Πρόκειται για ένα μοντέλο που επιδιώκει οι μαθητές να έρθουν σε επαφή με περίεργες και δυσερμήνευτες καταστάσεις και να προσπαθήσουν με ερωτήσεις ολικής άγνοιας (δηλαδή που απαντώνται μόνο με ένα «ναι» ή ένα «όχι») να συλλέξουν δεδομένα, να επαληθεύσουν ιδιότητες και σχέσεις μεταβλητών του προβλήματος και να προβούν σε ερμηνεία του. Οι ερωτήσεις μπορούν να αφορούν στη φύση ή την ταυτότητα των πραγμάτων, τη φύση ή τη συχνότητα ενεργειών, την κατάσταση των αντικειμένων ή του συστήματος μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ή την συμπεριφορά των πραγμάτων υπό συγκεκριμένες συνθήκες.
Με το μοντέλο αυτό βελτιώνουν δεξιότητες συλλογής και ανάλυσης πληροφοριών και δημιουργικής σκέψης, επιχειρώντας να ερμηνεύσουν γιατί τα πράγματα συμβαίνουν με τον τρόπο που φαίνεται να συμβαίνουν. Κατά συνέπεια, διαπιστώνουν τον προσωρινό και μεταβαλλόμενο χαρακτήρα της γνώσης.
Το μοντέλο έχει τα εξής στάδια:
Το πιο δύσκολο και ουσιαστικό μέρος αυτού του μοντέλου είναι ο μετασχηματισμός από τον εκπαιδευτικό του περιεχομένου του μαθήματος σε μια κατάλληλη προς διερεύνηση και διατύπωση υποθέσεων προβληματική κατάσταση. Θα πρέπει να απαντάει στις ερωτήσεις των μαθητών μόνο με “ναι” ή “όχι”, ζητώντας την επαναδιατύπωση μη έγκυρων ερωτήσεων και παροτρύνοντας τους μαθητές να ελέγξουν τις υποθέσεις τους.
πηγή: Joyce Bruce, Marsha Weil & Calhoun Emily (2000), Models of teaching, 6th ed., Boston: Allyn and Bacon, σελ. 175-189.
