Συντάκτρια: Κυριακή Φαρδή.
Ένα από τα γνωστά εκπαιδευτικά θέματα που, συνήθως, εφαρμόζονται στο νηπιαγωγείο είναι τα μέσα μεταφοράς. Στην ομάδα μας υπάρχει ένα αγόρι που αγαπά πολύ τα τρένα. Έτσι, αφιερώσαμε αρκετές δραστηριότητες για να μιλήσουμε για τα τρένα και για άλλα μέσα μεταφοράς σύγχρονα και παλαιότερα.
Προσπαθώντας να απαντήσουμε στο ερώτημα “πώς ήταν τα μέσα μεταφοράς τα παλιά χρόνια;” (ιστορική διάσταση) μελετήσαμε οπτικά ντοκουμέντα (φωτογραφίες αντικειμένων, φωτογραφίες έργων τέχνης) από διάφορες εποχές. Ανάμεσα σ’ αυτά τα αντικείμενα που παρατηρήσαμε ήταν η Αττική λήκυθος του 550 π.Χ που βρίσκεται στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης (Νέα Υόρκη).
Στη ζωγραφική αναπαράσταση αυτού του αρχαίου αγγείου παρατηρούμε ένα ζευγάρι πάνω σε μια άμαξα στη γαμήλια τελετή του. Πλάτη με πλάτη κάθεται ο παράνυμφος και γύρω του ακολουθεί την άμαξα η γαμήλια πομπή με πεζους τους συγγενείς και τους φίλους του ζευγαριού. Εξαιρετικές λεπτομέρειες που έγιναν αντιληπτές από τα παιδιά: η ύπαρξη ενός μικρού ζώου (πιθανόν) γατάκι στον ώμο της γυναίκας που βρίσκεται όρθια μπροστά στο ζευγάρι και ο μουσικός με την άρπα και τις γυναίκες γύρω του (τα παιδιά είπαν ότι μάλλον χορεύουν για το γλέντι του γάμου) που βρίσκονται στο πάνω μέρος του αγγείου πάνω από τον διάκοσμο της γαμήλιας πομπής.
Αφού παρατηρήσαμε το αγγείο, μιλήσαμε για την ταυτότητά του για τη ζωγραφιά του, παρατηρήσαμε την άμαξα, το νυφικό ζευγάρι και τη γαμήλια πομπή διακρίναμε τα στοιχεία που έχουν σχέση με την πραγματικότητα και αυτά που μπορούμε να τα φανταστούμε (ότι δηλαδή το αγγείο υπάρχει, βρίσκεται σήμερα σε ένα διάσημο μουσείο, ότι κατασκευάστηκε τα αρχαία χρόνια και ότι ο δημιουργός του υπήρχε κι αυτός, επίσης, για να το κατασκευάσει). Ωστόσο, δε γνωρίζουμε πολλά για το ζευγάρι της παράστασης και για την ιστορία του. Μπορούμε, όμως, να σκεφτούμε μια δική μας ιστορία, μια φανταστική ιστορία. Έτσι, τα παιδιά είπαν και η νηπιαγωγός έγραψε την:
“Φανταστική Ιστορία του Αρχαίου Αγγείου”
“Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μία άμαξα πάνω στο αγγείο. Έχει η άμαξα πάνω τη γυναίκα και το γαμπρό κι ένα στεφάνι για να το φορέσει η γυναίκα στο κεφάλι όταν πάει στο γάμο. Πάνω στην άμαξα πίσω από τον γαμπρό και τη νύφη βρίσκεται ένα αγόρι. Την πλάτη του την ακουμπάει στο γαμπρό και στη νύφη. Το αγόρι είναι παρανυφάκι. Μια γυναίκα που βρίσκεται μπροστά από τον γαμπρό και τη νύφη έχει στον ώμo μια γατούλα. Γύρω από την άμαξα έχει ανθρώπους, είναι οι πεζοί που πάνε στο γάμο. Αυτοί οι άνθρπωποι μπορεί να είναι η μαμά τους κι ο μπαμπάς τους φίλοι και καλεσμένοι στο γάμο. Στο πάνω μέρος του αγγείου υπάρχει ένας άνθρωπος που κάθεται πάνω σε μια πολυθρόνα και κρατάει ένα μουσικό όργανο για να χορεύουν οι γυναίκες που είναι γύρω του για το γάμο. Εμείς ευχόμαστε στο ζευγάρι να μη χωρίσουν ποτέ!”
Τελικά, η φανταστική ιστορία του αγγείου μας δεν είναι και τόσο φανταστική γιατί τη δημιούργησαν τα παιδιά σύμφωνα με όσα έβλεπαν στο αγγείο. Με αυτή τη δραστηριότητα είχαν την ευκαιρία τα παιδιά να έρθουν σε επαφή με στοιχεία της καθημερινής ζωής των ανθρώπων άλλων εποχών (αρχαία Ελλάδα), με έθιμα και τελετουργίες όπως είναι ο γάμος, με μέσα μεταφορά της αρχαίας εποχής όπως είναι η άμαξα. Είχαν, επίσης, την ευκαιρία να εκφράσουν κι ένα προσωπικό συναισθηματικό τους στοιχείο που υπάρχει στο τέλος της ιστορίας: “ευχόμαστε στο ζευγάρι να μη χωρίσει ποτέ” (ευχή που δείχνει την αντίληψη που έχουν τα παιδιά για τη συναισθηματική αξία του γάμου στη σχέση του ζευγαριού).