ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ

Ίστρος ή Ιστρία: πρώτος αστικός οικισμός στην ρουμανική επικράτεια, όταν ιδρύθηκε από τους αποίκους της Μιλήτου τον 7ο αιώνα π.Χ. H ίδρυσή της  οφείλεται στο εμπόριο το οποίο γινόταν από τους Έλληνες. Εδραιώθηκε ως λιμάνι εμπορικών συναλλαγών (Σκύμνος ο Χίος, “Περιήγησις”)

ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ σε δύο χρονικές περιόδους:

A’ περίοδος:  15ος – 16ος αιώνας, ήταν συνήθως υποχρεωτική. Κατά τη διάρκειά της λόγιοι, ευγενείς και στρατιώτες, άλλοτε μόνοι και άλλοτε συνοδευόμενοι από τις οικογένειές τους, εγκατέλειψαν την υπόδουλη Ελλάδα εξαιτίας των πολεμικών συγκρούσεων και της επέκτασης των Τούρκων

B’ περίοδος: 17ος – 18ος αιώνας, ήταν εθελοντική και ειρηνική, με οικονομικά κυρίως αίτια. Τα εμπορεύματα μεταφέρονταν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία προς την Κεντρική Ευρώπη και τη Ρωσία διά ξηράς από συγκεκριμένους δρόμους, με καραβάνια που διέσχιζαν τα Βαλκάνια. Σε αρκετές πόλεις κατά μήκος αυτών των δρόμων εγκαταστάθηκαν Έλληνες. Αρκετοί δραστηριοποιήθηκαν στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες, τη Βλαχία και τη Μολδαβία, περιοχές που κυβερνούσαν Φαναριώτες ηγεμόνες.

“Είναι γνωστή, άλλωστε, η εσωτερική μετανάστευση ελληνικών, αρμενικών, εβραϊκών πληθυσμών εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, από τον 18ο αιώνα κ.ε., οι οποίοι οδηγούνται στα νέα ακμάζοντα εμπορικά, κατά κανόνα παραθαλάσσια, κέντρα (Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη, Αλεξάνδρεια, Σωζόπολη, Βάρνα, Βραΐλα, Γαλάτσι κ.ο.κ.)” (Οι Έλληνες της Διασποράς, Βουλή των Ελλήνων, σ. 37).

“Οι πυρήνες των ελληνικών παροικιών κατά την περίοδο αυτή τους συγκροτούσαν μεταπράτες, έμποροι και ναυτικοί, που δραστηριοποιούνταν σε συγκοινωνιακούς κόμβους, χερσαίους και θαλάσσιους, που συνέδεαν το εισαγωγικό και εξαγωγικό εμπόριο της Oθωμανικής Aυτοκρατορίας με τη Νοτιοανατολική και τη δυτική Ευρώπη. Στους πρώτους διακρίθηκαν οι Μακεδόνες, οι Θεσσαλοί και οι Ηπειρώτες, στους δεύτερους οι κάτοικοι των παραλίων και των νησιών του Αιγαίου και του Ιονίου”(Οι Έλληνες της Διασποράς, Βουλή των Ελλήνων, σ. 21)..

Σύμφωνα με τον χάρτη των παροικιών του τέλους του 18ου αιώνα, οπότε και καταγράφεται η ακμή της πρώτης μεγάλης φάσης της Διασποράς, μπορούμε να διακρίνουμε δύο ομάδες εγκαταστάσεων ελληνικών πληθυσμών: α) Δυτικά της Βιέννης απαντούν κεντρικές κοινότητες/παροικίες (π.χ. Βιέννη, Τεργέστη, Λιβόρνο, Βενετία, Αγκώνα, Νεάπολη, Μασσαλία, Άμστερνταμ και από την τρίτη δεκαετία του 19ου αιώνα και το Λονδίνο), β) Ανατολικά της Βιέννης στο χώρο 1) της σημερινής Ουγγαρίας, Τρανσυλβανίας, Ρουμανίας, 2) Ουκρανίας, Νότιας Ρωσίας, καθώς και στο νότο, στο χώρο της Αιγύπτου, όπου σχηματίζονταν διάσπαρτες, μικρές ή μεγάλες, περιφερειακές παροικίες, εντασσόμενες στον άξονα των κεντρικών.       Τον ρόλο της κεντρικής παροικίας είχαν η Πέστη για την Ουγγαρία, το Βανάτο του Τέμεσβαρ και τη βόρεια Σερβία, το Μπρασόβ και το Σιμπίου για την Τρανσυλβανία, το Γαλάτσι και το Ιάσι για τις Παρίστριες Ηγεμονίες, η Οδησσός για την Ουκρανία και Νότια Ρωσία και η Αλεξάνδρεια για την Αίγυπτο. Οι παροικίες της πρώτης ομάδας αναπτύσσονται, κατά βάση, με εξαίρεση τη Βιέννη, σε θαλάσσια εμπορικά λιμάνια μεγάλων κρατικών δυνάμεων. Οι παροικίες των τριών ευρύτερων περιοχών της δεύτερης ομάδας βρίσκονται σε πόλεις που διασχίζονται από ποτάμια ή αναπτύχθηκαν σε περιφέρειες που ανήκαν για μεγάλο διάστημα και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία (και συνεπώς η εσωτερική μετανάστευση ευνοείτο για αρκετό διάστημα) ή εντάχθηκαν (όπως π.χ. η Ουγγαρία Τρανσυλβανία, η περιοχή της Νέας Ρωσίας και εν μέρει η Αίγυπτος) τον 18ο αι. και τις αρχές του 19ου αι., από τους αυτοκράτορες ή διοικητές τους, σε ένα ευρύ σύστημα εποικισμού για λόγους στρατιωτικής άμυνας, αλλά και οικονομικής εκμετάλλευσης. (Βουλή των Ελλήνων, 2006. Οι Έλληνες της Διασποράς, σ. 38)

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ & ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ (1830) 

Η αγορά σιτηρών των Ηγεμονιών άνοιξε για τις άλλες χώρες μόνο μετά τη Συνθήκη της Αδριανούπολης, το 1829. Από τότε ήταν που οι κάτοικοι, κυρίως των Ιονίων νήσων, άρχισαν να εγκαθίστανται στα λιμάνια του Δούναβη και να εργάζονται εκεί, κατά κανόνα υπό την προστασία της Μ. Βρετανίας. Μαζί τους και άλλοι Έλληνες, κυρίως Χιώτες, κατάφεραν να εισχωρήσουν και να εκμεταλλευτούν την αγορά σιτηρών των παραδουνάβιων περιοχών κατά τη διάρκεια της περιόδου 1829-1856.

Μετά τον Κριμαϊκό Πόλεμο (1853 – 1856) πολλοί Ιόνιοι, ιδιαίτερα από την Κεφαλλονιά και την Ιθάκη, εγκαταστάθηκαν στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες.                                Αφού προσαρμόστηκαν στις εκεί επικρατούσες συνθήκες, δημιούργησαν ένα κλειστό εμπορικό και ναυτιλιακό δίκτυο, του οποίου διατήρησαν τον έλεγχο σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα. (Βουλή των Ελλήνων, 2006. Οι Έλληνες της Διασποράς, σ. 60)

 

ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΠΟΥ ΕΥΝΟΗΣΑΝ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΜΠΟΡΟΥΣ ΣΤΙΣ ΡΟΥΜΑΝΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ (17ος-19ος αι.)  ΧΡΟΝΟΓΡΑΜΜΗ

1636:  ο Γεώργιος Ρακότσι Α’, ηγεμόνας της Τρανσυλβανίας, παραχώρησε γενικό συλλογικό προνόμιο… συνέχεια

 

 

Η ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ ΕΝΟΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ-ΕΜΠΟΡΟΥ

ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ…

Στις περισσότερες περιπτώσεις μετανάστευσης τα δίκτυα συγγενικών και φιλικών προσώπων, τα οποία βρίσκονται ήδη στο εξωτερικό, προσφέρουν στο άτομο…… συνέχεια

 

Άνοιγμα μενού
Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση