Για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Παιδικού Βιβλίου, το Αρχείο της ΕΡΤ παρουσιάζει ένα τεκμήριο αφιερωμένο στον γνωστό και πολυμεταφρασμένο Δανό συγγραφέα.
Το συγκεκριμένο επεισόδιο της σειράς «Η εποχή των εικόνων» είναι αφιερωμένο στον σπουδαίο Δανό παραμυθά. Η Κατερίνα Ζαχαροπούλου ταξιδεύει στη Δανία και επισκέπτεται το χωριό ‘Οντενσε, στο οποίο γεννήθηκε ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.
Το πρώτο μέρος της εκπομπής είναι αφιερωμένο στο Μουσείο “Χανς Κρίστιαν Άντερσεν” που στεγάζεται στο σπίτι στο οποίο γεννήθηκε. Μέσα από τη συνέντευξη με τον Διευθυντή του Μουσείου Ejnar Askgaard, παρουσιάζεται η ζωή, η προσωπικότητα, αλλά και το έργο του μεγάλου Δανού παραμυθά, με στόχο να προβληθεί μια λιγότερο γνωστή πλευρά του, αυτή του καλλιτέχνη, του ποιητή, αλλά και δημιουργού υπέροχων σχεδίων, χαρτοκοπτικών και κολλάζ.
Πατήστε τον σύνδεσμο που ακολουθεί για να παρακολουθήσετε το πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ για τον αγαπημένο μας πολυμεταφρασμένο παραμυθά!
Δείτε πως μας προτείνει η Πλανόδια Χαριστική Βιβλιοθήκη να γιορτάσουμε τη σημερινή μέρα! Στον ίδιο σύνδεσμο θα διαβάσετε επίσης κάποιες πληροφορίες για τον αγαπημένο μας παραμυθά Χ. Κ. Αντερσεν
Σαν σήμερα είχε γεννηθεί ο Χανς Κρίστιαν Αντερσεν στο Οντενσε της Δανίας
το 1805.
(Θα μας απασχολήσει στην επόμενη ανάρτηση)
Κυρία, μας δίνεις να τον ζωγραφίσουμε;
Και η κυρία θυμήθηκε τον Αντυ!
και τον Λιχτενστάιν
Ο Ρόυ Λιχτενστάιν, Αμερικανός ζωγράφος της μοντέρνας τέχνης, εμπνεύστηκε από τα φαινόμενα της μαζικής κουλτούρας. Ξεκίνησε το 1951 να ασχολείται επαγγελματικά με την τέχνη, ζωγραφίζοντας καουμπόι και Ινδιάνους με μοντέρνα τεχνοτροπία. Το 1960 ζωγράφισε τον Μίκυ-Μάους για τα παιδιά του και από τότε ξεκίνησε το ενδιαφέρον του για τα κόμικς. Στους πίνακές του, που είναι φτιαγμένοι με το ύφος και τους ήρωες των κόμικς, επικρατούν τα λαμπερά χρώματα. Η έκθεση των έργων του το 1962 στη Νέα Υόρκη εντυπωσίασε τόσο, ώστε ήταν ο πρώτος Αμερικανός που προσκλήθηκε να εκθέσει έργα του στην Πινακοθήκη Τέιτ του Λονδίνου. Το έργο του ανήκει στην ποπ-αρτ*. Τα γλυπτά του της περιόδου 1967-1968, αν και ανήκουν στην ίδια τεχνοτροπία με τα έργα ζωγραφικής του, θυμίζουν περισσότερο τις τεχνοτροπίες σε γυαλί και χρώμιο της δεκαετίας του 1930. Στη δημιουργία των έργων του ο Λιχτενστάιν έχει επηρεαστεί επίσης από διάφορες περιόδους της τέχνης, καθώς και από καλλιτέχνες, όπως ο Πικάσο, ο Ματίς και ο Νταλί.
και οι καλλιτέχνες άρχισαν δουλειά!
μια ματιά ακόμα στη Μέριλιν … Ποπ Αρτ και Άντυ γουόρχωλ (1928-1987) Ο Άντυ Γουόρχωλ υπήρξε διακεκριμένος Αμερικανός ζωγράφος, κινηματογραφιστής, συγγραφέας και κυρίαρχη μορφή στο κίνημα της Ποπ Αρτ. Ο Αντρέας Γουορχώλα γεννήθηκε στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνιας. Οι γονείς του είχαν μεταναστεύσει στις ηνωμένες πολιτείες από τη Ρουθένια, μία περιοχή της σημερινής Σλοβακικής Δημοκρατίας. Ανάμεσα στο 1945 και το 1949 ο Γουόρχωλ σπούδασε στο Ινστιτούτο τεχνολογίας του Κάρνετζι. Δούλεψε ως καλλιτέχνης διαφημιστικών για περιοδικά και σχεδίαζε διαφημιστικά για βιτρίνες καταστημάτων. Στις αρχές της δεκαετίας του 60 άρχισε να πειραματίζεται με αναπαραγωγές που βασιζόταν σε διαφημίσεις, επικεφαλίδες εφημερίδων και μαζικές εικόνες από την Αμερικανική λαϊκή πολιτιστική παράδοση, όπως τις κονσέρβες σούπες Κάμπελ και μπουκάλια κόκα κόλας. Το 1962 , άρχισε μία σειρά πορτραίτων της Μέρυλιν Μονρόε. Ακόμη συμπεριέλαβε στη σειρά πορτραίτα της Τζάκι Κένεντυ και του Έλβις Πρίσλευ. Τον ίδιο χρόνο πήρε μέρος σε μία έκθεση Νέο Ρεαλιστών στη Νέα Υόρκη, που ήταν το πρώτο σημαντικό γεγονός της Ποπ Αρτ. Το 1963, ο Γουόρχωλ μπήκε στη βιομηχανία του κινηματογράφου με κάποια πειραματικά φιλμ. Το στούντιο του γνωστό ως το Εργοστάσιο, έγινε το σημείο συνάντησης για νέους καλλιτέχνες, ηθοποιούς και μουσικούς. Ένας από αυτούς, ο Βαλερύ Σολάνας , τον πυροβόλησε τραυματίζοντας τον σοβαρά το 1968. Τώρα πλέον ο Γουόρχωλ καθιερώθηκε ως ένας διάσημος διεθνής καλλιτέχνης και εξέθετε τη δουλειά του σε όλο τον κόσμο καθ’ όλη τη δεκαετία του 1970 και 1980. Στις 22 Φεβρουαρίου του 1987, ο Γουόρχωλ πέθανε ξαφνικά σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης κατά τη διάρκεια εγχείρησης .
. Το όνομα Ποπ Αρτ αποδίδεται στον Βρετανό κριτικό τέχνης Λώρενς Άλογουει, ο οποίος χρησιμοποίησε τον όρο για πρώτη φορά το 1958 αλλά καθιερώθηκε μερικά χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα στη δεκαετία του ’60, περίοδος που η Ποπ Αρτ γνώρισε και την μεγαλύτερη απήχηση. Μέχρι τότε, συχνά οι Ποπ Αρτ καλλιτέχνες αποκαλούνταν και Νεο-Νταντά με αναφορά στο κίνημα του Ντανταϊσμού. Από αρκετούς, ο Ντανταϊσμός θεωρείται πρόδρομος της Ποπ Αρτ και σίγουρα αποτέλεσε ισχυρή επιρροή. Τα δύο κινήματα συνδέονται μεταξύ τους, κυρίως μέσω της κοινής διάθεσης να προκαλέσουν και να ανυψώσουν το καθημερινό και συνηθισμένο στη θέση του αντικειμένου της τέχνης. Στις αρχές της δεκαετίας του ’60, η Ποπ Αρτ άρχισε να αναπτύσσεται κυρίως στην Αμερική. Η προσωπικότητα του Άντι Γουόρχολ και του Ρόι Λίχτενσταϊν θα δώσουν τη μεγαλύτερη ώθηση στην Ποπ Αρτ. Αν και η Βρετανία αποτελεί τον τόπο γέννησης της Ποπ Αρτ, στην Αμερική γνωρίζει πραγματική έξαρση, γεγονός που ευνοείται και από την οικονομική ευρωστία της Αμερικής. Κύρια χαρακτηριστικά της Ποπ Αρτ αποτέλεσαν ο αυθορμητισμός, η δημιουργική υπερβολή, η ανάλαφρη διάθεση, η σάτιρα, οι έντονες χρωματικές αντιθέσεις και εν γένει η απόρριψη του παραδοσιακού. Η Ποπ Αρτ υπηρέτησε την αποκαλούμενη μαζική κουλτούρα και συνδέθηκε με ένα είδος εμπορικής τέχνης που απευθύνεται σε ένα ευρύ κοινό. Σε αντίθεση με πολλά προγενέστερα κινήματα της μοντέρνας τέχνης, η Ποπ Αρτ επέδειξε αδιαφορία σε δύσκολα, δυσνόητα ή περισσότερο εγκεφαλικά θέματα, τα οποία για τους καλλιτέχνες του κινήματος θεωρούνταν προϊόντα μιας διάθεσης ελιτισμού. Πίνακες με αναπαραστάσεις τενεκεδένιων κουτιών γνωστού αναψυκτικού, του Έλβις Πρίσλεϊ και της Μέριλιν Μονρόε ή ακόμα θέματα δανεισμένα από τα αμερικανικά κόμιξ και τη διαφήμιση αποτελούν χαρακτηριστικό δείγμα της Ποπ Αρτ αισθητικής.
Οι κυριότεροι Ποπ Αρτ καλλιτέχνες ήταν ο Άντυ Γουόρχωλ, ο Ρόι Λίχνεσταιν,Πήτερ Μπλέικ, Ρίτσαρντ Χάμιλτον
Φτάσαμε λοιπόν, μέχρι την Χώρα, κοντά στα ανάκτορα του βασιλιά Νέστορα, για να παρακολουθήσουμε την παράσταση “το κοριτσάκι με τα σπίρτα” βασισμένη στην γνωστή χριστουγεννιάτικη ιστορία που έγραψε ο μεγάλος παραμυθάς Χανς Κρίστιαν Αντερσεν.
Πολύ επίκαιρο παραμύθι, αν σκεφτεί κανείς ακόμα και σήμερα υπάρχουν τέτοια “κοριτσάκια” που πουλάνε σπίρτα, χαρτομάντηλα, λουλούδια, ή καθαρίζουν τζάμια στα φανάρια ή ακόμα ταξιδεύουν με τους γονείς τους για να αποφύγουν έναν πόλεμο με τις γνωστές σε όλους συνέπειες …
Ακόμα και σήμερα , δυστυχώς, υπάρχουν παιδιά που δεν απολαμβάνουν τα δικαιώματά τους.
Ευτυχώς που η διασκευή της ιστορίας είχε αίσιο τέλος και φύγαμε από το θέατρο χαρούμενοι! Ολοι οι “κακοί” φέρθηκαν με συμπόνοια τελικά στο κοριτσάκι και έτσι αυτό γνώρισε ζεστασιά, φιλία και γέμισε δώρα!
Στο σχολείο ξεκλειδώνουμε το παραμύθι!
Εχει πολλά να μας πει ακόμα!
Προτιμούμε αυτή την απόδοση του παραμυθιού από τις εκδόσεις ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ με την εξαιρετική, ιδιαίτερη εικονογράφηση της Κβέτα Πατσοφσκά, η οποία βραβεύτηκε το 1992 με το βραβείο εικονογράφησης Χανς Κρίστιαν Αντερσεν!
Θυμηθήκαμε που μαζέψαμε παιχνίδια και ρούχα και στείλαμε στην Μυτιλήνη για τα παιδιά των προσφύγων.
Τώρα, ετοιμαζόμαστε για τον τηλεμαραθώνιο αγάπης της unicef.
Είμαστε σχολείο υπερασπιστής των παιδιών, άλλωστε!
Να σας γνωρίσουμε όμως τον συγγραφέα Χανς Κρίστιαν Αντερσεν!
Δανός συγγραφέας και ποιητής, πασίγνωστος σ’ όλο τον κόσμο για τα παραμύθια του. Γιος ενός παπουτσή και μιας πλύστρας, ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν (Hans Christian Andersen) γεννήθηκε στις 2 Απριλίου του 1805 στην πόλη Οντένσε. Έμεινε ορφανός από πατέρα στα 11 του χρόνια και έκανε διάφορες δουλειές για να τα φέρει βόλτα αυτός και η μητέρα του. Το σχολείο ήταν μια πολυτέλεια για τον μικρό Χανς Κρίστιαν.
Το προσωπικό του καταφύγιο, τις όποιες ελεύθερες ώρες είχε, ήταν ένα μικρό κουκλοθέατρο. Έφτιαχνε με τα ίδια του τα χέρια τις κούκλες, τις έντυνε κι έδινε τις δικές του προσωπικές παραστάσεις, με έργα κυρίως του Σαίξπηρ, τα οποία απομνημόνευε με χαρακτηριστική ευκολία.
Η χάρη του αυτή έφτασε στα αυτιά του βασιλιά της Δανίας Φρειδερίκου του 6ου, ο οποίος ενδιαφέρθηκε προσωπικά για το παράξενο αυτό αγόρι. Τον έστειλε σ’ ένα από τα καλύτερα σχολεία της χώρας, καταβάλλοντας ο ίδιος τα δίδακτρα. Μετά κόπων και βασάνων, ο Χανς Κρίστιαν τελείωσε το Γυμνάσιο σε ηλικία 23 ετών. «Τα χρόνια αυτά ήταν τα πιο πικρά και σκοτεινά της ζωής μου», έγραψε στην αυτοβιογραφία του. Στη συνέχεια γράφεται στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του.
Το 1822 εκδίδει το πρώτο βιβλίο του, που θα περάσει απαρατήρητο. Το 1829 γράφει μια ιστορία φαντασίας με τίτλο «Περίπατος από το κανάλι του Χόλμενς στο ανατολικό σημείο του νησιού Άμαγκερ, που θα σημειώσει μεγάλη επιτυχία. Συνεχίζει να γράφει, ποιήματα, θεατρικά έργα, λιμπρέτα για λυρικά έργα, μυθιστορήματα, που γνωρίζουν επιτυχία περισσότερο στη Γερμανία, παρά στην πατρίδα του.
Το 1835 δημοσιεύει τα πρώτα του «Παραμύθια για παιδιά» και μόνο 8 χρόνια αργότερα κερδίζουν την επιδοκιμασία του κόσμου. Θα γράψει συνολικά 168 παραμύθια ως το 1872 με πιο γνωστά, «Τα κόκκινα Παπούτσια», «Η πριγκίπισσα και το μπιζέλι», «Η βασίλισσα του χιονιού», «Το ασχημόπαπο», «Το μολυβένιο στρατιωτάκι», «Το μικρό έλατο», «Η μικρή γοργόνα», «Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα», «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα» και «Η Τοσοδούλα».
Ενώ τα έργα του Άντερσεν είναι σχεδόν άγνωστα έξω από τη Δανία και τις γειτονικές της χώρες, τα παραμύθια του είναι από τα πιο πολυμεταφρασμένα έργα σ’ όλη την ιστορία της λογοτεχνίας. Μολονότι βασίζονται σε λαϊκούς θρύλους, τα περισσότερα χαρακτηρίζονται από έναν ηθικό ρεαλισμό, παρά απ’ την ανάγκη εκπλήρωσης μιας επιθυμίας. Οι κακοί δεν είναι δράκοι ή μάγισσες των λαϊκών μυθιστοριών, αλλά εκπρόσωποι ανθρώπινων αδυναμιών, όπως ματαιοδοξίας, σνομπισμού ή εγωιστικής αδιαφορίας. Ορισμένα από τα παραμύθια του αποκαλύπτουν μία αισιόδοξη πίστη στην επικράτηση του καλού και του ωραίου, άλλα είναι βαθιά απαισιόδοξα και έχουν δυσάρεστο τέλος.
Ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν θα διακριθεί και στην ταξιδιωτική λογοτεχνία. Από το 1833 ως το 1857 πραγματοποιεί 29 ταξίδια σε Ευρώπη, Ασία και Αφρική, γνωρίζεται με μεγάλες προσωπικότητες της εποχής και καταγράφει τις εμπειρίες του σε σειρά ταξιδιωτικών βιβλίων.
Τα βήματά του θα τον φέρουν ως την Ελλάδα τον Μάρτιο του 1841. Στο οδοιπορικό του «Το Παζάρι ενός ποιητή», που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Εστία» με τον τίτλο «Οδοιπορικό στην Ελλάδα» περιγράφει λεπτομερώς τη διαμονή στην Αθήνα.
Παρά τις ανησυχίες και τις φοβίες του, δεν δίστασε να ταξιδέψει και να επισκεφτεί το Θησείο, το Φάληρο, τον Κολωνό και την Ακρόπολη, όπου ανέβαινε κάθε μέρα. Με ειδική άμαξα εξόρμησε στα χωριά των Μεσογείων, αλλά και τις πλαγιές της Πεντέλης.
Η προσωπική του ζωή δεν μοιάζει με την εικόνα ενός καλοκάγαθου τζέντλεμαν, που αφιέρωσε τη ζωή του ολοκληρωτικά στη συγγραφή έργων για παιδιά, μα πιο πολύ με την εικόνα ενός φιλόδοξου, τρωτού, ματαιόδοξου, ευαίσθητου και ευφυή άνδρα. Δεν έκανε οικογένεια, αν και πολλές φορές ερωτεύτηκε βαθιά, ιδιαίτερα τη διάσημη σουηδέζα τραγουδίστρια Γιένυ Λιντ.
Την άνοιξη του 1872, ο Άντερσεν έπεσε από το κρεβάτι του και χτύπησε σοβαρά. Δεν ξανάγινε ποτέ τελείως καλά και στις 4 Αυγούστου του 1875 πέθανε, σε ηλικία 70 ετών.
Μας μαθαίνει σπουδαία πράγματα για τον κόσμο και τον εαυτό μας
Διώχνει μακρυά τους φόβους μας όταν τον κρατάμε αγκαλιά
Μας ακολουθεί παντού αδιαμαρτύρητα
Εχουμε κάνει μαζί του ταξίδια και ταξίδια!
Να σας τον συστήσουμε όμως
Είναι το βιβλίο
Για να τον ευχαριστήσουμε ετοιμάσαμε γιορτή έκπληξη.
Καλέσαμε τις μαμάδες μας να ακούσουν και να διαβάσουν ιστορίες.
Τη γιορτή ξεκίνησε ο ήχος του “κύλινδρου των παραμυθιών” που μας μετέφερε στο κλίμα
Ακούσαμε με μεγάλη προσοχή την κυρία μας που διάβασε ένα αγαπημένο της παραμύθι
“τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα”
Επέλεξε να διαβάσει αυτό, επειδή σαν σήμερα ,που ο φίλος μας γιορτάζει, γεννήθηκε πριν από πολλά χρόνια ο μεγάλος παραμυθάς Χανς Κρίστιαν Αντερσεν
Οι μαμάδες λοιπόν διάβασαν τις ιστορίες μας. Για να καταλάβετε τι εννοούμε θα πρέπει να σας εξηγήσουμε. Κάθε Παρασκευή που δανειζόμαστε βιβλία, δεν αφήνουμε τις μαμάδες να μας το διαβάσουν Το “διαβάζουμε” πρώτα εμείς (τις εικόνες ) και η μαμά γράφει ό,τι ακριβώς της λέμε. Ετσι δημιουργούμε ιστορίες στο σπίτι. Την ιστορία μας την επιστρέφουμε στο σχολείο μαζί με το βιβλίο. Στο τέλος της χρονιάς όλες αυτές οι ιστορίες θα γίνουν ένα βιβλίο.
Ο καθένας μας θα έχει το δικό του βιβλίο
Στη γιορτή μας τώρα….
Οι μαμάδες διαβάζουν
Εμείς καθόμαστε αναπαυτικά αγκαλιά με τους φίλους μας
και ακούμε προσεκτικά
Μια μαμά μας αφηγήθηκε μια αγαπημένη της ιστορία
και κλείσαμε με την “κοκκινοσκουφίτσα”, την οποία αφηγήθηκε μια συμμαθήτριά μας.
Κλείσαμε; Οχι βέβαια. Παρόμοιες γιορτές κάνουμε κάθε Παρασκευή!
Εναν σπουδαίο φίλο τον έχουμε να μην τον προσέχουμε;
Και εδώ θα βρείτε κάποιες πλροφορίες για τον Αντερσεν
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
