Δύο μικρές και λιγότερο γνωστές ελληνικές κοινότητες, του Τζιούρτζιου (Giurgiu), ή «Γεωργίεβου-Γιούργεβου» που βρίσκεται
στο νομό της Vlaşca της κεντρικής-νότιας Βλαχίας και έναντι του παραδουνάβιου βουλγαρικού λιμανιού του Ρούσε (Ruse), και της Τούλτσεας (Tulcea) στη βόρεια Δοβρουτσά, στο Δέλτα του Δούναβη.
Ελληνική κοινότητα Τζιούρτζιου (Giurgiu)
Στην κατοχή του Τζιούρτζιου από τους Οθωμανούς έθεσε τέρμα η Συνθήκη της Αδριανούπολης (1829), που καθόρισε ότι η περιοχή θα ενσωματωνόταν εκ νέου στην ηγεμονία της Βλαχίας. Στη συνέχεια αναβαθμίστηκε διοικητικά (έγινε πρωτεύουσα νομού της Vlaşca αλλά και οικονομικά (κατάργηση των οικονομικών υποχρεώσεων των ηγεμονιών έναντι της Πύλης και η απελευθέρωση εμπορίου). Επωφελήθηκε και από την αύξηση των εξαγωγών των δημητριακών από την Βλαχία προς τη Δυτική και Κεντρική Ευρώπη
Η πόλη είχε ένα καλό λιμάνι στο Δούναβη σε απόσταση ενός χιλιομέτρου, ήταν το κοντινότερο στο Βουκουρέστι λιμάνι, ουσιαστικά επίνειό του, και τουλάχιστον μέχρι την ανάπτυξη των σιδηροδρόμων κύρια εμπορική «πύλη» για την πρωτεύουσα. Η εγκατάσταση των Ελλήνων μετά το 1831 συνδέεται με την ανάπτυξη του εμπορίου και της ναυτιλίας και έθεσαν το εμπόριο μεγάλων αποστάσεων υπό τον έλεγχό τους (1831-1856). Έλληνες κυρίως από τα Ιόνια νησιά, κυρίως Ιθάκη και Κεφαλλονιά αλλά και από άλλες περιοχές, Πελοπόννησο, Χίο, Μελένικο Μακεδονίας, κ.α. 220 ελληνικές οικογένειες ήτα εγκατεστημένες το 1863.
Κατα τα χρόνια 1831-1856 οι Έλληνες πάροικοι εΊχαν κατορθώσει, ως ένα βαθμό, να θέσουν το εμπόριο, ιδίως εκείνο των μεγάλων αποστάσεων,
ὑπό τον έλεγχό τους, ενώ και το κοινωνικό κύρος της μικρής αριθμητικά ελληνικής παροικίας ήταν πολύ υψηλό…
Κοντογεώργης, 2007:210-221
Ελληνική κοινότητα Τούλτσεας (Tulcea)
Η Τούλτσα (ή Τούλτσεα) ήταν γνωστή κατά την Αρχαιότητα ως Αιγισσός. Όλες οι παροικίες των Ελλήνων στις ακτές του Εύξεινου Πόντου διατηρούσαν σχέσεις με την αρχαία Αιγισσό. Μετά τη συνθήκη της Αδριανούπολης (2 Σεπτεμβρίου 1829) η πόλη ανοικοδομήθηκε σε νέα θέση και γνώρισε τις επόμενες δεκαετίες οικονομική ανάπτυξη, κυρίως λόγω της αύξησης των εξαγωγών δημητριακών προς την Κωνσταντινούπολη αλλά και τη δυτική Ευρώπη.
Οι περισσότεροι Έλληνες που εγκαταστάθηκαν στην Τούλτσεα ήταν νησιωτικής καταγωγής, γι’ αυτό και επέλεξαν την Τούλτσεα για εγκατάσταση, λόγω της ύπαρξης του λιμανιού: Κεφαλλονιά, Ιθάκη, Κέρκυρα, Σύρος, Τήνος, Άνδρος, Σαντορίνη, Μύκονος, Σπέτσες, Σκόπελος ή Σάμος. Άλλοι ήρθαν από την Μαγνησία, Θεσσαλονίκη, Σπάρτη, Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη ή από τις υπόλοιπες πόλεις στα παράλια της Μικράς Ασίας.
