(από το βιβλίο: «Ελευθέριος Βενιζέλος, τόμος Α’ : από την Τουρκοκρατούμενη Κρήτη στον Εθνικό Διχασμό» Θάνος Βερέμης, Ηλίας Νικολακόπουλος, Εκδ. Τα Νέα)
Μια προσεκτική ανάγνωση των «Πρακτικών της προς παρασκευήν σχεδίου Πολιτεύματος δεκαεξαμελούς Επιτροπής» καθιστά σαφές ότι ο Βενιζέλος ήταν ένας από τους υποστηρικτές ενός συντηρητικού συντάγματος. Ήταν γενική η πεποίθηση πως η Κρήτη είχε την ανάγκη ισχυρής διακυβέρνησης την περίοδο εκείνη. […]
Συνοψίζοντας, μπορούμε να πούμε ότι ο Βενιζέλος και οι συνεργάτες του της συντακτικής επιτροπής διατύπωσαν ένα συντηρητικό συνταγματικό πλαίσιο με πλήρη επίγνωση της νομοθετικής επιλογής. Αυτή η επιλογή είχε υπαγορευτεί από την προσδοκία ότι :
Α) η περίοδος της αυτονομίας θα ήταν σύντομη και ότι η ένωση με την Ελλάδα, που θα ακολουθούσε, θα έκανε άχρηστο το κρητικό σύνταγμα, αφού θα ίσχυε το ελληνικό,
Β) η θητεία του αρμοστή δεν θα υπερέβαινε την τριετή αρχική διάρκεια αφού, με τις τεράστιες εξουσίες που του προσφέρονταν, ο πρίγκιπας Γεώργιος θα είχε όλες τις προϋποθέσεις επιτυχίας στο έργο της αναδιοργάνωσης της Κρήτης, ώστε να γίνει σύντομα δυνατή η ένωση με τη μητέρα πατρίδα, και
Γ) ότι τα άρθρα, τα οποία του παραχωρούσαν σχεδόν απεριόριστη δύναμη, θα ερμηνεύονταν από τον πρίγκιπα με φιλελεύθερο πνεύμα και όχι κατά γράμμα.
Όλες αυτές οι ελπίδες διαψεύτηκαν σύντομα.
