Αβραάμ Παναγιωτίδη, Θεολόγου
Ο συνηθισμένος τρόπος συμπεριφοράς του Κυρίου ήταν η καλοσύνη. Η αυστηρότητα ήταν η εξαίρεση.
– Ο Χριστός μας δίδαξε τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να διαλεγόμαστε με τον Θεό, δίνοντας μας ως υπόδειγμα την Κυριακή προσευχή ( Πάτερ ημών…).
– Έδειξε άπειρη συγκατάβαση και ήρθε στη γη, για να συνομιλήσει με τον άνθρωπο.
– Δεν διαλέγεται μόνο με τους μαθητές Του αλλά με όλο το λαό, με τους τελώνες, με την πόρνη, με την Σαμαρείτιδα, με το Νικόδημο, με τους Φαρισαίους, με τον Ιούδα, με μεγάλη επιείκεια.
– Η διδασκαλία του Χριστού ήταν προσαρμοσμένη στην πνευματική κατάσταση των ακροατών Του. Στο λαό μιλούσε με απλά λόγια, για να γίνει κατανοητός.
– Εφαρμόζει τη μέθοδο ¨δια των αντιθέτων¨. Κάθε φορά που μιλάει για το πάθος Του, κάνει συγχρόνως μεγάλα θαύματα για να ενθαρρύνει τους μαθητές Του.
– Η διδασκαλία Του προχωρούσε προοδευτικά από τα ευκολότερα στα δυσκολότερα.
– Ο Χριστός δεν πλήγωνε με τον έλεγχο, αλλά βοηθούσε στην ανόρθωση εκείνον που είχε πέσει. Κάνει τον έλεγχο ιδιαιτέρως. Δεν ελέγχει με αυστηρότητα τον Ιούδα αλλά μιλάει έμμεσα και συγκαλύπτει την προδοσία του, δίνοντας του έτσι την ευκαιρία να μετανοήσει. « Φίλε αυτό που πρόκειται να κάνεις, κάμε το γρήγορα ». Θέλοντας να κάνει τον έλεγχο παραδεκτό, δεν επιτρέπει να δημοσιεύεται η επίπληξη και λέει: « Πήγαινε και υπόδειξε του το σφάλμα του ιδιαιτέρως » Στους Ιουδαίους, που Τον προκαλούσαν, δεν απαντάει τίποτα, για να μας διδάξει να μην ελέγχουμε πάντοτε αυτούς που μας εχθρεύονται, αλλά να υπομένουμε πολλά με επιείκεια και πραότητα. Οι επιπλήξεις Του στους μαθητές Του απέβλεπαν στο να τους κάνουν προσεκτικότερους. Ο Χριστός γενικά δεν ήταν αυστηρός στον έλεγχο. Σκοπός Του ήταν να διδάξει και να σώσει. Γι΄ αυτό ελέγχει με καλοσύνη και αφήνει τους ένοχους να διορθωθούν μόνοι τους.
– Οι περιπτώσεις των Φαρισαίων ( ουαί ) και του Πέτρου ( ύπαγε οπίσω μου ) αποτελούν εξαίρεση, και έγιναν για ειδικό λόγο.
– Συμπληρώνει τους ελέγχους με την διδαχή.
– Ενώ εγνώριζε τις πονηρές και απόκρυφες σκέψεις των εχθρών Του, δεν τους αποκαλύπτει ούτε τους διαπομπεύει.
– Δεν επιπλήττει τον πλούσιο νεανία του Ευαγγελίου για την αλαζονεία του, για να μας διδάξει να ανεχόμαστε και ανθρώπους αυτού του είδους.
– Σέβεται την ελευθερία των ακροατών Του και δεν βιάζει κανένα. Δεν ανάγκασε ποτέ τους μαθητές Του να μείνουν κοντά Του ( μη και υμείς θέλετε υπάγειν ? ) Μπορούσε να κάνει καλούς και τους Ιουδαίους και τον Ιούδα, αλλά δεν ήθελε με τη βία. Απευθύνεται στην ελεύθερη βούληση μας και δεν επεμβαίνει παρά μόνον, όταν δεχθούμε ελεύθερα την κλήση Του.
– Ο Χριστός διέταξε να αφήνουμε τα ζιζάνια να αυξάνουν μαζί με το σιτάρι, δίνοντας έτσι τον καιρό σ΄ αυτούς που αμάρτησαν να μετανοήσουν.
– Ήταν πράος και επιεικής απέναντι στους εχθρούς Του.
– Ο Χριστός είναι η προσωποποίηση της επιείκειας. Στους Ιουδαίους που Τον προκαλούσαν, δεν απαντούσε τίποτε. Ενώ τους είχε ευεργετήσει, αυτοί Τον ονόμαζαν δαιμονισμένο, εν τούτοις τους αντιμετώπιζε με επιείκεια και μεγαλοψυχία, και εξακολουθούσε να τους ευεργετεί. Ο ίδιος ο Κύριος έδωσε την εντολή: « Γίνεσθε ουν οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υμών οικτίρμων εστί».
– Ο Χριστός είναι ξένος προς τον καταναγκασμό και τη βία. Δεν υποχρεώνει κανένα να Τον ακούσει και να Τον ακολουθήσει. Η κλήση του είναι προτρεπτική και όχι εκβιαστική. Μας έκαμε κύριους της θελήσεως μας και ελεύθερους να εκλέγουμε ανάμεσα στις φαύλες και στις καλές πράξεις. Γι΄ αυτό και δεν κράτησε κοντά του τον Ιούδα με την βία.
– Ο Χριστός δεν διορθώνει τους ακροατές Του. « Έχουμε ήμερο Κύριο, ζητάει να πιαστεί από κάποια αφορμή, για να δείξει όλη την φιλανθρωπία Του. Στο ληστή που μετάνιωσε πάνω στο σταυρό είπε: « Από σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο».
– Ο Κύριος θεωρούσε αναγκαία την συμβουλή. Γι΄ αυτό περιόδευε τη γη, για να σωφρονίζει, να διδάσκει, να συμβουλεύει. Ακόμη και τον Ιούδα, παρόλο που γνώριζε τα δόλια σχέδια του, δεν έπαψε με συμβουλές, με προτροπές.. να τον συγκρατεί από την προδοσία και να τον αναχαιτίζει συνεχώς με το λόγο.
– Ο Ιησούς στην Επί του Όρους ομιλία Του δεν παρουσιάζει την διδασκαλία Του υπό μορφή συμβουλών και προσταγών, αλλά υπό μορφή μακαρισμών, κάνοντας τον λόγο Του λιγότερο κουραστικό.. Μακαρίζει τους ενάρετους ( τους ελεήμονες, τους πράους κλπ) ώστε να φιλοτιμηθούν οι ακροατές Του να τους μιμηθούν. Με τον τρόπο αυτό λέμε αυτό που επιθυμούμε, χωρίς να θίγουμε αυτόν που ακούει, εφόσον δεν αναφερόμαστε σ΄ αυτόν, ούτε στο παράπτωμα του.
– Η συμβουλή πρέπει να συνοδεύεται και από προσευχή. Ο ίδιος ο Χριστός « μετά την παραίνεση τρέπεται προς την προσευχή ».
– Ο Χριστός δεν αποκάλυπτε ποτέ δημόσια τα αμαρτήματα, εκτός αν έβλεπε ότι κάποιοι ήσαν αναίσθητοι, όπως οι Φαρισαίοι. Τον παράλυτο τον θεράπευε μπροστά σε όλους, την συμβουλή Του όμως να μην ξανααμαρτήσει, για να μη χειροτερέψει, την έκαμε ιδιαιτέρως.
– Καταργεί όλα όσα καταστρέφουν την αγάπη, και μας ενώνει τον ένα με τον άλλο. Ο Χριστός με την καινούργια εντολή της αγάπης μας παρηγορεί και μας περιφρουρεί. Αυτός διεκήρυξε ότι το γνώρισμα που ξεχωρίζει τους μαθητές Του, είναι η Αγάπη, η οποία αναδεικνύει τους ανθρώπους αγίους, σηκώνει αυτόν που έπεσε και επιζητεί πριν από τα δικά της, τα αγαθά του πλησίον.
