“Το βήμα που μπορώ”, Φρόσω Φωτεινάκη
Ένα παιδί περιγράφει την καθημερινότητά του στο σχολείο, στις δραστηριότητες, στα πάρτι. Εκφράζει ανοιχτά κάθε φόβο, κάθε αρνητική σκέψη και αγωνία του. Όσο μοιράζεται τις δυσκολίες του, μια κρυφή υπερδύναμη το αγκαλιάζει, γεμίζοντάς το θάρρος και δύναμη για να προχωρήσει. Μάλιστα, ανακαλύπτει πως αυτή η κρυφή υπερδύναμη υπήρχε πάντα μέσα του.
Ένα βιβλίο για τα μικρά βήματα απέναντι στο παιδικό άγχος και στον φόβο, που οδηγούν σε μεγάλα κατορθώματα.
Ύστερα από την ανάγνωση του βιβλίου, τα παιδιά αυθόρμητα μοιράστηκαν εμπειρίες για δικές τους στιγμές, όπου ένιωσαν φόβο ή άγχος τόσο από το χώρο του σχολείου, όσο και από το σπίτι. Μιλήσαμε για όλα όσα μπορεί να μας δυσκόλευαν όταν ήμασταν μικροί, όμως μεγαλώνοντας, με προσπάθεια και επιμονή καταφέραμε τόσα πολλά σπουδαία πράγματα!
Στη συνέχεια ακολούθησε μια δραστηριότητα ψυχικής ενδυνάμωσης που σκοπό είχε να βοηθήσει τα παιδιά να ανακαλύψουν το καθένα ξεχωριστά τι έχει καταφέρει να κάνει μόνο, χωρίς βοήθεια, όλα εκείνα τα επιτεύγματα που πλέον τα θεωρούν εύκολα και δεδομένα, που όμως παραμένουν σημαντικές κατακτήσεις.
Κάθε παιδί σηκώνεται όρθιο και κρατά στα χέρια του ένα κοντάρι.Του ζητάμε να σκεφτεί κάτι που στην αρχή του φαινόταν δύσκολο να μάθει, όμως μετά μεγαλώνοντας και προσπαθώντας το κατάφερε. Για καθένα από αυτά ένας κρίκος προστίθεται στο κοντάρι. Στο τέλος το παιδί σηκώνει ψηλά το κοντάρι με τους κρίκους και τα υπόλοιπα παιδιά το χειροκροτούν και το επιβραβεύουν.Το παιχνίδι δεν έχει στόχο να ενδυναμώσει σωματικά τα παιδιά, αλλά να ενισχύσει την ψυχολογία τους και να τους δείξει ότι όλοι μπορούμε να βάλουμε στόχους και να τους πετύχουμε!
*Η δράση είναι από το βιβλίο του Μάριου Μάζαρη “Καλώς ήρθες στον κόσμο που μπορείς, 50+2 δραστηριότητες για την ψυχική ενδυνάμωση του παιδιού
“Τοκ, τοκ είμαι η λύπη”,
Κάποιες φορές η λύπη σε επισκέπτεται χωρίς να την περιμένεις. Σε ακολουθεί παντού και όσο κι αν εσύ προσπαθείς να την αποφύγεις και να την κρύψεις, εκείνη μεγαλώνει. Ένα βιβλίο που μιλάει στα παιδιά για το συναίσθημα της λύπης και γίνεται αφορμή για να συζητήσουμε τους τρόπους διαχείρισής της και πώς μπορούμε όταν μοιραζόμαστε τα συναισθήματα που μας βαραίνουν να τα κάνουμε μικρότερα, μέχρις ότου φύγουν. Κανένα συναίσθημα δε μένει για πάντα κι όσο δύσκολο κι αν μας φαίνεται κάποιες φορές, μιλώντας για όσα νιώθουμε φέρνουμε και πάλι την ηρεμία και τη χαρά στην καρδιά μας.
Αμέσως μετά τα παιδιά ζωγράφισαν τα δικά τους λυπημένα πορτραίτα κάτω από τη φράση “Νιώθω λύπη όταν…” και το καθένα ανέφερε ποτέ νιώθει λυπημένο.
