Ο διπλανός πίνακας ζωγραφικής  του Νικηφόρου Λύτρα, με τίτλο “τα κάλαντα” έγινε αφορμή για δημιουργία μια ιστορίας από τα ίδια τα παιδιά. Τι βλέπετε; …. τι έγινε πριν;….. τι νομίζετε ότι θα γίνει μετά; και πολλές άλλες ερωτήσεις έδωσαν το ερέθισμα στο να δημιουργηθεί μια όμορφη ιστορία.

ΕΝΑΣ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ

Ήταν χειμώνας και είχε αρχίσει το κρύο και το χιόνι να πέφτει. Εκεί σε ένα χωριό που το έλεγαν «Μάρικρο». Όλα  τα παιδιά ήταν στο σπίτι τους και έπαιζαν, είτε μόνα τους είτε με τα αδέρφια τους.

Ένα από αυτά τα παιδιά, που βαριόταν, ντύθηκε καλά, έβαλε σκουφί και κασκόλ και βγήκε έξω από το σπίτι. Άρχισε να φτιάχνει έναν χιονάνθρωπο. Μόλις τον είδαν τα άλλα παιδιά, από τα παράθυρά τους, ζήλεψαν και θέλησαν να βγουν και αυτά έξω. Του ζήτησαν να τον βοηθήσουν. Έτσι έφτιαξαν έναν ωραίο χιονάνθρωπο, μεγάλο, χοντρό, με κασκόλ και σκουφί.

Όση ώρα έφτιαχναν το χιονάνθρωπο , τους παρακολουθούσε ένα παιδί, από μακριά. Όταν τα παιδιά τελείωσαν και έφυγαν από εκεί, πήγε και τους χάλασε τον χιονάνθρωπο.

• Τώρα τι να κάνουμε , για να περάσουμε καλά; Είπε ένα παιδί
• Έχω μία ιδέα: πάμε να φτιάξουμε μουσικά όργανα και να πάμε να πούμε τραγούδια στη γειτονιά;

Όλα τα παιδιά δέχτηκαν. Το κάθε παιδί θα πήγαινε στο σπίτι τους και θα έφερνε κάτι,  ό,τι τους έμοιαζε, περισσότερο, με μουσικό όργανο.

Μετά από λίγο όλα επέστρεψαν κρατώντας και από κάτι στα χέρια τους.

• Ας ξεκινήσουμε από την κα Μαρία, που έχει ένα μωρό στην άκρη του δρόμου, που την ξέρουμε όλοι καλά. Θέλετε;
• Ναι
• Τι να της τραγουδήσουμε;
• Τα κάλαντα. Τα ξέρετε;
• Ναι, απάντησαν όλα

Μόλις έφτασαν, μπήκαν μέσα στην αυλή και της χτύπησαν την πόρτα.

• Γεια σας παιδιά; Τι θα θέλατε;
• Να σας πούμε τα κάλαντα;
• Να τα πείτε

Και τα είπαν δυνατά, η Μαρία και το μωρό της χάρηκαν και τους έδωσε κουλουράκια και τα έβαλαν στο καλαθάκι, που είχαν μαζί τους,  αφού την ευχαρίστησαν.

Το παιδί, που τους είχε χαλάσει το χιονάνθρωπο, τους παρακολουθούσε, πίσω από τον τοίχο και όταν βρήκαν από την αυλή πλησίασε τα παιδιά και τους ζήτησε συγνώμη για το χιονάνθρωπο. Τους είπε ακόμα ότι ήταν μόνο του, δεν είχε γονείς ούτε φίλους για να παίζει.

• Πώς σε λένε; Το ρώτησαν
• Δημήτρη;
• Δημήτρη , θέλεις να παίξεις μαζί μας; Και να γίνεις φίλος μας;

Η καρδιά του Δημήτρη άρχισε να χτυπάει από ευτυχία και τα μάτια του να λαμπυρίζουν. Από εδώ και πέρα ήταν πάντα χαρούμενος και ήξερε ότι όταν είχε προβλήματα θα μπορούσε να τα μοιραστεί με τα άλλα παιδιά.

Ήταν ένας χειμώνας που του άλλαξε τη ζωή.