Η προετοιμασία των μελλοντικών εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης περιορίζεται κυρίως σε μεθοδολογικά μαθήματα με διαλέξεις, δειγματικές διδασκαλίες, σχέδια μαθημάτων και ελάχιστη ή μηδαμινή πρακτική εξάσκηση. Από την παρακολούθηση και μόνο δύσκολα μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι έμαθε πώς να σκέφτεται και να αντιδρά λαμβάνοντας γρήγορες αποφάσεις στο περιβάλλον της αυριανής του σχολικής τάξης. Η παρακολούθηση δεν σημαίνει και συμμετοχή. Πώς και πότε πρέπει ένας δάσκαλος να κάνει ερωτήσεις; Από ποιες ενδείξεις καταλαβαίνει πότε οι μαθητές του κουράστηκαν ή δεν κατάλαβαν το μάθημα, μολονότι δεν εκφράζουν απορίες; Ποιες υποδείξεις και με ποιον τρόπο πρέπει να κάνει στους μαθητές που δεν προσέχουν ή προκαλούν φασαρία; Ενώ οι υποψήφιοι καθηγητές και δάσκαλοι μαθαίνουν καλά το «τι» της γνώσης, δεν μαθαίνουν δυστυχώς το ίδιο καλά και το «πώς», δηλαδή την άδηλη και σιωπηρή γνώση (tacit knowledge) που θα τους καταξιώσει ως αυριανούς επαγγελματίες στον τομέα τους.

Κατά συνέπεια, οι νέοι εκπαιδευτικοί στερούνται βασικές δεξιότητες όχι τόσο στο γνωστικό αντικείμενο, όσο σε διαδικασίες εφαρμογής στρατηγικών και μεθόδων διδασκαλίας, και έχουν μειωμένη αυτοπεποίθηση. Δυστυχώς τις περισσότερες φορές είναι μόνοι τους στην προσπάθεια αντιμετώπισης των πρώτων μεγάλων δυσκολιών. Οι εμπειρότεροι καθηγητές που υπηρετούν στην ίδια σχολική μονάδα συνήθως είναι απρόθυμοι να προσφέρουν τη βοήθειά τους ή, ακόμα και να θέλουν, δεν τους ζητείται βοήθεια λόγω… καχυποψίας και για να μην εκληφθεί αυτό ως … αδυναμία! Οι φάσεις της εισαγωγικής επιμόρφωσης είναι τουλάχιστον ανεπαρκείς. Το έργο των σχολικών συμβούλων αναγκαστικά μοιράζεται σε πολλά σχολεία. Η ανατροφοδότηση από ειδικούς στα χρόνια των σπουδών τους είναι ελάχιστη, όπως και οι ευκαιρίες πρακτικής εξάσκησης. Και τελικά τι γίνεται; Οι νέοι εκπαιδευτικοί επιστρατεύουν όποια εμπειρία έχουν από ιδιαίτερα και φροντιστηριακά μαθήματα ή, αν είναι τυχεροί, από ιδιωτικά σχολεία, και  «μαθαίνουν» μέσα στη σχολική τάξη, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τους μαθητές τους.

Ίσως η τεχνολογία μπορεί να βοηθήσει στην αντιμετώπιση της παραπάνω κατάστασης. Η χρησιμοποίηση π.χ. προσομοιώσεων διδασκαλίας σε σχολική τάξη μπορεί να αυξήσει τις ευκαιρίες πρακτικής εξάσκησης και να συνδέσει την θεωρητική κατάρτιση των υποψηφίων εκπαιδευτικών με τις πρακτικές που χρησιμοποιούνται στις σχολικές τάξεις.