Συντάκτρια: Κυριακή Φαρδή

“Δε θέλει το σχολείο”

Πίνακας του Νικηφόρου Λύτρα

Στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων εξοικείωσης με το νηπιαγωγείο τα παιδιά γνώρισαν τον πίνακα του Νικηφόρου Λύτρα “Δε θέλει το σχολείο”. Παρατήρησαν το κοριτσάκι του πίνακα, τα ρούχα και την κίνησή του. Ανακάλυψαν ότι τα πεταμένα βιβλία στο πάτωμα, το χαμηλωμένο πρόσωπο και βλέμμα, το χέρι που ακουμπά το πρόσωπο, δείχνουν μιαν αντίδραση του παιδιού σε κάτι που δε θέλει να κάνει. Θυμήθηκαν τη δική τους πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο και ότι κάποια παιδιά δε θέλουν να έρθουν σ’ αυτό. Έτσι, έβγαλαν το συμπέρασμα ότι το κοριστάκι του πίνακα δε θέλει να πάει στο σχολείο του. Από τα ρούχα του διαπίστωσαν ότι ανήκει σε μιαν άλλη εποχή (στην εποχή του παππού και της γιαγιάς κι ακόμη πιο παλιά). Στη συνέχεια, σκέφτηκαν τρόπους για να το πείσουν να αγαπήσει το σχολείο του. Είπαν, λοιπόν, ότι στο σχολείο θα βρει φίλους και φίλες, θα μάθει αριθμούς και γράμματα, τραγούδια και ποιήματα, θα παίξει και θα χαρεί.

Όταν ο Κωσταντίνος Στασινόπουλος είδε τον πίνακα του Νικηφόρου Λύτρα έγραψε το ποίημα με τον τίτλο “Μαργαρίτα”. Το ποίημα μελοποιήθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη και έγινε ένα υπέροχο παιδικό τραγούδι. Το ακούσαμε στο νηπιαγωγείο και το κοριτσάκι του πίνακα απέκτησε το όνομα “Μαργαρίτα”, σα να ήρθε ακόμη ένα παιδάκι ανάμεσά μας. (Για να ακούσετε το τραγούδι πατήστε εδώ).

Στη συνέχεια τα παιδιά είπαν μία ιστορία για τη Μαργαρίτα με τη μέθοδο της δημιουργικής γραφής (άρχισε ένα παιδί την ιστορία και συνέχιζε ένα άλλο):

“Κάποτε τα παλιά χρόνια, τα χρόνια του παππού και της γιαγιάς ζούσε η Μαργαρίτα. Δεν ήθελε να πάει στο σχολείο. Πέταξε τη τσάντα της, μετά έβαλε τη μπλούζα της μέσα στη μύτη, μετά τέντωσε το δάχτυλό της και έδειξε τα πεταμένα βιβλία, χτύπησε το πόδι της στο πάτωμα και φώναζε. Θα μπορούσε να έλεγε: “Δε θέλω το σχολείο”.

Πηγή: Ανθολόγιο Κειμένων Β’ Δημοτικού.