Την Κυριακή 6 Απριλίου 2025 και στα πλαίσια του πολιτιστικού προγράμματος που έχουμε αναλάβει την φετινή σχολική χρονιά με τίτλο: “Την ιστορία του τόπου μου γνωρίζω, σαν μικρός εξερευνητής τον χρόνο πίσω γυρίζω”, πραγματοποιήσαμε την πρώτη μας επίσκεψη στα αξιοθέατα του τόπου μας. Πρώτη μας στάση: Το Λαογραφικό Μουσείο Περαχώρας και το Ηραίο.
Αρχικά, επισκεφθήκαμε το Λαογραφικό Μουσείο Περαχώρας, όπου η κυρία Μαρίκα μας ξενάγησε στους χώρους του μουσείου. Στην πρώτη αίθουσα, τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να δουν αντικείμενα, όπως μαγειρικά και οικιακά σκεύη, που χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι τα παλαιότερα χρόνια.
Στη συνέχεια, στην επόμενη αίθουσα, τα παιδιά είδαν φορεσιές που φορούσαν οι άνθρωποι παλαιότερα καθώς και έπιπλα που είχαν στα σπίτια τους.
Ήταν μια όμορφη ξενάγηση, όπου τα παιδιά έφυγαν γεμάτα εικόνες!!!
Αποχαιρετήσαμε το Λαογραφικό Μουσείο και τους εθελοντές που το έστησαν με μεράκι και αγάπη για τον τόπο τους και με την συνδρομή πολλών ανθρώπων που δώρισαν αντικείμενα στο μουσείο, και πήγαμε στο Ηραίο.
Από μακριά είδαμε τον Φάρο Μελαγκάβι, καθώς δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε γιατί υπήρχε ταινία που το απαγόρευε.
Κατεβήκαμε στο Ηραίο και περιηγηθήκαμε στα διάφορα σημεία του αρχαιολογικού χώρου με οδηγό το βιβλίο: “Ιστορίες από το Ηραίο”, το οποίο περιείχε πληροφορίες για το μέρος αλλά και εικόνες που απεικόνιζαν το μνημείο, όπως ήταν τα αρχαία χρόνια.
πανοραμική όψη του αρχαίου χώρου
Η αψιδωτή δεξαμενή
Ο Βωμός
Η δυτική αυλή
Η ελληνιστική στοά
Ο ναός της Ήρας
Ήταν μια όμορφη εμπειρία και έπεται και συνέχεια!!!!
«Την ιστορία του τόπου μου γνωρίζω, σαν μικρός εξερευνητής
τον χρόνο πίσω γυρίζω»
Την φετινή σχολική χρονιά αποφασίσαμε να γνωρίσουμε τον τόπο μας, την Κορινθία μέσα από ένα πολιτιστικό πρόγραμμα με τίτλο: «Την ιστορία του τόπου μου γνωρίζω, σαν μικρός εξερευνητής τον χρόνο πίσω γυρίζω». Αρχικά, ρωτήσαμε τα παιδιά αν γνωρίζουν ποιος είναι ο τόπος μας. Τα παιδιά απάντησαν ότι ο τόπος μας είναι η γη. Έτσι, ξεκινήσαμε με την υδρόγειο σφαίρα της τάξης μας όπου είδαμε τη γη. Η γη αποτελείται από διάφορες χώρες και μια από αυτές είναι η χώρα μας η Ελλάδα. Παρουσιάσαμε τον χάρτη της Ελλάδας και επιγραμματικά κάποια μέρη, όπως Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Ήπειρος, Πελοπόννησος, Κρήτη κλπ. Στη συνέχεια, εστιάσαμε στην Πελοπόννησο και εξηγήσαμε ότι αποτελείται από 7 Νομούς, ένας εκ των οποίων είναι η Κορινθία, ο δικός μας τόπος. Τι γνωρίζουν τα παιδιά για την Κορινθία;
Ο κάθε τόπος έχει την ιστορία του, τις πόλεις και τα πιο μικρά χωριά του, τα δικά του αξιοθέατα και μνημεία, μύθους, μουσεία και τοπικά φαγητά και παραδοσιακά δρώμενα. Έτσι, κι εμείς, σαν μικροί εξερευνητές, θα ταξιδέψουμε στον χρόνο και τον τόπο μας και θα τον γνωρίσουμε σιγά-σιγά.
Αρχικά, ξεκινήσαμε με την τοποθεσία του τόπου μας. Που βρίσκεται η Κορινθία στον χάρτη; Τα παιδιά έφτιαξαν μια κατασκευή όπου ξεκινώντας από τον χάρτη της Ελλάδας, εστιάζουμε σιγά-σιγά στην Κορινθία.
Επίσης, σε φύλλο εργασίας, όπου απεικονίζεται η Πελοπόννησος, ζωγραφίζουν μόνο την Κορινθία και γράφουν.
Στη συνέχεια, εστιάσαμε στην πόλη μας, το Λουτράκι. Αν ερχόταν κάποιος επισκέπτης στην πόλη μας τι θα του συστήναμε να δει και να επισκεφθεί στην πόλη μας; Η πρώτη απάντηση των παιδιών ήταν η θάλασσα, όπου θα μπορούσε να κάνει μπάνιο και να κάνει βόλτα στη θάλασσα. Μιλήσαμε για το πάρκο δεξαμενής, όπου θα μπορούσε να κάνει βόλτα στα δέντρα ή να τρέξει ή να κάνει γυμναστική στα όργανα που έχει ο δήμος. Επίσης, θα του προτείναμε να επισκεφθεί τον Όσιο Πατάπιο, τη Λίμνη Βουλιαγμένης, το Ηραίο και το Φάρο Μελαγκάβι. Παρατηρήσαμε εικόνες από τα μέρη αυτά και τα παιδιά μίλησαν για τις δικές τους εμπειρίες από την επίσκεψή τους σε αυτά τα μέρη.
Μέσω της εφαρμογής google earth περιηγηθήκαμε σε αυτά τα μέρη και τα είδαμε από πιο κοντά.
Τα παιδιά σχημάτισαν το όνομα της πόλης μας και ζωγράφισαν το μέρος που τους αρέσει περισσότερο.
Συνεχίσαμε με τον Ισθμό της Κορίνθου που βρίσκεται δίπλα μας. Υπήρχε πάντα η διώρυγα στον Ισθμό της Κορίνθου; Εξηγήσαμε στα παιδιά ότι τα αρχαία χρόνια δεν υπήρχε η διώρυγα. Τα πλοία που ήθελαν να ταξιδέψουν από τον Κορινθιακό στον Σαρωνικό και αντίστροφα έπρεπε να κάνουν τον γύρο της Πελοποννήσου. Δείχνουμε στον χάρτη και βλέπουμε και βίντεο για καλύτερη κατανόηση. Όμως οι αρχαίοι Έλληνες σκέφτηκαν να φτιάξουν έναν δρόμο, το Δίολκο, για να περνούν από εκεί τα πλοία και να μην χρειάζεται να κάνουν τον γύρο. Βλέπουμε φωτογραφίες από το Δίολκο.
Παρακολουθούμε αντίστοιχο βίντεο.
Τα παιδιά ζωγραφίζουν το καράβι που περνά το Δίολκο και τους άντρες που το σέρνουν με τα σκοινιά.
Στη συνέχεια, εξηγήσαμε ότι χρόνια αργότερα, δημιουργήθηκε η Διώρυγα και έτσι τώρα περνούν τα καράβια μέσω θαλάσσης.
Σημείωση: Σε αυτό το πρόγραμμα χρειαζόμαστε και την πολύτιμη συμμετοχή των γονέων. Έτσι, στείλαμε ενημερωτικό σημείωμα για το πρόγραμμα που υλοποιούμε και αναθέσαμε την 1η αποστολή: Οι γονείς και τα παιδιά μας, όταν θα έχουν χρόνο να επισκεφθούν το Δίολκο, που βρίσκεται πολύ κοντά μας, να περιηγηθούν στο σημείο και να τραβήξουν φωτογραφίες τις οποίες θα μπορούν να ανεβάσουν στο padlet του σχολείου μας… Επιπλέον, οι γονείς μπορούν να ανεβάσουν διάφορες φωτογραφίες από τον τόπο μας, που έχουν επισκεφθεί με τα παιδιά, και να τις συζητήσουμε στην τάξη μας!!!
Μέσα από την θεματική μας για τη διαφορετικότητα, θελήσαμε να αναδείξουμε από τη μια πλευρά ότι ακόμα και αν φαινομενικά είμαστε ίδιοι, είμαστε όμως και διαφορετικοί και από την άλλη ακόμα κι αν κάποιος μας φαίνεται διαφορετικός τελικά μπορεί να έχει πολλά κοινά με εμάς. Και εν τέλει, ακόμα κι αν είμαστε διαφορετικοί, οφείλουμε να σεβόμαστε το διαφορετικό και φυσικά να μην ξεχνάμε ότι όλοι είμαστε ίσοι. Στην προσπάθειά μας να προσεγγίσουμε αυτές τις έννοιες με τα παιδιά, ξεκινήσαμε με κάποια παιχνίδια.
Αρχικά, κάναμε έναν κύκλο. Ένα παιδί κάθε φορά έμπαινε στον κύκλο και παρουσιαζόταν λέγοντας: «Γεια σας! Είμαι ο/η…» και έκανε και μια φιγούρα (άλλος έκανε στροφή, άλλος πηδηματάκια κλπ). Εμείς που ήμασταν στον κύκλο απαντούσαμε: «Γεια σου (το όνομα του παιδιού)» και κάναμε την ίδια φιγούρα. Έπειτα συζητήσαμε με τα παιδιά… Κάναμε όλοι την ίδια φιγούρα; Η απάντηση ήταν πως όχι… Ο καθένας μας σκέφτηκε κάτι διαφορετικό και κάποιοι σκέφτηκαν το ίδιο.
Στη συνέχεια, παίξαμε ένα ακόμα παιχνίδι. Τα παιδιά τριγυρνούν στο χώρο καθώς παίζει η μουσική. Όταν σταματάει η μουσική βρίσκουν έναν φίλο και κάνουν ζευγαράκι. Ο ένας περιγράφει τον άλλον (χρώμα μαλλιών, μάτια, ύψος κλπ). Έπειτα συζητάμε όλοι μαζί στην ολομέλεια. Είμαστε όλοι ίδιοι; Η απάντηση είναι όχι… Έχουμε κοινά χαρακτηριστικά αλλά και διαφορετικά.
Ζωγραφίζουμε τον εαυτό μας. Εγώ είμαι εγώ. Ίδιος/α με τους άλλους αλλά και διαφορετικός/ή.
Παρακολουθούμε ένα μικρό animation, όπου ο Pip, ένα μικρό σκυλάκι, πήγε σε μια σχολή σκύλων για να εκπαιδευτεί, ώστε να γίνει συνοδός τυφλών ατόμων. Στην αρχή δεν τα κατάφερνε και πολύ καλά αλλά στη συνέχεια επειδή είχε θέληση, προσπάθησε πολύ και τα κατάφερε να γίνει ένας καλός σκύλος-συνοδός τυφλών ατόμων.
Με αφορμή την ταινία συζητάμε με τα παιδιά. Εμείς είμαστε καλοί σε όλα; Τα παιδιά σκέφτηκαν και μας είπαν για τα πράγματα που μπορούν να κάνουν πολύ καλά και στα οποία έχουν ταλέντο. Υπάρχουν όμως και πράγματα στα οποία δεν τα καταφέρνουμε και τόσο καλά. Ποια είναι αυτά; Τα παιδιά είπαν που δεν τα καταφέρνουν και πολύ καλά. Και τι συμβαίνει με αυτά που δεν καταφέρνουμε και τόσο καλά; Είτε προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι, αν κάτι τέτοιο επιθυμούμε, είτε απλά συνειδητοποιούμε ότι σε κάποια πράγματα δεν έχουμε πολλές ικανότητες και ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ.
Τα παιδιά ζωγραφίζουν έπειτα από τη συζήτησή μας.
Επίσης, συζητήσαμε ότι ο Pip, πήγε σε μια σχολή για να εκπαιδευτεί, ώστε να γίνει συνοδός τυφλών ατόμων. Πώς μπορούν να κυκλοφορούν τα τυφλά άτομα στο δρόμο; Παρακολουθήσαμε σχετικό βίντεο με σκύλο-συνοδό τυφλού ατόμου.
Στη συνέχεια, προσπαθήσαμε να μπούμε κι εμείς στη θέση των τυφλών ατόμων. Όποιο παιδί ήθελε αναπαριστούσε ένα τυφλό άτομο και ένα άλλο παιδί το συνόδευε και το βοηθούσε με τον προσανατολισμό του.
Παρακολουθήσαμε την ταινία-ντοκιμαντέρ «Ένας σχολείο, δύο κόσμοι», όπου παρακολουθούμε την ένταξη της Ευαγγελίας, μιας κωφής μαθήτριας, στο σχολικό περιβάλλον. Οι δραστηριότητες που υλοποιήθηκαν για την προσέγγιση της ταινίας προέρχονται από το Φεστιβάλ του Κινηματογράφου Χανίων.
Δραστηριότητες που υλοποιήθηκαν ΠΡΙΝ την προβολή της ταινίας
Δείχνουμε στα παιδιά ένα κάδρο της πρωταγωνίστριας και τους ζητάμε να κάνουν υποθέσεις για αυτήν. Τα παιδιά υποθέτουν ότι την λένε Ευγενία, Ευαγγελία, Αλεξάνδρα, Παναγιώτα ή Αναστασία. Πιστεύουν ότι πάει Α’ ή Β’ Δημοτικού, ότι της αρέσει η ενόργανη, το μπαλέτο, το μπάσκετ ο χορός και το βόλεϊ. Πιστεύουν ότι μπορεί να μην έχει αδελφάκια ή να έχει και άλλα δύο.
Στη συνέχεια, προβάλλουμε το πρώτο πλάνο του ντοκιμαντέρ χωρίς ήχο και ζητάμε από τα παιδιά να μας πουν πώς αισθάνονται που δεν μπορούν να ακούσουν το διάλογο των ατόμων. Τα παιδιά λένε ότι δεν τους αρέσει που δεν ακούνε τι λένε οι άνθρωποι.
Δραστηριότητες που υλοποιήθηκαν ΜΕΤΑ την προβολή της ταινίας
Ζητάμε από τα παιδιά να μας πουν πώς ένιωσαν. Τα περισσότερα παιδιά είπαν ότι ένιωσαν χαρά, επειδή τα παιδιά ήταν χαρούμενα στην ταινία. Κάποια, λίγα, ένιωσαν λύπη επειδή το κορίτσι δεν μπορούσε να μιλήσει και δεν θα τους άρεσε και στα ίδια να μην μπορούν να μιλήσουν ενώ κάποια ένιωσαν αγάπη επειδή οι συμμαθητές της αγαπούσαν την Ευαγγελία.
Ρωτάμε τα παιδιά τι θέμα έχει η ταινία. Μας απαντούν ότι μας δείχνει ένα κοριτσάκι που δεν μπορεί να μιλήσει και οι συμμαθητές της την βοηθούν και της φέρονται πολύ φιλικά.
Παρακολουθούμε το απόσπασμα 10:30-10:38. Τι μπορεί να λένε τα κορίτσια; Τα παιδιά απαντούν: «Πάμε να παίξουμε», «Μπορούμε να παίξουμε κρυφτό ή κυνηγητό», «Πάμε δεξιά να τρέξουμε να σε πιάσουμε» και η Ευαγγελία απάντησε: «Ναι, πάμε».
Παίζουμε μιμητικό παιχνίδι. Τα παιδιά μέσα από τις κινήσεις του σώματός τους να αναπαραστήσουν πράγματα που κάνουν στην καθημερινότητά τους.
Τέλος, δημιουργούμε τα χέρια της αλληλεγγύης. Όπως οι συμμαθητές της Ευαγγελίας την βοηθούσαν με τα μαθήματα, έτσι κι εμείς ενθαρρυνόμαστε να βοηθάμε τον συμμαθητή μας όταν μας χρειάζεται. Κάθε παιδί φτιάχνει σε ένα χαρτί το αποτύπωμα των παλαμών τους. Στη μια παλάμη σε κάθε δάχτυλο γράφουμε από ποιον ζητάμε βοήθεια και στην άλλη παλάμη γράφουμε ποιους βοηθάμε εμείς στην τάξη μας. Την δεύτερη παλάμη την συμπληρώνουμε σιγά-σιγά μέσα στην καθημερινότητά μας και έτσι δίνουμε κίνητρο στα παιδιά να βοηθούν τους συμμαθητές τους.
Διαβάσαμε το παραμύθι της Έρης Παπαμιχαλοπούλου «Ο Περπατούλης στον πλανήτη των Ζουμ», όπου στον πλανήτη αυτό οι άνθρωποι δεν έχουν πόδια αλλά ρόδες και κυκλοφορούν πάνω σε ράγες και όχι σε δρόμους. Ώσπου μια μέρα γεννιέται ένα περίεργο πλάσμα, το οποίο έχει πόδια και όχι ρόδες. Καθώς μεγαλώνει δεν μπορεί να κυκλοφορήσει στον πλανήτη των Ζουμ καθώς οι ράγες δεν είναι κατάλληλες για τα ποδαράκια του. Προσπαθεί να φτιάξει ρόδες και να τις εφαρμόσει στα πόδια του για να μπορεί να βγει κι αυτός, όπως τα υπόλοιπα παιδιά, έξω και να πάει σχολείο αλλά δυστυχώς σε μια απότομη στροφή έχασε την ισορροπία του και έπεσε σε μια λίμνη. Τότε οι υπόλοιποι ζουμάνθρωποι κατάλαβαν ότι κάτι πρέπει να κάνουν για να γίνει ο πλανήτης τους πιο φιλόξενος για τον Περπατούλη. Έτσι, έφτιαξαν δρόμους δίπλα στις ράγες για να μπορεί και αυτός να κυκλοφορεί. Τα παιδιά ζωγράφισαν τον πλανήτη Ζουμ, όπως τον διαμόρφωσαν για να μπορούν όλοι να κυκλοφορούν.
Αφού διαβάσαμε το παραμύθι συζητήσαμε με τα παιδιά αν συμβαίνει κάτι ανάλογο και στον δικό μας πλανήτη, τον πλανήτη Γη. Τα παιδιά είπαν όχι αφού εμείς έχουμε πόδια και μπορούμε να περπατάμε στους δρόμους. Αναρωτηθήκαμε όμως αν κυκλοφορούν όλοι οι άνθρωποι μόνο με τα πόδια. Τα παιδιά σκέφτηκαν ότι κάποιοι περπατούν με μπαστούνι, με πι ή σε αναπηρικό καροτσάκι. Είναι εύκολο για αυτούς που κυκλοφορούν με αναπηρικό καροτσάκι να κυκλοφορήσουν στο δρόμο; Είδαμε σχετικά βίντεο και συζητήσαμε. https://youtu.be/AsCzaCRluis
Διαπιστώσαμε ότι σε πολλές περιπτώσεις οι άνθρωποι δυσκολεύονται να μετακινηθούν με αναπηρικό αμαξίδιο. Υπάρχουν μόνο σκάλες και όχι ράμπες ή ασανσέρ, τα πεζοδρόμια σε πολλές περιπτώσεις είναι πολύ στενά, με πολλά τραπέζια από καφετέριες ή ταβέρνες, τα αυτοκίνητα παρκάρουν στα σημεία που δεν πρέπει για να μπορεί να περάσει ένα αμαξίδιο. Όλα αυτά δυσχεραίνουν την μετακίνηση των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Η πολιτεία όμως πρέπει να φροντίσει για τα άτομα αυτά γιατί μπορεί να είναι διαφορετικά, πρέπει να έχουν όμως τις ίδιες ευκαιρίες με όλους μας.
Παρακολουθήσαμε τη μικρού μήκους animation ταινία με τίτλο: «Ian», όπου ένα μικρό αγοράκι βρίσκεται σε αναπηρικό αμαξίδιο εξαιτίας κινητικών προβλημάτων που έχει. Η ταινία μας δείχνει πως όταν «δώσουμε όλοι το χέρι μας» και αποδεχτούμε το διαφορετικό όλα είναι πιο γλυκά και όμορφα! Ρωτήσαμε τα παιδιά να μας πουν το συναίσθημά τους μετά την προβολή της ταινίας. Άλλα είπαν ότι νιώθουν λύπη γιατί το παιδάκι δεν μπορούσε να περπατήσει και άλλα αγάπη γιατί τελικά οι φίλοι του το αποδέχτηκαν και το έκαναν παρέα!!!
Παρατηρήσαμε έναν πίνακα ζωγραφικής της Angela Treat Lyon με τίτλο «Εσύ κι εγώ», ο οποίος μας θύμισε την ταινία που παρακολουθήσαμε όπου στο τέλος όλα τα παιδιά δίνουν το χέρι στο φίλο τους και τον εντάσσουν στην παρέα τους. Έγιναν και τα παιδιά ζωγράφοι και έδωσαν χρώμα σε δύο χέρια που το ένα κρατάει το άλλο.
Διαβάζουμε το παραμύθι «Ο μαύρος κότσυφας και ο άσπρος γλάρος» της Κίτυ Κρόουθερ και το συζητάμε. Πώς ένιωσαν τα παιδιά στην αρχή και πώς στο τέλος του παραμυθιού; Τα περισσότερα παιδιά ένιωσαν λύπη με την απόρριψη του κότσυφα από τους γλάρους αλλά τελικά το τέλος τους άφησε θετικά συναισθήματα, αφού ο κότσυφας έγινε συμπαθής σε όλους όταν τελικά τον γνώρισαν. Συζητήσαμε κι εμείς για παιδιά από άλλες χώρες και είδαμε σχετικό εποπτικό υλικό. Πώς θα υποδεχόμασταν ένα παιδί από άλλη χώρα στην τάξη μας; Όλα τα παιδιά απάντησαν πως θα έπρεπε να το καλοδεχτούμε και να του μάθουμε διάφορα πράγματα αλλά και να μας μάθει κι εκείνο.
Συζητήσαμε τι δραστηριότητες έκαναν μαζί ο μαύρος κότσυφας και ο άσπρος γλάρος και σκεφτήκαμε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε κι εμείς με έναν καινούριο φίλο μας από άλλη χώρα. Θα μπορούσαμε να πάμε βόλτα στη θάλασσα, να φάμε μαζί παγωτό, να παίξουμε μπάσκετ. Τα παιδιά ζωγραφίζουν.
Στη συνέχεια παίζουμε παιχνίδια που παίζουν τα παιδιά σε άλλες χώρες.
Παίξαμε το «Ξύπνα σκυλάκι» από την Αυστραλία. Ένα παιδί κάνει το σκυλάκι που κοιμάται. Δίπλα του έχουμε αφήσει ένα κόκαλο-τουβλάκι. Ένα παιδί αθόρυβα έρχεται και παίρνει το κόκαλο και κάθεται πάλι στη θέση του. Τότε, τα παιδιά φωνάζουν: «Ξύπνα σκυλάκι! Σου πήρανε το κόκαλο!» Το παιδί-σκυλάκι ξυπνάει και ψάχνει να βρει ποιος του πήρε το κόκαλο.
Παίξαμε «Η αλεπού στο κοτέτσι» από την Ρουμανία. Οι κότες και ένας κόκορας βρίσκονται σε έναν χώρο που έχουμε οριοθετήσει στο προαύλιο και είναι το κοτέτσι. Έξω τριγυρνάει μια αλεπού. Όταν τα παιδιά-κότες ακούσουν την αλεπού να λέει «Πείνασα! Ήρθε η ώρα να φάω» τότε τρέχουν και κάνουν μια σειρά πίσω από τον κόκορα. Όποιος δεν προλάβει να μπεις τη σειρά και τον πιάσει η αλεπού βγαίνει από το παιχνίδι.
Η κυρία Δήμητρα διάβασε στα παιδιά με διαδραστικό τρόπο το παραμύθι «Το Κάτι άλλο» της Κάθριν Κέιβ. Στο παραμύθι αυτό το Κάτι Άλλο προσπαθεί με κάθε τρόπο να μοιάσει με τους άλλους. Αλλά, ό,τι κι αν κάνει, το μόνο που καταφέρνει είναι να δείξει πόσο διαφέρει από αυτούς.
Τότε κάποιος του χτυπάει την πόρτα; Ποιος άραγε να είναι αυτός; Τα παιδιά μαντεύουν… «Ένα κοριτσάκι», «Ένα άλλο παιδάκι», «Ένας φίλος του», «Μια τούρτα ή ένα κέικ»!!! …και ζωγραφίζουν αυτό που φαντάζονται.
Στη συνέχεια συνεχίζουμε το παραμύθι και βλέπουμε πως το Κάτι Άλλο το επισκέφθηκε το Κατιτί και του ζητάει να γίνουν φίλοι. Αλλά το Κάτι Άλλο είναι είναι διστακτικό στην αρχή απέναντι στο Κατιτί γιατί… είναι διαφορετικό!!!! Ακολουθεί συζήτηση με τα παιδιά.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
