Ο Στέλιος Ράμφος ερμηνεύει το Μύθο του Σπηλαίου από την Πολιτεία του Πλάτωνος.

Πηγή: Αντίφωνο

Ο Στέλιος Ράμφος ερμηνεύει το Μύθο του Σπηλαίου από την Πολιτεία του Πλάτωνος. Η διάλεξη έλαβε χώρα το 1998 στο Ίδυμα Γουλανδρή Χόρν και οργανώθηκε από το Άλσος γραμμάτων και τεχνών. Το πιο φημισμένο φιλοσοφικό κείμενο. … αυτός που απελευθερώνεται δυστροπεί, σύρεται με το ζόρι στην έξοδο για να δει τον πραγματικό κόσμο. Αποφασίζει να γυρίσει πίσω δεν αντέχει η ψυχή του να χει δει την πραγματικότητα και να μην φωτίσει και τους άλλους. Αν τους πει αυτά τα οποία είδε θα τον θεωρήσουν τρελλό και θα τον καταξεσχίσουν.

 

Δείτε το στο slideshare.net

Ο νέος πατριωτισμός

 ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
Η Καθημερινή

Υ​​πάρχουν εποχές της Ιστορίας που η λέξη «πατριωτισμός» και η στάση που συνεπάγεται είναι προφανής. Το 1940 οριζόταν από την υπεράσπιση της χώρας από τους εισβολείς και στην Κατοχή που ακολούθησε από την αντίσταση στους κατακτητές. Η εποχή δεν σήκωνε αποχρώσεις, αν και ο τρόπος που ο καθένας οραματιζόταν ακόμη και στις πιο σκοτεινές ημέρες της Κατοχής την απελευθερωμένη χώρα αποδείχτηκε διχαστικός και ιδιαιτέρως καταστροφικός. Στην ερειπωμένη από τον Εμφύλιο ελληνική κοινωνία η λέξη «πατριωτισμός» αντί να ενώνει δίχαζε. Το τραγικό καλοκαίρι του 1974, με τον τουρκικό στρατό να προελαύνει στην Κύπρο, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ενσάρκωσε τη στάση του πατριωτισμού: ήταν η αποκατάσταση της δημοκρατίας που έδωσε ξανά την αξιοπρέπεια στα καθημαγμένα αισθήματα της πατρίδας. Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης ο πατριωτισμός, είναι η αλήθεια, δεν ήταν του συρμού. Η δημοκρατία είχε σταθεροποιηθεί, οι εξωτερικοί κίνδυνοι είχαν ελαχιστοποιηθεί και το αριστερό λεξιλόγιο είχε καθιερωθεί ως επίσημο λεξιλόγιο της ελληνικής πολιτικής ζωής. Ακόμη και οι παλιοί δεξιοί, προκειμένου να επιβιώσουν, προσπαθούσαν να πείσουν πως και αυτοί κατά βάθος σοσιαλιστές ήσαν. Η πατρίδα δεν χρειαζόταν τον πατριωτισμό μας. Μια χαρά τα πήγαινε και μόνη της, οπότε εμείς μπορούσαμε να την κακοποιούμε κατά βούληση για να αποκομίζουμε τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη για εμάς και τις οικογένειές μας. Μπορούσαμε να χτίζουμε αυθαίρετα, να καταπατούμε δάση και να ρουφάμε το δημόσιο ταμείο λες και ήταν δροσιστικό. Οσοι τουλάχιστον εξ ημών είχαν πάρει το μήνυμα των καιρών και είχαν αντιληφθεί το νόημα της ζωής σ’ αυτόν τον τόπο. Οι υπόλοιποι συνέχιζαν να αγαπούν τις ερημικές ακρογιαλιές της παιδικής τους ηλικίας.

Τα χρόνια αυτά, κοντά μισός αιώνας, πάντως πάνω από μια γενιά, ο πατριωτισμός μεταλλάχθηκε και ταυτίσθηκε με τον εθνικισμό. Ο πατριωτισμός είναι η αγάπη για μια ζωντανή πραγματικότητα, η οποία, επειδή είναι ζωντανή, μπορεί και να αλλάξει και να ανανεωθεί, να βελτιωθεί ή και να χειροτερέψει. Δεν παύεις να αγαπάς τη σημερινή Ελλάδα επειδή είναι γερασμένη, καταπονημένη από τις δοκιμασίες. Ο εθνικισμός είναι η λατρεία των συμβόλων. Η λατρεία της αποχυμωμένης, εξιδανικευμένης ζωής. Αν ο Αισχύλος, τηρουμένων όλων των αναλογιών, ήταν «εθνικιστής» –με τους όρους της εποχής του– οι «Πέρσες» του θα ήταν ένας ανόητος ύμνος στην Αθήνα. Ομως ήταν πατριώτης και προσπάθησε να καταλάβει για ποιον λόγο η μικρή του πόλη νίκησε την αυτοκρατορία. Απ’ αυτήν την άποψη, ο «πεντοζάλης» που υποτίθεται πως θα χορεύουν οι «αγορές» όταν η Ελλάδα αποσυνδεθεί από τις δεσμεύεις της, εκτός από κακόγουστος και ανήθικος –θυμίζει πολύ ελληναρά για να μπορεί να σταθεί ακόμη και στο στόμα του σαραντάχρονου ηγέτη– είναι και παραπλανητικός, όπως όλα τα εθνικιστικά σύμβολα. Ο εθνικισμός, σε αντίθεση με τον πατριωτισμό, ενεργοποιεί την εκδικητικότητα και θυσιάζει τους όρους της πραγματικής ζωής στον βωμό των συμβόλων: οι καλοί Ελληνες και οι κακοί Ευρωπαίοι μπορεί να ικανοποιούν τη ρητορική των μεταμεσονύκτιων τηλεοπτικών πάνελ, αλλά είναι φαντάσματα του παρελθόντος.

Στη σημερινή Ελλάδα ο πατριωτισμός δεν είναι προφανής. Η πραγματικότητα την οποία καλείται να υπερασπισθεί είναι ήδη απαξιωμένη ακόμη και στα μάτια όσων θέλουν να την υπερασπισθούν. Είναι χτισμένος πάνω σε αντιφάσεις, κατά συνέπεια δεν μπορεί παρά να λειτουργήσει μέσα από τις αποχρώσεις, πέραν του καλού και του κακού. Ενα είναι βέβαιο: όποιος βλέπει τη χώρα αποκομμένη από τους συμμάχους της, άρα μια χώρα που έχει απεμπολήσει τα κεκτημένα της, δεν μιλάει τη γλώσσα του πατριωτισμού. Η θέση της Ελλάδας στη σημερινή Ευρώπη, με όλα της τα χάλια, είναι κατάκτηση των Ελλήνων. Η υπεράσπιση αυτής της θέσης είναι το ελάχιστο πατριωτικό καθήκον.

Συνομιλώντας επί 255 ημέρες με έναν ναζί

ΟΛΓΑ ΣΕΛΛΑ

Πηγή Καθημερινή

16s8germ1-thumb-large

Ο Γιούργκεν Στρόοπ (κέντρο), στρατηγός των SS, στο φλεγόμενο Γκέτο της Βαρσοβίας, το «μεγαλύτερο έργο του». Παρά τις φλόγες και το χάος ολόγυρα, η φωτογραφία φαίνεται πως είναι στημένη: προσέξτε το γεμάτο υπερηφάνεια χαμόγελο στα πρόσωπα των Γερμανών στρατιωτιών.

Πώς θα ήταν να κλειστείτε υποχρεωτικά σ’ ένα δωμάτιο, για απροσδιόριστο χρόνο, με τον μεγαλύτερο ιδεολογικό σας εχθρό; Αυτός ήταν ένας από τους 49 (!) τρόπους βασανιστηρίων που υπέβαλαν τον Πολωνό δημοσιογράφο και συγγραφέα Κάζιμιερτζ Μοτσάρσκι τόσο οι ναζί όσο και το κομμουνιστικό καθεστώς που διακυβέρνησε τη χώρα του μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ετσι, στις 2 Μαρτίου 1949 βρέθηκε στο ίδιο κελί, σε φυλακή της Πολωνίας, μαζί με δύο άλλους φυλακισμένους. Ο ένας από αυτούς ήταν ο διαβόητος Γιούργκεν Στρόοπ (1895-1952), στρατηγός των SS, υπεύθυνος για την αιματηρή εκκαθάριση του Γκέτου της Βαρσοβίας, για τις σκληρές μεθόδους του στην κατοχική Ελλάδα το 1943 και για τις εκτελέσεις Αμερικανών αιχμαλώτων το 1944. Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Μοτσάρσκι είχε κάποτε προσπαθήσει να δολοφονήσει τον Στρόοπ. Κι όμως, αυτοί οι δύο άνθρωποι μοιράστηκαν το ίδιο κελί για 255 μέρες. Οι κομμουνιστικές αρχές της Πολωνίας σκέφτηκαν ότι με αυτόν τον τρόπο ο φυλακισμένος αντικαθεστωτικός Μοτσάρσκι θα «έσπαγε». Τους διέψευσε πανηγυρικά. Οχι μόνο δεν «έσπασε», όχι μόνο αποκαταστάθηκε μετά τον θάνατο του Στάλιν, αλλά χρησιμοποίησε αυτή την πολύ δύσκολη συνθήκη για να δώσει ένα σπάνιο ιστορικό ντοκουμέντο.

Συνέχεια ανάγνωσης

Το Σύνταγμα του 1864. Μια αποτίμηση 150 χρόνια αργότερα

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  23/11/2014
  Πηγή: Το Βήμα
syntagma

 

Το ελληνικό Σύνταγμα του 1864 υπήρξε η σημαντικότερη κατάκτηση του δημοκρατικού φιλελευθερισμού στην ελληνική πολιτική ζωή του 19ου αιώνα. Η σημασία του ως μνημείου πολιτικού λόγου και πολιτικής σκέψης ξεπερνά τα όρια της επιστήμης του Συνταγματικού Δικαίου και οπωσδήποτε δεν μπορεί να αξιολογηθεί αποκλειστικά στο πλαίσιο μιας φορμαλιστικής νομικής προσέγγισης. Απεναντίας το Σύνταγμα του 1864, πέρα από μνημείο του ελληνικού συνταγματισμού, είναι συγχρόνως και ένας σταθμός στη διαδρομή της ελληνικής πολιτικής σκέψης και της πολιτικής ηθικής της ελληνικής κοινωνίας, σε μια ευρύτερη κοινωνιολογική οπτική δε δεν θα ήταν υπερβολικό να λεχθεί ότι αντιπροσωπεύει και μια μεγάλης σημασίας καμπή στην ανέλιξη της πολιτικής νοοτροπίας στην ελληνική κοινωνία. Συνιστά συνεπώς και νόμιμο αντικείμενο εξέτασης και στοχασμού και για την πολιτική επιστήμη. Ως προς το Συνταγματικό Δίκαιο, θα ήθελα να υπομνήσω ότι τόσο ο Αριστόβουλος Μάνεσης παλαιότερα όσο και ο Νίκος Αλιβιζάτος πιο πρόσφατα, τόνισαν με τον πειστικότερο τρόπο τα στοιχεία στα οποία συνίσταται η σημασία του Συντάγματος του 1864: την καθιέρωση της δημοκρατικής αρχής, την εγκατάσταση της βασιλευομένης δημοκρατίας αντί της συνταγματικής μοναρχίας ως μορφής του πολιτεύματος, το σύστημα της μιας Βουλής και μια εναργέστερη επίγνωση της ανάγκης προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων. Τι έχει λοιπόν να προσθέσει σε αυτές τις αναλύσεις η πολιτική επιστήμη;

Τα Μετέωρα από ψηλά

Παρακολουθείστε ενα εντυπωσιακό βίντεο από τον blogger TKYSSTD χρησιμοποιώντας μια κάμερα GoPro 3 Protune και ένα drone Sky-Hero Spy.

 

ΤΡΑΠΕΖΑ ΘΕΜΑΤΩΝ: λεξιλογικές ασκήσεις(Ξενοφώντος “Ελληνικά” 2,2,1-4)

  •  φρουρούς, υποσπόνδους, ἀσφάλειαν, ἔνδειαν, ναῦς : Να γράψετε από μία ομόρριζη λέξη, απλή ή σύνθετη, της αρχαίας ή της νέας ελληνικής γλώσσας για καθεμία από τις παραπάνω λέξεις του κειμένου.
  • καθίσταμαι, αποδέχομαι , συλλέγω, καταλείπω, ἐπισκευάζω : Να αναλύσετε τις παραπάνω σύνθετες λέξεις στα συνθετικά τους.                                           Μονάδες 5

  •  αφετηρία, επίδοση, είδηση, σύλλογος, εφαρμόζω: Να συνδέσετε τις παραπάνω λέξεις με τις λέξεις του κειμένου με τις οποίες έχουν ετυμολογική συγγένεια.                                                                                                                     Μονάδες 5
  •  Να γράψετε από ένα ομόρριζο ουσιαστικό και επίθετο (απλό ή σύνθετο) της νέας ελληνικής γλώσσας για καθεμιά από τις παρακάτω λέξεις.

προδόντες   συλλεγῶσιν   κατεστήσατο   ναῦς   ὑπεδέχοντο  

  •  Να γράψετε από ένα ομόρριζο ουσιαστικό και επίθετο (απλό ή σύνθετο) της αρχαίας ελληνικής γλώσσας για καθεμιά από τις παρακάτω λέξεις. Λέξεις Ουσιαστικά Επίθετα προδόντες   συλλεγῶσιν   κατεστήσατο   ναῦς   ὑπεδέχοντο   Μονάδες 5 
  • ὑπόσπονδος, ὑποδέχομαι, καθίσταμαι, καταλείπω  ἀποπλέω: Να αναλύσετε τις παραπάνω σύνθετες λέξεις στα συνθετικά τους.                        Μονάδες 5
  •  δότης, ἐπίδοσις, προδοσία, παράδοσις, δοτήρ: Να κατατάξετε τις ομόρριζες προς τον ρηματικό τύπο διδούς λέξεις της αρχαίας ελληνικής γλώσσας στην κατάλληλη στήλη, ανάλογα με το τι σημαίνει η καθεμία. Μονάδες 5

 

ενέργεια ή κατάσταση

πρόσωπο που ενεργεί      

 δότης,

ἐπίδοσις,

προδοσία,

παράδοσις,

δοτήρ

   
  •   κατεστήσατο, ὑπεδέχοντο, ἔφυγον, εἰδώς, ἄστυ: Να γράψετε από μία ομόρριζη λέξη, απλή ή σύνθετη, της αρχαίας ή της νέας ελληνικής γλώσσας για καθεμία από τις παραπάνω λέξεις του κειμένου.                                                    Μονάδες 5

Συνέχεια ανάγνωσης

«Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ Τ.Π.Ε.»

Ίδρυμα Ευγενίδου, 22-23 Νοεμβρίου 2014

http://synedrio.edu.gr

Αποφώνηση του Συνεδρίου

Στην εποχή της διαδικτύωσης και της εικονικής στροφής ολοένα και περισσότερες λειτουργίες μετακομίζουν στο διαδίκτυο και στα υπερμεσικά περιβάλλοντα. Οι τεχνολογικές εξελίξεις αποτελούν πιθανόν το προδρομικό στάδιο για ευρύτερες αλλαγές στο κοινωνικο- πολιτισμικό πεδίο και κατά συνέπεια και στο εκπαιδευτικό τοπίο, υπαγορεύοντας νέες παιδαγωγικές πρακτικές και διδακτικές προσεγγίσεις. Η νέα γενεαλογία των τεχνολογιών της γνώσης επηρεάζει την οργάνωση, την αναπαράσταση και τη διαχείρισή της, προϋποθέτοντας μια μηχανική διαμεσολάβηση.

Επανεξετάζοντας το που, το πώς και το πότε οι άνθρωποι μαθαίνουν, γίνεται αντιληπτό ότι το σχολείο δεν είναι πλέον παρά ένα μόλις τμήμα ενός ευρύτερου οικοσυστήματος μάθησης, που τείνει να υιοθετεί ολοένα και περισσότερο τις Τεχνολογίες της Πληροφορίας και της Επικοινωνίας. Από τα μέχρι πρότινος μικρά, άτολμα και ανεμικά θεσμικά βήματα της εκπαίδευσης προς το ψηφιακό παράδειγμα, η εμπειρία του συνεδρίου: «Η εκπαίδευση στην εποχή των Τ.Π.Ε.» που οργανώθηκε από την Επιστημονική Ένωση Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας για τη διάδοση των Τ.Π.Ε. συνηγορεί υπέρ μιας εκρηκτικής σχεδόν έξαρσης στην προαγωγή και θεσμοποίησή του. Το συνέδριο με διαδρομή 10 ετών, παρουσιάζει μια σταθερά αυξητική τάση, με κατακόρυφη άνοδο τα τελευταία τρία χρόνια. H ακάματη προσφορά του Διοικητικού Συμβουλίου της Ένωσης, αλλά και της Επιστημονικής και της Οργανωτικής Επιτροπής αποτελεί φωτεινό ορόσημο στα ελληνικά εκπαιδευτικά πράγματα, υπογραμμίζοντας τις διαχρονικές αξίες της προσφοράς και του εθελοντισμού στην υπηρεσία της διά βίου μάθησης.

Ο εντυπωσιακός αριθμός των συμμετεχόντων, 480 εισηγητών και 775 συνέδρων – ακροατών, επιτρέπει αισιόδοξες προβλέψεις στην εκπαιδευτική πραγματικότητα, που παρουσίαζε συμπτώματα δυσανεξίας στις αλλαγές.

Συνέχεια ανάγνωσης

Οδηγίες για τον τρόπο αξιολόγησης μαθημάτων της Β΄Λυκείου για το σχ. έτος 2014-2015

Για όλα τα μαθήματα: aksiologhsh_a_b_gel2014_15

1) Τα θέματα των γραπτών προαγωγικών εξετάσεων λαμβάνονται από την ύλη που ορίζεται ως διδακτέα και εξεταστέα για κάθε μάθημα κατά το έτος που γίνονται οι εξετάσεις. Οι ερωτήσεις είναι ανάλογες με εκείνες που υπάρχουν στα σχολικά εγχειρίδια και στις οδηγίες του ΙΕΠ, ελέγχουν ευρύ φάσμα διδακτικών στόχων και είναι κλιμακούμενου βαθμού δυσκολίας. Οι μαθητές απαντούν υποχρεωτικά σε όλα τα θέματα.
2) Για κάθε θέμα καθορίζεται ορισμένη βαθμολογία. Σε περίπτωση κατά την οποία ένα θέμα αναλύεται σε υποερωτήματα, η βαθμολογία που προβλέπεται για αυτό κατανέμεται ισότιμα στις επιμέρους ερωτήσεις, εκτός αν κατά την ανακοίνωση των θεμάτων καθορίζεται διαφορετικός βαθμός για καθεμία από αυτές.

Αρχαία Ελληνική Γλώσσα και Γραμματεία

Για την εξέταση των μαθητών στο μάθημα της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας και Γραμματείας του προγράμματος Γενικής Παιδείας της Β΄ τάξης του Ημερησίου και της Γ΄ τάξης του Εσπερινού Γενικού Λυκείου δίνεται στους μαθητές σε φωτοαντίγραφο απόσπασμα διδαγμένου από το πρωτότυπο κειμένου, 12-20 στίχων, με νοηματική συνοχή και ζητείται από αυτούς:

α) να μεταφράσουν στη Νέα Ελληνική ένα τμήμα του οκτώ έως δέκα (8-10) στίχων·

β) να απαντήσουν σε τρεις (3) ερωτήσεις ερμηνευτικές, που μπορεί να αναφέρονται σε ιδέες, αξίες, προβλήματα και επιχειρήματα, στη στάση, στο ήθος ή στον χαρακτήρα των προσώπων, στο ιστορικό, κοινωνικό, πολιτιστικό πλαίσιο της εποχής της συγγραφής του έργου, στη δομή του κειμένου, σε υφολογικά και αισθητικά θέματα. Οι δύο (2) από τις ερωτήσεις αυτές αναφέρονται στο δοθέν από το πρωτότυπο απόσπασμα και η τρίτη σε απόσπασμα διδαγμένου από μετάφραση κειμένου, για τις απαιτήσεις της οποίας δίνεται στους μαθητές σε φωτοαντίγραφο το εν λόγω απόσπασμα. γ) να απαντήσουν επί του δοθέντος από το πρωτότυπο διδαγμένου κειμένου σε: i. μία (1) ερώτηση λεξιλογική-σημασιολογική που αναφέρεται στην παραγωγή και σύνθεση λέξεων της Αρχαίας Ελληνικής, σε ομόρριζες λέξεις, σε απλές ή σύνθετες, στη συσχέτιση λέξεων της Αρχαίας και της Νέας Ελληνικής, στη διατήρηση ή στην αλλαγή της σημασίας τους, σε συνώνυμα και αντώνυμα, κ.λπ.· ii. μία (1) ερώτηση γραμματικής· iii. μία (1) ερώτηση συντακτικού· Οι ερωτήσεις αυτές (υπό τα στοιχεία γ «i», «ii» και «iii») μπορεί να αναλύονται σε δύο ισοδύναμα βαθμολογικώς υποερωτήματα. δ) να απαντήσουν σε μία (1) ερώτηση που αναφέρεται στο γραμματειακό είδος του κειμένου, στον συγγραφέα ή στο έργο του. Η μετάφραση βαθμολογείται με τριάντα (30) μονάδες και καθεμιά από τις επτά (7) ερωτήσεις με δέκα (10) μονάδες. Το διδαγμένο κείμενο από το πρωτότυπο, και, μαζί με αυτό, το οριζόμενο προς μετάφραση τμήμα του, η λεξιλογική-σημασιολογική ερώτηση υπό το στοιχείο «γ, i» και η ερώτηση υπό το στοιχείο «δ» επιλέγονται από την τράπεζα θεμάτων. Οι υπόλοιπες ερωτήσεις (καθώς και το απόσπασμα του διδαγμένου από μετάφραση κειμένου της υπό το στοιχείο «β» ερώτησης) ορίζονται από τους διδάσκοντες.

Συνέχεια ανάγνωσης

Η «αθόρυβη επανάσταση» που αλλάζει την Ελλάδα

 

ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΚΟΤΤΑΚΗ

Πολιτική είναι το χρέος, πολιτική το έλλειμμα, πολιτική και τα σκάνδαλα . Πολιτική είναι όμως και άλλα πράγματα . Σκοπεύω να θίξω σήμερα ένα από αυτά : Τον τρόπο που τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας επιδρούν στην διαμόρφωση προσωπικοτήτων . Πως δημιουργούν μία νέα, επιθετική, αγγλόφωνη γενιά ο αξιακός κώδικας της οποίας είναι ολότελα διαφορετικός από τον αντίστοιχο που έχουν οι δομημένες και οργανωμένες κοινωνίες. Η νέα εποχή στην οποία τα Μέσα Ενημέρωσης και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο γκρεμίζει με μεθοδικότητα οτιδήποτε παραπέμπει σε συλλογική ταυτότητα. Κάθε μέρα. Οικοδομεί πατρίδες χωρίς εθνική συνείδηση, πολίτες άνευ αισθήματος συλλογικής μοίρας, ελευθεριακές κοινότητες βασισμένες στην ατομικότητα και την διαφορετικότητα. Απορούμε γιατί στο σχολείο τα νέα παιδιά επιδίδονται στην τέχνη του προπηλακισμού εναντίον συμμαθητών τους (bulling). Διερωτόμαστε σε τι οφείλεται η ορμητικότητα της νέας γενιάς . Τρίβουμε τα μάτια μας στην θέα νέων ανθρώπων που αναζητούν τον ριζοσπαστισμό στις κιτς ακροδεξιές ”σχολές ” αυτοάμυνας . Ψάχνουμε να βρούμε τις αιτίες της μοναχικότητας ως τρόπου ζωής . Της προβολής -νέα βερσιόν – της ομοφυλόφιλης οικογένειας με παιδί. Εντυπωσιαζόμαστε όταν ακούμε 18άρηδες να εκφράζονται άψογα στα αγγλικά αλλά να χωλαίνουν όταν πρόκειται να πουν μια λέξη στα ελληνικά . Παρακολουθούμε έκπληκτοι τέλος νέους Έλληνες που έφυγαν μετανάστες στο εξωτερικό να μιλούν με κεκαλυμμένη αντιπάθεια για την χώρα καταγωγής τους. Την Ελλάδα !

Η επανάσταση που βρίσκεται σε εξέλιξη στα θεμέλια της κοινωνίας μας πραγματοποιείται αθόρυβα , χωρίς τυμπανοκρουσίες , παράλληλα με το σοκ του μνημονίου . Η Ελλάδα βράζει στα θεμέλια της και δεν βρίσκεται κανείς να χαμηλώσει την φωτιά. Πριν αναλύσω τα αίτια της , διευκρινίζω :Δεν φοβάμαι την αλλαγή. Ούτε την μεταβολή. Ο κόσμος πάει μπροστά. Αγαπώ την επιλογή αλλά με φοβίζει η επιβολή. Η ύπουλη επιβολή.

Δείτε τα μηνύματα που περνάνε στα νέα παιδιά τα τηλεοπτικά σήριαλ που δίνουν lead in στα δελτία ειδήσεων , οι βραδινές νεανικές εκπομπές και τα talent show .Είναι εντυπωσιακό πως γεμίζουν τα κεφάλια της νεολαίας με την ” νέα σκέψη ” : Στην μάχη του κακού ενάντια στο καλό κερδίζει πάντα το κακό. Η μηχανορραφία διδάσκεται ως αρετή. Η βία ως ένδειξη ισχύος. Η παραβίαση του απορρήτου του ιδιωτικού βίου ως αποδεκτή μέθοδος επικράτησης σε εταιρικούς ανταγωνισμούς . Το ΄”πούλημα ” ως αποδεκτό μοντέλο επαγγελματικής προαγωγής. Η κλοπή του συντρόφου φίλου από φίλο ως μαγκιά. Η αποσπασματική ανάγνωση της επικαιρότητας ως διασκέδαση . Η προπαγάνδιση της οικογένειας ομοφυλοφίλων με την υιοθέτηση παιδιού ως νέου ” προτύπου ”. Ήταν βασικό σύνθημα του gay pride συνοδευόμενο από μία αφίσα με δύο γκέι, ένα παιδί και την λεζάντα ” οικογενειακή υπόθεση ”. Αποτέλεσε και θέμα επεισοδίου δημοφιλούς σειράς . Το ίδιο μοντέλο περνά μέσα από τα παιδικά παιχνίδια . Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και οι ήρωες τους είναι τρομακτικά και βίαια . Το λιντσάρισμα στο διαδίκτυο , κανόνας. Τελευταίο αλλά όχι έλασσον , το συναίσθημα : Η πλειοψηφία των νέων κλαίει, αγαπά, βρίζει, χαίρεται , πανηγυρίζει στα αγγλικά , αλλά δεν βρίσκει λέξεις για να παθιαστεί στα ελληνικά. Τα ζει όλα από τα δέκα μέχρι τα τριάντα αλλά θα είναι” άδεια” στα σαράντα. Γεννιούνται και μεγαλώνουν άλλοι Έλληνες. Μορφωμένοι , πολύγλωσσοι, αυθάδεις αλλά με ελάχιστα στοιχεία από το εθνικό DNA . Οι νέοι Έλληνες δεν ορίζονται πλέον από την μητρική γλώσσα, την φυλή, το έδαφος, τους γονείς, τα σύνορα. Το έθνος αντικαταστάθηκε από την κοινότητα, το έδαφος από την διαδικτυακή υπέρβαση των συνόρων, ο πατέρας από τον σύντροφο. Ο ελληνισμός είναι Οικουμενικός μέσα από την σκέψη του αλλά εμείς τον αναζητούμε στον θολό πολυπολιτισμό που διασπά τις κοινωνίες και αλλοιώνει τις ταυτότητες.

Πρέπει επειγόντως να χαραχθεί μεγάλη στρατηγική και μεγάλη πολιτική . Ζούμε στην Ελλάδα αλλά σε λίγα χρόνια τίποτε δεν θα την θυμίζει. .

Από την ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ (1919-2003). Ο Αντώνης Σαμαράκης του Ευριπίδη και της Ανδριανής γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου σπούδασε νομικά (1937-1941). Από το 1935 ως το 1963 εργάστηκε στο Υπουργείο Εργασίας, θέση από την οποία παραιτήθηκε με την επιβολή της δικτατορίας του Μεταξά και στην οποία επέστρεψε το 1945. Συμμετείχε ως εκπρόσωπος της χώρας μας σε διεθνείς συναντήσεις για θέματα εργασιακά και μεταναστευτικά. Το 1963 παντρεύτηκε την Ελένη Κουρεμπανά. Την περίοδο 1968-1969 ηγήθηκε αποστολής εμπειρογνωμοσύνης στις χώρες της Αφρικής μετά από ανάθεση της Διεθνούς Ομάδας Εργασίας. Ως εκπρόσωπος της Ουνέσκο ταξίδεψε στην Αιθιοπία και δραστηριοποιήθηκε με άρθρα του για τη διεθνή κινητοποίηση υπέρ της επίλυσης των προβλημάτων των κατοίκων της χώρας. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1930 ως ποιητής από τις στήλες των περιοδικών “Παιδικός κόσμος” και “Διάπλασις των Παίδων”. Ακολούθησαν δημοσιεύσεις του στις σελίδες της “Νέας Εστίας” και άλλων περιοδικών, όπως το “Ξεκίνημα”, και τα “Νεοελληνικά Γράμματα”. Συνεργάστηκε επίσης με το περιοδικό “Ακτίνες” μετά τον πόλεμο του 1940. Το 1954 εκδόθηκε η πρώτη του συλλογή διηγημάτων με τίτλο Ζητείται ελπίς. Ακολούθησαν πέντε ακόμη βιβλία του, τα οποία γνώρισαν πολλές επανεκδόσεις και μεταφράσεις σε ξένες γλώσσες. Τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο διηγήματος (1962 για το “Αρνούμαι”), το Βραβείο των Δώδεκα – Έπαθλο Κώστα Ουράνη (1966 για “Το λάθος”), το Μέγα Βραβείο Αστυνομικής Λογοτεχνίας στη Γαλλία (1970 για “Το λάθος”). Τιμήθηκε επίσης για τη συνολική προσφορά του από τη διοργάνωση Europalia (1982) και με το Σταυρό του Ιππότη των Γραμμάτων και των Τεχνών (1995). Μετά τη μεταπολίτευση δημοσίευσε κείμενα κοινωνικού και πολιτικού περιεχομένου στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο. Διηγήματά του έγιναν σενάρια για κινηματογραφικές ταινίες. Ταινία έγινε επίσης “Το λάθος” από τον Peter Fleischmann. Η πεζογραφία του Αντώνη Σαμαράκη τοποθετείται στο χώρο της κοινωνικής καταγγελίας. Μέσα από τα έργα του προβάλλει έντονη η αγωνία για την πορεία του σύγχρονου κόσμου, η κοινωνική συνείδηση και η ανθρωπιστική κοσμοθεωρία του συγγραφέα. Η γλώσσα του είναι απλή, χωρίς επιτηδευμένο ύφος, ξεχωρίζει κυρίως για την πυκνότητα των νοημάτων. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν η ευρηματικότητα στην εξέλιξη και το τέλος της δράσης και η συχνή χρήση οπτικής χρήσης του λόγου (κείμενα δακτυλογραφημένα, σκίτσα, κ.α.). Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Αντώνη Σαμαράκη βλ. Δασκαλόπουλος Δημήτρης “Αντώνης Σαμαράκης”, στο “Η μεταπολεμική πεζογραφία · Από τον πόλεμο του ’40 ως τη δικτατορία του ‘67”, Ζ΄, σ.54-99. Αθήνα, Σοκόλης, 1988, Ζήρας Αλεξ., “Σαμαράκης Αντώνης”, “Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό”, 9α. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988 και Παππάς Γιάννης Η., Σκιαθάς Αντώνης Δ., “Σχεδίασμα εργοβιογραφίας Αντώνη Σαμαράκη”, Ελί-τροχος17-18 (Πάτρα), Χειμώνας – Άνοιξη 1999, σ.7-13.

Συνέχεια ανάγνωσης

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση