Με ποιό τρόπο τα παιδιά θα κάνουν καλύτερα ένα μάθημα ιστορίας; Πώς θα έρθουν καλύτερα σε επαφή με την ιστορία της χώρας τους; Μα με την επίσκεψη σε ένα μουσείο φυσικά!
Γι αυτό και τα παιδιά επισκέφθηκαν με τις κυρίες τους το Στρατιωτικό Μουσείο Καλαμάτας στα μέσα του Οκτώβρη για να δουν από κοντά ότι όλα όσα είχαν ακούσει και διαβάσει αυτές τις μέρες για το έπος του ’40!
Στο μουσείο λοιπόν πέρασαν υπέροχα, απ’ ότι άκουσα! Είδαν από κοντά άρματα μάχης και πολεμικά αεροπλάνα που τους εντυπωσίασαν, όπλα, στολές Ελλήνων και Ιταλών, διάφορα προσωπικά τους αντικείμενα και πολλές φωτογραφίες από τον πόλεμο!
Τους υποδέχτηκαν η διευθύντρια του μουσείου και τρεις στρατιώτες. Ηταν όλοι πολύ φιλόξενοι και φιλικοί με τα παιδιά και τις κυρίες και πολύ πρόθυμοι να τους ξεναγήσουν!
Αφού λοιπόν τους ξενάγησαν στο χώρο του μουσείου, τους έδειξαν μια ταινία κινουμένων σχεδίων -και μάλιστα την πρώτη που δημιουργηθηκε τότε- για τον πόλεμο και το Μουσολίνι και τους έκαναν “μάθημα” για τη σημαία μας, τους διάβασαν και … παραμύθι! Μάλιστα, παραμύθι! Νομίζετε ότι οι στρατιώτες δε διαβάζουν ωραία τα παραμύθια; Μεγάλο λάθος! Το αντίθετο μάλιστα!!!
Κατά τη διάρκεια της ξενάγησης τα παιδιά έπαιζαν και ένα παιχνίδι που τους είχε ετοιμάσει η μία κυρία τους.
Είχε φωτογραφήσει, λοιπόν, τα εκθέματα του μουσείου (από προηγούμενη επίσκεψη τους πριν από δύο -τρία χρόνια) και αφού είχε κόψει τις φωτογραφίες σε δύο ή τρία κομμάτια, τις μοίρασε στα παιδιά για να εντοπίσουν τη λεπτομέρεια της φωτογραφίας μέσα ή έξω από το μουσείο ! Στο πίσω μέρος της φωτογραφίας είχε γράψει και από ένα αίνιγμα για να βοηθήσει τα παιδιά να εντοπίσουν το έκθεμα!
Κατά τη διάρκεια λοιπόν της περιήγησης στο μουσείο ακούγονταν φωνούλες “το βρήκα, το βρήκα”!, “νά’το κυρία”! “εδώ, εδώ”! Οι στρατιώτες αναρωτήθηκαν τί συμβαίνει και μόλις τους εξήγησε η κυρία άρχισαν να παίζουν κι αυτοί με τα παιδιά βοηθώντας τα να βρουν αυτά που ήταν καλά … κρυμμένα!
Ενθουσιάστηκε όλο το προσωπικό του Μουσείου με τους μαθητές μας γιατί ήταν πολύ καλά ενημερωμένοι για την περίοδο αυτή και ήξεραν και λεπτομέρειες για τα γεγονότα! Κανένα άλλο σχολείο δεν είχε πάει τόσο καλά προετοιμασμένο μας είπαν! Τα παιδιά ήξεραν περισσότερα και από μαθητές της … έκτης! Φανταστείτε λοιπόν πόσο εξεπλάγησαν που είχαν προετοιμαστεί να παίξουν και “το παιχνίδι της … κρυμμένης εικόνας” μέσα στο Μουσείο ή και έξω!
Τα παιδιά αφού έφαγαν λοιπόν στον κήπο του Μουσείου κάτω από τη σκιά του πολεμικού αεροσκάφους, άρχισαν να παίζουν κρυφτό και κυνηγητό γύρω από τα άρματα μάχης. Και έγινε τότε το πιο θαυμαστό απ’ όλα! Εκεί δίπλα στα άρματα μάχης και στο κανόνι που κοιμόταν συνειδητοποίησαμε όλοι μας πόσο σημαντική είναι η Ειρήνη!
Οι στρατιώτες μας τόνισαν τη ανάγκη να υπάρχει Ειρήνη σε όλο τον κόσμο και δεν παρέλειψαν να μας θυμίσουν ότι πρέπει όλοι μας να μπορούμε να λέμε το δικό μας ΟΧΙ και να είμαστε έτοιμοι να αγωνιζόμαστε γι αυτό !
- αφιξη στο μουσείο!
Με προσοχή ακούμε το στρατιώτη …
στο “μάθημα” της σημαίας!
το βρήκα κυρία!!!
και ένας … αλεξιπτωτιστής!
ψάχνουμε, ψάχνουμε για το παιχνίδι μας!
- Η ώρα του φαγητού. Η καλύτερη!
Κάτω από τα βλέμματα ενός στρατιώτη απολαμβάνεις το φαγητό περισσότερο!!!
Γράψαμε τις εντυπώσεις μας … “περάσαμε υπέροχα”!
Μαζέψαμε τα πράγματά μας…
Ετοιμοι για απογείωση λοιπόν!
Αντίο μουσείο! Ευχαριστούμε πολύ! Περάσαμε υπέροχα!
Δε έφυγαν όμως με άδεια χέρια… Αφησαν στο Μουσείο για δώρο μια ιστορία για ένα γαιδουράκι που είχε δημιουργήσει το Ολοήμερο, “ο Ντε στο Μέτωπο”!
Ο Ντε στο Μέτωπο
«Αχ, πόσο κουρασμένος είμαι»! Είπε ο Ντε ο Γάιδαρος! « Περπατώ τόση ώρα πάνω στα βουνά και στα χιόνια και κάνει τόσο κρύο! Μα τόσο κρύο! Θέλω να κοιμηθώ κάπου. Δεν αντέχω άλλο…
Γιατί να είμαι στον πόλεμο; Γιατί γίνονται πόλεμοι; Θυμάμαι πόσο ωραία περνούσαμε στο χωριό μαζί με το αφεντικό μου όταν υπήρχε Ειρήνη! Πηγαίναμε βόλτες, τον βοηθούσα στις δουλειές του, τρώγαμε και το φαγητάκι μας… Ενώ τώρα… Ούτε βόλτες, ούτε φαγητό! Τουλάχιστον βοηθάω το αφεντικό μου πάλι και του κάνω παρέα, εδώ στο Μέτωπο, στα παγωμένα βουνά!
Αααχ! Πόσο νυστάζω όμως! Τουλάχιστον να ήμουν κι εγώ ένας στρατιώτης, σαν αυτούς που κουβαλάνε τα όπλα τους και πολεμάνε για την πατρίδα! Τότε δε θα ήταν το ίδιο! Μπορεί να κρύωνα αλλά θα άντεχα γιατί θα είχα μέσα μου αγάπη για την πατρίδα και θα με κράταγε ζεστό! Ενώ τώρα που είμαι ένας γάιδαρος τί κάνω; Ααααχ! (χασμουρήθηκε)!
Ο Ντε λοιπόν αποκοιμήθηκε έτσι κουρασμένος που ήταν.
Ξαφνικά εμφανίστηκε ένας στρατιώτης που έτρεχε φωνάζοντας ΑΕΡΑΑΑΑ! Πολεμούσε με θάρρος τους εχθρούς κρατώντας το όπλο του στο χέρι! Ξαφνικά όμως έπεσε κάτω… Μία σφαίρα τον πέτυχε στο στήθος, εκεί στην καρδιά. Έτρεξε ο φίλος του αμέσως να τον βοηθήσει , αλλά τίποτα. Δε μπορούσε να σηκωθεί. Αίματα έτρεχαν από το στήθος του. « Γεια σου γλυκιά μου πατρίδα. Δίνω τη ζωή μου για σένα! Για να είσαι ελεύθερη! Γεια σου φίλε μου αγαπημένε. Δε θα σε ξαναδώ ποτέ…»
«Ντε, Ντε, ξύπνα Ντε»!!! Τον κουνούσε το αφεντικό του! «Παρακοιμήθηκες, γαιδαράκο μου! Ελα, πρέπει να συνεχίσουμε το ταξίδι για το βουνό. Ευτυχώς που έχω και σένα και μου κουβαλάς τα ρούχα και τα φαγητά και τα όπλα! Ευτυχώς που έχω τον φίλο μου μαζί και μου κάνει παρέα! Ελα, Ντε»!
Ο Ντε τότε πετάχτηκε τρομαγμένος από τόσο ταρακούνημα και μόλις κατάλαβε ότι έβλεπε ένα κακό όνειρο άρχισε να γκαρίζει από τη χαρά του!
Χάρηκε που ήταν ακόμη ένα γαϊδουράκι και βοηθούσε το αφεντικό του να κουβαλάει τα πράγματά του πηγαίνοντας να πολεμήσει.
Χάρηκε ακόμα γιατί κατάλαβε ότι μπορούσε και αυτός να προσφέρει στην πατρίδα του με διαφορετικό τρόπο από το αφεντικό του.
«Ελα αγαπημένε μου Ντε, πάμε να πολεμήσουμε για την πατρίδα μαζί με τους άλλους!» του είπε το αφεντικό του! «Ευτυχώς που είσαι κι εσύ εδώ, αγαπημένε μου φιλαράκο! Τί θα έκανα εγώ χωρίς εσένα;
τέλος
(Παρατηρώντας αφίσες και φωτογραφίες από τον πόλεμο του ’40, το βλέμμα μας «έπιασε» ένα γαϊδουράκι να κουβαλάει κιβώτια. Μας κίνησε το ενδιαφέρον και σκεφτήκαμε να γράψουμε μια ιστορία για ένα γαϊδουράκι που ήταν στην πρώτη γραμμή! Η ιστορία του Ντε λοιπόν…)
Γαρυφαλιά Τεριζάκη – 1ο νηπιαγωγείο Γαργαλιάνων – 16-10-2013