεοφυλάκια της Κλεισούρας και του Βουλιαρατίου.

Με πιστοποιητικό

Σε κάθε ένα από τα κασελάκια υπάρχει πιστοποιητικό με την υπογραφή του Νίκα για το πού και πώς βρέθηκαν τα οστά. Τη δραστηριότητα του Νίκα, της Μητρόπολης της Αλβανίας και των ελληνικών διπλωματικών αρχών που τον υποστήριξαν διευκόλυνε το γεγονός ότι η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Φάτος Νάνο συμφώνησε με τον τότε υπουργό Αμύνης Ακη Τσοχατζόπουλο (ήταν φίλος του Νάνο) να προχωρήσει η Ελλάδα σε χώρους προσωρινής συγκέντρωσης των σορών.

Είχε προηγηθεί ο τ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας, που έχοντας ζήσει τα γεγονότα αλλά και με την ευλογία της καταγωγής από την Πωγωνιανή, είχε ρίξει το σύνθημα από τη δεκαετία του ’80 – «Πάσα γη τάφος». Αυτή η γραμμή καθόρισε ώς έναν βαθμό και τις κινήσεις των διαδόχων του, που επέμεναν να ταφούν οι Ελληνες στρατιώτες και αξιωματικοί εκεί όπου έπεσαν και όχι στις ιδιαίτερες πατρίδες τους, που η αλήθεια είναι ότι δεν τιμώνται όσο τους αξίζει – ιδιαίτερα όταν προέρχονται από μικρά ορεινά μέρη τα οποία έχει εγκαταλείψει ο πληθυσμός.

Ο Τσοχατζόπουλος εκμεταλλευόμενος την παρουσία ελληνικού στρατού στην Αλβανία μετά το 1997, ζήτησε από την αλβανική κυβέρνηση να επιτρέψει να μετατραπεί ο χώρος προσωρινής συγκέντρωσης των οστών που μετέφεραν ο Νίκας και η ομάδα του σε νεκροταφείο στο Βουλιαράτι. Εκεί οι κάτοικοι είχαν θάψει 54 από τους τραυματίες του Σ 1 ορεινού χειρουργείου που υπέκυψαν στα τραύματά τους και είχαν κρατήσει κατάλογό τους.

Το 1999 με χρήματα του Ταμείου Αεροπορίας οι ξύλινοι σταυροί αντικαταστάθηκαν από μαρμάρινους, ενώ ο Παναγούλιας, χάρη στα στοιχεία που συγκέντρωσε από Βουλιαρατινούς, μπόρεσε να ταυτοποιήσει οστά και πρόσωπα, να συγκεντρώσει φωτογραφίες από ολόκληρη την Ελλάδα και να φέρει τους συγγενείς, πλην ελαχίστων, στο Βουλιαράτι. Το 2009, ο υφυπουργός Κώστας Τασούλας, ένας άλλος Ηπειρώτης, υπέγραψε τη συμφωνία που οδήγησε στην εκσκαφή της περασμένης Δευτέρας.

Προς νέους συντηρητικούς

 ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

 Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Η​​ ελληνική κοινωνία χρειάζεται επειγόντως μετάγγιση αυτοπεποίθησης. Η πανωλεθρία που τη βαφτίσαμε κρίση για να ξεμπερδεύουμε –απλώς αυτή δεν μας αφήνει– μας οδήγησε στην πλήρη απαξίωση εαυτών. Δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον διπλανό μας. Οι λέξεις μας έχασαν τη σημασία τους και οι πράξεις έχουμε προεξοφλήσει πως θα πέσουν στο κενό. Οθεν και η καταθλιπτική ακινησία μας.

Η ανάκτηση της αυτοπεποίθησής μας δεν μπορεί παρά να περάσει από το συνδετικό υλικό της κοινότητάς μας, την εθνική συνείδηση. Αυτή είναι το μεγάλο θύμα του προοδευτικού λυρισμού που ηγεμόνευσε τα τελευταία σαράντα χρόνια. Είτε διότι η κυρίαρχη αριστερή ελίτ την αντιμετώπιζε εχθρικά, είτε διότι η ανάγκη για φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις δεν τη διέκρινε λόγω μυωπίας, είτε διότι όσοι την υποστήριζαν οχυρώνονταν πίσω από απολιθωμένα στερεότυπα.

Η εθνική συνείδηση δεν μας φέρνει αντιμέτωπους με την οικοδόμηση της Ενωμένης Ευρώπης. Η Ευρώπη ξεκίνησε ως πολιτισμική κοινότητα εθνών που το καθένα έχει τη δική του Ιστορία. Αντιθέτως, η έλλειψη αυτοπεποίθησης μας μετατρέπει σε φοβισμένους πολίτες της Ενωσης, οι οποίοι, επειδή δεν έχουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους, θεωρούν ότι τους φθονούν και τους καταδιώκουν. Φοβόμαστε τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, διότι φοβόμαστε τους εαυτούς μας. Και ξεχνάμε ότι είμαστε αρκετά δυνατοί ώστε να μην έχουμε να φοβηθούμε τίποτε από το όνομα ενός μικρού κράτους στα βόρεια σύνορά μας.

Με τον πυρετό του Μακεδονικού αποκαλύφθηκε ότι η εθνική συνείδηση είναι ενεργή και μπορεί να κινητοποιήσει ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας που αποκαλείται «συντηρητικό». Και καλά κάνει. Μια συντηρητική πολιτική είναι απαραίτητη για την αποκατάσταση και της εθνικής συνείδησης και της συλλογικής μας αυτοπεποίθησης. Είναι απαραίτητη και για να μη γίνει η Ευρώπη κουρελού κοινοτήτων και δικαιωμάτων, όπως την προοιωνίζεται η πολυπολιτισμική ιδεολογία, το ρετάλι του μαρξισμού που πάει να γίνει φόρεμα με τους ζηλωτές του φιλελευθερισμού.

Η συντηρητική στάση δεν ταυτίζεται με την ακινησία, όπως τη θέλουν οι αντίπαλοί της. Είναι μια στάση που υπόκειται στις μεταμορφώσεις του χρόνου, τη λεγόμενη πρόοδο, όμως αναζητεί τα όριά της σε αξίες που της επέτρεψαν να δημιουργηθεί. Χαρακτηριστικό του συντηρητικού είναι ότι δεν κρίνει το παρελθόν με βάση τις αξίες του παρόντος. Δεν θεωρεί τον Παλαμά ρατσιστή επειδή δεν έγραψε τον «Δωδεκάλογο του Ρομά». Θεωρεί ότι ο Παλαμάς έχει μεγαλύτερη αξία από τον οποιονδήποτε σύγχρονο νομοθέτη. Αυτό ονομάζεται παιδεία.

Ενας νέος συντηρητικός δεν είναι συντηρητικός με τον ίδιο τρόπο που ήσαν οι παππούδες του, κι ας μοιράζεται πολλές αξίες μαζί τους, μεταξύ αυτών την εθνική συνείδηση. Εχει απορρίψει την επανάσταση ως προνομιούχο μοχλό της Ιστορίας. Και δεν αποδέχεται εκ των προτέρων τις μεταρρυθμίσεις του φιλελευθερισμού μόνον και μόνον επειδή είναι μεταρρυθμίσεις. Ως εκ τούτου μην ταυτίζετε τον νέο συντηρητικό με τους neocons. Αυτοί συμπεριφέρθηκαν σαν τροτσκιστές που ήθελαν να εξαγάγουν δημοκρατία, όπως ο Τρότσκι επανάσταση.

Και τώρα στο «διά ταύτα»: Η ανακαίνιση του ερειπίου που ακούει στο όνομα «Μακεδονικό» δεν γίνεται για τη μετατροπή του σε μουσείο της βαλκανικής Ιστορίας. Οι εργασίες άρχισαν, εκ μέρους των ηγετών μας, εκ του πονηρού. Για να διχάσουν την εθνική συνείδηση. Οταν ακούς «Ελλάδα είναι η Μακεδονία», τι σκέφτεσαι; Μήπως ότι η συνείδηση του Μακεδόνα είναι υπέρτερη της εθνικής; Κι εγώ ο καταγόμενος εκ Μορέως και Χίου τι είμαι δηλαδή; Ως εκ τούτου, άριστα έπραξε ο Κυρ. Μητσοτάκης δηλώνοντας ότι δεν πρόκειται να διχάσει τους Ελληνες για να ενώσει τους Σκοπιανούς. Πήγαν να διασπάσουν την Κεντροδεξιά και πέτυχαν ό,τι πέτυχαν με τις τηλεοπτικές άδειες. Σήκωσαν αφρούς σε όσους κολυμπούν στα χρέη, την ανέχεια και τους λογαριασμούς που κατασχέθηκαν.

Θα πας στο συλλαλητήριο της επόμενης Κυριακής, φίλε νέε συντηρητικέ; Να πας, κι ας ξέρεις ότι κατά βάθος δεν είναι το όνομα που παίζεται, αφού η περίοδος του Αλεξάνδρου και των επιγόνων του είναι μία από τις σημαντικότερες της Ιστορίας σου. Τότε η γλώσσα σου έγινε «κοινή», κι ας είχε χαθεί η πολιτική εξουσία των πόλεων που τη γέννησαν, όπως λέει η Ρομιγί.

Νέε συντηρητικέ, μην ξεχνάς ότι από Δευτέρα τα παιδιά στο σχολείο πρέπει να διδαχθούν ελληνικά και Ιστορία, ό,τι πολυτιμότερο.

Έφηβοι «παγιδευμένοι» στο Διαδίκτυο

ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΛΑΦΡΟΣ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

s14_070118_internet

Σε πολλά σπίτια τις φετινές γιορτές το «επί γης ειρήνη» ακυρώθηκε, όχι κυρίως γιατί τα νεότερα μέλη των οικογενειών «έλιωσαν» μπροστά σε οθόνες παίζοντας πολεμοχαρή ηλεκτρονικά παιχνίδια, αλλά γιατί δεν έλειψαν οι έντονες συγκρούσεις των γονιών με τα παιδιά τους, όσον αφορά τον χρόνο που θα περάσουν στο Ιντερνετ. «Κάποια στιγμή, μετά το φαγητό, τα τέσσερα παιδιά της παρέας, ηλικίας 12-13 ετών, κλείστηκαν στο δωμάτιο του γιου μας και βγήκαν μόνο όταν ήρθε η ώρα της αναχώρησης, έπειτα από αρκετές ώρες που έπαιζαν ασταμάτητα παιχνίδια στο Ιντερνετ», μας λέει η Γεωργία.

Ακόμα πιο δύσκολη ήταν η εμπειρία του Θεμιστοκλή, του οποίου ο 14χρονος γιος ζήτησε να φιλοξενήσει για διανυκτέρευση φίλο του στο σπίτι τις ημέρες των γιορτών. «Το πρώτο βράδυ έπαιζαν ασταμάτητα μέχρι τις 5 ή 6 το πρωί, δεν γνωρίζω ακριβώς, γιατί έκανα το λάθος να κοιμηθώ πρώτος. Την επόμενη ημέρα, δεν ξυπνούσαν με τίποτα, σηκώθηκαν κατά τις 2 μ.μ. και αφού έφαγαν… πρωινό, ξαναστρώθηκαν στο παιχνίδι.

«Κλείστηκαν στο δωμάτιο του γιου μου και δεν έβγαιναν παρά μόνο για τουαλέτα και για να τσιμπήσουν κάτι. Οταν συνειδητοποίησα πως θα επαναλαμβανόταν το προηγούμενο βράδυ και αφού οι εκκλήσεις μου να πέσουν για ύπνο δεν εισακούστηκαν, υποχρεώθηκα να αποσυνδέσω το Ιντερνετ και να κοιμηθώ με το ρούτερ αγκαλιά!», μας λέει ο Θεμιστοκλής. Οι οικογενειακές συγκρούσεις για τις ψηφιακές ολονυχτίες των παιδιών πληθαίνουν, καθώς όλο και περισσότεροι έφηβοι αλλά και παιδιά κοιμούνται με το κινητό τους στο μαξιλάρι, βλέποντας βίντεο (δεχόμενα και μεγάλες ποσότητες ακτινοβολίας). Καθημερινές ιστορίες των ενδοοικογενειακών πολέμων για το Ιντερνετ, που φέρνουν αντιμέτωπους γονείς και παιδιά, συχνά με πολύ έντονο τρόπο και χωρίς να λείπουν ακόμα και οι βιαιοπραγίες, και μάλιστα πιο συχνά εθισμένων και οργισμένων παιδιών εις βάρος των γονιών τους.

Η έρευνα

Η χρήση του Διαδικτύου είναι πλέον ευρύτατη στα παιδιά, και αφορά πλέον και τις ηλικίες του δημοτικού (ακόμα και νωρίτερα), ενώ πριν από μερικά χρόνια μιλούσαμε κυρίως για μαθητές γυμνασίου. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Focus Bari (Δεκέμβριος 2017), για λογαριασμό του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Πληροφορικής και Επικοινωνιών Ελλάδας, το 78% των παιδιών 5-12 ετών χρησιμοποιεί το Διαδίκτυο, ποσοστό που ανεβαίνει στο 89,3% για τις ηλικίες 10-12 ετών. Από ποιες συσκευές συνδέονται τα παιδιά; Κυρίως από ταμπλέτες (35,4%), οι πωλήσεις των οποίων είχαν μεγάλη ανάπτυξη τα προηγούμενα χρόνια, ακολουθούν τα έξυπνα κινητά τηλέφωνα (27,8%) και λιγότερο από ένα στα τέσσερα (23,7%) «μπαίνουν» από λάπτοπ.

Την ίδια ώρα καταγράφεται πως ένα στα πέντε παιδιά, ηλικίας 6-12 ετών, διαθέτει κινητό τηλέφωνο (!), σε πείσμα των προειδοποιήσεων των επιστημόνων για θέματα ακτινοβολίας κι όχι μόνο. Οπως βλέπουμε, τα περισσότερα παιδιά, ηλικίας δημοτικού, έχουν δικές τους συσκευές (τάμπλετ ή κινητά τηλέφωνα) για να συνδέονται με το Ιντερνετ. Οταν τα παιδιά από τόσο μικρή ηλικία εθίζονται στο Διαδίκτυο και αναπτύσσουν αποκλειστικά τις συγκεκριμένες δεξιότητες και όχι άλλες, τότε όταν φτάνουν στην εφηβεία υπάρχουν αυξημένοι κίνδυνοι να «κολλήσουν».

Σαφή αυξητική τάση στις οικογένειες ή στους ίδιους τους εφήβους, που ζητούν βοήθεια για να αποφύγουν την εξάρτηση από το Διαδίκτυο, καταγράφεται στη Γραμμή Βοήθειας του Ελληνικού Κέντρου Ασφαλούς Διαδικτύου (210-6007686). «Πλέον, το 40% από τα 1.800 τηλεφωνήματα που λαμβάνουμε το έτος αφορά συμπεριφορές εξάρτησης», λέει στην «Κ» ο Γιώργος Κορμάς, υπεύθυνος της γραμμής, ο οποίος σημειώνει πως «το πρόβλημα επεκτείνεται και αγγίζει όλο και μικρότερες ηλικίες. Τώρα ξεκινάμε με μαθητές της Ε΄ και της Στ΄ Δημοτικού, έναντι 14-15 ετών παλαιότερα», συμπληρώνει ο κ. Κορμάς. Και τονίζει: «Η Ελλάδα είναι πρώτη στην Ευρώπη στις αναφορές προβλημάτων εξάρτησης στις αντίστοιχες τηλεφωνικές γραμμές».

«Χρειάζεται ανάπτυξη της ψηφιακής νοημοσύνης. Η γενιά που μεγαλώνει τώρα θα ζει με την τεχνολογία. Οφείλουμε να την εκπαιδεύσουμε στο να μπορεί να αξιοποιεί τις δυνατότητές της και να καταπολεμά τα αρνητικά στοιχεία», λέει στην «Κ» ο Κωνσταντίνος Σιώμος, πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Μελέτης Διαταραχής Εθισμού στο Διαδίκτυο. «Να μεγαλώνουμε παιδιά ισορροπημένα, με γνώση των υποχρεώσεων και των δικαιωμάτων τους, με πλήθος δραστηριοτήτων και ενδιαφερόντων (καλλιτεχνικών, αθλητικών κ.λπ.), και ψυχαγωγία που δεν θα περιορίζεται μόνο στην ηλεκτρονική, που είναι βεβαίως εύκολη και φτηνή», συμπληρώνει.

Ο κ. Σιώμος υπογραμμίζει την ανάγκη το παιδί να δοκιμάζει πολλές δραστηριότητες από νωρίς, να αναπτύσσει τα ταλέντα του σε πολλά επίπεδα, καθώς η χρήση των υπολογιστών και του Ιντερνετ «εκπαιδεύει τον εγκέφαλό μας σε ένα πολυπαραθυρικό περιβάλλον, όπου κυριαρχεί η άμεση ανταμοιβή για όποια μικρή “επιτυχία”, με αποτέλεσμα να ανεβαίνει η ντοπαμίνη, η ορμόνη της ευχαρίστησης. Αυτό έχει ως συνέπεια να μειώνεται η ελκυστικότητα της μάθησης ή άλλων δραστηριοτήτων, που η επιβράβευση γίνεται με άλλους τρόπους και ρυθμούς».

Παθολογική χρήση

Οπως καταγράφηκε σε πανελλήνια έρευνα στον μαθητικό πληθυσμό για τη «Χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών και άλλες εξαρτητικές συμπεριφορές» (2015), το 15,1% των μαθητών 16 ετών έχει συμπεριφορές παθολογικής χρήσης Διαδικτύου (19% στα κορίτσια, 11% στα αγόρια). Το 40,5% «μπαίνει στο Διαδίκτυο όταν νιώθει άκεφος/η», το 35,9% «για να ξεφύγει από τις στενοχώριες», ενώ το 20,8% «συμβαίνει να δυσκολεύεται να βγει από το Διαδίκτυο».

Ιδιαίτερη πλευρά της προσπάθειας για μια ισορροπημένη σχέση των εφήβων με το Ιντερνετ αποτελεί η καταπολέμηση του ξενυχτιού μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή (ή και του κινητού). «Υστερα από ένα ξενύχτι, το παιδί αντιμετωπίζει διάσπαση προσοχής, κούραση, ένταση, εκνευρισμό. Ο νυκτερινός ύπνος δεν μπορεί να αναπληρωθεί, τότε ελευθερώνονται οι αναπτυξιακές ορμόνες», σημειώνει ο κ. Κορμάς. Η τάση για ψηφιακή αγρύπνια είναι μια ένδειξη εθισμού του παιδιού από τα ψηφιακά μέσα. «Η εξασφάλιση του κανονικού βραδινού ύπνου του παιδιού αποτελεί βασικό πεδίο πρόληψης της εξάρτησης από το Ιντερνετ», συμπληρώνει ο κ. Κορμάς.

Ελλειμμα αυτοεκτίμησης και κοινωνικότητας

Εντός του 2018 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας θα συμπεριλάβει τη διαταραχή διαδικτυακού παιχνιδιού στη Διεθνή Στατιστική Ταξινόμηση Νόσων και Συναφών Προβλημάτων Υγείας (ICD). «Πρόκειται για ανακοίνωση που έγινε στην αρχή του 2018 και σημαίνει πλέον πως η μονομανία μιας μερίδας του πληθυσμού με τα παιχνίδια στο Ιντερνετ αντιμετωπίζεται ως συμπεριφορά εθισμού, που οδηγεί σε σοβαρές συνέπειες», λέει στην «Κ» ο Κωνσταντίνος Σιώμος. «Αναγνώριση της διαταραχής αυτής θα οδηγήσει να αντιμετωπίζεται ως ασθένεια από τα Ταμεία και το σύστημα υγείας», συμπληρώνει.

Ενα μέρος των παιδιών που καταφεύγουν και κλείνονται στον ψηφιακό κόσμο αντιμετωπίζει ελλείμματα αυτοεκτίμησης και κοινωνικών σχέσεων. «Γι’ αυτό βλέπουν το Διαδίκτυο ως μέσο καταφυγής, όπου μπορούν να κινηθούν σε ένα περιβάλλον που μοιάζει λιγότερο απειλητικό από την πραγματική ζωή. Από την άλλη, παιδιά που δεν είχαν παρόμοιες δυσκολίες τις αναπτύσσουν μέσω του εθισμού», σημειώνει ο κ. Σιώμος. «Απαιτείται το φίλτρο της κριτικής σκέψης απέναντι στην τεχνολογία», τονίζει.

Το νόημα και η σημασία των καλάντων. Μια αλήθεια που είναι «του δρόμου»

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Όταν ο σύγχρονος άνθρωπος μιλάει για τον θάνατο, εννοεί, λίγο πολύ, κάτι που βρίσκεται στο τέρμα της ζωής, ή, με άλλα λόγια, κάτι πριν από το οποίο υπάρχει ζωή. Αυτό φαίνεται αυτονόητο, θα μπορούσε, ωστόσο, να δεχτεί μια ένσταση: Συμφωνούμε ότι αυτό που συμβαίνει στο τέλος είναι θάνατος. Όμως αυτό που υπάρχει πριν από τον θάνατο είναι ζωή;
Πόσο ζωή είναι, άραγε, μια μίζερη ύπαρξη βυθισμένη στον ατομισμό; Πόσο ζωή είναι μια φαρμακωμένη επιβίωση μέσα στις απρόσωπες πόλεις; Πόσο ζωή είναι να σε πιάνει ταχυκαρδία από την παρουσία του άλλου γιατί τον βιώνεις σαν ανταγωνιστή; Πόσο ζωή είναι οι ανθρωποθυσίες στο βωμό της ατομικής καριέρας; Πόσο ζωή είναι όσα κάνεις, αν ο άνθρωπος είναι ένα ον με ημερομηνία λήξης;
Αυτό, κοντολογίς, που ονομάζουμε ζωή, πολύ συχνά δεν είναι παρά η δεσποτεία της θανατίλας. Αντί ο θάνατος να βρίσκεται στο τέρμα, διαποτίζει, δηλητηριάζει και μεταλλάσσει τη ζωή. Δεν καταργεί μεν τον άνθρωπο, τον κάνει όμως ζόμπι. Όλα αυτά σημαίνουν επιβίωση δίχως νόημα, ανόητη. Δεν καρτερά κάτι εκρηκτικό, δεν περιμένει κάποιον που να αλλάζει τα πράγματα, δεν έχει ελπίδα. Κι όλο το καθημερινό τρέξιμο δεν είναι παρά στημονιές στην ύφανση του σάβανου της.
Μέσα σ αυτή τη μαυρίλα, το ελάχιστο που έχουμε να κάνουμε είναι να αφουγκραστούμε τις φωνές της αντίστασης. Μια τέτοια φωνή πρόκειται αυτές τις μέρες να σεργιανίσει τους δρόμους. Αν την αντιμετωπίσουμε σαν ένα άψυχο έθιμο, θα την χάσουμε. Αν τη συλλογιστούμε με φιλότιμο, θα βρούμε κάτω από την κρούστα έναν μπαξέ.
Μιλάω για τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα.
Κάλαντα είναι να ‘χεις κάτι να πεις και —πολύ περισσότερο— να ‘χεις να βρεις κάτι πολύτιμο για τη ζωή σου, μα να μην αντέχεις να το κρατήσεις για τον εαυτούλη σου, αλλά να καίγεσαι να το μοιραστείς. Κάλαντα είναι μια διάθεση συνάντησης σε μιαν ακοινώνητη κοινωνία. Κάλαντα είναι να ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού σου για να ξεχυθείς στο δρόμο, να αναζητήσεις τον άλλον, να του χτυπήσεις την πόρτα. να αποζητήσεις το πρόσωπο του. Κάλαντα είναι να μετατρέπεις τις πόρτες από ταφόπλακες σε ανοίγματα ζωής.
Το ‘χετε σκεφτεί; Κάλαντα είναι το κουβάλημα μιας είδησης. Ότι η ελπίδα έρχεται από το αύριο και έρχεται από μια συνάντηση. Αύριο. 25 Δεκεμβρίου, ο άνθρωπος παύει να προορίζεται για τη χωματερή, αλλά συναντιέται με τον Θεό, γίνεται σάρκα του Θεού, γίνεται γλεντοκοπάς σ’ ένα τραπέζι μαζί Του. Γίνεται, με λίγα λόγια, κοινωνός ενός άλλου τρόπου ύπαρξης, τον οποίον τον προσφέρει ένας Θεός ξετρελαμένος με τον άνθρωπο, τόσο ξετρελαμένος, που να αφήνει τα μεγαλεία για να σαρκωθεί μέσα σε μια φάτνη! Όσο πιο κοντά, δηλαδή, στον άνθρωπο, στην καθημερινότητα, στο χώμα, στα ζώα, στ’ αστέρια, στον πόνο.
«Να τα πούμε;»
Τα κάλαντα είναι η αποζήτηση μιας επικοινωνίας με τον άλλον. Έχουμε να του πούμε κάτι, μα δεν βιάζουμε τα αυτιά του, ούτε παραβιάζουμε την ελευθερία του. Είναι σαν να του λέμε: «Αδερφέ, εμείς πιστεύουμε κάτι που το θεωρούμε σπουδαίο και που νιώθουμε πως δίνει νόημα σε κάθε στιγμή μας. Σκεφτόμαστε να σου το πούμε, κι εσύ κατόπιν διαλέγεις και παίρνεις. Να τα πούμε, λοιπόν;».
«Καλήν ημέραν άρχοντες»
Το ‘χετε προσέξει; Δεν υπάρχουν ξεχωριστά κάλαντα για άρχοντες και ξεχωριστά για το λαό. Όλοι αποκαλούνται άρχοντες και το σπίτι τους αποκαλείται «αρχοντικό». Τα κάλαντα κομίζουν ένα όραμα• μια κοινότητα αρχοντάδων δίχως υποτελείς, δούλους και εξαθλιωμένους. Είναι ένα όραμα εμπνευσμένο από το μεδούλι της Εκκλησίας, από έναν Θεό που προσφέρει τον ίδιο του τον εαυτό σε όλους δίχως να νομιμοποιεί την ταξική αδικία. Αυτή την προσφορά του εμείς τη λέμε θεία ευχαριστία. Κι όταν τραγουδάμε:
«Χρστός γεννάται, σήμερον», κυριολεκτούμε. Τα Χριστούγεννα δεν είναι απλώς η αναπόληση ενός μακρινού παρελθόντος. Είναι η δυνατότητα του σημερινού ανθρώπου να γίνει μέτοχος της Βηθλεέμ σήμερα. Είναι η δυνατότητα να μεταμορφωθούν οι πρώτες ύλες της ζωής μας, το ψωμί και το κρασί, σε σώμα και αίμα αυτού που γεννήθηκε «εν Βηθλεέμ τη πόλει» πριν τόσα χρόνια για να νικήσει το θάνατο και να αναστηθεί.
«Χαίρει η κτίσις όλη»
Τα κάλαντα αποτυπώνουν την πίστη της Εκκλησίας ότι η σάρκωση του Χριστού μπολιάζει με ζωή το σύμπαν κι όχι μονάχα την «ψυχούλα» καθενός ατομικά. Κυττάξτε τις βυζαντινές εικόνες της Γέννησης: τα βράχια είναι ζωγραφισμένα έτσι που να στρέφονται προς τον Χριστό, τα δέντρα χαμηλώνουν κ.λπ. Τα πάντα συμμετέχουν. Τα κάλαντα κουβαλούν μέσα τους τη μαρτυρία πως το περιβάλλον είναι κάτι αφάνταστα περισσότερο από αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης ή σκουπιδότοπος μας.
Όταν θα χτυπήσουν την πόρτα μας τα παιδιά των καλάντων, ας μην τα αποπάρουμε. Το να τους στρέψουμε την πλάτη, έτσι κι αλλιώς, δεν αρκεί για να ξορκίσουμε τις ενοχές μας για τον τρόπο ζωής μας. Τα κάλαντα βασίζονται σε κάτι ολότελα διαφορετικό από την αποξένωση, που πλαστικοποιεί τα πάντα γύρω μας- και κάτι ολότελα διαφορετικό από τις φαρισαϊκές ψευδοεπικοινωνίες, που στοιχειώνουν την καθημερινότητα μας: από τη φασιστική επέλαση, δηλαδή, του ξύλινου κομματικού λόγου και των τηλεοπτικών εκπομπών, που γδέρνουν τον άνθρωπο και ασελγούν πάνω στην αξιοπρέπεια του.
Τα παιδιά των καλάντων είναι — θελητά ή άθελα τους— αληθινοί αντάρτες των πόλεων σήμερα. Μπορεί κίνητρο τους να είναι η παραξενιά κι η χαρά του εθίμου, μπορεί και το χαρτζηλίκι που αποκομίζουν. Το θέμα είναι ότι στα χέρια τους (ή, μάλλον, στα πόδια και στα στόματα τους) κρατιέται μια υπόθεση που μακάρι να βιωθεί κάποτε σε όλες της τις διαστάσεις. Διότι όσο ακόμα παίρνει τους δρόμους η αλήθεια των καλάντων κι όσο αντηχεί το κάλεσμα τους σε έναν αλλιώτικο, ερωτικό τρόπο ζωής, οι άχαρες πόλεις μας δεν έχουν πάρει ακόμα διαζύγιο από την ελπίδα. Δεν έχουν θαφτεί ακόμα (όχι ολοκληρωτικά τουλάχιστον) στο ανέραστο αμπαλάζ του καταναλωτισμού, των βιτρινών, των ρεβεγιόν δίχως προσδοκία του αύριο, των «Χριστουγέννων» χωρίς Χριστό.
Φωτιά στα τόπια, παιδιά. Και ντροπή σ΄ όποιον σας μιλήσει για ντροπή.

Κρακ!!!

Πηγή: Κρακ!!!

Οι τάσεις υπερβάσεως της ειδωλολατρίας στην Αρχαία Φιλοσοφία και οι σύγχρονες ειδωλολατρίες

Πηγή: Οι τάσεις υπερβάσεως της ειδωλολατρίας στην Αρχαία Φιλοσοφία και οι σύγχρονες ειδωλολατρίες

Αξιολόγηση μαθημάτων στη Γ΄ Ημερησίου ΓΕΛ και στη Δ΄ Εσπερινού ΓΕΛ και απολυτήριες εξετάσεις.

Για την έγκαιρη και απρόσκοπτη ολοκλήρωση της διδασκαλίας στο Γενικό Λύκειο, για τη βελτίωση της ποιότητάς της, καθώς και για την καλύτερη προετοιμασία των μαθητών της τελευταίας τάξης για τη συμμετοχή τους στις Πανελλαδικές εξετάσεις είναι αναγκαία η αύξηση του διδακτικού χρόνου και στο Γενικό Λύκειο, όπως έχει ήδη πραγματοποιηθεί στο Γυμνάσιο. Η αύξηση αυτή όμως προσέκρουε μέχρι τώρα στο γεγονός ότι η τελευταία τάξη του Γενικού Λυκείου έπρεπε να ξεκινήσει τις απολυτήριες εξετάσεις πολύ νωρίς, πριν από τα μέσα Μαΐου, ώστε να είναι εφικτό να ολοκληρωθούν και οι απολυτήριες και οι Πανελλαδικές εξετάσεις εντός του Ιουνίου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να περιορίζεται ο διδακτικός χρόνος και για τις Α΄ και Β΄ τάξεις του ΓΕΛ. Για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα και μετά από σχετική εισήγηση του ΙΕΠ, επίκειται η εξής τροποποίηση του τρόπου αξιολόγησης των μαθητών/τριών της Γ΄ τάξης ημερήσιου ΓΕ.Λ. και της Δ΄ τάξης εσπερινού ΓΕ.Λ.:

Στις απολυτήριες εξετάσεις οι μαθητές/τριες εξετάζονται στα εξής μαθήματα: α) Νεοελληνική Γλώσσα και Νεοελληνική Λογοτεχνία (συνεξετάζονται σε τρίωρη εξέταση ως κλάδοι του μαθήματος Νέα Ελληνικά), β) Μαθηματικά, γ) Ιστορία, δ) Βιολογία. Στα συγκεκριμένα μαθήματα προβλέπεται υποχρεωτικό ωριαίο διαγώνισμα μόνο στο 1ο τετράμηνο. Ο βαθμός του απολυτηρίου σε αυτά τα μαθήματα αποτελεί τον μέσο όρο τριών βαθμών, αυτών του 1ου τετραμήνου, του 2ου τετραμήνου και της απολυτήριας εξέτασης. Στα υπόλοιπα μαθήματα της τελευταίας τάξης του ΓΕ.Λ. πλην της Φυσικής Αγωγής προβλέπεται υποχρεωτικό ωριαίο διαγώνισμα και στο 1ο και στο 2ο τετράμηνο. Ο βαθμός του απολυτηρίου σε αυτά τα μαθήματα αποτελεί τον μέσο όρο δύο βαθμών, αυτών του 1ου και του 2ου τετραμήνου.
Όσον αφορά τους δύο κλάδους των Νέων Ελληνικών, προωθείται η εξής νέα διαδικασία εξέτασης:
Οι δύο κλάδοι των Νέων Ελληνικών (Νεοελληνική Γλώσσα και Νεοελληνική Λογοτεχνία) εξετάζονται την ίδια μέρα και η συνολική διάρκεια της εξέτασης είναι τρεις ώρες. Τα θέματα δίνονται και οι απαντήσεις αναπτύσσονται σε ξεχωριστό φύλλο για καθέναν από τους δύο κλάδους και αποδίδεται διακριτός βαθμός για καθέναν από αυτούς.
Α. Ειδικότερα στον κλάδο της Νεοελληνικής Γλώσσας
Δίνεται ένα μη λογοτεχνικό κείμενο, μη διδαγμένο, το οποίο μπορεί να είναι δημοσιογραφικό κείμενο ή επιστημονικό ή πληροφοριακό άρθρο, συνέντευξη, κριτική, ομιλία, επιστολή, επιφυλλίδα ή δοκίμιο. Το κείμενο μπορεί να συνοδεύεται από σύντομο εισαγωγικό σημείωμα χωρίς ερμηνευτικά σχόλια.
Οι μαθητές/μαθήτριες καλούνται να απαντήσουν σε τρεις (3) δραστηριότητες από τις οποίες
α) μία (1) αφορά στην κατανόηση του κειμένου, μπορεί να διαιρείται σε δύο ερωτήματα (βλ. παρακάτω) και βαθμολογείται με 25 μονάδες (σε περίπτωση δύο ερωτημάτων η βαθμολογία επιμερίζεται ανάλογα με τη βαρύτητά τους)

β) μία (1) αφορά στην προσέγγιση της δομής και της γλώσσας του κειμένου, μπορεί να διαιρείται σε έως και τρία (3) ερωτήματα και βαθμολογείται με 25 μονάδες (σε περίπτωση δύο ή τριών ερωτημάτων η βαθμολογία επιμερίζεται ανάλογα με τη βαρύτητά τους)
γ) μία (1) αφορά στην ερμηνεία-παραγωγή λόγου και βαθμολογείται με 50 μονάδες.
1. Με την πρώτη δραστηριότητα ελέγχεται η ικανότητα των μαθητών/-τριών
i. να εντοπίζουν και να παρουσιάζουν κάποια από τα παρακάτω στοιχεία: τις πληροφορίες που περιέχονται στο κείμενο, τις βασικές ιδέες και τα επιχειρήματα του συγγραφέα, το πρόβλημα που θέτει, τις θέσεις που υποστηρίζει, τη σχέση του βασικού μηνύματος του κειμένου με τις περιστάσεις επικοινωνίας και τον σκοπό για τον οποίο γράφτηκε, καθώς και με τους τρόπους και τα μέσα πειθούς που αξιοποιούνται στο κείμενο (με ποικίλες ερωτήσεις ανοικτού και κλειστού τύπου) ή/και
ii. να αποδίδουν περιληπτικά και να πυκνώνουν το νόημα μέρους του κειμένου ή ολόκληρου του κειμένου, λαμβάνοντας υπόψη συγκεκριμένο επικοινωνιακό πλαίσιο.
2. Με τη δεύτερη δραστηριότητα, ελέγχεται η ικανότητα των μαθητών /-τριών
i. είτε να αναγνωρίζουν τη βασική δομή του κειμένου ή τη δομή και τον τρόπο ανάπτυξης μιας παραγράφου
ii. είτε να εντοπίζουν τις διαρθρωτικές λέξεις /φράσεις που βοηθούν στη συνοχή και νοηματική αλληλουχία του κειμένου
iii. είτε να αποδίδουν με πλαγιότιτλους το νόημα των παραγράφων ή ενοτήτων του κειμένου
iv. είτε να μετασχηματίζουν λέξεις ή φράσεις αλλάζοντας τη γραμματική μορφή, τη σύνταξη, το λεξιλόγιο (συνώνυμα ή συνώνυμες φράσεις, αντώνυμα, παράγωγα, σύνθετα κ.λπ.), τα σημεία στίξης, σύμφωνα με συγκεκριμένες περιστάσεις επικοινωνίας, και να σχολιάζουν το επικοινωνιακό αποτέλεσμα
v. είτε να ερμηνεύουν λέξεις ή φράσεις του κειμένου με βάση τα κειμενικά συμφραζόμενα και το επικοινωνιακό πλαίσιο.
3. Στην τρίτη δραστηριότητα ζητείται από τους/τις μαθητές/-τριες να συντάξουν δικό τους κείμενο, ενταγμένο σε επικοινωνιακό πλαίσιο σε συνάρτηση με το κείμενο αναφοράς, στο οποίο κρίνουν ή σχολιάζουν σημεία του κειμένου, ανασκευάζουν θέσεις του ή αναπτύσσουν τεκμηριωμένα προσωπικές απόψεις. Το κείμενο των μαθητών/-τριών αναπτύσσεται με τη μορφή κειμένου επιχειρηματολογίας (δημόσια ομιλία, επιστολή, άρθρο) και έχει έκταση 300-350 λέξεις.
Β. Ειδικότερα στον κλάδο της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας
Δίνεται λογοτεχνικό κείμενο, διδαγμένο ή αδίδακτο, (ποίημα ή διήγημα ή απόσπασμα από μυθιστόρημα ή θεατρικό έργο), το οποίο συνοδεύεται από τρεις (3) δραστηριότητες, από τις οποίες :
α) Η πρώτη αφορά στην ανάγνωση – κατανόηση του κειμένου, μπορεί να αναπτύσσεται σε δύο (2) ερωτήματα ίδιας βαρύτητας περίπου και βαθμολογείται με 30 μονάδες.
β) Η δεύτερη αφορά στην προσέγγιση της γλώσσας του κειμένου, μπορεί να αναπτύσσεται σε μέχρι 3 ερωτήματα και βαθμολογείται με 30 μονάδες (σε περίπτωση δύο ή τριών ερωτημάτων, η βαθμολογία επιμερίζεται ανάλογα με τη βαρύτητά τους).

γ) Η τρίτη αφορά στην ερμηνεία και στην παραγωγή λόγου σε ένα θέμα αναγνωστικής ανταπόκρισης ή δημιουργικού μετασχηματισμού και βαθμολογείται με 40 μονάδες. 1.Με την πρώτη δραστηριότητα ελέγχεται (με ποικίλες ερωτήσεις ανοικτού και κλειστού τύπου) η ικανότητα των μαθητών/μαθητριών
i. είτε να εντοπίζουν στο κείμενο πληροφορίες όπως πρόσωπα, χώρο, χρόνο, κοινωνικό πλαίσιο δράσης των προσώπων, γεγονότα /αίτια που κατευθύνουν τη δράση των αφηγηματικών ηρώων, βασικά θέματα, ιδέες, προβληματισμούς που θέτει το κείμενο, αξίες που προβάλλει, τεκμηριώνοντας την άποψή τους με στοιχεία του κειμένου
ii. είτε να αναλύουν κάποιον από τους χαρακτήρες με βάση τα δεδομένα του κειμένου
iii. είτε να επισημαίνουν τα σύμβολα, τις φωνές, τις σιωπές σε ένα ποιητικό ή θεατρικό κείμενο και να παρουσιάζουν με δικά τους λόγια το νόημα που τους δίνουν.
Από τα δύο ερωτήματα στα οποία μπορεί να αναπτύσσεται η συγκεκριμένη δραστηριότητα (που πρέπει να ελέγχουν διαφορετικές ικανότητες), μόνο το ένα μπορεί να είναι ερώτηση ανοικτού τύπου και η απάντηση στην ερώτηση ανοικτού τύπου μπορεί να κυμαίνεται από 50 έως 60 λέξεις.
2. Με τη δεύτερη δραστηριότητα, ελέγχεται (με ερωτήσεις ποικίλων τύπων) η ικανότητα των μαθητών/μαθητριών
i. είτε να αναγνωρίζουν τα βασικά σημεία οργάνωσης της αφηγηματικής πλοκής ή της ποιητικής γραφής
ii. είτε να εντοπίζουν μέσα στο κείμενο συγκεκριμένους δείκτες που δίνονται (αφηγηματικούς τρόπους, αφηγηματικές τεχνικές, ρηματικά πρόσωπα κ.ά.) και να ερμηνεύουν τη λειτουργία τους ως προς το νόημα
iii. είτε να αναγνωρίζουν εκφραστικά μέσα – τρόπους (μεταφορές, παρομοιώσεις, επαναλήψεις, αντιθέσεις, εικόνες κ.λπ.) και τη λειτουργία τους ως προς το νόημα του κειμένου.
3. Με την τρίτη δραστηριότητα, ζητείται από τους μαθητές /-τριες να αξιολογήσουν ιδέες, αξίες, στάσεις, συμπεριφορές που αναδεικνύονται στο κείμενο με βάση είτε τα κειμενικά συμφραζόμενα είτε τα ιστορικά και ιδεολογικά συμφραζόμενα της εποχής παραγωγής του έργου (εφόσον τους δίνονται σχετικές πληροφορίες), να τις συγκρίνουν με αυτές του σήμερα ή να τις συσχετίσουν με προσωπικές εμπειρίες, βιώματα, συναισθήματα. Η έκταση του κειμένου των μαθητών/-τριών κυμαίνεται από 100 έως 150 λέξεις.

Αξιολόγηση της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας και Γραμματείας του προγράμματος Γενικής Παιδείας στη Β΄ Ημερήσιου ΓΕΛ και στη Γ΄ Εσπερινού ΓΕΛ.

Μετά από σχετική εισήγηση του ΙΕΠ προωθείται τροποποίηση της εξέτασης της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας και Γραμματείας του προγράμματος Γενικής Παιδείας στις προαγωγικές του Μαΐου-Ιουνίου για τη Β΄ Ημερησίου και τη Γ΄ Εσπερινού ΓΕΛ.:
Για την εξέταση  δίνεται στους/στις μαθητές/-τριες, σε φωτοαντίγραφο, απόσπασμα διδαγμένου από το πρωτότυπο κειμένου 12-20 στίχων, με νοηματική συνοχή και τους ζητoύνται τα εξής:
α) Μετάφραση στη Νέα Ελληνική ενός τμήματός του που αποτελείται από οκτώ έως δέκα (8-10) στίχους.
β) Απάντηση σε δύο (2) ερωτήσεις ερμηνευτικές, που μπορεί να αναφέρονται σε ιδέες, αξίες, προβλήματα και επιχειρήματα, στη στάση, στο ήθος ή στον χαρακτήρα των προσώπων, στο ιστορικό, κοινωνικό, πολιτικό, πολιτιστικό πλαίσιο της εποχής της συγγραφής του έργου, στη συσχέτιση του υπό εξέταση κειμένου με γραμματολογικά στοιχεία που περιλαμβάνονται στη διδακτέα ύλη του μαθήματος. Οι δύο (2) ερωτήσεις αυτές αναφέρονται στο δοθέν από το πρωτότυπο απόσπασμα.
γ) Απάντηση σε μία (1) ερώτηση που ζητεί τη σύγκριση του εξεταζόμενου κειμένου με παράλληλο κείμενο σε νεοελληνικό λόγο, διδαγμένο (από τα μεταφρασμένα κείμενα των οποίων έχει γίνει σχετική επεξεργασία κατά τη διδακτική διαδικασία) ή αδίδακτο που επιλέγεται από τον/τη διδάσκοντα/-ουσα. Για τις απαιτήσεις της σύγκρισης δίνεται στους/στις μαθητές/-τριες σε φωτοαντίγραφο το εν λόγω κείμενο.
δ) Απάντηση σε δύο (2) ερωτήσεις επί του δοθέντος από το πρωτότυπο διδαγμένου κειμένου (που είναι δυνατόν να αναλύονται σε δύο ισοδύναμα βαθμολογικώς υποερωτήματα) από τις οποίες:
i. μία (1) ερώτηση λεξιλογική-σημασιολογική που αναφέρεται στην παραγωγή και σύνθεση λέξεων της Αρχαίας Ελληνικής, σε ομόρριζες λέξεις, σε απλές ή σύνθετες, στη συσχέτιση λέξεων της Αρχαίας και της Νέας Ελληνικής, στη διατήρηση ή στην αλλαγή της σημασίας τους, σε συνώνυμα και αντώνυμα, κ.λπ. και
ii. μία (1) ερώτηση αποκλειστικά υφολογικού χαρακτήρα (εκφραστικά σχήματα, αισθητικά θέματα, λεξικογραμματικά φαινόμενα), προκειμένου να αναδειχθεί η λειτουργία συγκεκριμένων εκφραστικών επιλογών του συγγραφέα.
Η μετάφραση βαθμολογείται με τριάντα (30) μονάδες, οι δύο ερμηνευτικές ερωτήσεις που αναφέρονται στο πρωτότυπο δοθέν απόσπασμα βαθμολογούνται με δεκαπέντε (15) μονάδες η καθεμιά, η ερώτηση σύγκρισης του εξεταζόμενου με παράλληλο κείμενο βαθμολογείται με δέκα (10) μονάδες και τέλος καθεμιά από τις ερωτήσεις υπό τα στοιχεία δ)i και δ)ii με δεκαπέντε (15) μονάδες.

ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΩΝ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΣΤΟ ΛΥΚΕΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ 2017-18

Οι Δημιουργικές Εργασίες καθιερώνονται ως υποχρεωτικές στο Γενικό Λύκειο, καθώς κρίνεται αναγκαίο να δοθεί ιδιαίτερη βαρύτητα στη δημιουργική σκέψη και δράση. Το ΙΕΠ, λαμβάνοντας υπόψη την ανατροφοδότηση που έλαβε από εκπαιδευτικούς στο πλαίσιο δειγματοληπτικής έρευνας του Ι.Ε.Π. για την αποτίμηση της εφαρμογής των Δημιουργικών Εργασιών κατά το σχολικό έτος 2016-17 εισηγήθηκε μια νέα διαδικασία υλοποίησης των Δημιουργικών Εργασιών στο Γενικό Λύκειο και κατά συνέπεια τροποποιείται το σχετικό άρθρο στο Προεδρικό Διάταγμα της αξιολόγησης του Γενικού Λυκείου.

1. Σκοπός και γενικά χαρακτηριστικά Η Δημιουργική Εργασία αποτελεί διδακτική πρακτική που ενισχύει την ενεργό εμπλοκή των μαθητών/-τριών στη διαδικασία οικοδόμησης της γνώσης προωθώντας την κριτική και δημιουργική σκέψη και δράση, μέσα σε ένα παιδαγωγικό κλίμα ελεύθερης και ισότιμης επικοινωνίας των μελών της σχολικής τάξης και αμοιβαίας δέσμευσής τους στην επιτέλεση ενός έργου. Δίνει επίσης έμφαση στις αρχές της διαφοροποιημένης διδασκαλίας, έτσι ώστε κάθε μαθητής/τρια να ωφελείται με συγκεκριμένο τρόπο, προσαρμοσμένο στις ιδιαίτερες ανάγκες και τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντά του/της. Ζητούμενο συνεπώς δεν είναι να αναλάβουν μια εργασία εγκυκλοπαιδικού χαρακτήρα, συσσωρεύοντας και παραθέτοντας πληροφορίες από διάφορες πηγές αλλά αυτό που επιδιώκεται είναι να εργαστούν με δημιουργικό τρόπο.

Στο πλαίσιο αυτό οι μαθητές/-τριες καλούνται
• είτε να επιλύσουν με τρόπο δημιουργικό ένα πρόβλημα/ερώτημα που τους κινεί το ενδιαφέρον και το οποίο σχετίζεται με κάποιο θέμα της διδασκόμενης ύλης σε ένα ή περισσότερα μαθήματα, εμβαθύνοντας τις γνώσεις τους γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα ή/και αναπλαισιώνοντάς τες με τρόπο κριτικό, πρωτότυπο, ευρηματικό
• είτε να εκφραστούν δημιουργικά, μέσα από ένα δικό τους καλλιτεχνικό έργο, εμπνεόμενοι από κάποια ενότητα που έχουν μελετήσει
• είτε να σχεδιάσουν και να υλοποιήσουν μια κατασκευή/ένα τέχνημα, που σχετίζεται με κάποια διδακτική ενότητα.

Οι Δημιουργικές Εργασίες αφορούν όλα τα μαθήματα Α΄ και Β΄ τάξης Ημερησίου και Α΄, Β΄ και Γ΄ τάξης Εσπερινού Γενικού Λυκείου εκτός από την Ερευνητική Εργασία, υλοποιούνται στο πλαίσιο των μαθημάτων που θα οριστούν για κάθε τμήμα με τη διαδικασία που περιγράφεται στην Ενότητα Οργάνωση, είναι ομαδικές αλλά, αν κριθεί απαραίτητο, δύναται να είναι και ατομικές.

Συνέχεια ανάγνωσης

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση