ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ – ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ
Στον παρακάτω πίνακα γίνεται σαφής διάκριση ανάμεσα στις δύο έννοιες, για την βαθύτερη κατανόησή τους.
| ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣΟΡΙΣΜΟΣ: παθολογική προσήλωση στο έθνος και στα εθνικά ιδεώδη και όταν ακόμη αυτά πραγματώνονται σε βάρος άλλων εθνών | ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣΟΡΙΣΜΟΣ: η έμπρακτη αφοσίωση και αγάπη κάποιου για την πατρίδα του |
| ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ | ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ |
| Φιλοπόλεμη νοοτροπία, επεκτατική πολιτική, πολεμοκαπηλία, βία | Επιδίωξη της ειρήνης και της συνεργασίας, ο πόλεμος θεωρείται ως έσχατη επιλογή όταν η ειρήνη είναι ταπεινωτική και επιζήμια, στόχος η εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων |
| Κούφια εθνική έπαρση, πατριδοκαπηλία | Καθημερινός αγώνας για την ανάπτυξη και ευημερία του έθνους, εθνική αξιοπρέπεια, υποταγή του ατομικού στο εθνικό – συλλογικό |
| Αρνητικά στερεότυπα εναντίον άλλων λαών ð ρατσισμός, μισαλλοδοξία, φανατισμός, ξενοφοβία | Στάση αποδοχής και κατανόησης, ανθρωπισμός |
| Προσκόλληση στο παρελθόν, παρελθοντολαγνεία, προγονοπληξία | Σεβασμός στην παράδοση, διατήρησή της και αξιοποίησή της για το παρόν και το μέλλον |
| Η παγκοσμιοποίηση θεωρείται εχθρός της εθνικής καθαρότητας | Αξιοποίηση των ευκαιριών που προσφέρει η παγκοσμιοποίηση |
ΑΙΤΙΑ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ
|
ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ
|
Παραδείγματα πατριωτικής συμπεριφοράς
|
|
Αντιγράφουμε απο τον Χρήστο Γιανναρά:
Για λόγους που δύσκολα ανιχνεύονται, η εμφανιζόμενη ως «αριστερά» στην Ελλάδα, μετά τη μεταπολίτευση, προσπάθησε με κάθε τρόπο και πολύ πάθος να χαρίσει στη χούντα των μικρονοϊκών δικτατόρων του 1967 – 1974 (και μετά την έκλειψη του πανάθλιου συμπτώματος) την εσαεί αποκλειστικότητα εκπροσώπησης και διαχείρισης (μονοπώλιο) όχι μόνο του εθνικιστικού πρωτογονισμού και της ψυχολογικής πατριδοκαπηλίας, αλλά κάθε εκδοχής του πατριωτισμού: Η χρήση και μόνο της λέξης «πατρίδα». Η αναφορά σε ελληνική ιδιαιτερότητα (αναγκών, ιστορικών εθισμών, ιεράρχησης προτεραιοτήτων, νοοτροπίας και πολιτισμού). Η παραδοχή οργανικής, εξελικτικής συνέχειας της ελληνικής γλώσσας από την αρχαιότητα ώς σήμερα, συνέχειας της ιστορικής συνείδησης των Ελλήνων. Ο ουσιαστικός, δημιουργικός εξελληνισμός της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η αποκαλυπτική ελληνικότητα της Τέχνης, των θεσμών της παιδείας της – τέτοια και πλήθος ανάλογα θέματα χαρακτηρίστηκαν από την «αριστερά» ότι προδίδουν σαφή προσχώρηση στη χουντική «εθνικοφροσύνη», εκφράζουν «τον αμυντικό εθνικισμό του ελληνικού εθνολαϊκισμού», δεν απέχουν πολύ από τον φασισμό, συντηρούν το φάσμα μιας αενάως επαπειλούμενης χούντας.
Εντεχνα και μεθοδικά θάφτηκε, αποσιωπήθηκε, αγνοήθηκε κάθε έκφραση πατριωτισμού – ελληνοκεντρισμού που βρισκόταν στους αντίποδες (αναιρούσε την ψευτιά) της εθνικιστικής καπηλείας ή υστερίας. Καμιά ποτέ παραμικρή νύξη από την «αριστερά» για τον ελληνοκεντρισμό λ.χ. του Μάνου Χατζιδάκι και τη συναρπαστική, ανεπανάληπτη πολιτική πραγμάτωση αυτού του ελληνοκεντρισμού στο «Τρίτο Πρόγραμμα». Απόλυτη αποσιώπηση του πατριωτικού μανιφέστου της μεταπολίτευσης, που είναι το κείμενο του Οδυσσέα Ελύτη «Τα δημόσια και τα ιδιωτικά»: η ελληνική ετερότητα ως δυνατότητα ενεργητικής μετοχής στο παγκοσμιοποιημένο σήμερα. Αγνόησε χυδαία και προκλητικά η «αριστερά» τον πολιτικό Σεφέρη, τις συγκλονιστικές του υποθήκες και νουθεσίες, αγνόησε την πολιτική σκέψη του συνεπέστατου στις εκσυγχρονιστικές του απαιτήσεις, ελληνοκεντρικού ευρωπαϊστή, Γιώργου Θεοτοκά.
Εσκεμμένα και δόλια επιδίωξε η «αριστερά» να αγνοηθεί και παρακαμφθεί η γνησιότητα του πατριωτισμού, να ταυτιστεί ο πατριωτισμός στις συνειδήσεις «με την πολιτική κουλτούρα και τις αξίες των λαϊκών στρωμάτων του συντηρητισμού...
