Το Piteşti βρίσκεται πάνω σε δρόμους στους άξονες νότια-βόρεια και ανατολικά-δυτικά, γεγονός που βοήθησε στην αύξηση των εσόδων των ελλήνων τελωνών. Από τους δρόμους που ξεκινούσαν από το Piteşti, τα εμπορεύματα έφθαναν πέρα από το Δούναβη, στο Βυζάντιο και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ενώ προς τη Δύση περνούσαν από την Τρανσυλβανία. Από τους Έλληνες τελώνες, αναφέρουμε μερικά ονόματα: Γεώργιος Στεργιόπουλος, Αναστάσιος Χοτονόγου (ρουμ. Anastasie Hotonogu), Tănase Zaraf.
Οι Έλληνες έμποροι μετέφεραν προς την πόλη Σιμπίου κυρίως κρασιά και τσίπουρο. Μετά το 1821 στην πόλη ήρθαν ακόμα περισσότεροι Έλληνες, σε διάφορα κύματα: 1821, 1856, 1877, 1900, 1910, 1920. Οι περισσότεροι από αυτούς ασχολήθηκαν με το χοντρικό και το λιανικό εμπόριο.

Είναι γνωστά ονόματα Ελλήνων οι οποίοι συμμετείχαν στην πολιτική ζωή του τόπου και στις επαναστάσεις του 1821 και 1848, όπως ο βογιάρος Ioan Mavrodolu, ένθερμος υποστηριχτής των μελών της Εταιρείας. Ο ελληνικής καταγωγής βογιάρος Ioan Mavrodolu ανήγειρε στο Piteşti τον Ι.Ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου (1816-1818), στους τρούλους του οποίου κυμάτισε η σημαία της επανάστασης του 1848. Με συνεισφορά των Ελλήνων της πόλης χτίστηκαν επίσης οι Ιεροί Ναοί της Αγίας Τριάδας (Betelei) και του Προφήτη Ηλία, ο τελευταίος με πρωτοβουλία και χρηματοδότηση του Πέτρου Παντελή, αρχηγού της συντεχνίας των βυρσοδεψών. Μέχρι σήμερα, ο Ι.Ν. του Αγίου Μηνά ονομάζεται επίσης «Ελληνικός», λόγω της οδού όπου διέμεναν αρκετοί Έλληνες (η σημερινή οδός I.C. Brătianu)

Η ελληνόγλωσση εκπαίδευση στην πόλη Πιτέστι καλλιεργήθηκε από Έλληνες δάσκαλους, στο πλαίσιο των ορθόδοξων ναών του Αγίου Γεωργίου, της Παναγίας (Maica Precista), του Mavrodolu και της Ιεράς Σκήτης Buliga. Τα συγκεκριμένα σχολεία ήταν ιδιωτικά και λειτούργησαν μετά το 1820, όταν ο αριθμός τους είχε φτάσει στα 8. Οι δραστηριότητες των σχολείων αυτών είχαν ως αποτέλεσμα τη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού στην περιοχή

(Ντίνας, Σούτσιου, Χατζηπαναγιωτίδη & Χρηστίδης, 2011:90-93